Morgunblaðið - 09.09.2003, Blaðsíða 32

32 ÞRIÐJUDAGUR 9. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ







 

 
  

  

 
 

 !"
  


! !

 

    
 !! #$


 %
!
!

&  
 
 !  




 


  


   

   BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
GUNNAR Stefánsson útvarpsgæð-
ingur („aftur og nýbúinn“) minntist
Guðmundar Frímanns skálds og rit-
höfundar í tilefni þess að 100 ár voru
liðin frá fæðingu hans. Þar sat hann
„sannleikans hástól nærri“ en snið-
gekk staðreyndir til þess að komast
að rangri niðurstöðu. Gunnar vitn-
aði í ummæli Kristmanns Guð-
mundssonar sem þótti Guðmundur
Frímann „leiðinlegur“. Hann þagði
hins vegar um kynni þeirra Krist-
manns og Guðmundar Frímanns í
flokki liðsmanna Ólafs Friðriksson-
ar er þeir þeir vörðu Natan Fried-
man, fósturson Ólafs, í Suðurgötu 14
í nóvembermánuði 1921.
Ég átti þá viðtal við fjölda manna
sem komu við sögu í þeim átökum.
Meðal þeirra sem þar komu fram
voru t.d. Valdimar Stefánsson, síðar
vitavörður, sem var einn Ólafs-
manna. Frá honum sagði Guðmund-
ur Frímann í þessum þáttum. Einn-
ig sagði Kristmann Guðmundsson
frá þátttöku sinni í vörn drengsins.
Dvöl Guðmundar Frímanns í húsi
Ólafs Friðrikssonar kann að hafa
markað spor og sett svip á feril Guð-
mundar Frímanns. Það er ámælis-
vert að þegja um þennan þátt í lífi
Guðmundar Frímanns. Þar kynntist
hann fjölda manna sem síðar urðu
kunnir í rithöfundastétt. „Hálfsann-
leikur“ útvarpsmanna þarf að víkja
fyrir því sem satt er og rétt.
PÉTUR PÉTURSSON, þulur
Garðastræti 9,
101 Reykjavík.
Guðmundur Frímann
og Kristmann
Guðmundsson
Frá Pétri Péturssyni:
ÞAÐ er langt síðan að ég, sem var um
það bil sex ára, og systir mín, tveimur
árum yngri, horfðum og hlustuðum,
alveg dolfallin á hluti, sem hann Óli í
Háafelli hafði komið fyrir á hillu í bað-
stofunni á Stálpastöðum þar sem ég
átti heima. Þetta dót gat bæði talað og
sungið! Útvarpstæknin var komin yfir
höf og lönd, meira að segja inn í okkar
litlu, en góðu veröld! Þegar við systk-
inin og aðrir á heimilinu höfðum gónt
og hlustað um stund þá fórum við að
geta okkur til um hvaðan og hvernig
þetta væri. Ég þóttist vita að karlinn
væri ekki í kassanum — hann kæmist
auðsjáanlega ekki fyrir! Hún systir
mín blessuð stóð á því fastar en fót-
unum að víst væri karlinn í kassanum!
Ég hlyti þó að heyra, að hljóðið kæmi
þaðan. Þannig var þetta járn í járn!
En spurningin er í alvöru: Er karlinn
ekki ennþá í kassanum? Ég bara spyr!
Þessi spurning þarfnast skýringa.
Hvað á hann eiginlega við, karlinn?
Er hann ekki sjálfur í kassa? Tilkoma
Ríkisútvarpsins var vafalítið merk-
asta nýjung sem hafði „dunið yfir“
strjálbýli Íslands. Þegar þetta gerðist
laust eftir 1930 var allt svo mikið öðru-
vísi en nú er. Ég ætla að sleppa því að
skamma æskufólk nútímans. Í fyrsta
lagi á það ekki skilið að það sé sífellt
verið að ónotast – síður en svo. En það
er mín kynslóð, ég ekki undanskilinn,
sem þyrfti að hrista úr kössum
ágirndar, viðjum óvanans, meðfæddr-
ar skammsýni o.s.frv. „Gamla daga“.
Oj, agalega fúlt! munu margir hugsa
ef þeir eru ekki löngu hættir að lesa.
Það er svo efni í aðra grein hvernig á
að ná því markmiði að bæta þjóðfélag-
ið sem er orðið alltof ríkt til að ham-
ingja þrífist þar og það er stórmál
dagsins í dag – og allra daga.
KRISTJÁN ÁRNASON,
Dvalarheimili aldraðra,
Sauðárkróki.
Fjölmiðlafarsi
Frá Kristjáni Árnasyni:
ANDSTÆÐINGUM hvalveiða er
mjög í mun að sem flestar ljósmyndir
og sérstaklega kvikmyndir af hval-
veiðum birtist í fjölmiðlum, vegna
þess hve mikinn óhug og viðbjóð það
vekur hjá almenningi að sjá mynd-
irnar. Hver man ekki eftir myndun-
um af kópadrápinu á ísnum undan
strönd Kanada – sem voru víst svið-
settar af andstæðingum seladráps.
Ef öfgasinnuðum grænmetisætum
væri leyft að taka kvikmyndir og
ljósmyndir í venjulegum sláturhús-
um til að mótmæla nautgripaslátrun
t.d. í BNA væri hægt að vekja við-
bjóð á steikar- og hamborgaraáti.
Í BNA er einfaldlega ólöglegt að
taka fréttamyndir í almennum slát-
urhúsum. Af sömu ástæðu ætti að
vera ólöglegt að mynda hvala- og
seladráp, til að vernda almenning frá
slíkum viðbjóði og óhug sem öll slátr-
un er fyrir áhorfandann. Ég hef sjálf-
ur unnið í sláturhúsi þegar ég var 14
ára fyrir 43 árum síðan og það var
bara eins og hver önnur vinna fyrir
mig. Ef gest bar að garði, þá gat bor-
ið við að gestinum þætti nóg um; „allt
þetta blóð og lömbin í dauðateygj-
unum eftir rothöggið, skorin á háls
til að hirða blóðið o.s.frv. – og börn að
vinna við þetta!!?“
Hafrannsóknarstofnun ætti ekki
að þurfa aðra ástæðu til að banna
töku fréttamynda af hvalveiðum en
mannvernd.
SIGURBJÖRN FRIÐRIKSSON,
Birkimel 8-b,
560 Varmahlíð.
Áróðursstríð
vegna hvalveiða
Frá Sigurbirni Friðrikssyni: