Morgunblaðið - 10.09.2003, Blaðsíða 30

MINNINGAR
30 MIÐVIKUDAGUR 10. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
É
g er með afbrigðum
nýjungagjarn. Á
hverjum degi fer
ég ítrekað á Netið
í leit að nýjum
fréttum og þegar innlendar
fréttasíður uppfærast ekki nógu
ört fer ég á Wall Street Journal,
þá Pravda, Japan Times og svo
koll af kolli þar til eitthvað kem-
ur í leitirnar. Engin fréttasíða er
svo ómerkileg að hún verðskuldi
ekki heimsókn mína. Að lokum
berst ég djúpt í innstu myrkur
regnskóga Suður-Ameríku og les
þar fréttir frá frumstæðum ætt-
bálki sem af einhverjum óskilj-
anlegum ástæðum heldur úti
fréttasíðu á Netinu.
Þegar fréttirnar létu einn
daginn standa á sér á síend-
urteknum ferðalögum mínum
um fréttasíð-
ur heimsins
fór ég í ör-
væntingu
minni á leit-
arsíðu og sló
inn í leit-
argluggann setninguna: Some-
thing new please (komdu með
eitthvað nýtt, stax!) Niðurstöð-
urnar létu ekki á sér standa. 6,8
milljón síður fundust. Ég er bú-
inn að skoða 1.000.
Þegar allt þrýtur og engin ný
frétt er í boði fer ég á Google til
að sjá hvort ég sé orðinn frægur
í útlöndum. Ég slæ nafnið mitt
inn í leitargluggann, fyrst Þór-
oddur Bjarnason og svo Thor-
oddur Bjarnason. Fyrst þegar
ég gerði þetta komu upp tugir ef
ekki hundruð síðna með nafninu
mínu – Húrra! hugsaði ég sigri
hrósandi. Þegar ég fór hins veg-
ar að rýna í niðurstöðurnar var
ekki allt sem sýndist. Ég átti
nefnilega alnafna á Netinu, Þór-
odd Bjarnason félagsfræðing og
hann kemur þar víða við sögu
skal ég segja ykkur, mun víðar
en ég. Það voru vægast sagt
vonbrigði.
Ég hef aldrei hitt þennan
mann augliti til auglitis en í leit-
arheimum erum við eins og sí-
amstvíburar – ég mun aldrei
losna við hann.
Ég skoða tölvupóstinn minn
hundrað sinnum á dag til að at-
huga hvort einhver hafi sent
mér póst, bara eitthvað, mér er
alveg sama hvað, meira að segja
vírus myndi gleðja mig. Þá gæti
ég allavegna montað mig af því
að hafa fengið vírus í tölvupósti
– SoBig!
Ég opna póstforritið og byrja
á því að ýta strax þrisvar í röð á
check new mail. Ef það dugar
ekki þrýsti ég nokkrum sinnum í
viðbót og beiti öllum kröftum á
músina. Ég held nefnilega að
með því að beita aflsmunum geti
ég dregið bréfin út úr tölvunni
með valdi. Ég hamast á takk-
anum þangað til menn í kringum
mig fara að horfa á mig eins og
ég sé eitthvað skrýtinn.
– Þetta er alveg að koma, segi
ég afsakandi, ég er alveg að ná
að landa einu tölvubréfi, bæti ég
við og reyni nokkrum sinnum í
viðbót en neyðist að lokum til að
hætta til að hvíla vísifingurinn.
Stundum sendi ég sjálfum
mér póst og hrópa svo: Jibbí! ég
fékk tölvupóst, en grúfi mig svo
jafnharðan niður í básinn aftur
hálfskömmustulegur. Það er
samt mjög gaman að fá póst frá
sjálfum sér, alls ekki verra en að
fá póst frá einhverjum öðrum,
bara skemmtilegra ef eitthvað
er.
Ég fékk einu sinni þá snilld-
arhugmynd að stofna fyrirtæki
sem sendir fólki tölvupóst, fólki
eins og mér. Ég var kominn á
fremsta hlunn með að senda
hana til Nýsköpunarsjóðs eða
Impru. Ég sá fyrir mér fjárfest-
ana bíða mín í röðum, jakkafata-
klædda með skjalatöskur, stutt-
klippta með gleraugu og
dollaramerki í augum. Ég myndi
síðan aka af fundi þeirra með
vörubílsfarma af seðlum til að
búa til tölvupóstssíðuna sem
gerði ekkert annað en að senda
innihaldslausan tölvupóst.
Heima við er þrá mín eftir
fréttum og nýjum upplifunum
ekki minni. Maður bíður eftir að
fá dagblöðin og auglýsingapóst-
inn inn um bréfalúguna og svo
er það bréfberinn; alltaf er von
á einhverju frá honum, t.d. til-
kynningu frá bankanum um að
ég hafi farið yfir á tékkareikn-
ingnum. Gúmmað svolítið.
Stundum dettur mér í hug að
gerast áskrifandi að einhverju til
að fá eitthvað spennandi í póst-
inum eða þá að ég panta eitt-
hvað af Netinu. Ef maður gerir
það kemur Amazon-fólkið í
heimsókn. Birirtist einn góðan
veðurdag á rauðum og gulum
bíl. Það dinglar bjöllunni, stend-
ur á tröppunni í einkennisbún-
ingi með posa og pappír í hendi
og réttir manni pakka með bók
og geisladiski. Amazon-fólkið.
Mér finnst gaman að sýsla í
eldhúsinu. Þar eru mörg verk-
efni sem þarf að leysa og fólk
eins og ég, sem er sífellt að leita
eftir einhverjum nýjungum, vill
hafa nóg af verkefnum. Þegar
einu verkefni er lokið tekur allt-
af eitthvað nýtt við.
Eitt það skemmtilegasta sem
ég veit er að fara út með ruslið.
Tilfinningin að taka pokann úr
ruslafötunni undir vaskinum,
fara með hann út í tunnu og
koma svo fyrir nýjum poka í föt-
unni veitir mikla fullnægju. Það
er líka svo mikilvægt að henda
rusli sem oftast, ég á svo mikið
af auka Bónuspokum til að nota
undir rusl. Því örar sem ég get
fyllt ruslapoka og farið með
hann út í tunnu, því oftar get ég
sett nýjan poka í ruslafötuna og
því hraðar gengur á pokana. Og
þegar mér finnst loksins pok-
unum vera farið að fækka, er
farið í Bónus og tíu gulir rusla-
pokar með bleiku svíni bætast
við. Var nauðsynlegt að kaupa
alla þessa poka? segi ég við kon-
una og reyti hár mitt í örvingl-
an.
Þetta þýðir bara eitt; að ég
verð að henda rusli af enn meiri
krafti. Hvar er bíllinn minn?
segir sonurinn, dekkið datt und-
an honum, segi ég, hvar er
dúkkan? segir dóttirin, höndin
var orðin laus á henni, svara ég,
hvar er Marie Claire? segir kon-
an, ó, var það nýtt, segi ég.
Ég henti þessu öllu saman.
Svona er lífið, eilíf leit að nýj-
ungum. Maður þarf sífellt að
vera að henda gamla draslinu út
til að hleypa því nýja að.
Nýjasta
nýtt
Ég skoða tölvupóstinn minn hundrað
sinnum á dag til að athuga hvort ein-
hver hafi sent mér póst.
VIÐHORF
Eftir Þórodd
Bjarnason
tobj@mbl.is
✝ Lilja Guðbjarna-dóttir fæddist á
Akranesi 27. júlí
1928. Hún andaðist á
Landspítalanum 31.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guð-
bjarni Sigmundsson,
f. 2. apríl 1897, d. 24.
janúar 1990, verka-
maður, Ívarshúsum á
Akranesi, og Guðný
Magnúsdóttir, f. 27.
október 1902, d. 18.
nóvember 1984.
Systkini Lilju eru:
Sveinn, f. 14. september 1922,
Jónína Guðrún, f. 25. ágúst 1923,
d. 14. desember 1924, Guðrún, 13.
ágúst 1924, d. 25. desember 1924,
Guðrún Fjóla, f. 28. desember
1925, Vigdís, f. 20. janúar 1927,
Erna, f. 11. júlí 1930, Sigmundur,
f. 29. september 1931, Sveinbjörn,
f. 8. júní 1939, Sturla, f. 10. sept-
ember 1940, og
Hannesína Rut, f. 16.
apríl 1944.
Lilja giftist Jóni
Sæbirni Hallgríms-
syni, f. 25. maí 1930,
járnsmiði í Reykja-
vík. Foreldrar hans
voru Hallgrímur
Helgason, f. 4. októ-
ber 1892, d. 18. des-
ember 1940, bóndi í
Meðalnesi í Fellum,
og kona hans Mál-
fríður Þórarinsdótt-
ir, f. 10. janúar 1900,
d. 16. júlí 1998.
Lilja ólst upp á Akranesi og
brautskráðist frá Gagnfræða-
skóla Akraness. Hún flutti ung til
Reykjavíkur og kynntist þar
mannsefni sínu, Jóni Hallgríms-
syni. Starfaði hún lengst af við
verslun og þjónustu.
Útför Lilju fór fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
Ein fyrsta minning mín af mág-
konu minni Lilju var þegar hún bros-
mild, tággrönn og spengileg kom inn
í sameiginlegt eldhús sem hún deildi
með systur sinni Ernu við Miklu-
braut, fyllti glas af rjóma og teygaði.
„Það er hræðilegt að vera svona
grönn,“ sagði hún, „og svo er manni
alltaf kalt.“ Hún var að reyna að fita
sig. Ég óskaði þess að vandamálið
væri mitt.
Þessi bjarta og meira en hálfrar
aldar minning kemur fram í hugann
við leiðarlok en Lilja lést á Landspít-
alanum við Hringbraut sunnudaginn
31. ágúst í kjölfar erfiðra veikinda.
Lilja var mjög hress ung kona,
fædd og uppalin á Akranesi, ein ell-
efu barna Guðnýjar og Guðbjarna í
Ívarshúsum. Hún var alin upp á
kreppuárum við aðdrætti með fjöl-
skyldunni sem hafði kýr og kindur
og stundaði kartöflurækt eins og
flestir aðrir á Skaganum á þessum
tíma.
Hún var í hópi fyrstu gagnfræð-
inga frá Gagnfræðaskólanum á
Akranesi, starfaði með skátunum og
keppti í handboltaliði íþróttafélags-
ins Kára, áður en íþróttafélögin KA
og Kári voru sameinuð í ÍA. Hand-
boltaliðið keppti víða og þóttu
Skagadömur miklar keppniskonur.
Þær kepptu til sigurs.
Lilja var mikill fagurkeri, smekk-
vís, glaðlynd, hafði ákveðnar skoð-
anir og var föst fyrir. Hún flanaði
ekki að neinu, var athugul og ráða-
góð. Sá eiginleiki kom fram hjá henni
ungri eins og þegar hún í hópi barna
lék sér í klettum við sjávarmálið og
systir hennar féll í sjóinn þar sem að-
dýpi var mikið. Á meðan hópurinn
hrópaði í örvæntingu á hjálp tókst
henni að að ná taki á hári systur
sinnar, þegar henni skaut upp aftur,
og náði að halda höfðinu upp úr sjón-
um þar til hjálp barst.
Þegar hún fór út á vinnumarkað-
inn vann hún við verslunarstörf í
stærstu vefnaðarvöruverslun á
Akranesi á þeim tíma. Henni líkaði
starfið vel þar til dag einn að eigand-
inn kom í verslunina með fullan poka
af silkisokkum fyrir afgreiðslustúlk-
urnar til viðgerðar. Eigandinn vildi
að þær nýttu tímann á milli þess sem
þær afgreiddu viðskiptavinina. Við-
brögð Lilju lýsa skaplyndi hennar
vel, hún neitaði, sagðist ekki hafa
verið ráðin þangað til að stoppa í
sokka og við það sat.
Leiðin lá til Reykjavíkur. Hún
vann á kaffistofu við Þórsgötu, var
við verslunarstörf, gerðist róttæk og
kynntist Jóni. Jón Hallgrímsson
varð eiginmaður hennar og lífsföru-
nautur í 50 ár. Eftir að Jón kom inn í
líf hennar var þeirra beggja getið
samtímis. Lilja og Jón voru mjög
samhent og skemmtileg heim að
sækja. Þau áttu fallegt heimili í
Reykjavík, spiluðu bridge í vinahópi,
reistu sér sumarhús í Borgarfirði
þar sem þau ræktuðu bæði tré og
blóm og áttu margar ánægjustundir.
Þau ferðuðust víða, fóru vítt og
breitt um landið, ekki síst um Aust-
urland, æskustöðvar Jóns. Þar
gengu þau um fjöll og hæðir og Lilja
safnaði fágætum steinum af miklum
áhuga. Hún gaf steinasafn sitt til
fyrsta steinasafnsins á Akranesi.
Lilja og Jón eignuðust ekki börn
en fylgdust af áhuga með lífi og
störfum systkinabarna sinna og af-
komenda þeirra og unga fólkið naut
þess að vera í návist þeirra.
Lilja var aldrei heilsuhraust og
síðustu árin átti hún við erfiðan sjúk-
dóm að stríða.
Við leiðarlok minnumst við konu
sem var ætíð jákvæð og átti auðvelt
með að sjá björtu hliðarnar á tilver-
unni, hún var hamingjusöm í einka-
lífi og bar mikla umhyggju fyrir vel-
ferð annarra. Blessuð veri minning
hennar.
Jóni biðjum við guðs blessunar á
erfiðum tíma og vottum honum okk-
ar dýpstu samúð.
Margrét Þorvaldsdóttir.
Sumarið hefur verið okkur óvenju-
lega blítt og gjöfult. Einn af þessum
góðu dögum kvaddi Lilja mágkona
mín eftir nokkuð langvarandi veik-
indi en stutta banalegu.
Ég hef þekkt Lilju í rúmlega hálfa
öld. Fjölskylda mín flutti frá Seyð-
isfirði til Reykjavíkur rétt fyrir
miðja síðustu öld. Jón bróðir minn
var allróttækur í skoðunum um þess-
ar mundir og hitti fljótlega aðra
unga menn, sem voru á svipaðri
bylgjulengd. Þessi hópur hittist
gjarnan á veitingahúsinu Miðgarði á
Þórsgötu 1 en þar mátti heita að
væri miðstöð róttæklinga á þessum
árum. Þarna vann Lilja og áður en
langir tímar liðu fór að kvisast að það
væri ekki bara hinn róttæki fé-
lagsskapur eða heldur kaffið og með-
lætið, sem drægi Jón að staðnum.
Þegar þessi orðrómur barst til fjöl-
skyldunnar fór litli bróðir í könnun-
arferð svo lítið bar á til að skoða af-
greiðslustúlkuna og leist bara vel á.
Samband Lilju og Jóns þróaðist á
besta veg og hófu þau búskap sum-
arið 1953 eða fyrir réttri hálfri öld.
Bjuggu þau alla sína tíð í Reykjavík,
lengst í Álftamýri 12, en síðustu árin
í Sæviðarsundi 11. Var heimili þeirra
hið myndarlegasta í hvívetna enda
húsmóðirin bæði myndvirk og vand-
virk. Lilja vann utan heimilis lengi
vel. Verslunar- og þjónustustörf
voru hennar vettvangur.
Fyrri hluta starfsævinnar vann
hún í ýmsum verslunum bæði mat-
vöruverslunum og vefnaðarvöru-
verslunum. Seinni árin annaðist hún
um mötuneyti í fyrirtækjum, síðast í
Velti (Volvo). Hvarvetna gat Lilja
sér gott orð fyrir störf sín enda sam-
viskusöm í besta lagi. Um miðjan
áttunda áratuginn fór lungnasjúk-
dómur að sækja á Lilju og tók að lok-
um fyrir það að hún gæti unnið utan
heimilis.
Lilju og Jóni varð ekki barna auð-
ið en bæði voru þau barngóð. Þess
nutu ýmis systkinabörn þeirra, sem
dvöldu hjá þeim tíma og tíma þegar
foreldrum þeirra kom það vel. Börn
okkar hjóna voru þar á meðal og
nutu þau mikillar umhyggju og góðs
atlætis.
Er þess minnst nú og það þakkað.
Lilja var myndarleg kona og prúð
í framgöngu. Hún tranaði sér ekki
fram en hafði rökstuddar skoðanir á
flestum málum og var föst fyrir ef á
þurfti að halda. Hún var hreinskiptin
og kunni því best að aðrir væru það,
hún vildi hafa allt sitt á hreinu.
Um 1970 fengu Lilja og Jón til af-
nota skika úr landi Fossatúns í Bæj-
arsveit en þar bjó þá Sturla bróðir
Lilju. Þar komu þau sér upp sum-
arbústað og hófust handa um rækt-
un. Þarna varð þeirra sælureitur,
sem dró þau til sín úr borginni hve-
nær sem færi gafst. Margar ánægju-
stundir áttu þau þar bæði í samvist-
um við heimafólkið en einnig með
vinum og kunningjum. Sælureitur-
inn kom þó ekki í veg fyrir að þau
ferðuðust um landið. Þau gerðu alla
tíð mikið af því, gjarnan með tjald í
farteskinu. Þannig réðu þau sínum
næturstað og nutu landsins til fulls,
oft í góðra vina hópi. Á seinni árum
ferðuðust þau einnig töluvert utan
lands. Hin síðustu misseri voru Lilju
erfið. Á hana sótti illvígur sjúkdóm-
ur sem olli því að hún átti stöðugt
erfiðara með að tengja sig við raun-
veruleika hins daglega lífs. Reyndi
þá mjög á Jón en hann lagði sig allan
fram og annaðist hana svo að til fyr-
irmyndar var.
Við leiðarlok vil ég þakka Lilju
fyrir langa og góða samfylgd. Jóni
bróður mínum sendi ég allar góðar
hugsanir og vona að minning um
góða konu létti honum sorgina.
Helgi Hallgrímsson.
Mæt kona er látin, Lilja Guð-
bjarnadóttir. Með nokkrum orðum
viljum við systur minnast hennar og
þakka greiðvikni og hlýhug í okkar
garð. Jón og Lilja eru samofin
bernskuminningum okkar systra,
því mikill samgangur var á milli
heimilanna þegar við vorum að vaxa
úr grasi. Á þessum árum var ekkert
sjónvarp og sjaldan farið í bíó. Ætt-
ingjar hittust oft, spiluðu saman t.d.
púkk, fóru í leiki með krökkunum úti
í garði, eða gerðu eitthvað annað
skemmtilegt. Jólaboð á Miklubraut
60, þar sem Lilja og Jón bjuggu,
voru fastir liðir. Jón frændi spilaði á
harmónikuna og Lilja snerist í
kringum okkur krakkana. Árin liðu
og við fluttum austur. Alltaf var það
tilhlökkunarefni þegar von var á
Jóni og Lilju í heimsókn. Þá var sleg-
ið á létta strengi yfir kaffi og öðrum
veitingum og mikið hlegið. Eins vor-
um við alltaf jafn velkomnar á heim-
ili þeirra og Lilja fylgdist vel með
okkur systrum og var tilbúin að rétta
okkur hjálparhönd ef þess þurfti
með.
Þegar ég (Málfríður) hóf nám við
Háskóla Íslands átti ég í nokkrum
erfiðleikum með að sækja ákveðna
tíma í háskólanum, því þeir voru
settir það seint á daginn að ég hafði
ekki gæslu fyrir tveggja ára dóttur
mína. Þetta frétti Lilja og það stóð
ekki á því að hún sótti stelpuna fyrir
mig á dagheimilið þessa daga og
taldi ekki eftir sér að fara fótgang-
andi í allavega veðrum. Ekki nóg
með það. Við mæðgur borðuðum allt-
af kvöldmat hjá þeim Lilju og Jóni
þessa daga. Þetta varð alveg fastur
siður og tilhlökkunarefni. Fyrir
þessa óeigingjörnu aðstoð er ég æv-
inlega þakklát.
Þegar ég (Hrafnhildur) veiktist og
þurfti á spítala suður var Lilja komin
um leið og ég vaknaði eftir svæfingu
og reyndist mér afar vel. Hún heim-
sótti mig mjög oft á spítalann og var
gott að vita til þess að hún myndi
koma.
Lilja fylgdist ævinlega vel með
börnum okkar systra og þótt heim-
sóknir í seinni tíð hafi verið mun
stopulli en áður hefur strengurinn
aldrei slitnað.
Við, foreldrar okkar og fjölskyldur
sendum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til Jóns frænda og allra að-
standenda. Guð blessi minningu
Lilju.
Málfríður og Hrafnhildur.
LILJA
GUÐBJARNADÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um Lilju
Guðbjarnadóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.