Morgunblaðið - 10.09.2003, Page 32

MINNINGAR
32 MIÐVIKUDAGUR 10. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hárlaugur Ingv-arsson fæddist í
Halakoti (nú Hvítár-
bakka) í Biskupstung-
um 14. júní 1928.
Hann lést á heimili
sínu Hlíðartúni í Bisk-
upstungum 1. sept. sl.
Foreldrar Hár-
laugs voru Jónína
Ragnheiður Krist-
jánsdóttir, f. 30.8.
1890, d. 26.12. 1974,
og Ingvar Jóhanns-
son, f. 11.3 1897, d.
23.4. 1983.
Hárlaugur átti 13
systkini. Þau eru: Ingvar Ragnar, f.
1918, d. 1997; Ingigerður, f. 1920;
Einar, f. 1921; Kristinn, f.1922; Jó-
ína Ragnheiður, f. 1976, b) Bryndís,
f. 1978, c) Svava, f. 1987, og d) Hug-
rún Ásta, f. 1992; 2) Ingvar Ragnar,
f. 6.12. 1956, maki Svala Hjaltadótt-
ir, f. 1.5. 1959; 3) Guðmundur, f.
15.2. 1959, maki Hrafnhildur
Magnúsdóttir, f. 20.12. 1965, sonur
þeirra er Pálmar Örn, f. 1987. Fyrir
átti Guðmundur synina Gísla Rún-
ar, f. 1978, og Jóhann Inga, f. 1979;
4) Elín Margrét, f. 11.11. 1961,
maki Garðar Sigursteinsson, f. 3.4.
1957, börn Elínar eru a) Áslaug
Rut, f. 1979, b) Guðmundur Rúnar,
f. 1987, c) Ingunn Rut, f. 1995, og d)
Rakel Rut, f. 1997.
Hárlaugur var bóndi í Hlíðartúni
allt til dánardags en samhliða bú-
skapnum stundaði hann ýmis störf,
m.a. brúarvinnu, lögregluþjónn var
hann í fjórtán ár og sundlaugar-
vörður í níu ár.
Útför Hárlaugs verður gerð frá
Skálholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14. Jarðsett verður
á Torfastöðum.
hanna Vilborg, f.
1924; Kormákur f.
1926; Hörður, f. 1927,
d. 1986; drengur and-
vana fæddur og tví-
buri með Hárlaugi, f.
1928; Ragnhildur, f.
1929; Guðrún, f. 1932;
Elín, f. 1933; Sumar-
liði Guðni, f. 1934; og
Haukur, f. 1935.
Hárlaugur kvæntist
Guðrúnu Guðmunds-
dóttur, f. 21.12. 1932,
frá Austurhlíð í Bisk-
upstungum, hinn 18.
júní 1955. Börn þeirra
eru: 1) Guðrún Steinunn, f. 6.7.
1954, maki Kristján Kristjánsson, f.
28.2. 1954, börn þeirra eru a) Jón-
Hár og svarthærður, mikill á velli
og glæsilegur. Traustur eins og
klettur í lífsins ólgusjó. Þetta er sú
lýsing á honum pabba sem fyrst
kemur upp í hugann. Ekkert í lífinu
er eins mikilvægt og að eiga góða
foreldra. Hann leiddi mig í gegnum
lífið, hreinskiptinn, heiðarlegur og
nákvæmur. Hann kenndi mér að allt
sem ég tæki mér fyrir hendur ætti
ég að gera vel og ekki eiga í deilum
við neinn, það borgaði sig ekki. Vera
ekki annar en maður er og svo
margt annað sem ekki er hægt að
telja upp í einni grein.
Á unglingsárum mínum fór ég
ófáar ferðirnar með honum á böllin í
sveitinni þegar hann starfaði í lög-
reglunni. Hann var svo fallegur og
virðulegur í búningnum og ég var
stolt af honum. Ekki hvarflaði að
mér að bregðast honum föður mín-
um á nokkurn hátt í einu eða neinu á
þessum viðkvæmu árum mínum. Við
pabbi vorum svo góðir félagar, hann
var minn besti vinur alla tíð. Mitt
helsta haldreipi er nú horfið yfir
móðuna miklu.
Börnin mín fjögur voru svo hepp-
in að fá að njóta nærveru afa síns.
Þau skriðu upp í fangið á honum og
létu hann vefja sig örmum, það er
tilfinning sem ég þekki vel. Þau eru
líka ófá börnin sem dvöldu í Hlíð-
artúni á sumrin og nutu nærveru
hans, sum hver í mörg sumur í röð.
Öll hafa þau haldið tryggð við hann
og mömmu síðan og eiga það sam-
eiginlegt að hafa liðið vel hjá þeim. Í
pabba höfðu þau sveitaföður sem
alltaf var hægt að treysta á. Hann
kenndi þeim líka að líta á spaugilegar
hliðar lífsins, rétt eins og við börnin
hans lærðum af honum.
Pabbi var orðinn nokkuð þreyttur
og slitinn eftir vinnuna sem hann
skilaði á Hótel Jörð. Hann vildi ekki
enda líf sitt á elliheimili, frekar vildi
hann fá að fara í heimahögum áður
en starfskraftana þraut með öllu og
það fékk hann, en við hefðum svo
gjarnan viljað hafa hann lengur. Við
sem eftir lifum verðum að glíma við
söknuðinn, það er óhjákvæmilegt.
Ég mun sakna þess að fá hann í
heimsókn og heyra hann segja við
börnin mín: „Hvað segið þið, gullin
mín?“ eins og hans var vani.
Hafðu þökk fyrir allt og allt og
blessuð sé minning þín, elsku pabbi.
Þú kallaðir mig stundum „hjartagull“
og það orð geymi ég vel.
Þín dóttir,
Elín.
Hann afi í Hlíðartúni er dáinn.
Hann var hrjúfur maður á yfirborð-
inu en hafði stórt hjarta, var mikill
húmoristi og góður félagi. Við barna-
börnin teljum okkur lánsöm að hafa
átt góðar stundir með afa. Við sem
elst erum munum eftir mörgum
sumrum í Hlíðartúni þar sem margt
var brallað. Við hjálpuðum til við
heyskap og sauðburð, smíðuðum
kofa, renndum okkur niður hlöðu-
þakið og fórum niður að Andalæk,
ýmist gangandi eða á hestum. Minn-
HÁRLAUGUR
INGVARSSON
✝ Elín Guðmunds-dóttir fæddist í
Reykjavík 15. októ-
ber 1911 og lést á
Droplaugarstöðum
1. september 2003.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Nikulásson, fæddur
6. september 1876,
dáinn 14. janúar
1923, og Sigríður
Árnadóttir frá
Kirkjuferjuhjáleigu í
Ölfusi, fædd 18. maí
1886, dáin 6. mars
1966.
Systkini Elínar eru: Helgi Guð-
mundsson, fæddur 19. ágúst 1913,
dáinn 4. júní 1966, og Árný Guð-
mundsdóttir, f. 24. apríl 1921.
Hinn 30. september 1933 giftist
Elín Jónasi Sólmundssyni, hús-
gagnasmíðameistara í Reykjavík,
fæddur 20. ágúst 1905, dáinn 23.
ágúst 1983. Foreldrar hans voru
2. Kristján Jónasson, fæddur 9.
maí 1937, kvæntist Rósu Þor-
steinsdóttur fædd 13. apríl 1939,
dáin 21. júlí 1971. Dætur þeirra
eru Valdís Kristjánsdóttir, fædd 1.
júní 1959, Guðrún Björk Kristjáns-
dóttir, fædd 26. september 1961,
og Steinunn Aagot Kristjánsdóttir,
fædd 15. september 1962. 3. Sól-
rún Jónasdóttir, fædd 22. mars
1945, giftist Ólafi Viggó Sigur-
bergssyni, fæddur 4. ágúst 1943.
Dætur þeirra eru Guðlaug Ólafs-
dóttir, fædd 25. mars 1969, og Elín
Hrönn Ólafsdóttir, fædd 12. októ-
ber 1971. 4. Sigríður Jónasdóttir,
fædd 30. nóvember 1946, gift
Heimi Lárussyni Fjeldsted, f. 7.
október 1945, þau skildu. Börn
þeirra eru Ingibjörg Sif Fjeldsted,
f. 29. maí 1970, og Jónas Már
Fjeldsted, f. 15. desember 1972.
Gift Guðmundi Loftssyni, f. 4. des-
ember 1947.
Barnabarnabörn Elínar eru orð-
in tólf talsins.
Elín og Jónas bjuggu alla tíð í
Reykjavík, lengst af á Hringbraut
108.
Útför Elínar verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Sólmundur Kristjáns-
son, fæddur á Eyrar-
bakka 22. september
1877, dáinn 16. nóv-
ember 1953, og Guð-
rún Sigríður Teits-
dóttir, fædd í
Garðasókn í Gull-
bringusýslu 7. febrúar
1875, dáin 29. mars
1950.
Elín og Jónas eiga
fjögur börn, þau eru:
1. Guðmundur Jónas-
son, fæddur 17. janúar
1935, kvæntist Kol-
brúnu Kristjánsdóttur, fædd 15.
mars 1934, þau skildu. Börn þeirra
eru Elín Guðmundsdóttir, fædd 30.
apríl 1958, og Jónas Guðmunds-
son, fæddur 7. janúar 1961.
Kvæntist Gígju Hermannsdóttur,
fædd 9. febrúar 1940, dáin 10. des-
ember 2000, þau skildu. Dóttir
þeirra er Sigríður Halla Guð-
mundsdóttir, fædd 8. janúar 1967.
Mjúkar kinnar og kaffiilmur er það
fyrsta sem kemur upp í hugann þeg-
ar ég hugsa um ömmu Elínu. Elsta
minning mín um ömmu er úr eldhús-
inu á Hringbrautinni þar sem ég sat í
fangi hennar og hún sagði: „Mikið
ertu kelin,“ um leið og hún strauk
mér um axlirnar. Ég var bara nokk-
urra ára gömul og skildi ekki hvað
það þýddi að vera kelin en hugsaði
sem svo að fyrst amma segði það við
mig hlyti það að vera eitthvað gott.
Amma notaði oft orð sem mér fund-
ust skrýtin, til dæmis þegar hún sá
falleg föt fannst henni þau „móðins“
eða „fix“. Þetta þótti mér bráðfyndið
og notaði málfar ömmu óspart í leikj-
um mínum sem barn.
Sem smástelpu þótti mér gaman
að fylgjast með ömmu við störf sín
heima við, því hún var hörkudugleg.
Hún var a.m.k. eina amman sem ég
þekkti sem mokaði snjóskafla á
stærð við hana sjálfa, málaði grind-
verk og lagaði gangstéttir. Hún bjó
til besta rifsberjahlaup í heimi og
kæfan hennar er ógleymanleg. Fyrir
jólin bakaði hún ótal sortir af smá-
kökum og passaði vel upp á að nægar
birgðir væru til af þeim. Við grínuð-
umst stundum með það að hún gæti
fóðrað hálfa þjóðina á smákökunum,
því frystiskápurinn var enn fullur af
kökum löngu eftir jól.
Það eru ótalmargar yndislegar
minningar sem ég á um ömmu Elínu.
Hún hafði einstaklega hlýlegt fas, fal-
legt bros og blíðlegt augnaráð. Það
var stutt í brosið og svo yppti hún
alltaf svo skemmtilega öxlum. Í huga
mér hljómar hlátur hennar svo smit-
andi og skemmtilegur, því amma gat
hlegið þar til tárin láku niður kinn-
arnar. Hún var hæversk og lítillát og
naut sín best í rólegheitum með
kaffið sitt og blöðin. Henni hentaði
betur að sitja álengdar og fylgjast
með frekar en að vera miðpunktur at-
hyglinnar.
Afi Jónas var besti félagi ömmu og
missti hún mikið þegar hann dó fyrir
tuttugu árum. Síðustu æviárin var
hann blindur og ég minnist þeirra
tveggja, þar sem þau sátu saman í
stofunni og amma las fyrir afa upp úr
dagblöðunum. Í kjölfarið sköpuðust
oft líflegar umræður um þjóðmálin,
því afi hafði sterkar skoðanir á þeim
og amma tók þátt á sinn hófstillta
hátt. Þau áttu sumarbústað austur í
Ölfusi, sem stendur enn og heitir
Hálsakot. Þar áttum við barnabörnin
margar góðar stundir við leik í fjör-
unni og móunum í kring. Amma var
ævinlega eitthvað að bjástra og ég
man hvað mér fannst hún alltaf
skringilega klædd uppi í bústað. Þar
var hún í vaðstígvélum, með vinnu-
hanska og ferlega fyndinn hatt. „Aðr-
ar ömmur eiga sko örugglega ekki
vinnuhanska eins og amma Elín og
sannarlega ekki svona stígvél,“ hugs-
aði ég með mér, stolt af því að eiga
svona öðruvísi ömmu.
Síðustu ár sín bjó amma á Drop-
laugarstöðum í Reykjavík. Þar undi
hún glöð við sitt og leið vel þrátt fyrir
háan aldur. Hún var einlæglega
þakklát fyrir allar heimsóknir og það
sem fyrir hana var gert. Mér fannst
það dæmigert fyrir ömmu þegar hún
sagði eitt sinn að sér væri ómögulegt
að skilja hvað allir væru góðir við sig,
sér fyndist hún varla verðskulda það!
Svona var amma í hnotskurn, lagði
sig fram við að hlúa að öðrum en vildi
sjálf litla aðstoð þiggja. Ánægjan
skein úr andliti hennar í hvert sinn
sem við heimsóttum hana. Hún faðm-
aði okkur þétt og innilega og hallaði
undir flatt um leið og hún virti okkur
fyrir sér. „Mikið eruð þið myndarleg
og falleg,“ sagði hún, alltaf tilbúin að
hrósa og láta okkur líða vel.
Amma Elín veitti mér ríkidæmi
með elsku sinni og hlýju. Nú kveð ég
hana með söknuði og innilegu þakk-
læti fyrir allt og allt.
Guðlaug.
Amma Elín var sannkölluð
Reykjavíkurmær; hún fæddist í
Reykjavík og bjó þar alla tíð, lengst
af á Hringbrautinni. Amma Elín var
afskaplega falleg kona, lítil og nett og
með afbrigðum smekkleg, hvort sem
um var að ræða í klæðnaði eða hvað
heimilið snerti. Við vorum stoltar af
að eiga svona flotta ömmu.
Amma Elín giftist rúmlega tvítug
Jónasi afa okkar og eins og tíðkaðist
hjá hennar kynslóð var hún heima-
vinnandi alla ævi utan stuttan tíma
sem hún vann í bakaríi þar sem hún
kynntist afa. Hann kom þar reglu-
lega og heillaðist af þessari fallegu
stelpu með þykku rauðu fléttuna. Það
var gæfuspor hennar að giftast afa
sem hún bjó með í hartnær hálfa öld,
eða þar til hann lést rúmlega sjötug-
ur að aldri. Amma var alltaf jafnást-
fangin af afa og bar ómælda virðingu
fyrir honum allan þeirra hjúskap
enda vandfundinn betri maður en afi
Jónas var. Oft var gestkvæmt á heim-
ili þeirra og mikið rætt um menningu,
listir og stjórnmál samtímans. Heim-
ili þeirra var einkar smekklegt, prýtt
málverkum og ómetanlegum smíðis-
gripum.
Við systurnar misstum móður okk-
ar ungar og tók amma okkur í fóstur
um tíma sem hefur eflaust ekki verið
létt verk fyrir konu sem komin var af
léttasta skeiði. Hún reyndist okkur
alltaf sem besta móðir og vildi veg
okkar sem mestan. Við áttum alltaf
öruggt skjól hjá afa og ömmu, ekki
síst þegar á móti blés.
Síðustu fjögur árin dvaldi amma á
Droplaugarstöðum þar sem hún undi
hag sínum vel. Henni leið þar eins og
hún væri á fimm stjörnu skemmti-
ferðaskipi, að eigin sögn, og var alltaf
jafnjákvæð og ánægð með það sem
gert var fyrir hana.
Við söknum hennar og munum
aldrei gleyma henni. Henni verður
aldrei nógsamlega þakkað.
Valdís, Guðrún
og Steinunn.
Tengdamóðir mín, Elín Guð-
mundsdóttir, er látin. Hún hefði orðið
92 ára 15. október nk. Undanfarin
fimm ár hafði hún búið á Droplaugar-
stöðum við Snorrabraut þar sem hún
lifði fábrotnu en góðu lífi. Þessi fimm
ár sem hún bjó þar virtist henni líða
mjög vel og hún taldi sig vera á fimm
stjörnu hóteli. Hún var þakklát fyrir
allt sem fyrir hana var gert og skildi
aldrei hvað hún hafði gert til að verð-
skulda þessa fínu umönnun og þjón-
ustu. Ég er viss um að vegna þess
hversu jákvæð og ánægð hún var hafi
hún verið hvers manns hugljúfi á
staðnum þessi fimm ár.
Það var árið 1963, sem ég kom
fyrst inn á heimili Elínar og Jónasar
Sólmundssonar eiginmanns hennar,
sem lést 23. ágúst 1983. Ástæðan var
sú að ég var ástfanginn af dóttur
þeirra, Sólrúnu, sem hefur verið
minn lífsförunautur ætíð síðan. Eftir
því sem kynni mín af þeim hjónum
urðu nánari, fann ég hversu einlæg,
hreinskilin og hógvær þau voru. Al-
gerlega laus við yfirborðsmennsku
komu þau ávallt til dyranna eins og
þau voru klædd.
Líf Elínar einkenndist alla tíð af
þessum kostum. Hún leitaði helst
ekki aðstoðar hjá öðrum við það sem
þurfti að gera og henni fannst alger
óþarfi að leita eftir hjálparhönd. Hún
var hagsýn kona og gerði sér ávallt
grein fyrir gildi þess að fara vel með
fjármuni. Hún gætti þess að gera sín
innkaup með hagkvæmum hætti, að
þau væru á sem lægstu verði án þess
að fórna gæðum á móti. Hún tileink-
aði sér það snemma að fullvinna sjálf
matvöru úr hráefni frekar en að
kaupa þau tilbúin, því henni fannst
skipta máli að vita hvert hráefnið var.
Heimagerði maturinn hennar var al-
ger list, kæfan, rúllupylsan, sultan,
saltfiskbollurnar og margt fleira var
allt svo gott. Ég fann mig oft í því að
skreppa vestur á Hringbraut í hádeg-
inu til þess að gæða mér á þessu sæl-
gæti og alltaf var ég velkominn.
Það kom aldrei til greina hjá Elínu
að sólunda peningum í leigubíla og
því fór hún allra sinna ferða í stræt-
isvagni, en bílpróf hafði hún aldrei
tekið. Ég minnist þess eitt sinn þegar
jólaundirbúningur var að hefjast að
Elín frétti af sérlega góðum jóla-
trjám austarlega í bænum. Í stað
þess að fá einhvern úr fjölskyldunni
til að skjótast með sig eftir trénu
ákvað hún að fara sjálf í strætisvagni.
Hún keypti jólatréð og flutti það
heim aftur með strætó enda kom
leigubíll, eins og áður segir, ekki til
greina. Ég man að hún var mjög
ánægð með kaupin.
Heimilið á Hringbraut 108 var eins
konar miðstöð fjölskyldunnar því yf-
irleitt var mæst þar á sunnudögum. Á
jólum var öll árin haldið sameiginlegt
fjölskylduboð á jóladag en sú venja
hélst á meðan Jónas lifði og síðar
þegar Elín gat komið því við. Sum-
arbústaður þeirra við Ölfusá, en hann
nefndist Hálsakot, var annar staður
sem sjálfsagt var að fjölskyldan hefði
sem sinn samkomustað, en á þessum
sælureit undu þau hjónin sér vel, þótt
oft væri gestkvæmt. Allt sem tengd-
ist Elínu og Jónasi varð til þess að
treysta fjölskylduböndin, sem oft
vantar talsvert á í nútímaþjóðfélagi.
Nú eru dagar Elínar taldir og að
baki vammlaus ævi góðrar og grand-
varrar konu sem aldrei vildi ónáða
aðra að óþörfu eins og hún oftast
sagði. Ég mun minnast hennar þann-
ig og fyrir það hversu vel hún reynd-
ist mér alla tíð. Ég votta aðstandend-
um öllum innilega samúð mína og bið
góðan Guð um að geyma þessa góðu
konu.
Ólafur Viggó.
Hún var haustbarn, naut árstíðar-
ELÍN
GUÐMUNDSDÓTTIR
MINNINGARgreinum má skila
á netfangið er minning@mbl.is
eða á disklingi. Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að
fylgja. Nauðsynlegt er að til-
greina símanúmer höfundar og/
eða sendanda (vinnusíma og
heimasíma). Ekki er tekið við
handskrifuðum greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfilegri
lengd á útfarardegi, en aðrar
greinar séu um 300 orð eða 1.500
slög (með bilum) en það eru um
50 línur í blaðinu. Tilvitnanir í
sálma eða ljóð takmarkast við
eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur,
og votta virðingu án þess að það
sé gert með langri grein.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsingum
um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra hans,
systkini, maka og börn og loks
hvaðan útförin verður gerð og
klukkan hvað. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Frágangur
minningar-
greina