Morgunblaðið - 18.09.2003, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FIMMTUDAGUR 18. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Ó, Jesú, bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(P. Jónsson.)
Elsku amma, þessi bæn hefur fylgt
okkur systkinunum frá því er þú
kenndir okkur hana í æsku. Í hvert
sinn sem við gistum hjá þér fórum við
með hana í sameiningu fyrir háttinn
og sváfum því vært nálægt þér.
Þær eru ófáar stundirnar sem við
dvöldum í húsinu þínu með stóra
garðinum, Birkigrund 9a. Í eldhúsinu
hljómaði ávallt útsending Rásar 1 og
þú bauðst okkur upp á snúða með
súkkulaði og mjólk. Í garðinum príl-
uðum við í klifurtrjám og fengum reit
til að rækta okkar eigin plöntur við
hliðina á trénu sem var gróðursett
þegar pabbi okkar fæddist. Alltaf
máttum við leika okkur í kjallaranum
þínum, sem í augum barna var fullur
af leyndardómum og ævintýrum. Í
heimsóknum okkar tókstu oftar en
ekki fram flétturnar þínar og barst
þær saman við fléttur okkar systra til
að sjá hvor okkar hefði hárlitinn þinn.
Við fengum víst aldrei fullkomlega úr
því skorið – eigum við ekki bara að
segja að hann hafi verið blanda af
okkar beggja lit?
Aldrei virtist þú þreytast á að leyfa
okkur að spila á orgelið þitt, þó svo að
kunnáttan hafi ekki verið mikil og
flestir fullorðnir hefðu fyrir löngu
gefist upp á okkur, en ekki þú amma,
þolinmæði þín og jákvæðni var svo
mikil og það var alltaf stutt í fallega
brosið þitt.
Það er svo skrýtið að þú sért farin
GUÐRÚN
EINARSDÓTTIR
✝ Guðrún Einars-dóttir fæddist í
Reykjavík 4. septem-
ber 1922. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 2. septem-
ber síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Kópavogs-
kirkju 12. septem-
ber.
elsku amma, en þú býrð
ennþá í hjörtum okkar
því við munum alltaf
elska þig og muna. Það
verður erfitt að venjast
fjarveru þinni því við
erum orðin svo vön því
að hafa þig nálægt,
sama hvort það er
heima hjá þér í Birki-
grund eða hjá okkur í
Skólagerði. Við söknum
þín meira en orð fá lýst
en verðum nú að kveðja
þig.
Þín barnabörn,
Bryndís, Guðrún
Ragna og Þorsteinn
Yngvabörn.
Núna þegar þetta góða sumar
kveður eins og þú Dúna á ég að skila
kveðju og þakklæti frá lítilli frænku
og móður hennar fyrir allar heim-
sóknirnar í sumar. Þú tókst þér oft
göngutúr með „viðhaldið“ út í góða
veðrið og komst við í húsunum í
kring. Þar sem einhver var heima
tylltir þú þér smástund og naust ná-
lægðar við þá sem voru þér kærir.
Heiða Steina og Ásdís Lóa voru svo
heppnar að vera oft heima og fá þig í
heimsókn. Eins átti ég að skila
kveðju frá börnunum mínum og
þakka þér fyrir allar þær stundir er
þú sast hjá þeim veikum þegar við
foreldrarnir vorum að vinna.
Tíminn líður bara svo hratt og nú
er þessi tími liðinn og komið að
kveðjustund. Ég hef þá trú að Dúna
sé núna komin til allra þeirra sem
hún hefur saknað lengi og þráð að
hitta og þessi trú hjálpar mér að
kveðja.
Dúna missti mann sinn ungan frá
þremur sonum, en hún var lánsöm að
eiga góða fjölskyldu sem hélt vel
saman. Bróðir hennar Einar bjó í
næsta húsi ásamt konu sinni Sísí og
fjórum börnum en ættmóðirin Guð-
rún átti heimili hjá Dúnu. Ég var svo
heppin að koma inn í þessa fjölskyldu
fyrir nær fjörutíu árum þegar ég
kynntist manninum mínum, Óla,
bróðursyni Dúnu. Það kom fljótt í ljós
hversu gott var að eiga Dúnu að, sem
ásamt sinni góðu mágkonu og vin-
konu Sísí kenndi mér margt sem ung
húsmóðir þurfti að kunna. En það var
langt því frá að ég væri sú eina sem
naut leiðsagnar. Dúna var þekkt fyrir
hjálpsemi, útsjónarsemi og ekki
skemmdi fyrir hennar ljúfa geð. Hún
var iðulega að sinna einhverjum eða
skjótast fyrir einhvern og sá maður
hana oft keyra upp og niður götuna
mörgum sinnum á dag.
Dúna átti mörg áhugamál, en
hestamennska var hennar aðal-
áhugamál framan af og alltaf lagði
hún við hlustir þegar rætt var um
hesta. Ég tala ekki um þegar bróð-
urbörnin hennar voru að leggja í
hestaferð, þá öfundaði hún þau oft.
Skóg- og garðrækt voru henni ávallt
mikilvæg og hugsaði hún af natni um
sinn stóra garð meðan hún hafði
heilsu, en hún naut þess alltaf að fara
út og virða hann fyrir sér. Blómin í
gluggunum hjá henni töluðu líka sínu
máli.
Hún var mjög vandvirk og margt
lék í höndum hennar sem best sést á
bókum sem hún batt inn og fallegum
dúkum o.fl. sem hún málaði á. Hún
las mikið og miðlaði af því til annarra,
en hún las lengi fyrir heimilisfólkið í
Sunnuhlíð á vegum Rauða krossins
og einnig var hún í leshópi hjá Hana-
nú. Dúna var mjög félagslynd og var
virk í félagsmálum.
Fyrir nokkrum árum fékk Dúna
áfall sem leiddi til þess að lífsgæði
hennar skertust verulega, en verst
fannst henni að geta ekki keyrt og
haldið áfram að hjálpa öðrum. En
hún átti þess kost að búa heima til
síðasta dags með aðstoð sinna nán-
ustu og þjónustu frá bæjarfélaginu
og var það henni mikils virði.
Við sem fengum að hafa þig og
njóta nærveru þinnar örlítið lengur
erum þakklát fyrir það.
Ég kveð þig, elsku Dúna, með
kæru þakklæti fyrir allt.
Guðríður Þorsteinsdóttir.
Mínar fyrstu minningar um önmu
Dúnu eru frá því við fjölskyldan flutt-
um í Kópavoginn. Ég var sex ára og
við sváfum á gólfinu hjá ömmu Dúnu í
nokkrar vikur í stóra húsinu uppi í
brekkunni, með skóginum í garðin-
um. Í húsinu hennar voru fallegar
stofur med styttum og bókum, út-
skorinn viðarlampi og fullt af falleg-
um myndum á veggjunum.
Seinna meir, á sumrin, þegar veðr-
ið gott var notalegt að fara upp í garð
og setjast í sólina með ömmu Sísi og
ömmu Dúnu og fá sér djús og spjalla.
Síðar þegar ég fór að vinna í gróðr-
arstöðinni Birkihlíð í nágrenninu
stytti ég mér leið í gegnum garðinn
hennar á hverjum degi og stoppaði
hjá henni á leiðinni heim þegar hún
sat úti í garði. Hún var alltaf brosandi
og glöð að sjá mann, umvafin sum-
arblómunum sínum og vildi sýnda
mér og ræða um blómin í garðinum.
Þegar Patrekur sonur minn kom í
heiminn og vildi fara kanna heiminn
fannst honum ekkert ævintýralegra
heldur en að leika sér í garðinum og
hitta ömmu Dúnu, fá að tína stóru
rifsberin, á horninu, í munninn, bestu
rifsber í heimi.
Svo fluttum við til Englands og þá
urðu færri skiptin sem við hittumst
en alltaf þegar við komum heim á
Torfuna var gott að vita af og fara í
heimsókn til Dúnu. Í sumar hittum
við ömmu Dúnu í grillveislunni, hún
var eins og alltaf glöð og ánægð og
sæl á svipinn innan um fólkið sitt.
Það er erfitt að kveðja ömmu
Dúnu, minningarnar streyma yfir
mann sem og þakklæti yfir að hafa
fengið að kynnast svona sterkri og
merkilegri konu.
Við munum sakna allra góðu
stundanna með henni.
Ég sendi samúðarkveðju til allra
heima á Torfunni en sérstaklega til
Jóns, Einars og Yngva og fjölskyldna
þeirra og hugsa til ykkar allra á þess-
um erfiðu tímum.
Ástar- og saknaðarkveðjur,
Sólrún og Patrekur,
Huddersfield.
Ljós ber á rökkurvegu,
rökkur ber á ljósvegu.
Líf ber til dauða,
og dauði til lífs.
(Þorsteinn Valdimarsson.)
Ég átti því láni að fagna er ég
þurfti til náms til Reykjavíkur að
Dúna frænka mín bauð mér að vera
hjá sér. Jón, sonur hennar, var þá ný-
farinn til náms í Noregi og því laust
herbergi í húsinu. Fyrir voru synir
hennar, Einar og Yngvi Þór, og móð-
ir, ásamt móðurbróður mínum, Þor-
steini Valdimarssyni, sem leigt hafði
hjá frænku sinni en þau voru bræðra-
börn.
Guðrún Einarsdóttir, Dúna, reisti
ásamt manni sínum, Lofti Þór, fagurt
einbýlishús á eignarlandi neðst við
Nýbýlaveg í Kópavogi um miðjan
sjötta áratuginn. Við hliðina á þeim
byggði bróðir hennar, Einar, annað
hús svipaðrar gerðar. Húsin stóðu
nokkuð neðan vegar en í holtið upp að
veginum höfðu þau plantað út skóg-
arplöntum sem mynduðu þarna fljótt
þéttan skóg. Neðar í Fossvogsdaln-
um voru tún til heyöflunar fyrir hest-
ana en bæði höfðu þau systkin yndi af
hestum. Þarna höfðu lífsundrin gerst
um langa hríð, eins og Þorsteinn
skrifaði, „á grænum túnspildum fyrir
sjónum ungra og aldinna barna, fol-
öld og kálfar brugðið á leik, lömb risið
á legg með burðarstírur í augum,
ungar teygst upp úr hreiðurkörfu í
einhverju skjólbeltinu, skurðbakki
orðið gulur af fíflum á einni nóttu“. Á
slíkum stað gátu menn ekki annað en
samsamast náttúrunni enda hafði
Dúna mikið yndi af öllum gróðri.
Öll þau þrjú ár sem ég átti hjá
frændfólki mínu voru ánægjurík
þroskaár. Ég var leiddur inn í sam-
félag tveggja fjölskyldna þar sem
fjölskylduböndin voru svo sterk að
enginn munur var á, hvort setið var
inni á Nýbýlavegi 5 hjá Dúnu eða 3
hjá Einari og hans góðu konu, Sigríði
Vilhjálmsdóttur. Dúna var einstök
manneskja sem aldrei lét bugast
þrátt fyrir mótlæti. Hún missti mann
sinn frá þremur ungum drengjum en
braust áfram með góðum stuðningi
bróður síns og móður. Annað áfall
reið yfir um tíu árum síðar er Einar
bróðir hennar fórst við annan mann í
hræðilegu bílslysi og konur þeirra
slösuðust mikið. En í allri sorginni
stóð Dúna sem kletturinn og veitti
mágkonu sinni alla þá hjálp sem hún
mátti. Við ungmennin í fjölskyldun-
um nutum einnig ríkulega ástúðar og
umhyggju hennar á þessum erfiða
tíma.
Þessi raun stappaði fjölskyldunum
saman og böndin urðu enn traustari.
Það var oft glatt á hjalla og Dúna var
manna lögnust að kalla fram bros í
Elsku bróðir minn.
4. september sl. mun
seint gleymast. Þann
dag fékk ég þær frétt-
ir að þú værir látinn
eftir hörmulegt slys,
aðeins 24 ára gamall. Þú áttir allt
lífið framundan og lítill erfingi á
leiðinni. Þú varst svo lífsglaður,
ávallt kátur og hress og ekki stóð á
hjálpseminni. Þú varst alltaf mætt-
ur til að hjálpa til, sama hvað það
var. Það var eins og allt léki í hönd-
unum á þér.
Ég minnist þess þegar þú varst
lítill. Hvað þú varst orkumikill og
þurftir alltaf að vera að gera eitt-
hvað. Þú hljópst á eftir bindivélinni
í heyskapnum og hoppaðir yfir
baggana og fórst langar leiðir til að
leita að beini handa Tíru. Þú gast
setið úti í sandhrúgunni allan dag-
inn með bílana þína og lagt vegi út
um allt. Þú varst ekki hár í loftinu
þegar þú fékkst véladelluna og
fékkst að fara með Sigga frænda og
pabba á þríhjólið og smala kind-
unum heim. Þegar þú sjálfur eign-
aðist svo hjól þá tókst þú alltaf litla
frænda þinn með á hjólið.
Elsku Skúli, það eru erfiðir dag-
ar framundan hjá okkur þegar við
förum í alvöru að gera okkur grein
SKÚLI MÁR
NÍELSSON
✝ Skúli Már Níels-son fæddist í
Reykjavík 13. októ-
ber 1978. Hann lést
af slysförum 4. sept-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Melstaðar-
kirkju 16. septem-
ber.
fyrir því að þú ert
ekki lengur hjá okkur.
Við vonumst samt til
að þú verndir okkur
eins og þú varst alltaf
vanur að gera meðan
þú varst meðal okkar.
Ég geng út að gröf-
inni með hjartað fullt
af söknuði. Líf þitt
þótt stutt væri gaf lífi
mínu tilgang.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðar-
kraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Hvíl þú í friði.
Þín stóra systir,
Sigrún Eva.
Elsku besti bróðir minn. Ég
sakna þín svo sárt, þetta getur bara
ekki verið, að þú sért dáinn svona
ungur og kraftmikill. Þú áttir allt
gott framundan. Já, ég sakna allra
prakkarastrikanna og alls sem við
gerðum saman, ég gat alltaf talað
við þig um allt og ég gat alltaf
treyst þér. Það er svo sárt að geta
ekki séð þig, talað við þig og gert
eitthvað skemmtilegt með þér eins
og við vorum vön að gera. Í mér lifa
allar minningarnar um þig og ekki
gleymi ég verslunarmannahelginni
síðustu og ferðinni til Danmerkur.
Og auðvitað mun ég aldrei gleyma
þegar við fórum saman í göngur ár-
ið 2002. Þú varst alltaf að passa
mig, litlu systur, á leiðinni upp og í
skálanum. Á leiðinni niður, í smala-
mennskunni sjálfri, komstu alltaf til
mín og athugaðir hvort það gengi
ekki allt vel hjá mér. Já, og allar
stundirnar. Er ég lít á mynd af þér
þá rifjast alltaf upp eitthvað
skemmtilegt um þig og alltaf koma
tárin fram. Ég get ekki hætt að
hugsa um þig og ég sé þig alltaf hjá
mér eins og þú sért á lífi. Ég vildi
að það væri satt sem það er því
miður ekki og hugsunin endar alltaf
með táraflóði vegna þessa hörmu-
lega slyss. Ég vildi að ég gæti gert
eitthvað fyrir þig og eitthvað til að
fá þig aftur en það er ekki hægt.
En þú verður alltaf á lífi í huga
mínum og hjarta. Nú ertu farinn og
ég sé líkama þinn ekki aftur en sál
þín hvílir hjá Guði og þar er litla
frænka okkar hún Íris, sem ég vona
að þú sért búinn að hitta.
Hugur minn er ætíð hjá þér.
Kveðja frá þinni litlu systur.
Helga Rós.
Elsku Skúli. Það er lítið hægt að
segja þessa dagana, maður er hálf-
tómur að innan, hugsar um hvað líf-
ið er grimmt að taka svona ungan
og góðan strák eins og þig í burtu
frá okkur, frá ófæddu barni þínu.
Ég er viss um að þú hefur verið
alltof góður fyrir lífið. En ég veit að
þú ert hér hjá okkur og passar okk-
ur og hlærð með okkur á góðum
stundum. Skúli, ég sakna þín svo
mikið. Ég ákvað að senda með lítið
ljóð sem ég samdi síðastliðinn vetur
og ég kalla það óendanleikann.
Lífið, svo óendanlegt,
en samt svo stutt
eins og hafið, óendanlegt,
en allt endar svo hratt,
einhvers staðar sker eða land,
í óendanleikanum.
Skúli, takk fyrir að hafa verið til.
Þín systir,
Guðrún Ósk.
Elsku Skúli. Þú ert besti frændi
minn. Takk fyrir að leyfa mér að
fara með þér á fjórhjólið. Takk fyr-
ir öll árin. Ég sakna þín, ég vildi að
þetta hefði ekki gerst.
Jesús segir: „Ég er upprisan og
lífið. Sá sem trúir á mig, mun lifa,
þótt hann deyi. Og hver sem lifir og
trúir á mig, mun aldrei að eilífu
deyja.“ (Jóhannesarguðspjall 11:25-
26)
Sjáumst seinna.
Þinn frændi,
Róbert Arnar.
Elsku frændi og vinur. Það eru
engin orð þess megnug að lýsa
þeim söknuði og trega sem við finn-
um fyrir er við minnumst þín, elsku
,,kallinn“ minn.
Við fráfall þitt hefur myndast
stórt skarð í fríðan og samheldinn
systkinahóp, skarð sem aldrei verð-
ur fyllt. Enginn er og verður eins
og þú. Strax er við fréttum af and-
láti þínu varð stórfellt tómarúm í
hjörtum okkar og allt varð svo
óraunverulegt. Eftir situr söknuð-
urinn og tómleikinn.
Minning þín lifir í hjörtum okkar,
ljúfar og fallegar minningar sem
ekkert getur grandað. Við eigum
góðar minningar um yndislegan
frænda, ríkar minningar um ein-
lægan og einstaklega ljúfan dreng,
sem var ávallt reiðubúinn að hjálpa
öllum. Fullur af sindrandi lífsorku
og ætíð fús til að leggja hönd á
plóg, ef á þurfti að halda.
Já, það er erfitt að sætta sig við
að hann Skúli Már, þessi duglegi og
kraftmikli drengur, sé horfinn úr
þessum heimi á fund æðri mátt-
arvalda, kallaður burt úr faðmi ást-
vina, fjölskyldu og vina. Æskan á
að erfa landið og því er erfitt að
sætta sig við að kallað hafi verið
eftir svo ungum og hraustum manni
sem átti allt lífið framundan. Alla
setur hljóða og í huga okkar gerist
spurningin áleitin: Hvers vegna?
En þeirri spurningu verður seint
svarað, slys verða og enginn veit
hver verður næstur, þetta virðist
allt vera fyrirfram ákveðið og hefur
Skúla greinilega verið ætlað stærra
hlutverk annars staðar.
„Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur hug þinn og þú
munt sjá að þú grætur vegna þess
sem var gleði þín.“ (Kahlil Gibran.)
Við kveðjum þig nú, elsku Skúli,
og biðjum góðan Guð að geyma þig
undir sínum verndarvæng.
Við biðjum Drottin að blessa og
styrkja alla sem nú eiga um sárt að
binda, Brynju, Jónínu, Níels, systk-
ini, afa, ömmurnar, skyldmennin öll
og alla hans góðu vini.
Guð varðveiti ykkur og gefi ykk-
ur frið í sorginni og styrk til að
komast í gegnum þetta mikla áfall.
Guðmundur Rúnar og
fjölskylda.
Minningarnar hrannast upp í
huga mér þegar ungur frændi minn
fellur skyndilega frá. Skúli var
varla orðinn tveggja ára þegar ég
sá hann fylgjandi pabba sínum
hvert fótmál fullur af áhuga á öllum
sveitastörfum. Þetta fallega barn
geislaði af gleði og naut frelsisins í
sveitinni. Frá fyrstu tíð var alveg
ljóst að þetta var það umhverfi sem
Skúli naut sín best í. Áhuginn var
svo mikill að það reyndist oft erfitt
að fá frænda minn inn til að borða
og hvað þá til að sofa.
Ég hafði tækifæri til að fylgjast
með Skúla sem barni og vera hon-
um til halds og trausts þegar ég
dvaldi nokkur sumur að Fremri-