Morgunblaðið - 21.09.2003, Side 2

2 B SUNNUDAGUR 21. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
EVA J. Alexander er hvorkihávaxin né háróma. Aflíkamlegu atgervi hennarer erfitt að ráða hverskonar Grettistaki hún
hefur lyft í rekstri endurhæfing-
arheimilis fyrir fyrrverandi vænd-
iskonur og barnaheimilisins El
Shaddai 50 km frá borginni Madras
í heimalandi hennar, Indlandi.
Barnaheimilið hefur verið fjár-
magnað af íslenskum fyrirtækjum
og einstaklingum í gegnum ABC-
hjálparstarfið á Íslandi í 8 ár. Upp-
bygging húsnæðisins hefur verið
fjármögnuð með söfnunarfé úr
söfnuninni Börn hjálpa börnum í
marsmánuði ár hvert. Einstakling-
ar hafa greitt fyrir framfærslu
barnanna með mánaðarlegum fjár-
framlögum. Nú vantar styrktarað-
ila fyrir 45 börn af 150 á heimilinu.
Eva rekur kristna trú sína aftur
til langalangafa síns. „Forfeður
mínir voru hindúar langt aftur í
aldir Langalangafi minn kynntist
breskum trúboðum og snerist til
kristinnar trúar í byrjun 19. ald-
arinnar. Ég og systkini mín þrjú
voru alin upp í kristinni trú og
gengum í evrópska skóla þar sem
við lærðum m.a. ensku frá unga
aldri. Við vorum frekar efnuð þótt
við tilheyrðum ekki efstu stétt sam-
félagsins eins og fjölskylda eigin-
manns míns. Fjölskylda hans lét
mig gjalda þess að þeim fannst
heimanmundur minn ekki nægilega
mikill. Þau beittu mig andlegu of-
beldi inni á heimilinu alveg frá upp-
hafi. Maðurinn minn mátti sín lítils
gagnvart þeim öllum. Á endanum
langaði mig ekki til að lifa lengur
og reyndi tvisvar sinnum að fremja
sjálfsmorð eftir að tvö elstu börnin
mín komu í heiminn.“
Heimiliskúgun, betl eða vændi
„Ég ákvað að fara að vinna til að
fá smá frið,“ segir Eva og brosir út
í annað. „Fyrsta starfið mitt var
hjá opinberu símafyrirtæki. Á
vinnustaðnum kynntist ég fjölda
annarra kvenna og áttaði mig á því
að margar þeirra byggju við svip-
aðar og jafnvel verri aðstæður en
ég sjálf. Sú uppgötvun olli því að
ég ákvað að fara að starfa að fé-
lagsmálum og helga mig baráttunni
fyrir bættum hag indverskra
kvenna. Indverskar konur standa
því miður afar höllum fæti í sam-
félaginu. Alvarlegustu vandamálin
snúa að því að konurnar verða fyrir
ofbeldi í tengslum við deilur um
heimanmund þeirra. Alltof margar
indverskar konur eygja enga út-
gönguleið út úr hörmulegum að-
stæðum sínum inni á heimilunum.
Ef konurnar hafa kjark til að flýja
burt frá eiginmanninum geta fæst-
ar þeirra vænst þess að fá hlýjar
móttökur hjá fjölskyldum sínum
því að á Indlandi er álitin smán
fyrir foreldrana að dóttir yfirgefi
eiginmann sinn. Ef þær eru einar á
báti geta þær yfirleitt aðeins vænst
þess að afla sér viðurværis með
tvennum hætti, þ.e. betli eða
vændi.“
Eva beitti sér ekki aðeins fyrir
bættum hag kvenna því að fljótlega
fór hún að láta að sér kveða innan
verkalýðshreyfingarinnar. „Eitt
leiddi af öðru og áður en ég vissi af
hafði ég gefið kost á mér til þings.
Reiðarslagið gekk yfir í miðri kosn-
ingabaráttunni árið 1980. Ég veikt-
ist hastarlega af dularfullum sjúk-
dómi. Jesús birtist mér á
dánarbeðinum, læknaði og tilkynnti
mér að hann hefði sérstakt verk-
efni fyrir mig.“ Vissir þú hvað hann
átti við? „Nei, ég áttaði mig ekki á
því hvað hann var að fara fyrr en
um sex mánuðum síðar. Þá birtist
Jesús mér aftur og vitnaði í Matt-
heus 21. með þessum orðum: „Toll-
heimtumenn og skækjur verða á
undan yður í Guðsríki. Stuttu
seinna báðu tvær vændiskonur mig
ásjár og ráða til að losna undan
vítahring Rauða hverfisins í
Bombay. Ég gat ekki hjálpað þeim
öðruvísi en að veita þeim húsaskjól
inni á mínu eigin heimili. Vandinn
var bara sá að bæði maðurinn minn
og fjölskylda hans voru alfarið á
móti því að taka þær inn á heimilið
– heiður fjölskyldunnar væri í
veði.“
Stúlkur í kynlífsþrælkun
„Hvað átti ég að gera?“ spyr
Eva. „Þá talaði Jesús aftur til mín
og sagði: „Á meðan ég var á jörð-
inni leiddi ég skækjur, tollheimtu-
menn á rétta braut. Eftir að ég yf-
irgaf jörðina hefur kirkjan vanrækt
skækjurnar. Ég hef valið þig til að
halda verkefni mínu áfram. Skækj-
ur og tollheimtumenn munu kom-
ast í himnaríki á undan okkur hin-
um,““ rifjar hún upp og segist eftir
þessi orð ekki hafa velkst í vafa um
hvað henni bæri að gera. „Ég bauð
vændiskonunum að búa með okkur
gegn vilja mannsins míns og
tengdafjölskyldu. Þegar maðurinn
minn sá breytinguna sem varð á
vændiskonunum eftir tvær vikur
lagði hann blessun sína yfir veru
þeirra í húsinu og tilkynnti mér að
hann myndi hjálpa mér að koma
upp sérstöku heimili þar sem slíkar
konur fengju endurhæfingu. Mað-
urinn minn var alla tíð háttsettur
embættismaður hjá hinu opinbera,
hann var góður maður og dó alltof
snemma árið 1996.“
Eva hélt starfi sínu ótrauð áfram
eftir að hún hafði komið vænd-
iskonunum tveimur til hjálpar. „Ég
efast um að fólk á Vesturlöndunum
geri sér almennt grein fyrir því
hversu alvarlegt ástandið er víða í
Indlandi. Algengt er að fátækt
bændafólk sjái sér ekki annað fært
en að senda börn sín til borganna
til að afla fjölskyldunni tekna. At-
vinnurekendurnir reynast því mið-
ur oft flögð undir fögru skinni.
Gylliboð um sómasamlega atvinnu
reynast vera störf í kynlífsiðnaði
eða eitthvað þaðan af verra. Illa
innrættir menn ræna stúlkum allt
niður í 10 ára aldur og hneppa í
kynlífsþrælkun í einhverju vænd-
ishverfanna. Dólgarnir halda fast
utan um stúlkurnar sínar. Yfirleitt
er ómögulegt að frelsa þær undan
klóm þeirra eftir venjulegum leið-
um. Sérhæfð fyrirtæki hafa tekið
að sér að frelsa stúlkur undan kyn-
lífsánauð gegn greiðslu. Eftir að
tekist hefur að frelsa þær höfum
við tekið við þeim á endurhæfingar-
heimilinu og reynt að veita þeim
nægilega góðan grunn til að standa
á eigin fótum úti í samfélaginu.
Annars vinn ég að baráttunni með
ýmsum hætti, t.d. með því að upp-
fræða foreldrana í sveitunum um
hætturnar í borgunum og vænd-
iskonurnar í vændishverfunum um
alnæmi og aðrar aðsteðjandi hætt-
ur. Stundum hef ég notið verndar
mafíunnar í þessum leiðöngrum
mínum því vændishverfin eru mjög
hættulegur heimur.“
Barnaheimili inni á heimilinu
Eva stofnaði barnaheimili í fram-
haldi af vinnu sinni með vænd-
iskonum. „Með tímanum varð æ al-
gengara að fólk kæmi til mín með
börn vændiskvenna, einstæðra for-
eldra, alnæmissmitaðra, fátækra og
svo munaðarleysingja. Lengi sendi
ég börnin áfram til reglu Móður
Theresu eða þar til Jesús fól mér
að stofna mitt eigið barnaheimili
árið 1995. Ég var farin að reka 20
barna barnaheimili inni á mínu eig-
in heimili þegar mér bauðst að
kveikja á kerti Indlands á Lauf-
skálahátíð í Ísrael sama ár. Kerti
Íslands og Indlands standa hlið við
hlið. Ég kynntist þarna Íslendingn-
um Ólafi Jóhannssyni, sem hefur
starfað mikið í Ísrael, og spurði
hvort hann gæti aðstoðað mig við
að bæta kjör kvenna og barna á
Indlandi. Hann sagðist ekki geta
hjálpað mér með konurnar en hann
gæti komið mér í samband við ynd-
islega konu á Íslandi varðandi
börnin. Ég hafði samband við
Gunnu Möggu (Guðrúnu Margréti
Pálsdóttur hjá ABC-hjálparstarfi)
og allt frá þeirri stundu hafa Ís-
lendingar fjármagnað El Shaddai-
barnaheimilið í nágrenni Madras á
Indlandi.“
Úr 150 fm í 1.000 fm
Starfsemi barnaheimilisins hefur
vaxið hröðum skrefum frá því Ís-
lendingar hófu fjármögnun rekstr-
arins haustið 1995. „Húsnæðisupp-
bygging barnaheimilisins hefur
verið fjármögnuð með söfnunarfé
úr söfnuninni Börn hjálpa börnum.
Stuttu eftir að við fórum að fá pen-
inga úr söfnuninni gátum við flutt
Eva J. Alexander, stofnandi og forstöðukona El Shaddai-barnaheimilisins á Indlandi
Með mafíuvernd
í vændishverfum
Með fjárframlögum frá Ís-
lendingum rekur Eva J. Al-
exander 150 barna barna-
heimili nálægt borginni
Madras í heimalandi sínu,
Indlandi, en 45 barnanna
vantar styrktaraðila. Anna
G. Ólafsdóttir kynntist bak-
grunni hennar og bar-
áttuþreki napran haustdag
á Íslandi.
Börnin á El Shaddai-barnaheimilinu við jeppann góða frá Íslandi.
Morgunblaðið/Ásdís
„Íslendingar hafa skotið grundvelli undir líf þessara barna og gert þeim kleift að
hlakka til framtíðarinnar eins og önnur börn,“ segir Eva J. Alexander.
Skólastarfið er að hluta til rekið utan dyra á barnaheimilinu.