Morgunblaðið - 28.09.2003, Blaðsíða 10

10 B SUNNUDAGUR 28. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
ferðalög
Hvað varstu að gera á Ítalíu í sumar?
„Í fyrra skiptið fór ég í byrjun júlí til að syngja með Péturs-
kirkjukórnum svokölluðum við messu í Péturskirkjunni í Róm.
Kórinn var sérstaklega stofnaður með það að markmiði að fara
og syngja við messu í þessari kirkju en það má kannski segja að
þetta hafi verið nokkurs konar afmælisferð því það eru tíu ár
síðan kórstjórinn okkar Margrét Pálmadóttir stofnaði Kvenna-
kór Reykjavíkur. Meðlimir kórsins sem allt eru konur koma héð-
an og þaðan, sumar eru úr Vox Feminae og aðrar úr Gospel-
systrum eða Hljómsystrum og síðan eru þarna aðrar konur sem
ekki hafa verið í kór áður en hafa gaman af því að syngja.“
Sunguð þið á fleiri stöðum á Ítalíu?
„Við vorum í viku og sungum líka í litlum bæ Castel Arquato.
Þar voru ítalskar konur að opna listsýningu og við vorum opn-
unaratriðið hjá þeim.
Við sungum einnig í kirkju í Róm sem heitir Saint Ignazio og
þangað komu um 700 manns til að hlusta á okkur.
Eftirminnilegast fannst mér að syngja í litlum bæ, Subiaco,
sem er rétt fyrir utan Róm. Þar lentum við í Fellini-ævintýri. Fé-
lag eldri borgara tók á móti okkur og eftir sönginn þá kom í ljós
að gamla fólkið var búið að elda fyrir okkur pasta, pítsur og
baka kökur og eftir að hafa borðað þennan yndislega mat var
slegið upp harmonikkuballi. Þetta var einstök stund og eins og
að stíga inn í miðja bíómynd. Ítalirnir voru svo glaðir og gest-
risnir og andrúmsloftið ótrúlega skemmtilegt.
Það var líka mjög gaman að syngja í kvikmyndahúsi í Róm
sem er tileinkað Charlie Chaplin. Þar sungum við undir þöglu
myndinni hans The Kid.“
Hvernig kom Róm þér fyrir sjónir?
„Ég hef komið nokkrum sinnum til Rómar og mér finnst hún
eins og ævintýri. Þetta er lítil borg þó hún sé stór og gott að
vera þar.
Það er frábært að ganga um þröngar litlar götur þar sem
saga er við hvert fótmál, byggingarnar fallegar og fólkið svo op-
ið og vingjarnlegt.
Á kvöldin er ómissandi að fara í hverfið Trastevere, sem þýðir
hinum megin við ána.
Þar eru þessar litlu þröngu götur, ótal krúttleg kaffihús og
veitingahús og mannlífið er fjölskrúðugt.
Eitt kvöldið lentum við á frábærum veitingastað í þessu
hverfi, Ristorante Asinocotto, en við höfðum lesið um hann í
ferðahandbók þar sem mælt var með honum. Þarna var eig-
andinn allt í öllu. Hann þjónaði til borðs, eldaði með kokkinum
og spjallaði við gesti. Staðurinn tekur ekki nema um þrjátíu í
sæti en andrúmsloftið er rómantískt og þarna eru gamlir og fal-
legir munir sem gaman er að skoða. Maturinn var einstakur, frá-
bær blanda af ítalskri og franskri matargerð.
Það var alls ekki dýrt að borða þarna, þríréttuð máltíð með
borðvíni, fordrykk og kaffi á eftir kostaði ekki nema um 5.000
krónur á manninn.“
Kíktuð þið í búðir?
„Það er ekki hægt að koma í félagsskap kvenna til Rómar án
þess að kíkja í búðir. Úrvalið er stórkostlegt af fötum, skóm og
töskum og það er sérstaklega gaman að kaupa skó í Róm svo
ekki sé nú talað um ítalskt hráefni í matargerð. Við vorum
margar klyfjaðar þegar við héldum heim.“
Þú ferð árlega til Ítalíu. Áttu þér einhvern uppáhaldsstað
þar?
„Ég á marga uppáhaldsstaði á Ítalíu, það er einmitt það sem
er svo heillandi við landið hvað það er fjölbreytilegt og marga
gimsteina þar að finna. Ég held upp á Róm, Flórens, Mílanó, Fen-
eyjar og Sienu. Í sumar fór ég til Pompei og var heilluð af því
sem bar þar fyrir augu.
En líklega stendur Flórens uppúr ef ég ætti að velja einn stað.
Ástæðan er sú að borgin er svo mikil lista- og menningarborg,
þar eru frábærir veitingastaðir og gaman að ganga um borg-
ina.“
Gistir þú alltaf á sömu stöðunum?
„Nei, en yfirleitt reyni ég að finna lítil hótel. Þegar ég er í ná-
grenni við Pisa í Marina di massa þá gisti ég alltaf á hótel Lido.
Það er notalegt hótel sem er rekið af fjölskyldu Armando
hótelstjóra, konunni hans, sonum og tengdadætrum. Þau elda,
þrífa og gera alla hluti sjálf og barnabörnin hlaupa um eins og
heima hjá sér. Mér finnst heimilislegt að gista hjá þeim. Því mið-
ur er að verða æ erfiðara að finna fjölskyldurekin hótel á Ítalíu
því þar eins og annars staðar er orðið mikið um hótelkeðjur.“
Ég fór fyrst til Ítalíu fyrir átta árum, segir Sigríður Anna
Ellerup. Landið heillaði hana strax og síðan hefur hún farið
þangað árlega. Í sumar fór hún tvisvar til Ítalíu.
Ljósmynd/SAE
Péturskirkjukórinn að syngja í Péturskirkju í sumar. Torg í Trastevere-hverfinu í Róm.
Er kolfallin fyrir Ítalíu
Hvaðan ertu að koma?

Hótel Lido di Pegollo Armando
Viale Roma, 426
Marina di Massa
Sími 0039 05 85 241057

Ristorante Asinocotto
di Giuliano Brenna
Via dei Vascellari, 48
Trastevere
Róm
Sími 0039 06 5898985
Roskið fólk í bænum hélt
kórnum veislu eftir tón-
leikana og Sigríður Anna
segir að sú veisla hafi
verið ævintýri líkust.
F
ÉLAGI minn, Tómas Einars-
son, býr í Heidelberg í
Þýskalandi og það var að
hans uppástungu sem við
ákváðum að hjóla frá Heidelberg til
Garmisch-Partenkirchen nú í sumar
og klífa hæsta fjall Þýskalands,
Zugspitze en fjallið er 2.964 metra
hátt,“ segir Þórður Höskuldsson.
Auk Tómasar og Þórðar voru
bróðir Þórðar og mágkona með í för,
Sveinbjörn Höskuldsson og Kolbrún
Ottósdóttir.
„Áður en við lögðum af stað urðum
við okkur út um ferðagögn frá Þýska
hjólreiðasambandinu (ADFC). Þar
voru leiðarlýsingar og ábendingar
um gististaði sem bjóða uppá þjón-
ustu við hjólreiðafólk, hýsa hjól og
lána verkfæri. Þá veita sumir gisti-
staðir meðlimum í Þýsku hjólreiða-
samtökunum afslátt af gistingu og
morgunverði sem við notfærðum
okkur.
Við hjóluðum í suðaustur frá Heid-
elberg, fyrst í átt að ánni Neckar og
þaðan yfir Schwäbisch Alb fjöllin í
átt að háskólabænum Ulm. Frá Ulm
héldum við suður með ánni Iller í
gegnum Bæjaraland og inn að Ölp-
um til Garmish-Partenkirchen.“
Hópurinn var fjóra daga á leiðinni
og Þórður segir að daglega hafi þau
hjólað 80-120 kílómetra.
Að morgni lögðu þau upp með
lauslega áætlun sem yfirleitt hélst
nokkurnveginn. Þórður segir að þeir
staðir sem Þýska hjólreiðasamband-
ið hafi verið með hafi reynst þægi-
legir í alla staði og frekar ódýrir.
„Við vorum að borga um 2.500–
4.000 krónur á mann fyrir gistingu í
uppábúnum rúmum og með góðum
morgunverði.“ Þegar komið var til
Garmish-Partenkirchen fóru þau að
huga að uppgöngu á hæsta fjall
Þýskalands, Zugspitze.
„Við vorum reyndar búin að vinna
okkur í haginn heima en þurftum að
bæta aðeins við okkur búnaði og
einnig tókum við tali fólk sem þekkti
vel til. Ganga á Zugspitze er á allra
færi sem eru ágætlega fótvissir og
ekki lofthræddir. Okkur var ráðlagt
að nota klifurbelti í þessari fjall-
göngu til að festa okkur í bergið þeg-
ar farið er upp hluta fjallsins.
Við lögðum á fjallið seinnipart
dags og byrjuðum á að fara í skála
sem Þýski alpaklúbburinn á og er
þekktur byrjunarreitur þeirra sem
klífa fjallið. Skálinn er í tæplega
1.400 metra hæð og þar gistum við
um nóttina. Það má segja að skálinn
sé stigi ofar en íslenskir skálar því
hægt var að kaupa sér drykki og
veitingar að vild.
Veitingastaður á fjallstoppnum
Við vöknuðum svo í dagrenningu
og vorum komin á göngu um klukkan
sex að morgni. Þegar við komum að
fyrsta klettaveggnum sáum við að
uppgangan yrði einfaldari og hættu-
minni en við höfðum gert ráð fyrir
því búið var að reka teina í vegginn
þar sem ekki var fótfesta og vír lá
síðan meðfram teinunum þannig að
hægt er að festa sig með klifurbelti
við vírinn.
Eftir stutt klifur í berginu komum
við að lóðréttum kletti sem er sléttur
eins og húsveggur. Gengið er eftir
Hjólaði um Suður-Þýskaland og kleif hæsta fjall landsins
Svona ferð
gleymir
maður aldrei
Hópurinn kominn á topp Zugspitze. Þórður og Kolbrún eru uppi við súluna,
Sveinbjörn situr á myndinni en Tómas stendur fyrir framan Kolbrúnu.
Við vorum þægilega lúin í lok ferðar, segir Þórður
Höskuldsson sem hjólaði frá Heidelberg í Þýskalandi
til Garmisch-Partenkirchen og gekk síðan upp á
Zugspitze, hæsta fjall Þýskalands.