Morgunblaðið - 29.09.2003, Blaðsíða 21

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 29. SEPTEMBER 2003 21
Við félagarnir í
björgunarsveitinni Ægi
í Garði viljum minnast
þín með orfáum orðum.
Þótt þú hafir verið
skamman tíma í sveit-
inni varstu mjög virkur og ósérhlífinn
á æfingum og í starfi sveitarinnar. Þú
varst alltaf jákvæður og skemmtileg-
ur. Þú gast alltaf komið öllum í gott
skap og til að hlæja. Varst trúr í starfi
sveitarinnar og vildir öllum vel. Þín
verður ávallt sárt saknað. Vottum öll-
um ættingjum og öðrum aðstandend-
um samúð okkar. Megi guð styrkja
ykkur í sorginni.
Félagar í björgunarsveitinni
Ægi, Garði.
Mig langar til að minnast Ívars vin-
ar míns með örfáum orðum.
Leiðir okkar lágu fyrst saman í
gegnum sameigilegt áhugamál, fót-
bolta. Við fórum saman í fótboltaferð
til Danmerkur og kynntumst vel þar.
Áttum við góðar stundir saman í Dan-
mörku og er heim kom. Héldum við
góðu sambandi. Ylja ég mér við góðar
minningar.
Sárt er vinar að sakna,
sorgin er djúp og hljóð.
Minningarnar mætar vakna,
svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta,
lýsa upp myrkrið svarta,
vinir þó falli frá.
Góðar minningar geyma,
gefur syrgendum ró.
Til þín munu þakkir streyma,
þér munum við ei gleyma.
Elsku Ívar minn, hvíl þú í friði.
Elsku Erla, Guðjón, Heiða, Carl,
Ásdís, Elísabet og Úrsúla, ég vil votta
ykkur mína dýpstu samúð.
Þín vinkona
Ásthildur Margrét.
Elsku Ívar, það var óendalega
sorglegt að heyra af andláti þínu 14.
september og mun sá dagur seint
gleymast. Við eigum erfitt með að
hugsa til þess að við fáum ekki að sjá
þig aftur og eiga fleiri góðar stundir
með þér, en við munum sjá þig aftur
þó seinna verði. En við viljum þakka
allar góðu stundirnar sem við áttum
saman og munum við varðveita þær
vel. Þín verður sárt saknað.
Þínir vinir
Hulda og Ragnar.
Elsku Ívar minn. Það er svo sárt að
hugsa til þess að þú sért farinn og
komir aldrei aftur. Maður vill ekki
trúa því, en lífið heldur áfram og ekk-
ert hægt að gera annað en að hugsa
um allar góðu stundirnar sem við átt-
um saman. Ég er svo þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast þér og hlæja
með þér. Það var eitt af því sem við
gerðum mest af og þannig mun ég
alltaf minnast þín. Ég mun aldrei
gleyma þér. Ég veit að þér líður vel
núna og það er mér mikil huggun.
Ég votta fjölskyldu þinni samúð
mína og bið til Guðs að hann sé með
ykkur og hjálpi ykkur í sorginni. Guð
geymi þig.
Þín vinkona,
Margrét Ósk.
Elsku Ívar. Það er erfitt að trúa því
að þú sért ekki á meðal okkar lengur.
Það eru margar spurningar sem
brjótast um í höfði okkar en mjög fátt
um svör. En þú veist hvað er sagt:
„Þeir deyja ungir sem Guðirnir elska
mest“, en þetta hljómar svo óréttlátt,
þannig á það ekki að vera, en maður
fær víst engu um það ráðið.
Það sem er efst í huga okkar er
sumarbústaðarferðin sem við fórum í
vor. Þú með gítarinn og við sungum
ÍVAR
GUÐJÓNSSON
✝ Ívar Guðjónssonfæddist í Kefla-
vík 8. september
1983. Hann lést á
heimili sínu hinn 14.
september síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Keflavíkur-
kirkju 26. septem-
ber.
með. En það kom
stundum sá tími í bú-
staðnum að þú fórst í
gítarverkfall vegna þess
að þú hélst ekki í við
Palla, en samt leið ekki
langur tími þangað til
að þú varst kominn með
gítarinn aftur í hend-
urnar. Ekki má gleyma
traktorsatvikinu, sem
þú varst svo stoltur af
vegna þess að þú gast
bakkað honum, þú
fékkst aldrei nóg af því
að segja okkur frá því.
Þetta var skemmtileg
ferð og fer seint úr huga okkar.
Einnig er sleðaferðin sem við fór-
um í mér minnisstæð þar sem þú
tókst mig langan rúnt á sleðanum en
ekki bara fram og til baka eins og
flestir strákarnir gerðu. Við eigum
eftir að sakna þess að sjá þig ekki á
rúntinum með derhúfuna á höfðinu og
brosið á vörunum.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pét.)
Góði Guð, við viljum biðja þig að
gefa Erlu, Guðjóni, Heiðu, Elísabetu,
Úrsúlu og öllum hans ættingjum og
vinum styrk og handleiðslu til að
komast í gegnum þessa erfiðu lífsins
þraut.
Við kveðjum góðan vin.
Guð blessi þig og hvíl í friði, elsku
Ívar.
Saknaðarkveðjur.
Þínar vinkonur
Jóna Rut og Guðrún.
Elsku Ívar vinur okkar. Þú hefur
kvatt þennan heim alltof ungur og við
munum ávallt geyma minninguna um
þennan hressa og sæta strák í hjarta
okkar. Það var alltaf svo stutt í grínið
þegar þú varst nálægt, það var ein-
mitt þannig síðasta kvöldið sem við
hittum þig. Þetta kvöld var svo
skemmtilegt að það var erfitt að trúa
því þegar fréttirnar bárust morgun-
inn eftir að við fengjum aldrei að sjá
þig aftur. Við minnumst allra góðu
stundanna sem við áttum saman, í
huga okkar verður þú alltaf með okk-
ur og við vitum að við eigum eftir að
hittast aftur á himnum.
Til eru fræ, sem fengu þennan dóm,
að falla í jörð, en verða aldrei blóm.
Eins eru skip, sem aldrei landi ná
og iðgræn lönd, er sökkva í djúpin blá.
og von sem hefur vængi sína misst,
og varir sem að aldrei geta kysst,
og elskendur, sem aldrei geta mætzt,
og aldrei geta sumir draumar rætzt.
Til eru ljóð, sem lifna og deyja í senn,
og lítil börn sem aldrei verða menn.
(Davíð Stef.)
Innilegar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldunnar.
Þínar vinkonur,
Ásdís, Elín, Margrét
og Ásta Björk.
Nú er komið að því að kveðja góðan
vin og góðan strák, sem ég á svo góð-
ar minningar um. En það er nú alltaf
svo að það er erfitt að kveðja góðan
vin, og þegar ég tala um Ívar tala ég
um vin með stórum stöfum. Upp í
huga minn leita allar minningarnar
sem ég á um hann, eins og öll símtölin
okkar á nóttu sem og á degi, eða alla
rúntana okkar upp og niður Hafnar-
götuna, ýmist tvö ein eða með Palla
og Andreu þar sem við gátum talað
endalaust um allt mögulegt eins og
ferðina að Skógum eða Eyjaferðina,
og líka allt ómögulegt sem okkur lá á
hjarta, oft sátum bara og hlustuðum á
Ívar spila á gítarinn, eða stoppuðum
og töluðum ekki neitt, það var það
sem gerði okkur að svo góðum vinum.
Þegar ég hugsa um síðasta kvöldið
sem ég hitti Ívar, föstudagskvöldið
áður en hann dó þá kom hann til mín
og við hjálpuðumst að við að þrífa bíl-
inn minn svo við kæmumst sem fyrst
á rúntinn. Við sóttum Palla og Andreu
og rúntuðum svo fram eftir nóttu og
plönuðum sumarbústaðarferð til að
halda upp á tvítugsafmælið hans
Ívars. Ég vil muna Ívar eins og hann
var þá, hann var svo fínn. Ég veit að
Ívar verður fallegur engill og mikil-
vægur fyrst hann þurfti að fara svona
snemma, hver veit nema að hans bíði
mikið af biluðum bílum hjá guði sem
hann getur dundað sér í. Mig langar
að votta fjölskyldu Ívars, systrum og
öðrum aðstandendum, og þér Palli
sem og öðrum vinum hans sem eiga
erfiðar stundir núna mína innilegustu
samúð.
Þeir segja mig látinn, ég lifi samt
og í ljósinu fæ ég að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá litlu hjarta berst lítil rós,
því lífið ég þurfti að kveðja.
Í sorg og í gleði ég senda mun ljós,
sem að mun ykkur gleðja.
Kær kveðja. Takk, Ívar, fyrir að
vera vinur minn.
Tinna Guðrún Lúðvíksdóttir.
Ég var að labba um í Húsafelli árið
2000 þegar ég sá þennan fallega
dreng og kolféll fyrir honum. Þú varst
fyrsta ástin í lífi mínu og við áttum
margar mjög góðar stundir saman.
Það var þannig að það var alltaf svo
gaman hjá okkur, við vorum alltaf að
gera eitthvað skemmtilegt alla daga,
hvort sem það voru sumarbústaða-
ferðir, réttirnar í sveitinni, eða þegar
þú fórst með mér á vélsleðann. Það
fannst þér sko ekki leiðinlegt. En við
þurftum ekki alltaf að vera að gera
eitthvað því að við gátum legið uppi í
rúmi, kjaftað saman, hlegið og knús-
ast tímum saman. Þú varst alltaf
brosandi og ánægður með lífið, og ég
beið líka alltaf spennt úti í glugga þeg-
ar þú varst á leiðinni til mín. Ég
gleymi því líka ekki þegar þú komst
til mín úr vinnunni einn daginn búinn
að búa til blóm úr vírum og bretta þá
út og skrifa magga magga magga út
um allt. Það fannst mér mjög sætt og
þú sagðist vera búinn að vera að
hugsa um mig allan daginn.
Við áttum mjög sérstakt samband,
ástarengillinn minn, eins og við sögð-
um alltaf. Þú varst fyrsta ástin í lífi
mínu og þeirri ást gleymir maður
aldrei.Ég vona að þú sért kominn á
betri stað. Guð geymi þig vel. Elsku
Guðjón, Erla, Heiða, Elísabet, Úrsúla
og fjölskylda. Megi guð vera með
ykkur öllum.
Margrét Kristín.
Elsku frændi minn, nú ertu farinn.
Ég man eftir að ég og Eiríkur bróðir
áttum til að hjóla til ykkar í Garðinn
frá Keflavík. Þá varst þú alltaf til í að
hjóla með okkur, áttum til að hjóla í
garðmóa. Ég man líka gömlu dúa-
vörubílana þína sem við lékum okkur
með. Svo man ég líka eftir sveitaferð-
unum upp í Sælingsdal þar sem við
lékum okkur og líka þegar við fórum
stundum keyrandi upp á fjöll. Ég man
þegar ég sá þig síðast. Það var á ljósa-
nótt. Þá vorum við ekki búnir að
hitast lengi og þú varst að spyrja mig
hvort ég ætlaði að fara í réttirnar, því
þú ætlaðir að fara í þær.
Guð blessi þig, frændi. Ég votta
Erlu, Guðjóni, Heiðu, Elísabetu,
Úrsúlu, Carli og Ásdísi Evu samúð
mína. Megi guð vera með ykkur.
Elís Gunnþórsson
og fjölskylda.
Elsku vinur. Mig langaði bara að fá
að segja nokkur orð um hve gaman
það var alltaf hjá okkur. Mér þótti af-
skaplega vænt um þig, og okkur öll-
um vinunum.
Maður veit víst aldrei hvað maður á
fyrr en maður missir það. En ég held
bara fast í það sem ég á eftir. Allar
góðu og skemmtilegu minningarnar.
Sú minning er mér ofarlega í huga
þegar við vorum að skipta um
bremsur á Mustanginum þínum á
verkstæðinu hjá mér, og við ákváðum
snarlega að fara upp í Húsafell í bú-
stað til systur minnar. Það var „hjól-
andi“ gaman. Kvöld sem við gleymum
hvorugur. Þín er sárt saknað, kæri
vin.
Guð blessi þig, Ívar minn.
Þinn vinur,
Hilmar.
Það er ekki sama
hvernig fólk brosir,
síst af öllu þegar það
er alltaf á röltinu um
göturnar í smábæ, sem eiginlega
ber enn í sér þorpssálina; góðu
heilli. Við hér í Hveragerði höfum
hveraönd að opinberu tákni,
kynjaða úr þjóðsögum. Svoleiðis
pjatt má nota utan á umslög frá
bæjarskrifstofunni, öllum að skað-
lausu. En það breytir ekki því, að
þau ár, sem ég hef búið hér austan
fjalls, hefur brosið hennar Krist-
ínar Jónsdóttur verið mér hið
raunverulega tákn Hveragerðis.
Ég sá hana sjaldan öðru vísu en
brosandi. Þó varð hún alvarleg á
svipinn, þegar talið barst að þeim
sem minna mega sín í heimi hér og
þeirri vaxandi fátækt, til sálar og
líkama, sem ekki má ræða nú um
stundir. En eftir skamma stund
færðist brosið aftur yfir andlitið og
augun leiftruðu, því þrátt fyrir allt
er heimurinn fagur.
Það eru ekki liðnir margir dagar
frá því við hjónin hittum Kristínu,
þar sem hún var á leið út í móa að
tína ber, ung í anda sem jafnan
þótt æviárin væru komin á níunda
tuginn. Við spjölluðum um tíðarfar-
ið og þótti það harla gott. Svo
kvaddi hún og hélt sína leið. Ekki
verða slíkar ferðir fleiri í heimi hér,
af hennar hálfu. En þó að æðibjart
sé sagt í efri byggðum alverunnar,
þá trúi ég því, að jafnvel þar um
slóðir muni nokkrum ljóma stafa
frá brosinu hennar Kristínar Jóns-
dóttur.
Pjetur Hafstein Lárusson.
Alltaf setur okkur hljóð þegar
samferðafólk okkar hverfur af
sjónarsviðinu og alltaf kemur það
okkur á óvart þrátt fyrir að við vit-
um öll að það er eitt af því óumflýj-
anlega.
Þegar ég sest niður til að minn-
ast Kristínar Jónsdóttur, kemur
svo ótal margt upp í hugann og
varla er hægt að minnast Stínu án
þess að Sigmundar sé minnst um
leið, svo samstiga voru þessi hjón í
lífinu og tilverunni í Hveragerði.
Fyrir tilviljun fluttu Stína og Sig-
mundur frá Ísafirði til Hvera-
gerðis. Á Ísafirði þar sem þau
bjuggu var litla eða enga vinnu að
hafa og var ferðinni heitið á Siglu-
fjörð þar sem mikil uppgangur
hafði verið. Búið var að pakka og
merkja allan farangur þegar
Magga systir Stínu, sem búsett var
í Hveragerði, hringdi og tjáði henni
að gott væri að búa í Hveragerði.
Þá strikuðu þau yfir Siglufjörð og
sest var að í Hveragerði. Þetta litla
bæjarfélag sem var að sjá dagsins
ljós.
Hér lifðu þau og störfuðu og ólu
upp sínar þrjár dætur. Á þessum
tíma hafði fólk almennt ekki allt til
alls og spara þurfti hverja krónu.
Stína og Sigmundur áttu það sam-
eiginlegt að vera bæði félagslynd
KRISTÍN
JÓNSDÓTTIR
✝ Kristín Jónsdótt-ir fæddist á Ísa-
firði 16. janúar 1922.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands á
Selfossi hinn 19.
september síðastlið-
inn og var jarðsung-
in frá Hveragerðis-
kirkju 27. septem-
ber.
og fram úr hófi gest-
risin. Þau létu sig allt-
af varða samfélagið og
samferðafólk sitt og
tóku virkan þátt í upp-
byggingu bæjarfélags-
ins eins og fólk al-
mennt gerði. Þau
reistu gróðurhús á lóð
sinni við Heiðmörk
þar sem þau ræktuðu
bæði útiblóm og græn-
meti sem þau seldu
svo í heimasölu.
Heimasölunni fylgdi
mikill gestagangur og
erill. Voru það ófáir
sem heim sneru með mikinn varn-
ing en litla borgun. Það eru orðnar
margar plönturnar sem hún Stína
er búin að stinga niður í moldina
sem síðan hafa orðið að dýrindis
blómi sem prýtt hefur garða lands-
manna vítt og breitt um landið, það
var ekki gengið að því verki með
neinum vettlingatökum.
Stína og Sigmundur voru bæði
mjög róttæk í skoðunum og átti ég
því láni að fagna að vinna með
þeim í Alþýðubandalagi Hvera-
gerðis. Þá var mjög gaman í póli-
tíkinni, sérstaklega þegar við kom-
um sjálfstæðismönnum úr
meirihluta í hreppsnefndinni. Ekki
megum við gleyma öllum alþýðu-
bandalagsferðunum og góðu kótel-
ettunum hennar Stínu sem alltaf
voru með í ferðum. Þá rifjast upp
fyrir mér hvað þau hjónin höfðu
gaman af að dansa og voru svo sæt
og myndarleg við þá list.
Stína hafði óvenju sterka rétt-
lætiskennd og róttækar skoðanir
sem kom vel í ljós þegar við störf-
uðum saman íVerkalýðsfélagi
Hveragerðis og nágrennis en það
félag heitir núna Boðinn. Þá unn-
um við Stína saman á Náttúru-
lækningahælinu sem nú heitir
Heilsustofnun, þar var Stína alltaf
boðin og búin að gera allt fyrir alla.
Og svo núna síðast í eldri borg-
ara félagi Hveragerðis þar sem
hún var ávallt þessi ljúfi, lipri og
góði félagi og þrátt fyrir sínar
ákveðnu skoðanir var hún svo létt
upp á löppina og hafði svo létta
lund. Stína lét aldrei bíða til morg-
uns það sem hún gat gert í dag.
Megi Stína mín ganga léttum dans-
sporum inn í Himnaríki á vit ást-
vina sinna.
Guðfinnu, Karlinnu, Ingibjörgu
og fjölskyldum þeirra votta ég og
fjölskylda mín innilega samúð og
þökkum samfylgdina á liðnum ár-
um.
Auður Guðbrandsdóttir.
Eiginmaður minn,
ÞÓRIR BENEDIKT SIGURJÓNSSON,
fyrrv. deildarstjóri,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli laugardaginn
27. september sl. Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Ásta S. Þorkelsdóttir.
MINNINGARGREINUM þarf
að fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minningar-
greina