Morgunblaðið - 29.09.2003, Blaðsíða 24

MINNINGAR
24 MÁNUDAGUR 29. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
„Bless, sjáumst á
morgun.“
Þetta voru síðustu
orð sem ég heyrði frá
vini mínum og yfir-
manni, Adda Bald., er
við kvöddumst eftir að hafa verið
samferða heim úr vinnu hinn 16.9. sl.
Því var svo sárt að heyra að örstuttu
eftir að leiðir okkar skildi hafði Addi
veikst skyndilega og enn sárar þegar
ég heyrði að Addi hafði kvatt þennan
heim.
Ég naut þeirra forréttinda að fá að
starfa undir handleiðslu Adda sl. 30
ár og á þeim tíma var hann mín fyr-
irmynd.
Addi var fyrst og fremst félagi
okkar sem hjá honum störfuðu. Já-
kvætt viðmót, glaðværð og heiðar-
leiki var það sem hann hafði að leið-
arljósi og var ég svo heppinn að fá að
kynnast þeim eiginleikum hans.
Við fráfall Adda er stórt skarð
höggvið í hópinn á okkar vinnustað
og verður aldrei fyllt upp í það skarð.
Missir okkar vinnufélaganna er
mikill, en mestur er þó missir Höllu,
eiginkonu Adda, því ekki fór fram
hjá neinum að hún var hans besti vin-
ur. Missir föður, barna og fjöl-
skyldna þeirra er einnig sár og mik-
ill, því við fundum hvað Addi var
stoltur af fjölskyldu sinni. Vil ég því
votta þeim öllum innilega samúð.
Megi Guð styrkja þau í þeirra miklu
sorg.
Addi Bald veitti mér ríkidæmi
með góðsemi sinni og hlýju og í mín-
um huga var Addi einstakur maður
sem ég bar mikla virðingu fyrir.
Ég kveð nú Adda með söknuði og
þakklæti fyrir þá góðu samleið sem
við áttum.
Á kveðjustund hef ég margt að þakka þér,
þakka allt hið góða er sýndir mér.
Þökk fyrir samleið þína og hreina dygð,
þakka fasta vináttu og tryggð.
(Höf. ók.)
Guð blessi minningu hans.
Gunnar Þór Grétarsson.
Óhætt er að segja að hendingar
ráði miklu í lífi okkar mannanna.
Ekki einungis um tilurð heldur einn-
ig um alla vegferð og kynni af öðru
fólki. Þannig var um kynni okkar
hjónanna af Elíasi heitnum Bald-
vinssyni og Höllu Guðmundsdóttur
konu hans og fjölskyldum þeirra.
Gosið í Vestmannaeyjum hrakti
Höllu með börnin sín til Selfoss þar
sem þau héldu til fram á vor er gos-
inu lauk, þar og þá bundust þau vin-
áttubönd, sem ekki verða leyst. Á
meðan Halla var á Selfossi með börn-
in vann Elías úti í Vestmannaeyjum
ásamt mörgum öðrum við vörslu
húsa og annarra verðmæta. Það var
slökkviliðið og áhaldahúsið, sem önn-
uðust þessi störf. Í gosinu var Elías
ráðinn til að veita áhaldahúsinu for-
stöðu, sem hann gerði til dauðadags.
Eftir gosið þegar farsæll slökkviliðs-
stjóri féll frá var Elías fenginn til að
taka slökkviliðsstjórastarfið að sér
og gegndi því einnig er hann féll frá.
Þetta sýnir að honum var treyst,
enda hafði hann marga góða kosti.
Hann fylgdist vel með þeim sem
unnu með honum og stundum skynj-
aði ég áhyggjur hjá honum ef honum
þótti sem einhverjum þeirra vegnaði
ekki vel. Hann var með afbrigðum
góður heimilisfaðir, en undi sér einn-
ig mjög vel innan um annað fólk.
Hann tók þátt í störfum ýmissa fé-
laga og uppá síðkastið söng hann og
spilaði með nokkrum vinum sínum
og hafði mikið gaman af. Hann var
kannski stundum örlítið stríðinn,
sem reyndar er sér íþrótt Vest-
mannaeyinga, en fór vel með það.
ELÍAS
BALDVINSSON
✝ Elías Baldvins-son fæddist að
Háarima í Þykkvabæ
1. júní 1938. Hann
lést 16. september
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Landakirkju í Vest-
mannaeyjum 27.
september.
Það sem einkenndi
hann þó mest í okkar
huga var frásagnargáf-
an og frásagnargleðin.
Það var hrein unun að
vera með honum og
hlýða á hann. Það var
alltaf mikið hlakkað til
Vestmannaeyjaferða
og eins ef von var á
Vestmannaeyingunum
okkar hingað. Við erum
mjög þakklát fyrir að
hafa fengið að vera með
í gleðinni þegar yngsti
sonurinn Baldvin og Ír-
is Davíðsdóttir giftu sig
6. september sl. Ekki óraði okkur þá
frekar en aðra hve stutt væri eftir, en
við eigum minningarnar og njótum
þeirra.
Elsku Halla, við vottum þér og
fjölskyldu þinni innilega samúð.
Einnig viljum við votta hinum aldna
föður, Baldvin Skæringssyni, samúð
okkar vegna missis sonar, dóttur og
tengdadóttur á skömmum tíma.
Þórunn Einarsdóttir,
Jón Guðbrandsson.
Við Elías Baldvinsson kynntumst
fyrst að ráði í kringum 1980. Þá var
stutt að fara milli vinnustaða okkar,
hann í Áhaldahúsinu, ég í Fé-
lagsheimilinu. Ég komst þá að því að
hann hafði gaman af kveðskap, svona
kveðskap sem látinn er fjúka í
hálfkæringi og flimtingum. Sér-
staklega hafði hann gaman af
kviðlingi sem einn samkennari minn
orti um mig í gosinu austur í Hvera-
gerði, lærði hann utan að og vitnaði
oft í hann, okkur báðum til skemmt-
unar.
Elías Baldvinsson var maður sem
ekki tók hlutina allt of hátíðlega og
sökkti sér ekki ofan í eitthvert hug-
arvíl. Hann reyndi ævinlega að sjá
jákvæðu hliðina á málunum og ekki
síst ef finna mátti eitthvað spaugi-
legt við þau. Að rabba við hann í
kortér var alveg á við klukkutíma
meðferð hjá sálfræðingi. Maður var í
betra skapi eftir þann fund en fyrir
hann.
Mér er stórlega til efs að búið hafi
verið að finna upp eineltishugtakið
þegar Elías Baldvinsson var í barna-
skóla, hvað þá að skólayfirvöld hafi
gert eitthvað í þeim málum, eins og
nú tíðkast. Svo mikið er víst að þess
þurfti ekki með í hans bekk. Hann
sagði mér eitt sinn frá því þegar ein-
hverjir apakettir ætluðu að fara að
níðast á einum í bekknum sem var
ekki alveg eins og allir hinir. „Þeim
var fljótlega gerð grein fyrir því að
þannig höguðu menn sér ekki í þess-
um bekk og þeir hættu því þegar í
stað,“ sagði Addi Bald. Nú mun það
reyndar hafa verið bekkurinn í heild
sem stóð að baki þeim sem bágt átti
en ég hef alltaf haft það sterklega á
tilfinningunni að þar hafi Elías Bald-
vinsson farið fremstur í flokki.
Svo á seinni árum lágu leiðir okkar
oft saman við græna borðið með
marglitu kúlunum, eftir að klúbbarn-
ir í Eyjum eignuðust sín eigin billj-
ardborð og fóru að keppa sín á milli.
Elías Baldvinsson var ágætur snók-
erspilari og það var afskaplega gam-
an að keppa við hann. Rétt eins og í
daglega lífinu voru það skemmtileg-
heitin sem voru ráðandi, hvernig sem
viðureignin endaði. Maður fór alltaf
sáttur frá borðinu, sama hvort mað-
ur hafði unnið eða tapað.
Ég hitti hann núna í september og
þá sagðist hann vera farinn að
hlakka til billjardsins í vetur. „Ég
ætla að vona að ég lendi á móti þér
núna. Og ég ætla að vinna þig. Ég er
nefnilega orðinn svo svakalega góður
í billjard,“ sagði hann og brosti sínu
margfræga brosi sem eitt og út af
fyrir sig var alltaf nóg til að koma
manni í gott skap. Þremur dögum
síðar var mér sagt að hann væri lát-
inn. Það verður því bið á því að við
etjum kappi saman við græna borðið,
verður líklega ekki fyrr en hinum
megin og ég vona að við getum þar
orðið samskipa. Þá er alla vega
tryggt að manni á ekki eftir að leið-
ast sú vist.
Ég er einn fjölmargra sem eiga
eftir að sakna Adda Bald. Það vantar
eitthvað í daglega lífið í Vestmanna-
eyjum þegar hann er farinn. Eftir
stendur þó hversu ánægjulegt það
var að fá að þekkja hann og vera í
kunningjahópi hans. Ég tel mig ívið
betri mann fyrir vikið.
Sigurgeir Jónsson.
Það er gott að minnast vinar okkar
Elíasar Baldvinssonar.
Margt kemur upp í hugann þegar
við hugsum um samverustundirnar
með Adda og Höllu, sem allar voru
skemmtilegar.
Við kynntumst þeim hjónum fyrst
eftir gosið. Þá bjuggu þau í Austur-
koti í Sandvíkurhreppi með barna-
hópinn sinn.
Halla og börnin voru oft ein því
Addi sinnti skyldustörfum í Eyjum,
án efa saknaði hún hans mikið því
það fór engum dult að það var mjög
kært með þeim og þau voru mjög
samstiga. Þau fluttu aftur til Eyja
eins fljótt og auðið var.
Við hjónin bjuggum í Eyjum
nokkra mánuði eftir gosið við upp-
byggingarvinnuna. Við þekktum
ekki marga, oft kíktum við heim til
þeirra, alltaf var notalegt og hress-
andi að hittast og spjalla. Gott var að
finna hvað við vorum hjartanlega
velkomin.
Það var síðan fyrir nokkrum árum
að við efldum kynnin á vettvangi
slökkviliðanna.
Alltaf var sami neistinn milli
þeirra sem einkennir góð hjónabönd.
Oft fórum við fjögur, á árshátíð-
arfundunum, „smá stund“ upp á her-
bergi að spjalla saman. Þar var Addi
í essinu sínu og sagði skemmtisögur
á kostnað Höllu sinnar sem umvafði
hann með hlýju augnaráði og fyrir-
gaf honum skreytnina í sögunum.
Addi var mjög vinsæll meðal fé-
laga sinna, það fór ekki fram hjá
neinum að hann hafði fastmótaðar
skoðanir sem settar voru fram á trú-
verðugan og heiðarlegan máta. Það
kom vel fram þegar hann kvaddi sér
hljóðs á fundum slökkviliðsstjóra.
Hann átti gott með að koma málefn-
unum til skila.
Ljúft er að minnast ferðar með
þeim hjónum ásamt fleiri góðum fé-
lögum til Pétursborgar á síðasta ári.
Við vorum viss um að hitta þig aft-
ur, Addi minn, á októberfundi
slökkviliðsstjóra. En svona er lífið,
ekkert sjálfsagt. Eitt er víst, ykkar
verður sárt saknað.
Það síðasta sem við fréttum af
Adda var að hann hefði sungið af
mikilli raust í Skvísusundi á gos-
lokahátíðinni í sumar. Við getum séð
hann fyrir okkur og hlýnar um
hjartarætur.
Elsku Halla, guð styrki þig og þitt
fólk.
Brynhildur og Kristján.
Með örfáum orðum langar mig til
að minnast æskuvinar míns, Elísar
Baldvinssonar, sem var líklega betur
þekktur undir nafninu Addi Bald.
Leiðir okkar lágu fyrst saman á
sjúkrahúsi Vestmannaeyja um 1946,
þá smápeyjar. Ég lá á almennri deild
á fyrstu hæð en hann var í herbergi á
annarri hæð. Við hittumst fyrst í
stiganum á milli hæðanna. Við áttum
síðan saman ánægjulegar stundir þá
daga sem ég dvaldi á sjúkrahúsinu
en hann var þar nokkuð lengur en ég.
Næst lágu leiðir okkar Adda saman
eftir að ég flutti í London 1949 en
hann átti heima í Steinholti. Það má
segja að það hafi verið steinsnar á
milli okkar, aðeins gömlu Rafstöðina
bar á milli húsanna.
Í Steinholti eignaðist ég glaðlynd-
an, góðan og tryggan vin. Fjölskyld-
an í Steinholti var stór og þegar mað-
ur hugsar til baka þá hefur varla
verið á bætandi fyrir húsmóðurina,
Þórunni, að fá einhverja aukapeyja
inn á gólfið. Aldrei voru vinir Adda
eða annarra barna í fjölskyldunni
óvelkomnir í Steinholt, öðru nær.
Þau hjónin, Þórunn og Baldvin, for-
eldrar Adda, tóku okkur ávallt af
mikilli ljúfmennsku.
Addi ólst upp við gott atlæti og víst
er að það markaði hann. Allt frá unga
aldri var hann var hrókur alls fagn-
aðar, enda hnyttinn í tilsvörum og
góður sögumaður. Hann var óeigin-
gjarn, heiðarlegur og hreinskiptinn.
Allir þessar eiginleikar öfluðu hon-
um verðskuldaðra vinsælda.
Leikvangur okkar markaðist af
næsta nágrenni heimila okkar, þó að
það kæmi fyrir að farið væri niður að
höfn. Þegar við urðum eldri fórum
við jafnvel í rófnaleiðangur inn í kál-
garða þar sem tekið var í spröngu í
leiðinni. Þegar þar var komið sögu
var vinahópurinn orðinn stærri, þ.e.
Addi Bald, Óli Sveinbjörns, Matti
Guðjóns og Sævar pól.
Unglingsárin hófust með glans,
menn voru áhyggjulausir en þó kom
að því að með skólagöngu fóru menn
að velja sér starfsvettvang. Ég minn-
ist þess hvað ég öfundaði þá Adda,
Óla og Matta þegar þeir réðu sig í
skipsrúm á síldveiðar í fyrsta skipti.
Addi fór með mig um borð í sitt skip,
sem mig minnir að hafi verið Bergur
VE, og sýndi mér vistarverurnar
glaður í bragði. Það átti fyrir þeim að
liggja að verða sjómenn en ekki mér.
Þó skiptu þeir félagar Addi og Óli
síðar um starfsvettvang, Matti varð
hins vegar sjómaður til æviloka.
Addi var gæfumaður, hann eign-
aðist yndislega konu, Höllu Guð-
mundsdóttur, er bjó honum fallegt
heimili og ól honum átta mannvæn-
leg börn. Þau trega nú látinn eigin-
mann og föður.
Við hjónin sendum þeim, öldruð-
um föður og ættingjum öllum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu hans.
Sævar og Emma.
✝ Ólöf Halla Hjart-ardóttir Chenery
fæddist í Reykjavík
20. október 1953.
Hún andaðist á
Manly Hospital í
Sydney í Ástralíu 23.
september síðastlið-
inn. Ólöf Halla er
dóttir hjónanna
Hjartar Inga Gunn-
arssonar, f. 25. júní
1934, d. 10. október
1988, og Jónínu
Ólafar Walderhaug,
f. 27. júlí 1932.
Systkini Ólafar eru
Helga Hafdís, f. 28. júlí 1957,
Ragnhildur, f. 2. apríl 1959, og
Jóhann Jakob, f. 3. september
1960.
Ólöf Halla giftist 24. júní 1972
David Chenery, f. 29. október
1946. Foreldrar hans eru Her-
bert, f. 7. júlí 1918, d. 20. desem-
ber 1988, og Isabella Chenery, f.
1. ágúst 1920, d. 7. mars 1999.
Ólöf Halla og David eiga þrjú
börn: 1) Belinda, f. 2. febrúar
1975. Eiginmaður hennar er Æg-
ir Már Þórisson, f. 23. apríl 1973.
Þau eiga tvo börn, Önnu Lilju, f.
19. nóvember 1995, og Ólaf Má, f.
16. janúar 2003. 2)
Scott Andrew
Chenery, f. 4. ágúst
1977. 3) Mark Dav-
id, f. 29. janúar
1981. Unnusta hans
heitir Danielle
Marcellino, f. 17.
mars 1982.
Ólöf Halla ólst
upp á höfuðborgar-
svæðinu. Árið 1967
fluttist hún til Ástr-
alíu ásamt foreldr-
um sínum og systk-
inum. Fjölskyldan
flutti aftur heim til
Íslands árið 1973 en Ólöf Halla
varð eftir í Ástralíu. Árið 1989
fluttist hún ásamt fjölskyldu sinni
til Íslands þar sem hún bjó í
Hveragerði til ársins 1998 þegar
hún flutti til baka til Ástralíu
ásamt eiginmanni sínum og
yngsta syni. Á lífshlaupi sínu
vann Ólöf Halla ýmis störf, m.a.
var hún húsmóðir, garðyrkju-
bóndi og læknaritari. Hún tók
virkan þátt í skátastarfi í Hvera-
gerði.
Minningarathöfn um Ólöfu
Höllu fer fram í Þingvallakirkju í
dag og hefst klukkan 13.30.
Mamma var sannarlega einstök
manneskja. Hún var með ríka rétt-
lætiskennd og vildi öllum vel. Í sínu
lífi lagði hún ávallt megináherslu á
manngæsku, og skildi betur en flest-
ir aðrir að hamingjan er ekki fengin
með veraldlegum gæðum, heldur
kemur hún að innan. Samferðafólk
hennar er á einu máli um að það sem
einkenndi hana einna helst var kær-
leikur. Velferð hennar nánustu var
henni ávallt efst í huga allt til enda-
loka.
Jafnvel þegar ástand hennar var
mjög alvarlegt og henni var vart
hugað líf lét hún aldrei af því að
hugsa um sína nánustu. Hún háði
erfiða baráttu við hræðilegan sjúk-
dóm en velferð fjölskyldu hennar
var henni ávallt efst í huga. Skömmu
áður en hún lést hafði hún miklar
áhyggjur af því hvernig fjölskyldu
hennar myndi reiða af, eftir hennar
dag. Það voru líka aðrir hlutir sem
flestir myndu eflaust ekki leiða hug-
ann að í miðri baráttu um lífið sjálft:
Hvort okkur pabba leiddist ekki að
hanga yfir henni á sjúkrahúsinu,
hvort við borðuðum og svæfum vel,
hvort ættingjar hennar sem voru á
leið til hennar frá Íslandi fengju ekki
góð sæti í flugvélinni og hvort þeir
þyrftu nokkuð að bíða of lengi eftir
tengiflugi. Það er sannarlega með
ólíkindum hvernig hún gat leitt hug-
ann að slíkum hlutum þegar hennar
eigið líf var í bráðri hættu.
Það er nákvæmlega svona mann-
eskja sem hún var. Henni kom aldr-
ei til hugar að kvarta undan nokkru.
Þau þrjú ár sem hún háði erfiða
baráttu við banvænan sjúkdóm man
ég hreinlega ekki eftir einu tilviki
þar sem hún kvartaði – jafnvel þótt
hún hafi liðið hræðilegar líkamlegar
og sálrænar kvalir. Allan tímann
var hún ákveðin í að sigrast á þess-
um sjúkdómi, ég held hún hafi aldr-
ei gefið upp vonina um að ná bata.
Frá mínu sjónarhorni var barátta
hennar við þennan sjúkdóm sigur í
sjálfu sér.
Ég dáist að þeirri manneskju sem
móðir mín var. Ástúð, skilningur og
sanngirni eru þau orð sem lýsa
henni best. Mér fannst ég alltaf geta
sagt henni allt, og hún var alltaf
tilbúin til að hlusta. Hún hafði óbil-
andi áhuga á því sem börn hennar
voru að fást við í sínu lífi. Hún lagði
ofuráherslu á að halda fjölskyldu
sinni saman jafnvel þótt hún væri
sitt hvorum megin á hnettinum. Ég
hef þá trú að minningin um allt sem
hún stóð fyrir muni halda því verki
áfram.
Í mínum huga var hún holdgerv-
ingur alls þess sem gerir mannkynið
gott. Þegar ég stóð yfir henni fljót-
lega eftir hún að andaðist fann ég
fyrir óumræðanlegri sorg yfir því
ranglæti að einhver svona góður
hafði verið tekin frá okkur. En þá
rann það upp fyrir mér hversu hepp-
in við erum að hafa fengið tækifæri
til að kynnast svona einstakri mann-
eskju. Þótt það sé erfitt á stundu
sem þessari þá geri ég mér grein
fyrir því hversu mikil forréttindi það
voru að hafa átt slíka móður.
Jafnvel þótt hún hafi verið tekin
frá okkur of fljótt skulum við ekki
hugsa sem svo að hún sé farin frá
okkur. Því manneskja eins og hún
deyr aldrei. Það sem hún skildi eftir
í þessu lífi, góðmennskan og kær-
leikurinn, lifir áfram með okkur.
Hún hafði mikil áhrif á okkur öll.
Með því að huga að og minnast þess
sem hún stóð fyrir og læra af henni
mun hún aldrei deyja.
Ég elska þig.
Þinn sonur
Mark.
ÓLÖF HALLA
HJARTARDÓTTIR