Morgunblaðið - 05.10.2003, Síða 2
J Á, við erum greinilega fertughljómsveit,“ segir Gunnar, þarsem við sitjum í makindumheima hjá honum á Ægisgöt-unni með nokkurri umferð af
unglingum og hundi, sem
leggur sig fljótlega við fótskör
blaðamanns og hrýtur milt. „Menn
sprikla ekki eins og þeir gerðu og fara
ekki úr að ofan. Við getum spilað tvö
kvöld í röð en á því þriðja erum við al-
veg búnir. Raddirnar farnar. Í gamla
daga gátum við spilað sex kvöld í röð
en þá var nú kannski helmingurinn
hálfslappur. En held að ég hafi aldrei
aflýst spiliríi út af veikindum. Mætti
frekar sloj en að sleppa því. Þetta
held ég að eigi almennt við um mús-
íkbransann. Kannski er ástæðan sú
að menn hafa bara svo gaman af
þessu og einnig að hver hlekkur í
svona hljómsveit er svo mikilvægur;
menn leyfa sér helst ekki að ganga úr
skaftinu.“
Söguskoðanir
Hann heldur því hins vegar hik-
laust fram að sú hljómsveit sem í
kvöld kemur fram í Austurbæ sé mun
betri en sú sem tróð upp í Krossinum
40 árum fyrr. „Við spilum miklu bet-
ur, erum auðvitað sjóaðri og aðeins
betri söngvarar. Þetta var ekki beys-
ið í byrjun. Við Rúnar lentum fljót-
lega í því að þurfa að syngja en við
vorum bara engir söngvarar. Við
sungum meira af illri nauðsyn en
getu. Það hefur skánað.“
Voru falskir Hljómar í Krossinum?
„Ábyggilega.“
Manstu þetta ball eins og Eggert
Kristinsson, trommuleikari og einn
stofnenda Hljóma, lýsir því í greinum
sínum í Morgunblaðinu í gær og í
dag?
„Ég man bara ekkert eftir því,“
svarar Gunnar að bragði. „Eða því
sem næst. Ég man að Rúnar sneri
baki í fólkið. Ég hafði skrifað upp fyr-
ir hann bassanótur á blað: F,G,A
o.s.frv., Rúnar hafði blaðið á borði
fyrir aftan sig og rýndi í það allt
kvöldið. Var þar fyrir utan auðvitað
skítfeiminn og nervös. Eins og við
vorum allir. Það man ég þó!“
Manstu kannski almennt lítið frá
þessum fyrstu Hljómaárum?
„Já. Ég er með versta minnið af
okkur. Hinir muna alls konar uppá-
komur. Ég man hins vegar öll lögin,
sem þeir kannski muna ekki. Þau
sitja föst í minninu.“
Samkvæmt frásögn Eggerts beitti
hann sér fyrir því að hljómsveitin var
stofnuð þegar Guðmundur Ingólfsson
hafi tilkynnt að hann hygðist leysa
upp hljómsveit sína sem þið Eggert
og Einar Júlíusson söngvari voruð í.
Hins vegar skrifar Doktor Gunni í
rokksögu sinni Eru ekki allir í stuði?
að Hljómar hafi orðið til í framhaldi af
því að Einar ákvað að hætta hjá Guð-
mundi vegna drykkjuskapar liðs-
mannanna og þú hafir þá fylgt honum
eftir og síðar Eggert. Hvor söguskoð-
unin er rétt?
Morgunblaðið/Kristinn Ingvarsson
Morgunblaðið/Kristinn
Hljómar saman á ný: Erlingur Björnsson, Rúnar Júlíusson, Engilbert Jensen og Gunnar Þórðarson.
… eins og saga
sem gengur upp
2 B SUNNUDAGUR 5. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
„Jú, það var fyrir
mín orð að Rúnar
var ráðinn bassa-
leikari Hljóma án
þess að kunna á
hljóðfæri. Við höfð-
um verið vinir allt
frá því við kynnt-
umst í níu ára
bekk. Mér finnst Rúnar lítið hafa
breyst sem persónuleiki síðan þá.
Hann var og er enn lítillátur, ljúfur
og kátur, hvers manns hugljúfi. Við
áttum það m.a. sameiginlegt að
vera báðir ofboðslega feimnir.
Kannski náðum við saman vegna
þess. Við hlustuðum á músík úr Ka-
naútvarpinu í kjallaranum heima hjá
honum og Rúnar hafði verið söngv-
ari í skólahljómsveitinni í gaggó svo
ég vissi að hann var músíkalskur
þótt hann spilaði ekki á hljóðfæri.
Við tókum tvær–þrjár vikur í að ég
kenndi honum á bassann; hann var
fljótur að læra enda má segja að
bassagangurinn í þeirri músík sem
við vorum að spila þá hafi ekki verið
flókinn og byggst á grunntónunum.
Rúnar var líka góður íþróttamað-
ur og mikill keppnismaður, sem átti
eftir að nýtast hljómsveitinni vel.
Hans kraftmikla og stundum villta
sviðsframkoma átti stóran þátt í vel-
gengni Hljóma; ég er ekki í nokkrum
vafa um það. Partur af aðdráttarafli
okkar var spurningin: Hvað gerir
Rúnar í kvöld? Engin önnur hljóm-
sveit þessara ára gat boðið upp á
slíkar uppákomur.
Síðan kom auðvitað að því að við
Rúnar uxum í sundur músíklega.
Hann er meiri rokkari en ég sem
vildi fara út í aðeins flóknari mál. Og
samband okkar seinni árin hefur
ekki verið eins náið persónulega og
það var; við hringjumst ekki á reglu-
lega. Núna erum við frekar sam-
verkamenn en nánir vinir, eins og á
við um samband okkar allra í Hljóm-
um. Við erum í ýmsu öðru og flestir
fjölskyldumenn. En samband okkar
er þægilegt, byggist á grunni gam-
allar vináttu sem aldrei hverfur og
skín í gegnum allt samstarfið.
Um tíma, kannski eitt ár, slitnaði
bæði vináttusamband og samstarf
okkar Rúnars. Það var út af pen-
ingamálum og sjálfsagt ungæð-
ishætti; við hefðum átt að geta leyst
ágreininginn með því að tala út um
málið. Við áttum saman fyrirtækið
Hljóma til helminga og ég varð
ósáttur við hvernig hlutaskiptin
voru, bæði hvað varðaði eign og
stjórnun. Við héldum þó áfram að
talast við þegar við rákumst hvor á
annan, en mér þótti mjög leiðinlegt
hvernig þetta fór.
Í rauninni má segja að við Rúnar
höfum verið meira og minna saman
samfleytt í yfir tuttugu ár, frá skóla-
vináttu í níu ára bekk gegnum mjög
náið samstarf í ýmsum útgáfum af
Hljómum, Trúbroti og Lónlí blú bojs.
Kannski var því kominn tími á að
fara í pásu. Ég held eftir á að hyggja
að við höfum haft gott af því, þótt
betra hefði verið að standa öðruvísi
að slitunum. Svo kom auðvitað að
því að pásan fjaraði út af sjálfu sér.
Jú, ég samdi og flutti lag til Rúnars
á sólóplötu sem ég gaf út. Það heitir
Hey brother. Með því langaði mig til
að segja honum hvað mér þætti
vænt um hann. Við höfum aldrei tal-
að um þetta lag, en það talar sínu
máli.“
Rúnar Júlíusson