Morgunblaðið - 05.10.2003, Page 3

Gunnar Þórðarson þegir ítarlega.
„Ég veit það ekki. Ég held að ástæð-
an hafi örugglega ekki verið drykkju-
skapur í hljómsveit Guðmundar. Það
er einhver galgopaskýring. Guð-
mundur lagði sína sveit niður og við
vildum spila áfram. En hver stofnaði
Hljóma? Ég vil ekki fullyrða um það.
Annaðhvort var það ég, Eggert, Ein-
ar eða Erlingur.“ Hann hlær. „Er
ekki gott að hafa nokkra opna mögu-
leika? Ha?“
En nafnið átti Eggert?
„Já, svo mikið man ég.“
En var ekki ástæðan fyrir því að
Hljómar urðu til sú sama og rokkarar
og popparar almennt fást einstaka
sinnum til að viðurkenna, þ.e. að
menn stofnuðu hljómsveit til að eiga
betri séns í stelpur?
„Neeei. Í það minnsta var ástæðan
ekki sú hjá mér, heldur sú staðreynd
að ég hataði að mæta í vinnu klukkan
átta á morgnana. Ég vann í blikk-
smiðju og þegar ég heyrði þessi hel-
vítis hamarshögg og djöfulgang í
morgunsárið dag eftir dag man ég að
ég sagði við sjálfan mig: Ég ætla mér
að fá vinnu þar sem ég get ráðið mín-
um tíma og haft gaman af. Þetta var
mín ástæða. Og það hefur tekist.“
Gunnar
Ef þú skoðar nú ljósmyndir af
þessum unga manni, Gunnari Þórð-
arsyni, 18 ára, þegar hann byrjaði í
Hljómum og þennan 58 ára mann
sem spilar með sveitinni í kvöld, 40
árum síðar – þetta er sannarlega sami
maður, en er hann öðruvísi maður?
Hefur hann breyst mikið sem per-
sónuleiki?
„Já. Í rauninni finnst mér eins og
þessi 18 ára gaur tilheyri einhverju
öðru lífi. Ég hef aldrei hugsað mikið
til baka eða velt mér upp úr fortíðinni
og þekki varla þann mann sem ég sé á
gömlum ljósmyndum sem ég rekst á
eða get munað hvernig honum leið.
Öll þessi ár hafa mestanpart verið
vinna. Og svo horfi ég fram á veginn.
Ég hef aldrei sest niður og hlustað á
gömlu plöturnar með Hljómum eða
Trúbroti. Ef ég heyri þessi lög í út-
varpinu finnst mér yfirleitt gaman að
þeim þótt stundum fari eitt og annað í
taugarnar á mér vegna þess að við
hefðum getað gert betur með meiri
tíma og betri aðstæðum eins og nú
eru. Málið er það að á þeim tíma þegar
við tókum upp þessar plötur hvarflaði
ekki að okkur að þær myndu lifa svona
lengi. Svo situr maður uppi með að
heyra sama feilinn alla ævi!“
Samstarfsmaður ykkar í textagerð
og samferðamaður gegnum tíðina
Þorsteinn Eggertsson segir í rokk-
sögu Doktors Gunna að bæði Rúnar
og Erlingur hafi eftir að hljómsveitin
varð vinsæl ekki verið sömu rólegu,
feimnu piltarnir og þeir voru áður.
Frægðin hafi breytt þeim, en ekki
Gunnari Þórðarsyni sem var sami
töffarinn fyrir og eftir, þótt allir ut-
anaðkomandi hafi haldið að hann
væri feimni strákurinn. Hvernig
skynjar þú þetta?
Gunnar hlær. „Þorsteinn er sögu-
maður. Ég hef aldrei talið mig töff-
ara; þvert á móti frekar mjúkan. Að
vísu á ég líka til þannig skap, að vera
harður og taka kaldar ákvarðanir
þegar það hefur verið nauðsynlegt
fyrir tónlistina eða framtíð hljóm-
sveitanna. Ef ég veit að ákvörðunin er
rétt líður mér vel með hana þótt hún
geti verið sár fyrir aðra. No regrets.“
Þorsteinn segir líka að ástæðan
fyrir því að þú breyttist ekki hafi ver-
ið að þú hafir aldrei verið mikið fyrir
sjóbisnissinn, heldur fyrir tónlistina –
að verða góður hljóðfæraleikari.
„Ég held ég geti fallist á það. Auð-
vitað pældi ég líka í velgengni hljóm-
sveitarinnar, en hún byggðist ekki
síst á að við gætum boðið upp á góða
músík og værum betri en hinir.“
Fannst þér þið alltaf vera það –
betri en hinir?
„Neinei, ekki alltaf. Tónar, þegar
Gunnar Jökull spilaði með þeim, voru
betri en Hljómar.“
Varstu spældur?
„Já,“ svarar Gunnar hlæjandi. „En
þetta hleypti bara í okkur keppnis-
andanum.“
Að verða góður hljóðfæraleikari –
hvenær fannst þér þú hafa náð því
markmiði?
„Það kom seinna, að vissu marki.
Þegar við Hljómarnir sendum frá
okkur plöturnar okkar voru á þeim
ýmis lög, eins og Þú og ég, Lífsgleði,
Heyrðu mig góða, sem hljómsveitin
spilaði næstum aldrei á tónleikum eða
böllum. Það var vegna minnimáttar-
kenndar; við treystum okkur hrein-
lega ekki til þess. Bláu augun þín var
eiginlega eina lagið sem var alltaf á
prógramminu. Þetta hefur breyst en í
rauninni finnst mér ég ekki enn hafa
náð fullum tökum á hljóðfæraleikn-
um. Í tónsmíðunum getur maður
endalaust leikið sér að hljómum og
Gunnar og Ringo Starr með Stuðmönnum í Atlavík – íslenskur og enskur bítill saman á sviði. „Hann var frekar dulur og
drakk dálítið Koníak í appelsíni,“ segir Gunnar.
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 5. OKTÓBER 2003 B 3
„Við Erlingur kynnt-
umst í gagnfræða-
skóla Keflavíkur, ekki
síst gegnum skóla-
hljómsveitina sem við
vorum báðir í. Mér
finnst hann enn í dag
alveg eins og hann
var þá: Frekar hlédrægur náungi.
Hann var aldrei mesti músíkhausinn
af okkur en fórst vel úr hendi að sjá
um ráðningar og peningamál og þess
háttar. Erlingur hefur alltaf verið fínn
og ljúfur félagi, klettur sem ekki klikk-
ar. Og hann hefur bara svo gaman af
því sem við höfum verið að gera.
Hann hefur því ákaflega jákvæða
nærveru í bandinu.“
Erlingur Björnsson
„Engilbert er litríkur
karakter, mikil tilfinn-
ingavera og hefur sínar
skoðanir á flestu. Hann
er var um sig og ef
honum mislíkar eitt-
hvað felur hann það
ekki.
Það getur verið mjög skemmtilegt í
kringum hann, því hann er svo opinn.
Stöku sinnum getur það verið óþægilegt
– af sömu ástæðum – rétt á meðan, en
svo verður það aftur skemmtilegt. Við
vorum til dæmis í sjónvarpsupptöku nú
fyrir helgina og Engilbert neitaði að láta
farða sig. Hann kvaðst hafa orðið fyrir
því fyrir löngu að hafa verið farðaður fyr-
ir sjónvarpsupptöku og fengið frunsu á
nefið strax á eftir. Og þarna voru þær
tvær „ríkissminkurnar“, eins og hann
kallar þær, hlaupandi á eftir honum með
sminkdósirnar! Rétt á meðan eltingaleik-
urinn stóð yfir var þetta frekar óþægi-
legt en síðan bara fyndið.
Engilbert er geysilega músíkalskur og
hefur mikla rödd sem er gulls ígildi. Hann
hefur allt í að leggja fyrir sig klassískan
söng. Rödd hans hefur ekkert fölnað
gegnum árin sem er merkilegt því hann
hafði ekki notað hana í langan tíma þeg-
ar við byrjuðum aftur fyrir tveimur ár-
um; söng ekki einu sinni í baði.
Hitt lífið hans Engilberts er veiði-
mennska. Hann er mikill lífskúnstner og
stendur ekki á sama um hvaða kaffi
hann drekkur.“
Engilbert Jensen