Morgunblaðið - 06.10.2003, Blaðsíða 25

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 6. OKTÓBER 2003 25
✝ GuðmundurSverrisson
fæddist í Hvammi í
Norðurárdal 30.
september 1917.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Akraness 27.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Sverrir
Gíslason, f. 4. ágúst
1885, d. 24. mars
1967, og Sigurlaug
Guðmundsdóttir, f.
24. júlí 1890, d. 18.
mars 1971. Systkini
Guðmundar eru:
Andrés, f. 27. desember 1918,
Vigdís, f. 27. mars 1920, Ólafur,
f. 13. maí 1923 og tvíburarnir Ás-
geir og Einar, f. 9. júní 1928.
Guðmundur kvæntist 9. janúar
1943 Sigríði Stefánsdóttur, f. 27.
október 1922, d. 24. júlí 2001.
Foreldrar hennar voru hjónin
Stefán Ólafsson skósmiður, f. 8.
júlí 1895, d. 10. september 1986
og Sigurbjörg Magnúsdóttir hús-
móðir, f. 6. desember 1896, d. 20.
apríl 1978. Börn Guðmundar og
Sigríðar eru: 1) Sigurlaug kenn-
ari, f. 12. september 1943, maki
Indriði Valdimarsson skrifstofu-
stjóri, f. 22. desember 1948. Börn
Díana Linda Sigurðardóttir
skrifstofumaður, f. 25. septem-
ber 1971, börn þeirra; Árni
Freyr, f. 30. ágúst 1988, Guð-
mundur, f. 4. apríl 1994. Sigrún
Herdís förðunarfræðingur, f. 11.
september 1974, maki Magnús
Sigurðsson veggfóður- og dúk-
lagningamaður, f. 30. júlí 1974,
börn þeirra; Ágústa Kristín, f.
23. maí 1995, Sigurbjörg Herdís,
f. 25. október 1999, Kristófer Ró-
bert, f. 5. mars 2003. 3) Sverrir
bóndi, f. 23. febrúar 1950, eig-
inkona Sigþrúður Margrét Þórð-
ardóttir bóndi, f. 24. mars 1952.
Börn þeirra: Hrafnhildur há-
skólanemi, f. 20. nóvember 1976,
Þórður Smári, húsasmiður og há-
skólanemi, f. 4. júní 1979, Sverrir
Már fjölbrautaskólanemi, f. 6.
júlí 1985. 4) Guðmundur Stefán,
starfsmaður Fjöliðjunnar í Borg-
arnesi, f. 14. júlí 1957.
Guðmundur útskrifaðist sem
búfræðingur frá Hvanneyrar-
skóla 1939, var starfsmaður við
Mjólkursamlag Borgfirðinga í
Borgarnesi 1942-1944, bóndi í
Hvammi í Norðurárdal 1944 til
1976. Flutti þá til Borgarness og
starfaði þar sem stöðvarstjóri
Bifreiðastöðvar KB um árabil.
Var í stjórn Búnaðarsambands
Borgarfjarðar og gegndi fjölda
annarra trúnaðarstarfa fyrir
sveit sína og hérað.
Útför Guðmundar fer fram frá
Borgarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
þeirra: Sigríður
kennari, f. 14. mars
1972, maki Hjörtur
Hróðmarsson raf-
eindavirki, f. 20. nóv-
ember 1970, dætur
þeirra; Ingveldur
María, f. 31. janúar
1994, Sigurlaug Rún,
f. 20. mars 1997, og
Mirra Björt, f. 18.
mars 2003. Ingibjörg
hjúkrunarfræðingur,
f. 25. október 1977,
maki Ragnar Fjalar
Þrastarson sölu-
fulltrúi, f. 19. júní
1977. Þau eiga óskírða dóttur, f.
25. september 2003. Valdimar
nemi, f. 30. mars 1983, unnusta,
Marý Njálsdóttir hárgreiðsl-
unemi, f. 11. janúar 1984. 2) Sig-
ríður Herdís skrifstofumaður, f.
30. mars 1946, maki Sigurður
Þórðarson, þau skildu. Börn
þeirra: Guðmundur matreiðslu-
meistari, f. 11. júní 1965, sam-
býliskona Unnur Runólfsdóttir
skrifstofumaður, f. 12. ágúst
1967, börn þeirra; Runólfur
Grétar, f. 20. janúar 1994, Sigríð-
ur Herdís, f. 27. október 1996.
Sverrir Þórður verslunarmaður,
f. 24. september 1967, eiginkona
Elsku pabbi minn, það var svo
gaman þegar ég var með ykkur
mömmu að ferðast um landið. Þegar
þið voruð svo hress. Ég man eftir því
þegar við fórum hringveginn. Ég var
svo glaður og það var svo gaman að
vera með ykkur. Við fórum norður til
Akureyrar og norður í Fnjóskadal til
Öldu og Stebba og gistum þar. Það
voru oft skemmtilegar stundir með
ykkur pabbi minn. Ég man eftir því
þegar við vorum að fara til Reykja-
víkur og suður á Kálfatjörn til Díu og
ég gisti þar með ykkur. Ég gerði svo
margt skemmtilegt með ykkur
mömmu. Ég lærði svo mikið í landa-
fræði með því að ferðast með ykkur,
pabbi minn og ég er þakklátur fyrir
það tækifæri að geta verið svona mik-
ið með ykkur. Það var mér mikils
virði að geta gert þetta.
Í Hvammi man ég sérstaklega eftir
því þegar þú ætlaðir að láta mig
keyra traktor og slóðadraga túnið
með Zetornum og ég var svo þrár við
þig og neitaði að fara upp í traktor-
inn. En þegar ég komst upp á lagið
með það þá gat ég ekki stoppað. Það
var gaman að vera með þér í
Hvammi. Sérstaklega í heyskapnum
á sumrin þegar við vorum að þurrka
heyið og borðuðum nesti niður á engj-
um í góðu veðri. Stundum festir þú
bílinn þinn í ánni þegar við vorum að
keyra heim heyið af Hólsey eða Des-
ey. Þá var gamli trukkurinn sóttur til
að draga þig upp úr! Mér fannst sér-
staklega gaman að vera með þér úti
við því þú varst alltaf svo hress. Og þú
varst alltaf svo mikið með hugann
upp í Norðurárdal.
Þá er það svo mikils virði fyrir mig
pabbi minn að hafa getað heimsótt
þig svona mikið í sumar og hjálpað
þér í veikindunum og verið með þér.
Þú varst stundum svo slappur og las-
inn og ég gerði allt sem ég gat til að
létta þér lífið og stytta þér stundir.
Ég fékk það tækifæri að fara einn og
óstuddur á bílnum mínum að heim-
sækja þig og að spjalla við þig um
daginn og veginn. Pabbi minn, þú
hjálpaðir mér svo mikið þegar ég var
veikur þegar ég var lítill og nú er mér
mikils virði að hafa getað hjálpað þér
í staðinn. Það gleður mig að hafa get-
að gert þetta fyrir þig og styrkir mig
svo mikið að hafa getað hjálpað þér.
Ég fór stundum með þig út í göngu-
túr í hjólastólnum að fá frískt loft
þegar það var gott veður í sumar. Og
það var svo gaman að vera með þér
þegar við systkinin fórum með þig
upp að Hvammi að skoða leiðið henn-
ar mömmu og hleðsluna við kirkju-
garðinn og heimsækja Sverri og
Siggu.
Það var mjög ánægjulegt að geta
hjálpað þér þegar þú komst á dval-
arheimilið. Þegar ég var að hengja
upp myndirnar fyrir þig og fara út í
búð að kaupa trönuberjasafa sem þú
varst að drekka og þér þótti svo góð-
ur.
Þetta verður svo góð minning fyrir
mig. Ég gerði allt sem ég gat til að
hjálpa þér pabbi minn. Guð blessi þig
og veri með þér og mömmu. Ég
þakka þér fyrir allt það sem þú hefur
gert fyrir mig.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pétursson.)
Þinn sonur,
Guðmundur Stefán.
Það var falleg haustnótt 27. sept-
ember sl. þegar þú kvaddir þessa
jarðvist eftir hetjulega baráttu við ill-
vígan sjúkdóm.
Margs er að minnast, t.d. öll ynd-
islegu árin á æskuheimilinu Hvammi
í Norðurárdal þar sem þið foreldrar
okkar bjugguð með svo mikilli reisn
og myndarskap. Á þeim stað leið þér
vel, enda fæddur þar og uppalinn.
Það varð mikil sorg og missir þeg-
ar móðir okkar lést, 24. júlí 2001.
Fljótlega eftir það fór heilsu þinni að
hraka og þú þurftir að dvelja lang-
dvölum á Sjúkrahúsi Akraness. Þar
varst þú undir handleiðslu góðra
lækna og frábærs hjúkrunarfólks
sem gerði allt sem í þess valdi stóð til
að þér liði sem allra best. Fyrir þessa
frábæru umönnun viljum við þakka
alveg sérstaklega.
Sumarið var þér mjög þungt. Þó
svo að veðrið léki við okkur með sól
og hlýju gast þú lítið notið þess. Hug-
urinn var hins vegar stöðugt frammi í
Hvammi og vel var fylgst með hvar
Sverrir væri að heyja hverju sinni,
hvort sem það var á heimatúninu, á
Hólsey eða Dysey og alltaf varst þú
með á hreinu hve margar heyrúllurn-
ar voru orðnar. Einnig fylgdist þú
með viðgerð á kirkjugarðinum sem
fram fór í sumar, en þar var m.a. hlað-
inn veggur umhverfis garðinn.
Síðasta ferð okkar systkinanna
með þig að Hvammi seinni hluta sum-
ars var erfið. Þú varst varla ferðafær
sökum veikindanna en þráðir að
leggja það á þig að fara og sjá staðinn
sem alla tíð var þér svo kær og það
var okkur mikil ánægja og dýrmæt
stund að geta orðið við þessari ósk
þinni.
Búið var að ráðgera aðra ferð að
Hvammi þegar smalað yrði til fyrstu
rétta, en heilsan leyfði ekki að sú ferð
yrði farin.
Nú hefur algóður Guð tekið þig í
sinn faðm og létt þér allar þrautirnar.
Þín jarðneska ferð endar svo sann-
arlega á þínum stað í Hvammi í Norð-
urárdal.
Blessuð sé minning þín.
Sigríður Herdís og Sigurlaug.
Elsku afi.
Okkur systkinin langar með nokkr-
um orðum að þakka þér fyrir allar
stundirnar sem við áttum saman. Við
bræðurnir fengum að dvelja hjá ykk-
ur ömmu í Hvammi í Norðurárdal.
Sama var eftir að þið flytjið í Borg-
arnes, þá var Sigrún Herdís komin í
hópinn. Við nutum þess að koma til
ykkar. Alltaf var stutt í gamanið hjá
þér og hafðir þú gaman að segja okk-
ur sögur af prakkarastrikum hjá þér
og systkinum þínum þegar þið voruð
lítil. Þú unnir allri fallegri tónlist og
spilaðir svo uppáhaldslögin hvort sem
var á píanóið, orgelið eða harmonikk-
una. Við gætum lengi haldið áfram að
telja upp allar stundirnar með þér.
En eftir að amma féll frá þá fór heils-
unni þinni að hraka og þurftir þú oft
að dvelja á Sjúkrahúsinu á Akranesi
undir góðri umönnun hjá starfsfólk-
inu þar. Þegar við heimsóttum þig
þangað varstu mikið veikur en alltaf
var stutt í gamanið hjá þér elsku afi
og nú ertu loksins búinn að fá hvíldina
og komin til ömmu.
Blessuð sé minning þín, elsku afi.
Þín barnabörn
Guðmundur, Sverrir, Sigrún
Herdís og makar.
Elsku langafi Gúndi.
Okkur langar að þakka þér inni-
lega fyrir allar góðu stundirnar sem
við áttum með þér.
Með söknuði kveðjum við þig,
elsku langafi.
Nú legg ég aftur augun mín,
en öndin hvarflar, Guð, til þín,
þinn almáttugan ástarvæng
lát yfirskyggja mína sæng.
(Matthías Jochumsson.)
Þín barnabarnabörn
Árni Freyr, Guðmundur, Run-
ólfur Grétar, Sigríður Herdís,
Ágústa Kristín, Sigurbjörg
Herdís og Kristófer Róbert.
Elsku afi minn.
Í hjarta mínu geymi ég ljúfar
minningar um þig og ömmu og allt
sem við gerðum saman. Ég þakka þér
líka sérstaklega fyrir samverustund-
irnar í sumar, þegar við Mirra Björt
komum alltaf til þín á spítalann.
Henni þótti svo gott að kúra hjá þér,
og fá svo sopann sinn á eftir. Þetta
voru yndislegar stundir fyrir okkur
öll afi minn. Silla og Inga María biðja
líka fyrir kveðjur.
Far þú í friði og megi Guð vera með
þér. Þín
Sigríður.
GUÐMUNDUR
SVERRISSON
eftir stríðslok út í Breiðafjarðareyjar,
þar var allt mjög frumstætt og okkur
framandi, en þar var verk að vinna og
allir höfðu skyldum að gegna. Þetta
var harður skóli og ekki síst fyrir
unga drengi.
Ég sé hann fyrir mér, hann stendur
við stýrið á litlum báti, hann er bara
15- 16 ára. Hann er dökkhærður, fríð-
ur sýnum, hnellinn á velli, meðalmað-
ur. Honum er trúað til að fara með
bátinn og fólk upp í Stykkishólm til að
sækja varning og vistir og fara með út
í eyjuna sem við vorum nýflutt til. Það
var búið að kenna bræðrunum rétta
siglingaleið og svo varð að treysta því
að vélin bilaði ekki, sem hún þó oft
gerði, þá varð allt bara að vera í hendi
guðs. Ég er um borð í bátnum, alltaf
dauðhrædd, horfi á bróður minn,
hann haggast ekki, svipbrigðalaus og
lætur sem ekkert sé, ég væli, hann
segir, þú vildir fara með og þú ferð, ég
þagna, þetta var líka alveg rétt.
Hann var alla tíð heiðarlegur og
laus við alla yfirborðsmennsku, hæg-
látur en fastur fyrir.
Það er rétt, það er enginn sá mæli-
kvarði til sem metur og vegur líf
manna eða sýn mannsins á tilveruna,
við erum öll svo misjöfn. Hann kynnt-
ist mörgum hliðum mannlífsins en
stefndi snemma að því að verða sjálfs
sín herra og honum tókst það. Hann
stofnaði fyrirtækið „Bátar og búnað-
ur“ og honum farnaðist vel, alltaf var
nóg að gera enda var hann heiðarleg-
ur og réttsýnn, sonur hans vann með
honum síðustu árin og er kominn vel
inn í reksturinn svo fyrirtækið heldur
áfram í góðum höndum.
Brynjar var kvæntur Halldóru
Karvelsdóttur og áttu þau fimm börn,
10 barnabörn og tvö barnabarnabörn,
konan hans er einstök manneskja og
mikið lífslán fyrir bróður minn að
eignast þessa traustu konu sem lífs-
förunaut, þó þau hafi þurft að takast á
við margt í lífinu þá sá maður þau allt-
af færast nær og nær hvort öðru og
voru orðin eins og einn maður. Hans
mál voru hennar mál og hennar mál
hans. Þau áttu saman unaðsreit uppi í
Borgarfirði og dvöldu þar eins oft og
þau gátu.
Já, tjaldið er fallið, lífsgöngu hans
er lokið, skarð er komið í systkina-
hópinn sem ekki verður fyllt.
Við eigum öll um sárt að binda en
sárastur er söknuðurinn hjá konu
hans og börnum, fráfall hans kom
óvænt og miskunnarlaust. Sendi ég
þeim mínar dýpstu samúðarkveðjur.
En við eigum öll þá von að ná end-
urfundum við ástvini okkar sem á
undan eru farnir og þá hafa foreldrar
okkar verið til staðar að taka á móti
drengnum sínum, þeim fylgdi alltaf
ljósið bjarta.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni
vekja hann með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Þökk fyrir samfylgdina.
Svala Ívarsdóttir.
Hann keypti sér ritvél og kennslu-
bók í vélritun. Þetta var á enduðum
áttunda áratugnum og hann ætlaði að
skapa sér nýjan starfsvettvang, þá
um fimmtugt. Á þessum árum var
ekki bjart yfir atvinnumálum mið-
aldra sjómanns. Sjómennskuferillinn
að baki, enda sjóvolk fyrir unga menn
en ekki gamla. Hann hafði reynt fyrir
sér með prjónastofu, fullur kapps og
áræðis, en dagar slíks reksturs senn
liðnir á Íslandi og í óða önn að flytjast
til Asíu. Reksturinn hafði leikið hann
illa fjárhagslega en hann gafst ekki
upp. Allar hans persónulegu eigur
voru lagðar undir og félagið varð aldr-
ei gjaldþrota, það var gert upp við
alla. Hann hafði reynt fyrir sér með
kennslu í sjóvinnu í gagnfræðaskóla
en líkaði ekki vinnan og tekjurnar
dugðu vart fyrir nauðþurftum. Nú
skyldi skapa sér nýjan starfsvettvang
með eigin hugviti og kröftum og líta
bjartsýnn til framtíðar. Skipasala og
verzlun með net, línu, baujur, dreka
og þess háttar var nýja starfið. Þekk-
ingu sína á þessum hlutum ætlaði
hann að nýta. En það þurfti fleira til.
Hann kunni ekki að vélrita og var
sannfærður um að þá þekkingu og
færni þyrfti hann að hafa til að geta
sinnt nýja starfinu. Hann pjakkaði á
ritvélina. Fingrasetningin var rétt og
að öllu leyti farið eftir bókinni. Stirðir
sjómannsfingurnir voru ekki hlýðnir,
námið gekk hægt og stundum verkj-
aði hann upp í axlir eftir daginn. En
hann gafst ekki upp. Vélrituð var
hver æfingin á fætur annarri og blöð-
in hrönnuðust upp. Hver einasta laus
stund var notuð til að æfa sig og hon-
um tókst það sem hann ætlaði sér.
Seinna, þegar tölvuumhverfi varð
ráðandi í starfsgreininni, var hann
fljótur að tileinka sér þá nýjung og
kom sér þá vel færni hans í vélritun.
En vélritun var ekki það eina sem
hann þurfti að tileinka sér. Hann
þurfti að læra allt upp á nýtt á miðjum
aldri. Námskeið voru sótt, bækur
keyptar og lesnar og allt af sama
kappi, dugnaði og þrjósku, þar til ár-
angri var náð. Brynjar vissi samt að
dugnaður og þekking ein og sér er
ekki nægjanleg til þess að ná árangri í
starfi og lífi. Það þurfti að ávinna sér
traust í starfsgreininni og það er ekki
öðruvísi gert en með heiðarleika og
trúverðugleika í daglegu starfi. Þótt
þannig hátti til að seljandi sé hinn
formlegi viðskiptamaður skipasalans,
þarf hann og á einnig að gæta hags-
muna kaupanda. Þegar vandamál
komu upp í skipaviðskiptum var
Brynjar óþreytandi við að reyna að
leysa þau, hvort sem þau höfðu nokk-
uð með vinnubrögð skipasölunnar að
gera eður ei. Hann gætti ýtrustu hlut-
lægni og sanngirni í þessu sáttahlut-
verki sínu, varði til þess ómældum
tíma og oftar en ekki skildu menn
sáttir. Ein hans mesta gleði í lífinu var
að ná sáttum milli manna og ekki
fannst honum síður ánægjulegt að
menn sem hann hafði deilt við um
skipaviðskipti, leituðu til hans aftur
og aftur í vinsemd og af virðingu.
Brynjar hafði innbyggða þá megin-
reglu að engu máli skipti hversu stór
eða smá viðskiptin voru. Allir fengu
sömu þjónustu og sama viðmót. Sum-
ir sem til hans leituðu höfðu hrasað í
sínum rekstri og voru veikum burðum
að koma undir sig fótunum á ný.
Þessa menn þjónustaði hann með
sama hætti og stórútgerðir og hefur
þjónusta Brynjars eflaust stuðlað að
því að sumir þessara manna komust í
álnir á ný.
Brynjar var mikið snyrtimenni, í
umgengni á skrifstofu sinni, heimili,
bíl og síðast en ekki síst í klæðaburði.
Síðustu vikurnar sem hann lifði not-
aði hann til að fegra og snyrta í kring-
um sig og þá aðallega á gamla vinnu-
staðnum.
Brynjar hætti daglegum störfum
fyrir tveimur árum og hugðist njóta
ævikvöldsins með fjölskyldu sinni í ró
og næði á friðarstóli. Þau hjónin komu
sér upp athvarfi í fögru umhverfi
Borgarfjarðar þar sem þau áttu
marga gleðistund. Það leið samt varla
sá dagur að hann kæmi ekki á sína
gömlu starfsstöð og verði þar nokkr-
um klukkutímum. Áhuginn á fyrir-
tækinu sem hann hafði byggt upp var
alltaf samur og jafn. Brynjar átti
skamma banalegu eins og hann hafði
sjálfur óskað sér og heyrðist aldrei
frá honum æðruorð í veikindum hans.
Við sem þekktum Brynjar getum
huggað okkur við að hann fékk að
kveðja með þeim hætti, sem sjálfur
vildi, þótt okkur finnist kallið hafa
komið alltof fljótt.
Ég og eiginkona mín færum Hall-
dóru, eftirlifandi eiginkonu hans, og
börnum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Jón Ólafur Þórðarson.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.