Morgunblaðið - 17.10.2003, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 17. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
gæska streymdu frá henni og um-
luktu okkur hin sem vorum svo gæfu-
söm að kynnast henni.
Hlýhugur í garð okkar mæðgna
verður seint þakkaður og sendum við
fjölskyldu hennar okkar innilegustu
samúðarkveðju.
Sigurveig og Íris Björk.
Við höfum alltaf litið á það sem for-
réttindi að hafa alist upp á Siglufirði.
Þá var Siglufjörður miðdepill mann-
lífsins í landinu, og átti það við bæði á
sumrin og yfir vetrarmánuðina.
Siglufjörður var síldarbær á sumrin
og skíðabær á veturna. Sveiflurnar í
síldinni voru hins vegar miklar.
Stundum var allt á toppi, en svo komu
síldarleysisárin, sem alltaf settu stórt
strik í reikninginn. Siglfirðingar voru
þessu þó vanir og létu það ekki á sig
fá. Mannlífið var alltaf gott og vonin
um að næsta sumar yrði betra hélt
dampinum uppi. Siglfirðingar áttu á
þessum árum mestu skíðakappa
landsins og það átti sinn þátt í því, að
allir sem vettlingi gátu valdið fóru á
skíði, sumir í keppnisham, en aðrir
sér til heilsubótar. Þetta umhverfi og
þessar aðstæður þjöppuðu fólkinu
saman og oft var talað um það að Sigl-
firðingar væru sem ein fjölskylda og
tækju sameiginlega á móti súru og
sætu í lífsbaráttunni.
Það er því ekki óeðlilegt, að við sem
áttum samleið í uppeldinu og skóla-
göngu mótuðumst af þessum aðstæð-
um. Allt frá fyrsta degi í barnaskóla
vorum við sem ein fjölskylda, og í 10
ár áttum við samleið þar til gagn-
fræða- og landsprófi lauk og við
dreifðumst í allar áttir. Það var okkar
lán þegar við hófum nám í 11 ára bekk
að fá Sigríði Jóhannsdóttur og Jakob
Ármannsson í bekkinn, en þau höfðu
skarað fram úr í námi árinu áður og
voru því færð á milli bekkja. Og nú
eru þau bæði farin. Jakob lést langt
um aldur fram fyrir 7 árum og nú er
Sigga farin líka. Hún varð frá fyrstu
stundu eins konar mamma bekkjar-
ins, og það hélst alveg fram á þetta ár
meðan kraftar hennar entust. Eins og
áður segir var samheldnin mikil, og
við bjuggum að henni, þegar leiðir
skildi eftir Gagnfræðaskólann. En
þökk sé Siggu, því það var hún, sem
sá til þess að tengslin héldust, og í
þessi 48 ár sem liðið hafa höfum við
hist a.m.k. einu sinni á ári og síðustu
15–20 árin höfum við auk þess haft
þann sið, að hittast síðasta mánudag í
janúar ár hvert á heimili Siggu. Hún
var driffjöðrin í þessu og þess vegna
var það einstakt happ, sem við höfum
oft talað um, þegar við fengum hana í
bekkinn okkar. Nú, þegar að skiln-
aðarstundinni er komið sjáum við enn
betur hvað hún var okkur, og hvað við
höfum misst mikið, þegar hennar nýt-
ur ekki lengur við.
Sigga var einstök manneskja. Hún
var gædd öllu því besta, sem eina
manneskju getur prýtt. Hún var alin
upp í guðsótta og við góða siði, í
þeirra orða fyllstu merkingu, og það
var þetta veganesti, sem gerði hana
að svo stórri persónu og sem kom
henni svo eftirminnilega til góða, þeg-
ar hún stóð frammi fyrir erfiðum
sjúkdómi, sem hún að síðustu réð
ekki við. Hún hélt reisn sinni til síð-
asta dags. Það besta, sem við getum
gert Siggu, er að láta tengslin ekki
bresta, og það ætlum við heldur ekki
að gera. En í hvert skipti, sem við eig-
um eftir að hittast, munum við sér-
staklega minnast hennar og biðja
henni og minningu hennar blessunar.
Við þökkum Siggu fyrir allt og allt
og sendum okkar innilegustu kveðjur
til Hennings og sonanna, Birgis og
Ómars, svo og systkina og allra ann-
arra vandamanna.
Megi minning mætrar konu lifa.
Skólasystkinin frá Siglufirði.
Mikil hetja, mannvinur og yndisleg
vinkona, Sigríður Jóhannsdóttir, lést
á Landspítalanum við Hringbraut
laugardaginn 11. október sl. eftir
rúmlega þriggja ára erfiða baráttu
við krabbamein. Vinátta okkar hófst
haustið 1958 í Húsmæðraskólanum í
Reykjavík, er við hófum níu mánaða
nám til undirbúnings hjónabandinu,
enda báðar trúlofaðar og tókum hlut-
verkið alvarlega.
Sigga kom frá Siglufirði þar sem
hún ólst upp á miklu menningarheim-
ili foreldra sinna með fjórum systk-
inum. Hún var elst þeirra og bar alltaf
ótakmarkaða umhyggju fyrir systk-
inum sínum og fjölskyldum þeirra.
Foreldra sína umvafði hún kærleika
til hinstu stundar. Faðir hennar bjó
hjá þeim Henning í nokkur ár vegna
veikinda sinna. Móður sína heimsótti
hún á sjúkrahúsið á Siglufirði oft á ári
og var þakklát fyrir að geta verið hjá
henni þegar hún andaðist og fylgt
henni til grafar, en þá var hún sjálf
orðin mikið veik.
Sigga fékk svo marga góða kosti í
vöggugjöf að erfitt er að telja þá alla
upp. Hún var góður námsmaður, glað-
lynd, kær vinur og átti sérstaklega
auðvelt með að halda ræður við hin
ólíklegustu tækifæri, en það sem ein-
kenndi hana fyrst og fremst var óend-
anleg umhyggja hennar fyrir öllum
sem hún kynntist á lífsleiðinni. Henni
var ekkert mannlegt óviðkomandi. Við
skólasystur hennar úr Húsmæðraskól-
anum höfum notið vináttu hennar og
kærleika frá upphafi, enda hefur góður
vinahópur okkar haldið þétt saman í öll
þessi ár. Sigga hafði mikla forustu-
hæfileika og var því foringinn í hópn-
um til síðasta dags og höfum við nú
margs að sakna. Síðustu 15 árin höfum
við farið haustferðir innan lands eða
utan með mökum okkar. Síðasta ferðin
var farin í ágústmánuði sl. að Búðum á
Snæfellsnesi þar sem hópurinn átti
ógleymanlega helgi, ekki síst af því að
Sigga og Henning gátu verið með okk-
ur, sem var alls ekki sjálfsagt miðað
við heilsu hennar. En hún vinkona mín
ætlaði í þessa ferð og það tókst. Við
tvær áttum yndislegan laugardag
meðan hópurinn fór í skoðunarferð.
Við vissum hvert stefndi og því var
þessi dagur svo dýrmætur. Hún var
hetja til hinstu stundar, barðist af já-
kvæðni við sjúkdóminn, sem þó sigraði
að lokum.
Aldrei hef ég efast um að hún Sigga
vinkona mín yrði engill á himnum, en
að hennar yrði þörf þar svo snemma
hafði ég ekki reiknað með. Hún sem
lofaði að sjá um okkur vinkonur sínar
á elliheimilinu vegna reynslu sinnar
sem sjúkraliði og umönnunar eldra
fólks. Síðustu árin var hún húsvörður
í blokkinni þeirra við Ljósheima með
góðri hjálp Hennings og þar var alltaf
allt skínandi hreint og fallegt. Þar tók
Sigga að sér ótal einstaklinga sem
þörfnuðust hjálpar við eitt og annað
og sendi þá Henning á vettvang ef
hún réð ekki við verkefnið.
Þau Henning hafa staðið saman í
gleði og sorg í yfir 45 ár og mikið lof-
aði hún umhyggju hans í veikindum
sínum. Hann sem aldrei hafði séð um
húsverk í þeirra hjónabandi tók nú
þetta allt að sér án orða.
Synir þeirra, Birgir og Ómar, voru
stolt Siggu, ásamt tengdadætrunum
Gyðu og Betu, að ógleymdum sólar-
geislunum Birgittu Rut, Henný
Björk, Ernu Sigríði, Ingunni Birtu og
Agli Pétri sem veittu ömmu ótaldar
gleðistundir. Örlögum sínum tók hún
af mikilli reisn, með ró og frið í sálu
sinni. Trú hennar gaf henni styrk, en
ég veit að henni þótti sárt að fá ekki
að fylgjast með barnabörnunum leng-
ur.
Það verður erfitt að fá ekki langt
handskrifað bréf á aðfangadag frá
Siggu, en það hefur verið árvisst að
hún sat uppi aðfaranótt aðfangadags
við að skrifa vinum sínum kort eða
bréf og Henning ók þeim síðan til við-
takenda á aðfangadag.
Að hafa átt vin eins og Siggu er
ómetanlegt og við Stefán, dætur okk-
ar og fjölskyldur þökkum henni vin-
áttuna og biðjum Guð að vaka yfir
Henning, Birgi, Ómari og fjölskyld-
um þeirra. Einnig einlægar samúðar-
kveðjur til þeirra, systkina hennar og
fjölskyldna frá saumaklúbbi Siggu og
mökum.
Lokið er kafla í lífsins miklu bók.
Við lútum höfði í bæn á kveðjustund.
Biðjum þann Guð, sem gaf þitt líf og tók
græðandi hendi að milda sorgarstund.
Ó, hve við eigum þér að þakka margt
þegar við reikum liðins tíma slóð.
Í samfylgd þinni allt var blítt og bjart
blessuð hver minning, fögur, ljúf og góð.
Okkur í hug er efst á hverri stund
ást þín til hvers, sem lífsins anda dró
hjálpsemi þín og falslaus fórnarlund.
Friðarins Guð þig sveipi helgri ró.
(Vigdís Runólfsdóttir.)
Árný.
Kveðja frá Langholtssöfnuði
Hláturmild og brosandi, með hlýjar
hendur og stórt hjarta. Þannig minn-
umst við Sigríðar Jóhannsdóttur sem
helgaði Langholtssöfnuði krafta sína í
áratugi, leiðtogi í kvenfélagi, í starfi
eldri borgara og í sóknarnefnd. Hún
lagði sig alla í þjónustuna, gekk fram
af eldmóði sem hvatti aðra til þátttöku.
Sá hópur er stór sem Sigríður starfaði
með og annaðist og sem minnist nú og
þakkar þjónustu hennar að leiðarlok-
um. Til að heiðra minningu Sigríðar og
þakka fórnfús og ómæld störf í þágu
Langholtssafnaðar hefur sóknarnefnd
ákveðið að gefa Kvenfélagi Langholts-
kirkju andvirði steinds glers í einn af
hliðargluggum Langholtskirkju sem
verið er að setja upp um þessar mund-
ir, en kvenfélagið gefur gluggana og er
að safna fyrir þeim.
Guð blessi minningu Sigríðar Jó-
hannsdóttur og gefi ástvinum hennar
huggun og styrk. Hvíli hún í friði
Guðs.
Jón Helgi Þórarinsson,
sóknarprestur.
Það var á haustdögum árið 1958 að
hópur ungra kvenna mætti til náms í
Hússtjórnarskóla Reykjavíkur við Sól-
vallagötuna. Framundan var níu mán-
aða nám í hússtjórn, barnauppeldi,
handavinnu og öllu því sem þá voru tal-
in gullin gildi kvenna sem í vændum
áttu að standa fyrir heimili og fjöl-
skyldurekstri. Karlar voru engir í
hópnum, enda byggðist námið að hluta
til á afmarkaðri verkaskiptingu hjóna.
Að sjálfsögðu var eftirvæntingin mikil,
og spennandi námsefni framundan í
takt við tíðarandann sem þá var. Hóp-
urinn kom víðsvegar að af landsbyggð-
inni, Sigga Jóhanns kom frá Siglufirði.
Hún var glæsileg stúlka sem tekið var
eftir, vönduð og velvirk. Það tók ekki
langan tíma fyrir okkur allar að kynn-
ast og hnýta þau vinabönd sem haldist
hafa fram á þennan dag. Þar átti Sig-
ríður stærstan hlut að máli, hún var
fyrirliði hópsins og hélt fast utan um
okkur. Og þannig hefur það verið fram
á þennan dag. Sigga sá um allt og
gleymdi engu. Hún bar umhyggju fyr-
ir okkur vinkonunum og fjölskyldum
okkar. Einstök kona sem lagði góðum
málum lið víðsvegar í þjóðfélaginu.
Hún vildi bæta og byggja upp þar sem
sökklar höfðu sigið.
Sigríður átti víða inni, hún var stór-
tæk í safnaðarstarfi þjóðkirkjunnar
og var velgjörðarmaður svo margra
sem á vegi hennar urðu. Hún tók
sjúkraliðapróf og nýtti sér þá mennt-
un um árabil. Sigríður var vel gefin,
með gott veganesti úr foreldrahúsum
og lifði reglusömu lífi alla tíð. Hún átti
fjölskyldu sem studdi hana í öllu því
sem hún tók sér fyrir hendur og
væntumþykja hennar til allra sinna
var skilyrðislaus. Svo endar þetta líf
allt í einu og tíminn leið svo allt of
fljótt. Sigríður þurfti að ganga í gegn-
um erfið veikindi sem hún batt vonir
við að sigrast á. En það brást. Við
Geir vottum nú Henning og sonum
þeirra Birgi og Ómari og fjölskyldum
þeirra innilega samúð. Við söknum
vinar í stað.
Brynhildur K. Andersen.
Í dag kveðjum við Sigríði Jóhanns-
dóttur.
Okkar fyrstu kynni voru þegar
föngulegur hópur var samankominn
15. september 1977, konur, unglings-
stúlkur og piltar á leið í nám í Sjúkra-
liðaskóla Íslands. Þarna kynntumst
við Siggu, konu sem átti og á enn hlut
í hjörtum okkar allra.
Hún var leiðtoginn í hópnum og
var auðug af mannkærleika.
Eftir útskrift úr Sjúkraliðaskóla
Íslands tók Sigga það að sér að halda
hópnum saman. Í dag þökkum við
fyrir hvað hún hefur gert fyrir okkur
en það er fyrst og fremst henni að
þakka að hópurinn hefur hist árlega í
þessi 25 ár.
15. september sl. átti I-hollið 25
ára afmæli, Sigga ætlaði að koma en
veikindi hennar voru orðin það alvar-
leg að hún komst ekki til að vera með
okkur, en hugur okkar var hjá Siggu.
Nokkrum dögum síðar heimsóttum
við hana með myndir frá afmælinu
og ræddi hún við okkur um veikindi
sín af svo miklum þroska og raunsæi
að við vorum djúpt snortin. Ekki var
að spyrja að glettni hjá henni, þar
sem hún spurði: Hvar á ég að mæta
lífs eða liðin í næsta afmæli okkar?
Við þökkum fyrir að hafa kynnst
Siggu og þeim kærleika sem hún gaf
okkur.
Við vottum eiginmanni hennar og
fjölskyldu dýpstu samúð. Guð veri
með ykkur.
Halldóra, Helga, Þórný og
skólasystkini úr I-holli
Sjúkraliðaskóla Íslands.
Ævilöng vinátta er eitt það feg-
ursta sem til er í mannlegum sam-
skiptum. Hún þróast milli fólks sem
gefur af sjálfu sér og deilir gleði og
sorg hvert með öðru í gegnum lífið.
Sigga Jó og mamma mín Ásdís Jón-
asdóttir höfðu þekkst og verið nánar
vinkonur í um 45 ára skeið og segja
má að ég hafi flotið með í þeim vin-
áttuböndum þótt slíkt sé ekkert
endilega sjálfsagður hlutur.
Mínar fyrstu minningar af Siggu
Jó eru tengdar æskuheimilinu mínu í
Sólheimunum í Reykjavík á sjöunda
áratugnum, en Sigga átti heima í
Ljósheimunum og því ekki langt á
milli. Mamma og Sigga heimsóttu oft
hvor aðra og einhvern veginn hefur
myndin af Siggu á þessu árum orðið
mér minnisstæð: ung, grönn kona
með mikið, fallegt hár og tjáningar-
ríkt andlit.
Önnur minning frá þessum árum
sem kemur upp í hugann er tengd
barnaguðsþjónustu í Langholts-
kirkju. Ég fór þangað iðulega ein
míns liðs frá sex ára aldri eins og
flestir krakkar sem þessar guðsþjón-
ustur sóttu, en Sigga var ein af fáum
foreldrum sem alltaf mætti þar með
sonum sínum Birgi og Ómari. Einu
sinni tók presturinn það skýrt fram
yfir barnahópinn að það væri til fyr-
irmyndar hve oft Sigga kæmi með
sonum sínum í kirkjuna og ég man
eftir hvað ég var stolt yfir því að ég
þekkti þessa góðu konu sem prest-
urinn fór lofsorðum um.
Vinátta Siggu og mömmu átti upp-
tök sín í saumaklúbbnum sem þær
tilheyrðu allt frá því að þær voru í
Húsmæðraskólanum í Reykjavík
innan við tvítugt. Saumaklúbbar
voru haldnir tvisvar í mánuði svo að
saumaklúbbarnir urðu nokkrir
heima hjá okkur í gegnum árin.
Þetta voru oft erfið kvöld fannst mér,
því illilega gekk að sofna fyrir mali
og hlátrasköllum (þótt terturestar
daginn eftir bættu það upp). Og ef ég
kíkti fram í stofu þá komst ég ekki
hjá því að sjá að flestar konurnar
voru ekkert að sauma (bara tala og
hlæja), en sú sem var hvað iðnust við
handavinnuna í gegnum árin var ein-
mitt Sigga. Í svefnrofunum greindi
ég rödd hennar og ég fékk snemma
mynd af henni sem áreiðanlegri og
skynsamri konu.
Þegar ég eltist styrktist þessi
mynd af henni og einnig kom í ljós
kona sem var ótrúlega orkumikil, af-
kastamikil og ósérhlífin. Umhyggjan
og áhuginn sem hún hafði á annarra
hag náði langt út fyrir fjölskyldu- og
vinabönd.
Gegnum öll árin sem ég bjó er-
lendis skrifaði Sigga mér hlý og
hjartnæm jólakort og sendi mér allt-
af eitthvað með kortinu sem tengdist
jólunum á Íslandi, t.d. ein jólin sendi
hún jólamessu úr Langholtskirkju á
kassettu. Einnig fylgdu jólakortun-
um myndir af íslenskri náttúru sem
Henning maður hennar tók svo lista-
vel á ári hverju. Hlýhug þeirra
beggja í minn garð í gegnum árin fæ
ég seint fullþakkað.
Ég heyrði í síðasta skipti í Siggu á
afmælisdegi mínum fyrir um mánuði
þegar hún og Henning hringdu í mig.
Ég vildi þá innra með mér ekki kann-
ast við það að hugsanlega væri þetta
okkar síðasta samtal en áreiðanlega
vissi hún betur.
Enn ein röddin í saumaklúbbnum
góða er hljóðnuð. Hjartahlý kona og
vinur í raun er horfin sjónum okkar
en minningin um hana lifir.
Ég bið góðan Guð að gefa Henn-
ing, Birgi og Ómari og fjölskyldum
þeirra huggun og styrk.
Með samúðarkveðju,
Sigurlaug Regína
Friðþjófsdóttir.
Elsku Sigga mín.
Komið er að kveðjustund. Takk
fyrir allar samverustundirnar bæði
léttar og þungar. Þú varst yndisleg
kona, og þú varst svo góð við mig. Ég
á þér svo margt að þakka að ég kem
ekki orðum að því. Hafðu kæra þökk
fyrir allt og allt.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Henning, synir og fjölskyld-
ur ykkar, ég sendi mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Gerður Eyrún (Rúna).
Í dag er kvödd kær vinkona og
kvenfélagssystir.
Fyrir tæplega fjörutíu árum þegar
ég gekk í kvenfélag Langholtskirkju
tók ég eftir Sigríði Jóhannsdóttur,
ungri og glæsilegri konu sem geislaði
af lífsorku og var alltaf glöð og gef-
andi. Hún gekk rösklega að hverju
verki sem hún tók að sér fyrir félag-
ið, en þau voru mörg á þessum árum.
Þarna var kona sem öll kvenfélög
þurfa að eiga. Hún var vel greind og
með mikla rökhugsun og mikil fé-
lagsvera.
Sigríður hlúði vel að innra starfi
kirkjunnar sinnar og sérstaklega að
eldri borgurum, sem dáðu hana af
heilum hug. Hún veitti þeim mikla
lífsgleði af allri sinni snilld.
Með þakklæti í mínu hjarta þakka
ég Sigríði fyrir allan þann mikla
stuðning sem hún gaf mér þegar ég
var formaður kvenfélagsins í 2 ár.
Hún var bænheit og var yndislegt að
vera með henni á bænastundunum.
Eftir þann tíma vorum við nánari og
þakka ég hverja stund sem við áttum
saman á þeim vettvangi.
Það var á fallegum sumardegi árið
2000 að hún kom í sumarbústað
minn, ásamt kærri vinkonu okkar,
sem hún sagði okkur að eitthvað
væri að heilsu sinni og að hún þyrfti
að láta athuga sig. Nú eru þrjú ár síð-
an hún tók á móti örlögum sínum
með miklu æðruleysi og sátt við guð
sinn. Hún vissi að líf vort nær til-
gangi guðs. Nú hvílir hún í ljósi
þeirra sem hún þjónaði mest.
Ég sendi fjölskyldunni hugheilar
samúðarkveðjur.
Súsanna Kristinsdóttir.
Kveðja frá Ellimálaráði
Reykjavíkurprófastsdæma
Þegar Ellimálaráð Reykjavíkur-
prófastsdæma var stofnað fyrir rúm-
lega tuttugu árum var Sigríður Jó-
hannsdóttir valin til að vera
formaður. Hún og samstarfsfólk
hennar tókust á við þetta verkefni af
miklum dugnaði og í tólf ár óx og
dafnaði starfið undir hennar öruggu
stjórn. Hún bar einlæga umhyggju
fyrir málefnum eldri borgara og
fylgdist með kirkjustarfi aldraðra af
miklum áhuga. Um leið og við biðjum
Guð að blessa allar góðar minningar
um Sigríði og þökkum hennar miklu
og góðu störf vottum við eiginmanni
hennar og fjölskyldunni allri okkar
dýpstu samúð.
Ég hef augu mín til fjallanna:
Hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni,
skapara himins og jarðar.
(Úr 121. Davíðssálmi.)
SIGRÍÐUR
JÓHANNSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um
Sigríði Jóhannsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.