Morgunblaðið - 17.10.2003, Blaðsíða 57

FÓLK Í FRÉTTUM
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. OKTÓBER 2003 57
Hús hinna þúsund líka
(House of 1000 Corpses)
Hrollvekja
Bandaríkin 2002.
ÞAÐ var hætt við því þegar Rob
Zombie, hinum kolgeggjaða for-
sprakka myrkrarokksveitarinnar
White Zombie, var fengið það verk
að gera hrollvekju, að hann færi
sér um of.
Fordæmin eru nú ekkert lang-
sótt, því tónlist sveitarinnar, þótt
kröftug sé og æsileg, hefur gjarn-
an verið með yfirkeyrðasta móti.
Og það er sama hvert litið er þegar
sköpunarstarf herra Zombies er
annars vegar, alltaf virðist við-
kvæðið vera að meira sé betra.
Ekki bregður hann heldur frá
þeirri sannfær-
ingu sinni í þess-
ari fyrstu kvik-
mynd sem hann
leikstýrir og skrif-
ar handrit að. Það
er alveg á tæru að
þessi greinilegi
hrollvekjuunnandi
hefur séð þetta
sem sitt stóra
tækifæri til að gera hrollvekju
allra hrollvekja. Blóðugri og meira
hrollvekjandi en allar aðrar – til
samans.
Vissulega er myndin því hrein
sending úr neðra fyrir smekk-
bræður Zombies en við hin sem
lúmskt gaman höfum af góðri
hrollvekju hristum bara höfuðið og
segjum í hljóði; þetta er of mikið,
bara alltof mikið. Skarphéðinn Guðmundsson
Þetta er
of mikið
Sjálfvirkur fókus
(Auto Focus)
Drama
Bandaríkin 2002. Skífan VHS/DVD.
Bönnuð innan 16 ára. 105 mín. Leik-
stjórn Paul Schrader. Aðalhlutverk Greg
Kinnear, Willem Dafoe, Rita Wilson.
FÁTT er ánægjulegra í bransa
bíósins en þegar gamlir refir ná sér á
strik. Vandræðapésinn Paul Schrad-
er er einn af þessum ótvíræðu snill-
ingum í faginu, bæði sem handritshöf-
undur og leikstjóri, en erfiðleikar í
einkalífinu hafa bitnað sorglega á
ferlinum. Hann sýndi þó með hinni
mögnuðu Affliction að hann ætti enn
nóg inni og sannar það hér með þessu
sögulega kynlífsdrama að á góðum
degi er hann meðal þeirra bestu.
Sjálfvirkur fókus
fjallar um fjölmiðla-
manninn Bob
Crane og þyrnum
stráð lífshlaup
hans, fyrst sem út-
varpsmanns, þá
sem sjónvarps-
stjörnu og síðan
sem kynlífsfíkils.
Myndin spannar
ein tuttugu ár, allt frá byrjun sjöunda
áratugar fram undir lok hins áttunda.
Crane varð landsþekktur á svip-
stundu er hann lék í gamanþáttunum
Hogan’s Heroes og eins og gjarnan
fylgdu frægðinni forboðnar freisting-
ar. Crane var ekki veikur fyrir ólyfjan
eins og flestir heldur kynlífinu og svo
mjög að fíknin sú varð honum að falli
uns hann lést einn og yfirgefinn 1978.
Kinnear er frábær í hlutverki
Cranes (sem var til í alvöru) og Dafoe
gefur honum lítið eftir sem tengiliður
hans við ungar og viljugar stúlkur.
Eins og við var að búast af manni
sem gerði Mishima og skrifaði Taxi
Driver er hér á ferð allt annað en
hefðbundin ævisöguleg mynd, en
mögnuð er hún. Skarphéðinn Guðmundsson
Myndbönd
Kynlífsóður
Vígspá
Misery Index Image
Misery Index Image með rokksveitinni
Vígspá. Hljómsveitina skipa Bóas, sem
syngur, Rúnar, sem leikur á trommur,
Freyr sem leikur á gítar og Haukur sem
leikur á bassa. Jakob leikur á bassa í
einu lagi. Sveitin gefur sjálf út.
HARÐKJARNINN er ekki nema
svipur hjá sjón; liðin er sú tíð að út um
allan bæ séu menn að hamast í bílskúr-
um, keppa í taktskiptingum og
öskrandi hraða.
Harðkjarninn lifir
þó enn, fjölmargar
sveitir eru enn að
leika harkalegt og
hrátt rokk, þó ekki
sé hann lengur
fjöldahreyfing. Vígspá er ein þeirra
sveita sem hafa haldið merkinu á lofti,
kraftmikil og skemmtileg rokksveit
sem er í essinu sínu framan við troðinn
sal af sveittum rokkvinum. Á alllöngum
starfsaldri, sé miðað við rokksveitir al-
mennt, hefur sveitin sent frá sér nokk-
uð af tónlist en þá yfirleitt einskonar
kynningarútgáfur. Svo sem skiljanlegt
í ljósi þess hve tækifærin eru fá þegar
slík tónlist er annars vegar; ef menn
vilja koma frá sér músík á plasti verða
þeir að standa í því sjálfir.
Fyrir skemmstu kom út diskurinn
Misery Index Image með Vígsapá þar
sem þeir Vígspármenn véla um sjálfir.
Rokkáhugamenn kannast vísast marg-
ir við plötuna Neðan úr níunda heimi
sem kom út fyrir tæpum þremur árum.
Sá diskur var kynningarútgáfa og gaf
einkar skemmtilega mynd af sveitinni
þó stuttur væri, bráðgóður rokkdiskur
sem hljómaði enn vel þegar ég dró
hann fram til að bera diskana saman.
Umtalsverð breyting hefur orðið á
tónlist Vígspár frá því Neðan úr níunda
heimi kom út, sem vonlegt er. Ekki er
bara að textar eru nú allir nema einn á
ensku, heldur er tónlistin orðin mun
pældari og þéttari og minni harð-
kjarnakeimur. Dæmi um það er upp-
hafslag disksins, Megaman, sem byrjar
eins og síðnýbylgjulegt rokk en dettur
síðan í bráðgóða keyrslu með rólegri
innskotum.
Fjórða og fimmta lag plötunnar bera
hana uppi, þungar pælingar og
skemmtileg keyrsla. Fyrst kemur
Gary Busey sem byrjar meinleysislega
en brokkar síðan af stað með frábær-
lega þéttum bassa og trommuleik og
grimmdar gítar. Bóas er líka í miklu
formi í því lagi og raddir skemmtilega
notaðar, hvort sem það eru skerandi
öskur, gregóskar raddir eða ójarðneskt
gól. Næsta lag, She Called It, er enn
betra, mjög forvitnileg samsuða af ólík-
um rokkstílum og -stefnum, sjá til að
mynda skemmilega lýrískan gítarkafla
eftir rúmar tvær mínútur og síðan
magnaða fléttu sem fylgir í kjölfarið
þar sem Rúnar fer á kostum á tromm-
urnar.
Rúsínan í pylsuendanum er síðan
órafmögnuð útgáfa af She Called It í
blálokin – fín útsetning; mjög skemmti-
legur endir á bráðgóðri skífu.
Árni Matthíasson
Tónlist
Harðkjarn-
inn lifir