Morgunblaðið - 18.10.2003, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 LAUGARDAGUR 18. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Merk kona, sem vert
er að minnast, er fallin
frá fyrir aldur fram.
Það var mikið lán
fyrir húsfélagið í fjölbýlishúsinu
Ljósheimum 14–18 þegar einn íbú-
anna, Sigríður Jóhannsdóttir, tók að
sér starf húsvarðar. Á þeim tíma
voru í gangi stórframkvæmdir við
viðhald hússins og hver og einn get-
ur gert sér í hugarlund hversu mikið
mæðir á húsverðinum þegar loft-
pressur og aðrar hávaðasamar
vinnuvélar trufla heimilisfrið íbúa
SIGRÍÐUR
JÓHANNSDÓTTIR
✝ Sigríður Jó-hannsdóttir
fæddist í Siglufirði
16. júní 1939. Hún
lézt í Landspítalan-
um við Hringbraut
að morgni laugar-
dagsins 11. október
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Fossvogskirkju
17. október.
mánuðum saman. Og
þó að stórverkefnum
ljúki verður starf hús-
varðar í fjölbýlishúsi,
sem er með íbúafjölda
á við lítið sveitarfélag,
seint næðissamt. Dag-
leg umhirða sameignar
og lóðar, þrif, umsjón
með viðhaldi, lyftum,
vatns- og hitakerfi er
ærinn starfi, svo eitt-
hvað sé nefnt. Kannski
eru þessi störf þess
eðlis að þegar þeim er
sinnt af alúð og fórn-
fýsi er eins og ekkert
þurfi fyrir þeim að hafa, en ef
staldrað er við sjá flestir að þessi
störf vinnast ekki af sjálfu sér. Mig
langar sérstaklega til að geta þess
hversu mikinn metnað og natni Sig-
ríður lagði í að sameign hússins
væri óaðfinnanlega hrein og fín,
jafnt á virkum dögum sem á stórhá-
tíðum. Ef eitthvað hafði óhreinkast
eða úr lagi farið var ekki beðið til
næsta dags með að kippa því í lag.
Anddyri hússins er andlit hinna
56 íbúða sem í húsinu eru og því
mikilvægt að það sé ávallt hreint og
vel um gengið. Ekki verður Sigríðar
minnst án þess að rifjað sé upp hve
mikla natni hún lagði í að skreyta
anddyrið fyrir stórhátíðir. Jól og
páskar voru nánast komin í húsið,
þegar hún var búin að skreyta það,
þótt dagatalið sýndi annað. Eitt sinn
nefndi ég við Sigríði hvort ekki hefði
verið í of mikið lagt, eftir að
handbróderaður borðdúkur í henn-
ar eigu, sem kominn var í skreyt-
inguna í anddyrinu, hafði horfið.
Ekki vildi hún fallast á það og kvað
ekki eiga að gera ráð fyrir því fyr-
irfram að einhverjir tækju hluti
ófrjálsri hendi. Heldur ætti að trúa
á hið góða í öllum manneskjum.
Góðsemi Sigríðar, sem svo margir
nutu, aðstoð hennar og umhyggja
fyrir okkur íbúum hússins var ein-
stök. Starf Sigríðar sem húsvarðar
verður því seint fullþakkað og henn-
ar er sárt saknað. Ekki skal gleymt
að þakka eiginmanni hennar fyrir
alla þá aðstoð sem hann veitti og við
nutum er hann tók við húsvarðar-
starfinu í veikindum konu sinnar.
Um leið og ég minnist með þakk-
læti nær tveggja áratuga kynna við
Sigríði, fyrst sem nágranna og síðar
einnig sem húsvarðar, vil ég fyrir
hönd íbúa fjölbýlishússins Ljós-
heima 14–18 senda eiginmanni, son-
um og fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur. Megi góður Guð
blessa ykkur og styrkja.
Þorbjörn Tjörvi Stefánsson,
formaður húsfélagsins.
Haustið 1985 flutti ég í Ljósheima
16 og átti heima þar í 13 ár. Smátt
og smátt kynntist ég nágrönnunum,
sérstaklega eftir að ég tók að vasast
í málum húsfélagsins. Af nágrönn-
unum voru fremstir meðal jafningja
sómahjónin Sigríður Jóhannsdóttir
og Henning Finnbogason. Þegar ég
kynntist Sigríði sá hún um öldrun-
arstarfið í Langholtskirkju og sinnti
því starfi af alúð og natni, sem ein-
kenndi reyndar allt hennar fas. Ef
gamalmenni þurftu á hjálp að halda
var hún boðin og búin að aðstoða,
hún fór í vitjanir í heimahús og í
sjúkrahús, þó ekki væri nema til að
spjalla í smástund og hughreysta.
Eftir að Sigríður hætti störfum í
Langholtskirkju, tók hún að sér
húsvörslu í Ljósheimum. Í því starfi
tókst henni að sætta ólík sjónarmið
íbúanna og búa þannig um hnútana
að flestir voru sáttir. Líf í stórri
blokk er eins og líf í smáþorpi og
íbúarnir eru þversnið af slíku sam-
félagi. Allt sem þarf að gera er háð
tregðulögmáli og oft þarf að mata
hvern og einn íbúa á upplýsingum til
að sannfæra um réttmæti breyt-
inga. Sigríður bjó yfir öllum þeim
hæfileikum sem prýða mega þann
sem stjórnar; hún var mannasættir.
Hún átti alltaf hlýleg orð handa
þeim sem urðu á vegi hennar og
lagði aldrei illt til neins manns. Hún
vílaði ekki heldur fyrir sér að taka á
sig aukaskyldur, þannig bjó Jóhann
faðir hennar hjá henni um tíma og
móðir hennar einnig. Alltaf hafði
Sigríður tíma til að sinna barna-
börnum sínum og var stolt amma.
Hún tók alltaf slátur á haustin og
gaf nágrönnum bita að smakka.
Hún bakaði, eldaði, hélt stórar veisl-
ur og náði alltaf að gera allt, án þess
að miklast af því. Hún hélt tryggð
við átthagana á Siglufirði og var
stolt af uppruna sínum.
Þegar mest lét, kallaði Henning
konu sína frú Sigríði, á sinn góðlát-
lega og glettna hátt.
Nú þegar illvígt krabbamein hef-
ur lagt þessa atorkusömu sómakonu
að velli sendi ég honum og fjöl-
skyldu hans innilegar samúðar-
kveðjur.
Sigríður Ásta Hallgrímsdóttir.
Langri og farsælli
jarðvist afa míns, Þ.
Ragnars Jónassonar,
er lokið.
Upp í hugann koma myndir og
minningabrot frá ferðunum til afa
og ömmu á Siglufirði. Heimsókn-
irnar þangað eru órjúfanlega tengd-
ar ævintýrum bernskunnar. Í ljós-
leiftri minninganna birtast
fjallgöngur með afa á lygnum,
björtum sumardögum, ferðir ofan í
fjöru til að sækja leiksand í skeifuna
í garðinum þeirra og einnig karl-
arnir og húsin sem voru byggð á
snjómiklum vetrardögum við Hlíð-
arveginn. Afi var ávallt óhagganleg-
ur hluti ævintýraríkra daga á Siglu-
firði.
Þegar ég komst til vits og ára
fannst mér líka einstaklega gaman
að spjalla við afa og hjá honum var
aldrei komið að tómum kofunum.
Hann fylgdist með öllu sem var að
gerast nær og fjær fram á síðasta
dag og hafði skoðanir á flestu þótt
hann hafi kannski ekki verið eins
viljugur að taka þátt í rökræðum
um stjórnmál í seinni tíð og mér
skilst að áður hafi verið.
Afi minn undi sér líka löngum
stundum við fræðimennskuna og
ritstörfin og naut í því efni dyggrar
aðstoðar ömmu sem líka hafði
brennandi áhuga á fortíð, menningu
og sögu. Það var gaman að sjá hve
samstillt þau voru í öllu sem þau
tóku sér fyrir hendur, hvílíkir kær-
leikar voru með þeim og hve djúpa
og einlæga virðingu þau báru hvort
fyrir öðru.
Þ. RAGNAR
JÓNASSON
✝ Þorleifur RagnarJónasson fæddist
á Eiðsstöðum í
Blöndudal í Austur-
Húnavatnssýslu 27.
október 1913. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnuninni á Siglu-
firði 6. október síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Siglu-
fjarðarkirkju 11.
október.
Það hefur verið mér
ómetanlegt að hafa átt
samleið með afa og
ömmu á Sigló í rúm
þrjátíu ár og ánægju-
legt að seinni árin hafi
börnin mín átt þess
kost að kynnast lang-
afa sínum og lang-
ömmu.
Dýrmætar minning-
ar um afa munu ylja
okkur um ókomna tíð.
Kjartan Örn
Ólafsson.
Það er erfitt að hugsa sér Siglu-
fjörð án Ragnars frænda. Helst
vildi hann hvergi fara, bara vera
heima – heima á Siglufirði, heima á
Hlíðarveginum, en fyrst og síðast
heima hjá Góu. Sem lítilli stelpu
fannst mér svo spennandi að fara í
heimsókn á Hlíðarveginn. Hvatning
frænda míns og uppörvun skipti
miklu fyrir litla stelpu sem var að
stíga sín fyrstu skref á mennta-
brautinni; of ung til að fara í skóla,
en full af áhuga og ákafa, tilbúin að
hefjast handa. Ætíð síðan hefur
Ragnar verið óspar á hvatningar-
og uppörvunarorð og fylgst af
áhuga með því sem ég hef tekið mér
fyrir hendur. Fyrir það mun ég
ávallt vera þakklát.
Ragnar var menntaður búfræð-
ingur frá Hólum, en lærði síðan
mjólkurfræði úti í Danmörku. Síðari
heimsstyrjöldin kom í veg fyrir
lengri dvöl ytra, og sendi þá bræð-
ur, Ragnar og föður minn, heim
með Esjunni í hinni frægu Petsam-
óferð, haustið 1940. Það var eftir
heimkomuna sem Ragnar fluttist til
Siglufjarðar og fann Góu og sitt
framtíðarheimili. Eftir að Ragnar
lét af starfi bæjargjaldkera, helgaði
hann sig sínum hugðarefnum.
Ragnar var fræðimaður af Guðs
náð. Elja hans og iðjusemi voru
aðdáunarverð. Ragnar hafði líka
ástríðu fyrir viðfangsefnum sínum,
en það er einmitt hún sem gerir fyr-
irhöfnina þess virði. Hann gaf sig
allan í það sem hann var að fást við.
En Ragnar var ekki einn við fræði-
störfin, frekar en nokkuð annað sem
hann tók sér fyrir hendur. Góa var
ætíð nærri og hennar er missirinn
nú mestur. Ég og fjölskylda mín
sendum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur heim til Íslands, til Góu,
Óla, Jónasar, Eddu og fjölskyldna
þeirra, sem og systkina hans og
annarra ástvina. Guð gefi ykkur öll-
um huggun og styrk í sorg ykkar og
blessi minninguna um góðan dreng.
Arnfríður Guðmundsdóttir.
Kær frændi okkar hefur kvatt
þetta líf. Frændi sem alltaf var á
sínum stað að Hlíðarvegi 27 ásamt
Góu sinni. Þar hafa þau búið alla
sína tíð og við höfum jafnvel haldið
að þau yrðu þar um ókomna fram-
tíð. En lífið er víst ekki svo einfalt,
því miður. Alla okkar æsku bjugg-
um við í nágrenni við þau, í húsinu
beint fyrir ofan og því var stutt að
skreppa til þeirra og alltaf var mað-
ur jafn velkominn. Þau voru orðin
hluti af þessu fallega húsi og húsið
hluti af þeim. Mikil sál í yndislegu
húsi. Þegar við vorum farin suður til
náms og starfa var það alltaf fastur
liður þegar heim á Sigló var komið í
öllum fríum að fara niður á Hlíð-
arveg í heimsókn. Alla tíð voru líka
haldin skemmtileg jólaboð og þá
komu saman fjölskyldur þeirra
bræðra, Ragnars, Skúla og Guð-
mundar. Þessar stundir eru
ógleymanlegar í minningunni.
Ragnar frændi var skemmtileg
blanda af sveitamanni og heims-
borgara. Hann var fæddur í
Blöndudalnum í A-Húnavatnssýslu,
en fór erlendis til náms. Þó að hann
hafi verið stoltur af uppruna sínum,
var hann fyrir löngu orðinn mikill
Siglfirðingur og þótti afar vænt um
fjörðinn sinn. Hann var mjög fróður
um alla skapaða hluti og var eins og
alfræðiorðabók, alltaf hægt að
spyrja hann um allt og minnið hans
óbrigðult fram á síðasta dag. Vand-
fundinn er maður sem vissi jafn
mikið um Siglufjörð og bera bækur
hans vitni um allan þennan fróðleik.
Einnig hafði Ragnar mikinn áhuga
á ættfræði og hafði gaman af að
rekja ættir fólks. Frændi fylgdist
alla tíð mjög vel með okkur systk-
inum og okkar fjölskyldum. Honum
var mjög umhugað um að við
menntuðum okkur og stæðum okk-
ur vel í námi og starfi. Við komum
til þeirra Góu síðast nú í sumar, vor-
um stödd á Sigló um verslunar-
mannahelgina og áttum dýrmæta
stund með þeim. Ragnar var mjög
stoltur af afkomendum sínum og
talaði mikið um strákana sína sjö
sem voru barnabörnin þeirra Góu,
allt myndardrengir sem halda
merki Ragnars afa síns á lofti.
Nú á kveðjustund langar okkur
systkinin að kveðja kæran frænda
sem alltaf gaf sér tíma að tala við
okkur og sýndi okkur einlægan
áhuga og hvatningu. Við lútum höfði
í sorg og þökkum af öllu hjarta fyrir
góðu stundirnar.
Elsku Góa, Óli og Ella, Jónas og
Kata, Edda og Óskar og fjölskyldur
ykkur, við sendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og megi góður
Guð veita ykkur styrk í sorginni.
Minningin um Ragnar frænda
mun lifa um ókomin ár.
Inga Margrét, Jónas, Kristín,
Ásta Jóna, Helga og Ólöf.
Það er gæfa hvers staðar að eiga
mann eins og Þ. Ragnar Jónasson.
Mann sem er skyggn á tímann og
söguna, sér í gegnum holt og hæðir
hins daglega amsturs og greinir það
sem býr að baki allra okkar hverf-
ulu athafna. Og ekki er lánið minna
þegar slíkur maður miðlar þekkingu
sinni af smekkvísi og færni.
Það er langt síðan leiðir okkar Þ.
Ragnars lágu fyrst saman. Ég tíu,
ellefu ára gamall en hann á besta
aldri. Á árunum um og eftir 1960
var farið í nokkra leiðangra á veg-
um ,,Litla ferðafélagsins“, Hvera-
vellir og Þjófadalir, fyrir Skaga og
loks til Öskju sumarið eftir gosið
’61. Eftirminnilegust er fyrsta ferð-
in í Hólsjeppanum, rússneskum
blæjujeppa, eftir ójöfnum malar-
vegum þar sem Siglufjarðarskarð
var upphaf og endir alls þess hoss-
ings og gamans sem ríkti í þröngu
og óþéttu farartækinu með fer-
skeytlurnar fljúgandi á milli sáttra
ferðafélaganna. Einnig er minnis-
stæð heimsóknin til Eiðsstaða í
Blöndudal, æskuheimilis Ragnars
og þeirra systkina Guðmundar,
Skúla og Ingu sem voru þá með í
för. Það voru tilfinningarík spor
sem stigin voru um hálfhruninn
torfbæinn. Þar ríkti þögnin og
moldarlykt lá í loftinu og greinilegt
var að ljúfar og sárar minningar
sóttu að. Og fátt var sagt.
Árin liðu, við sáumst oft og heils-
uðumst uppá gamlan kunningsskap.
Svo höguðu atvikin því til að um
miðjan 9. áratuginn tókum við upp
samstarf við skráningu nokkurs
konar siglfirskrar sagnfræði. Ég
með vídeómyndavél og hann spyrill-
inn á ferð milli mætra meðborgara
sem sögðu okkur sögu sína og buðu
í heimsókn í sína bestu stofu: Jón
Oddsson á Siglunesi, Sigurjón
prentsmiðjustjóri, Guðbrandur
kennari, Halla á Dalabæ og Jói á
Nesi. Og fleiri voru á verkefnalista.
En þá stöðvaði óvæntur sjúkdómur
Þ. Ragnars frekara samstarf. En
góð vinátta hafði skapast við þau
hjón, Guðrúnu og Ragnar, og marg-
ar stundirnar spjölluðum við saman
í litla og hlýlega eldhúsinu þeirra á
næstu árum. Þá var hafið hið mikla
starf að uppbyggingu Síldarminja-
safnsins sem þau hjón fylgdust með
alla tíð af þessum einstaklega hvetj-
andi áhuga ef svo má segja.
Um svipað leyti hafði Ragnar haf-
ið undirbúning að hinu mikla sagn-
fræðiverki sem átti eftir að birtast
okkur í útgáfu margra bóka í röð-
inni ,,Úr byggðum Siglufjarðar“.
Það er eljuverk aldraðs manns sem
ber vott um fróðleiksþörf, þekkingu
og ást á heimastaðnum. Fyrir það
erum við Siglfirðingar ríkir og
stöndum í mikilli þakkarskuld við Þ.
Ragnar.
Ég sendi Guðrúnu, konu hans, og
börnum þeirra, Ólafi, Jónasi og
Eddu, samúðarkveðjur.
Örlygur Kristfinnsson.
Siglufjörður er fallegur staður á
íslenskan mælikvarða og í þessum
fagra bæ stendur Hlíðarvegur 27.
Þar hafa ráðið ríkjum um áratugabil
höfðingshjónin Ragnar og Guðrún
og stjórnað búi, sem sómi er að. Á
þennan stað, Hlíðarveg 27, var gott
að koma, dvelja og una sér í sigl-
firskri fjarðarsælu við hlið þeirra
hjóna og með þeim. Eiga með þeim
unaðsstundir í heimsóknum sem því
miður hafa verið alltof fáar. Á svona
stundum saknar maður þess að þær
skyldu ekki vera fleiri.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
LEGSTEINAR
Mikið úrval af legsteinum
og fylgihlutum
Sendum myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík,
sími 587 1960, fax 587 1986.
Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít