Morgunblaðið - 18.10.2003, Blaðsíða 49

Ég heimsótti Ragnar og Guðrúnu
fyrir örfáum árum á Siglufjörð, þeg-
ar við, bræðurnir Arnþór og ég, fór-
um saman norður til að skoða æsku-
slóðir okkar.
Við gengum inn í garðinn á Hlíð-
arveginum, því enginn svaraði
banki okkar á dyrnar. Þar stóðu þau
hjónin í garðinum sínum, sem þau
tileinkuðu líf sitt ásamt börnum sín-
um og afkomendum þeirra. Garð-
urinn var eins og börnin og barna-
börnin, skrautfjöður þeirra og
djásn. Ragnar, hniginn til aldurs,
hélt á risastórum rabarbara, stoltur
yfir rækt sinni í garðinum. Hann
hefði eins getað verið að halda á af-
komanda sínum, jafnstoltur. Guð-
rún tók mynd af okkur bræðrum og
Ragnari í garðinum. Þessa mynd
sendu þau mér með jólakorti fyrir
tveimur árum. Síðan þá hefur
myndin verið að droppa upp á borð-
um mínum af og til og horfið þess á
milli, þó aldrei eins oft og síðast-
liðna sex mánuði. Hún skaut síðast
upp kollinum tveimur dögum áður
en Ragnar lenti í slysi sínu á sjúkra-
húsinu og hefur legið þar síðan.
Einkennilegt? Fyrirboði? Hver
veit? En það veit ég að alltaf þótti
mér vænt um það þegar myndin
kom upp á yfirborðið. Það minnti
mig á síðustu samverustundir okkar
Ragnars. Örstutt stundarkorn á ævi
manns leið, í heimsókn á æskuslóð-
ir.
Hlýleiki, hressleiki og hláturmildi
eru þeir eiginleikar, sem ég þekkti
Ragnar að. Það var auðvelt að láta
sér þykja vænt um hann. Maður
naut hlýleikans, hreifst með hress-
leikanum og smitaðist af hlátur-
mildinni. Hann var einlægur í því
sem hann gerði og maður fann
meiningu í því. Ég man þá er við
guttarnir á Siglufirði réðumst kerf-
isbundið á rifsberjarunnana í ná-
grenninu, er halla tók að hausti og
rifsberin orðin rauð og þroskuð,
safarík og sæt og kitluðu bragðlauk-
ana. Misjafnt var hvort við vorum
staðnir að verki eður eigi, enda
þóttumst við útsmognir í þessari
iðju okkar. Og misjafnt var, hvernig
þeir garðeigendur brugðust við, þá
er við vorum gómaðir. Oftast var
hávaði og læti með tilheyrandi hót-
unum, sem gerði okkur skíthrædda.
En einu sinni vorum við gripnir við
gripdeildir í rifsberjarunnunum á
Hlíðarvegi 27. Þar átti sér ekki stað
hávaði eða læti. Þar vorum við peyj-
arnir teknir mjúklega á teppið og
farið um okkur mildum höndum.
Þar var höfðað til okkar um hvað
væri rétt og rangt. Hávaðinn var
enginn heldur vorum við látnir hug-
leiða hvað mætti gera og hvað ekki
og hvað afleiðingar gjörða okkar
þýddu. En eftir þetta fékk Hlíðar-
vegur 27 algeran frið frá rifsberja-
genginu okkar.
Ragnar og Guðrún voru samhent
hjón, sem studdu hvort annað með
ráðum og dáð og voru hvort öðru
mikils virði. Í sameiningu sköpuðu
þau skemmtilegan brag á heim-
sóknir til þeirra, heimsóknir sem
ógleymanlegar eru í minningunni.
Heimsóknir sem hefðu mátt vera
fleiri, en nú verðum við að ylja okk-
ur við minningarnar af þeim.
Ragnar var gegnheill maður,
hress og kátur, lék á als oddi og tók
okkur ávallt vel eins og sönnum
manni sæmdi. Það var gott að eiga
stundir með slíkum manni, sem var
traustur félagi og vinur og sannur
maður. Hann var hafsjór af sögum,
sögnum og fróðleik um dalinn sinn
og fjörðinn að ógleymdum ættartöl-
um. Sannur sagnaþulur sem enda-
laust gat sagt sögur frá Siglufirði og
af sveitinni sinni, Blöndudal í Húna-
vatnssýslu. Sögur hans voru göfug-
ar, gefandi og græðandi fyrir
mannshugann. Sá sem á hann hlust-
aði var fróðskapnum fróðari og
reynslunni ríkari. Hann gat leitt
mann um lendur Blöndudals og
Siglufjarðar svo unun var á að
hlusta. En þær lendur gengur hann
ekki lengur. Ég veit að þær lendur
sem Ragnar dvelur nú á jafnast á
við Blöndudalinn hans og Siglu-
fjörð.
Elsku Guðrún. Ég votta þér og
ættboga ykkar Ragnars mína
dýpstu samúð og megi Guð styrkja
ykkur.
Sigurður Blöndal.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. OKTÓBER 2003 49
✝ Elín Árnadóttirfæddist í Vest-
mannaeyjum 18.
september 1927. Hún
andaðist á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
mannaeyja að kvöldi
þriðjudagsins 7.
október síðastliðins.
Foreldrar hennar
voru Árni Sigfússon,
kaupmaður og út-
gerðarmaður frá
Vestmannaeyjum, f.
31. júlí 1887, d. 7.
mars 1948, og Ólafía
Sigríður Árnadóttir
frá Gerðakoti í Miðneshreppi. f. 8.
maí 1895, d. 15. mars 1962.
Systkini Elínar eru: Jón Árni
Árnason, f. 10. mars 1916, d. 2.
ágúst 1970, Ragnheiður Árnadótt-
ir Rogich, f. 10. október 1918, d. 2.
nóvember 1999, Guðni Hjörtur
Árnason, f. 14. ágúst 1920, d. 3.
október 1965, Elísabet Árnadóttir
Möller, f. 4. mars 1930, og (sam-
feðra) Kristbjörg Lilja Árnadótt-
ir, f. 21. mars 1914, d. 17. janúar
1985.
Elín giftist árið 1947 Gunnari B.
Stefánssyni, frá Gerði í Vest-
mannaeyjum, f. 16.12. 1922. Synir
þeirra, sem allir eru búsettir í
Vestmannaeyjum, eru: 1) Leifur,
kvæntur Ingu Birnu Sigursteins-
dóttur. Synir þeirra
eru: a) Gunnar
Guðni, kvæntur Ástu
Kristjánsdóttur og
eiga þau dæturnar
Andreu og Agnesi;
og b) Sigursteinn
Bjarni, kvæntur
Helgu Björk Ólafs-
dóttur og þeirra
börn eru Björn og
Inga Birna. 2) Árni
Gunnar, kvæntur
Ernu Ingólfsdóttur.
Börn þeirra eru: a)
Ingólfur Guðni, í
sambúð með Önnu
Kristínu Sigurðardóttur, dóttir
þeirra er Eva Lísa; b) Davíð, í
sambúð með Sigríði Helgu Hjálm-
arsdóttur, börn þeirra eru Jó-
hanna Marín (dóttir Sigríðar) og
Árni Magni; og c) Elín. 3) Stefán
Geir, kvæntur Aðalheiði I. Sveins-
dóttir Waage. Synir þeirra eru
Sveinn Guðmar og Gunnar Geir.
Elín og Gunnar stofnuðu heim-
ili í Eyjum og bjuggu þar allt til
hamfarirnar 1973 dundu yfir, en í
þeim misstu þau mestallt sitt. Þau
bjuggu síðan á Reykjarvíkur-
svæðinu til 1991 en þá fluttu þau
aftur heim til Eyja.
Útför Elínar fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Nú verða knúsin í „mjúktin“ ekki
fleiri en það var hún Ella amma vön
að gefa öllum börnum stórum sem
smáum sem komu í heimsókn til
hennar. Veikindi sem Ella amma átti
við að glíma til fjölda ára urðu að lok-
um illviðráðanleg og ekkert var hægt
að gera. Eftir lifir minningin um
elskulega ömmu sem kemur til með
að lifa með okkur um alla framtíð.
Það er margs að minnast þegar lit-
ið er til baka og hugurinn leitar aftur í
tímann. Það var aldrei lognmolla í
kringum Ellu ömmu áður fyrr þegar
hún var á ferðinni því það gustaði vel
af henni hvar sem hún kom. Eftir
Heimaeyjargosið 1973 varð bið á því
að Ella amma og Gunnar afi flyttu aft-
ur til baka út í Eyjar en þess í stað
byggðu þau sér fallegt heimili að
Birkigrund 70 í Kópavogi þar sem
gott var að koma í heimsóknir og var
Ella amma óspar á að koma okkur
bræðrunum í kynni við krakkana í ná-
grenninu sem urðu síðan okkar bestu
vinir. Heimsóknirnar í Íslenskan
heimilisiðnað þar sem Ella amma
vann til fjölda ára eru í fersku minni
og allar sundferðirnar sem hún fór
með okkur í Laugardalslaugina en
hún var manna duglegust að kenna
okkur sund á okkar yngri árum. Það
var alveg sama hvenær dagsins eða
hvað við félagarnir vorum margir,
alltaf var Ella amma boðin og búin að
taka á móti okkur og ekki fengum við
að fara aftur fyrr en hún var búin að
gefa okkur eitthvað í svanginn. Ella
amma og Gunnar afi stunduðu golf af
miklu kappi og var Nesvöllurinn
þeirra heimavöllur og að fá að fara
með þeim þangað var á þeim tíma
mikið ævintýri. Þá eru ógleymanleg-
ar veiðiferðirnar sem við fórum sam-
an til margra ára ásamt stórum hópi
fólks í Haukadalsá til laxveiða.
Stuttu eftir að Ella amma og Gunn-
ar afi fluttu aftur til Eyja veiktist
amma og dró verulega úr þeirri orku
sem í henni bjó. Þar sem amma var
mikið heima við eftir veikindin fór
hún að fylgjast með enska boltanum
af miklum ákafa og varð Man.Utd
fljótlega hennar uppáhalds lið þar
sem Beckham og Oli Gunnar voru í
sérstöku uppáhaldi. Þeir voru heldur
ekki margir leikirnir í boltanum sem
hún missti af síðustu árin.
Við kveðjum þig í dag með miklum
söknuði, elsku Ella amma, en minn-
ingin um þig mun lifa hjá okkur að ei-
lífu.
Elsku Gunnar afi, missir þinn er
mikill en við vitum að Guð mun gefa
þér allan þann styrk sem þú þarft á að
halda og þú átt mikið þakklæti skilið
fyrir hvað þú annaðist Ellu ömmu vel
í veikindum hennar.
Sigursteinn, Helga Björk,
Björn og Inga Birna.
Ég hef oft hugsað um það hvað ég
er heppinn að eiga tvær ömmur og
tvo afa, ríkidæmi sem ekki er hægt að
meta til fjár. En núna er Ella amma
dáin og ég einni ömmu fátækari og
mikið á ég eftir að sakna hennar. Ella
amma og Gunnar afi fluttu frá Eyjum
í gosinu 1973 og bjuggu í Kópavog-
inum í 20 ár. Þegar ég var yngri voru
margar ferðirnar til Reykjavíkur þar
sem gist var í Birkigrundinni hjá
ömmu og afa og þegar við Ásta flutt-
um frá Eyjum veturinn 1987 urði
samskiptin við ömmu og afa enn
meiri. Þau voru mörg skiptin sem þau
hringdu í okkur til þess að fá okkur í
mat eða vöfflukaffi. Ekki skipti neinu
máli þó einn eða fleiri vinir úr Eyjum
fylgdu með, það var einfaldlega náð í
fleiri diska á borðið.
Þegar við Ásta vorum að kaupa
okkar fyrstu íbúð var Ella amma á
fullu að fletta fasteignablaðinu og tók
hún þá ekki annað í mál en að koma
með og skoða allar íbúðirnar sem við
vorum að spá í. Ekki lá hún á skoð-
unum sínum, það var henni kappsmál
að við eignuðumst góða íbúð.
Þegar amma og afi fluttu svo aftur
til Eyja til þess að eyða efri árunum á
eyjunni sinni sem þau höfðu yfirgefið
20 árum áður var heimsókn til þeirra
á Ásaveginn fastur liður í Eyjaferðum
okkar. Andrea og Agnes fengu að
kynnast langömmu og langafa og ekki
var síður dekrað við þær en við okkur
forðum. Stuttu eftir flutningana til
Eyja veiktist amma og hvert áfallið
rak annað. Síðustu árin var hún orðin
mikill sjúklingur en alltaf var hún
heima í umsjá afa. Ég fullyrði að ann-
an eins dugnað og elju er ekki hægt
að sýna eins og afi sýndi við umönnun
ömmu, sjálfur kominn á efri ár.
Minningarnar eru margar og góð-
ar. Þegar ég hugsa til baka sé ég Ellu
ömmu á þönum, alltaf hressa, káta og
umhugað um sína nánustu.
Við biðjum góðan Guð að taka á
móti Ellu ömmu og veita Gunnari afa
styrk.
Hvíl í friði, elsku Ella amma.
Gunnar, Ásta, Andrea og Agnes.
Ég horfi á laufin falla til jarðar og
fjúka burt, það er komið haust. Ella
er dáin og hugurinn leitar út í Eyjar
þar sem bernskuspor okkar lágu.
Fyrstu árin áttum við heima í Valhöll.
Þar bjuggu fjölskyldur okkar. Við
vorum níu börnin í húsinu og á öllum
aldri. Það var margt brallað. Við
krakkarnir fengum fyrstu vinnuna
við að breiða saltfisk. Ella óx úr grasi
og eftir gagnfræðapróf fór hún til
Danmerkur á húsmæðraskóla. Hún
var glæsileg ung stúlka og bráðmynd-
arleg í höndunum. Hún giftist Gunn-
ari í Gerði og þau eignuðust þrjá syni
og byggðu sér fallegt hús. Oft var fjör
í saumaklúbbnum hjá okkur. Ég man
hana Ellu í góðra vina hópi. Hún hafði
sett rauða rós í dökkt hárið. Hún var
sannkölluð blómarós. Önnur mynd
kemur upp í hugann. Ella hafði saum-
að hústjald fyrir þjóðhátíð af sínum
alkunna myndarskap. Við sátum í
tjaldinu og dáðumst að því en veðrið
var vont og versnaði óðum. Allt í einu
fauk fína tjaldið og við horfðum á eftir
því svífa í átt að Blátindi. Við höfum
oft hlegið að þessu síðan.
Gosið í Eyjum breytti lífi Ellu og
Gunnars eins og margra annarra.
Húsið þeirra brann til kaldra kola og
þau settust að fyrir sunnan. Ella
starfaði hjá Íslenskum heimilisiðnaði
og þau bjuggu sér fallegt heimili í
Kópavogi. Þau áttu góð ár hér fyrir
sunnan. Ella kom strax í saumaklúbb-
inn sem var stofnaður í Eyjum á sín-
um tíma. Oft var farið í skemmtilegar
útilegur og veiðitúra með fjölskyldu
og vinum. Ég man veiðitúra í Hauka-
dalsá þar sem við áttum dýrðardaga í
góðum félagsskap. Einnig man ég
fagra sumarnótt á Snæfellsnesi, þá
sungum við saman: Sjáið hvar sólin
hnígur, Svífur að kvöldhúmið rótt og
fleiri falleg lög. Ella var með góða alt-
rödd og gaman að syngja með henni.
Árið 1991 fluttu þau hjón aftur til
Eyja. Þar voru börnin og barnabörn-
in. En lífið er ekki alltaf dans á rósum.
Ella missti heilsuna og hefur verið
sjúklingur í 12 ár. Hún steig mikið
gæfuspor þegar hún giftist Gunnari.
Hann hefur staðið sem klettur við hlið
hennar í veikindunum. Saumaklúbb-
urinn sendir honum innilegar samúð-
arkveðjur.
Við söknum Ellu sárt, hún var mik-
ill persónuleiki og skemmtileg, ákveð-
in í skoðunum og elskuleg kona.
Nú hefur Ella fengið hvíldina.
Guð blessi minningu hennar.
Ragnheiður Sigurðardóttir.
ELÍN
ÁRNADÓTTIR
Ástkær eiginmaður, sonur, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
GUÐJÓN RAGNAR HELGI JÓNSSON
frá Eyri í Skötufirði,
Álfaskeiði 96,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Hafnarfjarðarkirkju
mánudaginn 20. október kl. 13.30.
Jóna Jónsdóttir,
María Þorsteinsdóttir,
Lilja B. Guðjónsdóttir, Guðmundur Ásgrímsson,
Sólveig M. Guðjónsdóttir, Árni Pálmason,
Elísabet H. Guðjónsdóttir, Trausti G. Traustason,
Heiðbjört F. Guðjónsdóttir, Baldur Þórsson,
Jón P. Guðjónsson,
Guðjón H. Guðjónsson,
barnabörn og barnabarnabarn.Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma, frænka og mágkona,
HALLDÓRA HJÁLMARSDÓTTIR,
Gnoðarvogi 36,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fossvogskapellu mánu-
daginn 20. október kl. 15.00.
Sigfús Valdimarsson,
Janet Heller Hape, Dave Hape,
Peter Hjálmar Frendzel, Carla Frendzel,
Landsiv Heller,
Adam Heller,
Lilja Kristjánsdóttir,
Halldóra Kristín,
Kristín Valdimarsdóttir,
Margrét Guðrún Valdimarsdóttir, Ari Leó Sigurðsson.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HANNES ÞORBERGSSON,
Háeyrarvöllum 48,
Eyrarbakka,
lést á Sjúkrahúsinu á Selfossi miðvikudaginn 15. október.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Valgerður Sveinsdóttir,
börn, tengdabörn
og barnabörn.
MARGRÉT JÚLÍUSDÓTTIR
frá Hjöllum
í Reykhólasveit,
lést á elli- og hjúkrunarheimilinu Grund sunnudaginn 5. október.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sveinn Skúlason.