Morgunblaðið - 20.10.2003, Blaðsíða 22

MINNINGAR
22 MÁNUDAGUR 20. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðjón RagnarHelgi Jónsson
fæddist á Eyri í
Skötufirði 10. nóv-
ember 1936. Hann
lést á gjörgæsludeild
Landspítala v/
Hringbraut mánu-
daginn 13. október
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Jón Þ.
Helgason frá Eyri í
Ísafirði, f. 16.5.
1894, d. 29.12. 1971,
og María Þorsteins-
dóttir frá Miðvík í
Aðalvík, f. 6.12. 1912. Systkini
Guðjóns eru: Sigurður Á., f.
15.10. 1934, María E., f. 16.1.
1938, Hólmfríður R., f. 24.4.
1942, og Þóra B., f. 6.3. 1950.
Kona Guðjóns er Jóna Jóns-
dóttir frá Ísafirði, f. 23.8. 1938,
dóttir hjónanna Sólveigar Stein-
er Þuríður Sigurjónsdóttir, f.
16.3. 1983, Guðrún Jóna, f. 17.8.
1993. 3) Jón Pétur, f. 10.6. 1961,
kvæntist Döllu R. Jónsdóttur, f.
31.3. 1964, þau skildu en börn
þeirra eru Regína Diljá, f. 20.8.
1983, og Jón Birkir, f. 18.5.
1985. Var í sambúð með Ingunni
Alexandersdóttur, f. 29.12. 1971,
þau slitu samvistum, sonur
þeirra er Pétur Már, f. 4.8. 1993.
4) Elísabet Herdís, f. 15.12. 1966.
Sambýlismaður hennar er
Trausti G. Traustason, f. 20.1.
1966, börn þeirra eru: Anton
Freyr, f. 27.3. 1992 og Sara
Lind, f. 5.7. 1998. 5) Heiðbjört
Fjóla, f. 25.10. 1972, sambýlis-
maður hennar er Baldur Þórs-
son, f. 29.4. 1973. 6) Guðjón
Helgi, f. 10.11. 1976.
Guðjón og Jóna hófu búskap á
Eyri í Skötufirði árið 1958 og
bjuggu þar þar til árið 1969 en
fluttust þá til Þorlákshafnar og
síðan til Hafnarfjarðar árið 1990
og þar hafa þau búið síðan.
Útför Guðjóns verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
dórsdóttur, f. 25.11.
1913, d. 16.11. 1987,
og Jóns Þorleifsson-
ar, f. 10.3. 1904, d.
5.7. 1982. Börn
þeirra eru: 1) Lilja
Brynja, f. 1.8. 1958,
giftist Elíasi Haf-
steinssyni, f. 16.4.
1957, þau skildu en
sonur þeirra er Haf-
steinn, f. 30.1. 1979,
unnusta hans er
Svanlaug Erla Ein-
arsdóttir, f. 24.12.
1982, sonur þeirra
er Gabríel Ómar, f. 11.1. 1999.
Sambýlismaður Guðmundur Ás-
grímsson, f. 11.2. 1962, dóttir
þeirra er Jóna Björg, f. 2.7.
1986. 2) Sólveig María, f. 1.12.
1959, gift Árna Pálmasyni, f.
31.10. 1958 börn þeirra eru Jón
Þór, f. 16.5. 1980, unnusta hans
Það haustar að, laufin að falla af
trjánum og blómin fölna eftir fallegt
sumar.
Þú varst eitt af þessum blómum,
elsku bróðir.
Mig setti hljóða þegar ég frétti
andlát þitt, vildi ekki trúa að þú vær-
ir farinn svona fljótt, að ég myndi
aldrei hitta þig aftur hérna megin.
Þú leyndir því hvað þú varst veik-
ur, en ég vissi að þú hafðir ekki geng-
ið heill til skógar undanfarin ár.
Þú varst svo mikil hetja, reyndir
að vinna fram undir andlát þitt enda
varstu ósérhlífinn og mikill dugnað-
arforkur.
Frá barnæsku varstu mikið fyrir
búskapinn og undir þér vel í sveitinni
okkar, þar bjóst þú með Jónu konu
þinni og börnum á móti mömmu og
pabba.
Haustið 1969 hættuð þið að búa og
fluttuð suður.
Ég á margar góðar minningar frá
æskuárum þegar við vorum að sinna
dýrunum og ef tími gafst til var farið
á hestbak eða í fjallgöngu og stund-
um á ball í Ögri.
Það er mikill fróðleikur farinn með
þér, þú varst stálminnugur á allt aft-
ur í tímann, öll kennileiti, hafðir góð-
an húmar og frásagnarhæfileika og
varst hrókur alls fagnaðar á kvöld-
vökunum heima á Eyri, það var eng-
in lognmolla þar sem þú fórst.
Þú varst með eindæmum veður-
glöggur, þurftir ekkert að hlusta á
veðurspá nema þá til gamans. Þú
gast verið skapstór ef þér mislíkaði
en undir sló hlýtt og gott hjarta.
Þið hjónin komuð ykkur upp fal-
legu sumarhúsi á Eyri sem þið áttuð
góðar stundir í á sumrin og börnin
ykkar og þeirra fjölskyldur.
Þangað var gott að koma og vor-
um við í góðu yfirlæti hjá ykkur þeg-
ar við fórum vestur.
En nú hefur birtu brugðið, elsku
Gauji minn, ég veit að þér líður nú
vel og hann pabbi okkar hefur tekið á
móti þér.
Blessuð sé minning þín, elsku
bróðir.
Undir Dalanna sól, við minn einfalda óð
hef ég unað við kyrrláta för.
Undir Dalanna sól, hef ég lifað mín ljóð
ég hef leitað og fundið mín svör.
Undir Dalanna sól, hef ég gæfuna gist
stundum grátið en oftar í fögnuði kysst.
Undir Dalanna sól, á ég bú mitt og ból
og minn bikar, minn arinn, minn svefnstað
og skjól.
(Hallgrímur Jónsson frá Ljárskógum.)
Elsku Jóna, Lilja, Solla, Jón Pét-
ur, Beta, Heiðbjört og Guðjón og
aðrir aðstandendur ykkar, missir
ykkar er mikill.
Guð blessi ykkur öll.
Ég votta ykkur mína dýpstu sam-
úð.
Hólmfríður.
Það er farið að dimma, haustið
gengið í garð, laufblöðin falla eitt af
öðru og það andar köldu útivið.
Svona er hringrás lífsins, blóm
lifna að vori og falla að hausti.
Ekki hvarflaði það að mér að ég
væri að sjá Gauja bróður í síðasta
sinn í 65 ára afmælinu hennar Jónu
núna um daginn, en sú er reyndin og
engu verður þar um breytt.
Við andlát staldrar maður við og
lætur hugann reika yfir farinn veg
og það er margs að minnast.
Ég sé Gauja fyrir mér á Eyri þar
sem hann vann myrkranna á milli og
hlífði sér aldrei. Hann var ótrúlega
sterkur og munaði nú ekki um að
taka 30 lítra mjólkurbrúsa sitt í
hvora höndina og hlaupa með þá nið-
ur í fjöru þegar sást til Djúpbátsins á
föstudögum.
Ég hef oft hugsað um þetta, þvílíkt
afl, og alltaf kemur upp í huga mér
„Vestfirðingar eru sterkastir“, það
verður aldrei af þeim skafið. Af
hverju spyr kannski einhver, en
svarið er að þeir hafa alist upp við
sérstök skilyrði sem aðrir þekkja
kannski bara að nafninu til og það er
ekki það sama „að ganga í gegnum“
og „lifa við“. Þetta allt gerir okkur
sterkari, a.m.k. er það mín skoðun.
Elsku Jóna mín, Lilja, Solla, Jón
Pétur, Beta, Heiðbjört, Guðjón og
aðrir aðstandendur, ég bið Guð að
styðja ykkur og styrkja um ókomna
tíð.
Gauja vil ég kveðja með góðum
texta sem við sungum oft saman á
Eyri sumar eftir sumar, ár eftir ár.
Ljúft er að láta sig dreyma liðna sælutíð,
sólríku sveitina kæru, svipmikla birkihlíð,
fjarlægu fjöllin bláu, frjósama blómskreytta
grund,
baðandi í geislagliti glaðværa morgunstund.
Við lékum heima saman að legg og skel,
ljúft var vor og bjart um fjöll og dal,
ég man hvað við í æsku þar undum vel
við óm úr bröttum foss í hamrasal.
Og þú, sem varst svo barnslega blíð og góð,
bernskuárum gleymi ég aldrei þeim,
því sendi ég þér vina mín mitt litla ljóð
ljósvakans á öldum til þín heim.
(Jenni Jónsson.)
Þín alltaf mun ég minnast
fyrir stundirnar sem við áttum
fyrir viskuna sem þú kenndir
fyrir sögurnar sem þú sagðir
fyrir hláturinn sem þú deildir
fyrir strengina sem þú snertir.
Þín systir
Þóra B. Jónsdóttir
frá Eyri í Skötufirði.
Kæri Gaui frændi.
Þegar ég kom að Eyri sem ung-
lingur, þá vantaði aldrei húmorinn
hjá þér. Þú varst svo vandaður mað-
ur og yndislegur í alla staði. Alltaf
var mér vel tekið og nóg var til af
bakkelsi hjá foreldrum þínum.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
(Tómas Guðmundsson.)
Guð styrki aðstandendur þína og
gefi þeim allan sinn styrk í þeirra
sorg og söknuði.
Með kærri kveðju og góðri end-
urminningu frá þinni frænku.
Erla Ragnarsdóttir.
GUÐJÓN RAGNAR
HELGI JÓNSSON
✝ Halldór ZakaríasOrmsson fæddist
á Hvalsá í Stein-
grímsfirði 6. október
1922. Hann andaðist
á gjörgæsludeild
Landspítala Háskóla-
sjúkrahúss 13. októ-
ber síðastliðinn. For-
eldrar Halldórs voru
Ormur Hafsteinn
Samúelsson, bóndi á
Hvalsá, síðar á
Hólmavík, f. 13. júlí
1888, d. 3. okt. 1951,
og fyrri kona hans
Aðalheiður Aðalsteinsdóttir, f. 28.
sept. 1890, d. á Vífilsstöðum 26.
nóv. 1926. Albróðir Halldórs er
Jón Ólafur, f. 26. maí 1920, kvænt-
ur Álfheiði Ingimundardóttur, f.
14. des. 1995, og Jón Ormar, f. 10.
apríl 1938, kvæntur Eddu Vil-
borgu Guðmundsdóttur. Þau
skildu.
Halldór ólst upp á Hvalsá og síð-
ar Hólmavík. Hann stundaði nám
við Héraðsskólann á Reykjum í
Hrútafirði. Halldór lagði fyrir sig
sjómennsku bæði frá Ísafirði og
Hólmavík. Hann lauk námi frá Sjó-
mannaskólanum í Reykjavík. Er
Halldór hvarf frá sjónum vann
hann sem verkstjóri í fiskvinnslu,
fyrst í Gerðum í Garði og síðar í
Keflavík. Að afstöðnum erfiðum
veikindum hóf hann störf hjá Þjóð-
leikhúsinu haustið 1960 og vann
þar uns hann lét af stöfum fyrir
aldurs sakir, lengst af sem miða-
sölustjóri.
Eftir að Halldór fluttist til
Reykjavíkur hélt hann lengst af
heimili með stjúpmóður sinni, Jó-
hönnu.
Útför Halldórs verður gerð frá
Fossvogskapellu í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
24. apríl 1926, d. 13.
apríl 1986. Þau Orm-
ur og Aðalheiður
tóku til fósturs Bene-
dikt Guðbrandsson
(dó ungur) og bróður-
son Orms, Ragnar
Hafstein Valdimars-
son, f. 20. júní 1918, d.
15. júlí 1996, kvæntur
Þuríði Guðmunds-
dóttur, f. 19. júlí 1919.
Síðari kona Orms og
stjúpmóðir Halldórs
var Jóhanna Daníels-
dóttir, f. 5. sept. 1896,
d. 23. nóv. 1986. Hálfsystkini Hall-
dórs eru Aðalheiður Benedikta, f.
30. maí 1933, var gift Halldóri
Þormari Jónssyni, sýslumanni á
Sauðárkróki, f. 19. nóv. 1929, d.
Halldór Zakarías Ormsson, móður-
bróðir minn og nafni, er látinn. Hann
átti við mikla vanheilsu að stríða sem
sett mark sitt á líf hans síðasta ára-
tuginn. Hann hefur haft mikinn lífs-
vilja auk þess sem efniviðurinn sem
hann var gerður af í upphafi hefur
verið afar vandaður, því að eftir hvert
áfallið, þar sem honum var eigi hugað
lengra líf, reis hann upp og hélt áfram
eins og fátt hefði útaf borið. En þetta
hefur allt tekið sinn toll og þegar augu
hans lukust í síðasta sinn virtist hann
að fullu sáttur við lífið og aðra menn.
Halldór missti móður sína ungur
og eflaust hefur það haft mikil áhrif á
líf hans og persónuleika, sem og frá-
fall föður hans þótt síðar hafi verið.
Jóhanna Daníelsdóttir, amma mín,
gekk honum í móðurstað og ég sá þar
aldrei mun á hvort hún væri móðir
hans eða ekki. Þau deildu saman
heimili í Reykjavík í nokkra áratugi
og á það heimili var ætíð ljúft að
koma. Halldór kvæntist aldrei né
varð honum barna auðið. Eigi að síður
voru börn honum jafnan hugleikin og
þau hændust mjög að honum. Þetta
varð til þess að við systkinabörn hans
fengum kannski af honum stærri
hluta en ella hefði verið. Hann gaf sér
venjulega tíma til að eiga spjall um líf-
ið og tilveruna við börn, langt umfram
það sem fullorðnir venjulega gera.
Hann var m.a. áhugamaður um bíla
og íþróttir og við áttum oft löng sam-
töl um þessa hluti. Ég minnist þess
líka að hann ræddi þessi mál og önnur
við mig með þeim hætti að ég varð
kannski aldrei sérstaklega var við að
ég væri barn og hann fullorðinn sem
er að mínu mati óvenjuleg gáfa.
Halldór var sjómaður fyrri hluta
ævinnar og lengst af skipstjóri. Hann
sigldi í stríðinu með fisk til Bretlands.
Hann sagði mér stundum sögur úr
þessum ferðum og ég gerði mér ung-
ur grein fyrir að það hefur oft þurft
mikinn kjark til. Síðari hluta ævinnar
starfaði hann hjá Þjóðleikhúsinu og
lengst af hafði hann yfirumsjón með
miðasölu þess. Hann hefur án efa
sinnt því starfi af einstakri samvisku-
semi því annað hefði verið í miklu
ósamræmi við persónuleika hans.
Hann var mikið snyrtimenni og þess
gætti víða í kringum hann. Hann var
jafnan óaðfinnanlega klæddur og bíl-
arnir sem hann átti litu ávallt út eins
og þeir væru rétt komnir frá umboð-
inu. Bílferðirnar sem hann og amma
fóru jafnan á sunnudögum voru mér
ógleymanlegar og alltaf tilhlökkunar-
efni. Ég hygg að sá sem keypt hefur
af honum bíl hafi vart verið svikinn,
fremur en aðrir menn sem samskipti
áttu við hann.
Halldór hafði sterkar skoðanir á
mönnum og málefnum og lá sjaldan á
þeim. Hann hafði líka gaman af því að
rökræða málin og gat stundum hleypt
viðmælendum sínum dálítið á skeið í
slíkum rökræðum, en allt var þetta í
vinsemd gert og ég held að enginn
hafi gengið sár undan. Þegar tíminn
leið fækkaði samverustundum mínum
með honum eins og oft gerist, enda
bjuggum við í sitt hvorum landshlut-
anum. Það var þó alltaf ánægjulegt að
heimsækja hann og ræða málefni
dagsins.
Hvíl þú í friði, kæri vinur, og minn-
ingin um þig mun lifa áfram.
Halldór Þormar Halldórsson.
Nú er hann Halldór frændi minn
kominn á betri stað en frændi gekk
alla tíð undir nafninu Zakki í fjöl-
skyldunni. Hann Zakki var barngóð-
ur og hafði ávallt gaman af að hafa
börn í kringum sig. Þegar ég var lítil
táta ætlaði ég mér að verða ballerína
og studdi frændi mig langt umfram
væntingar í þeim efnum.
Mikið var til af bókum hjá Zakka
og oft var gott að komast í bókakost-
inn hjá honum. Stundum fékk ég
bækur lánaðar og var alltaf gaman að
fá bækur hjá Zakka því yfirleitt
fylgdu sögur af hans samtíðarmönn-
um í kaupbæti.
Í mörg ár var frændi nýrnasjúk-
lingur og lá oft langdvölum á sjúkra-
húsum. Sama hversu veikburða
frændi var spurði hann alltaf fregna
af öðrum, hann spurði ávallt um litla
kút, Ísak Davíð, og bar hag hans fyrir
brjósti. Ég mun ætíð hafa góðar
minningar að ylja mér við um Zakka
frænda.
Ásta Rut.
Kveðja frá
Þjóðleikhúsinu
Einn af elstu og dyggustu starfs-
mönnum Þjóðleikhússins er látinn.
Halldór Ormsson starfaði í tæpa fjóra
áratugi við leikhúsið, fyrst sem dyra-
vörður en lengst af sem miðasölu-
stjóri. Eftir að hann lét af störfum
sem miðasölustjóri starfaði hann um
margra ára skeið við ýmis hlutastörf
á skrifstofu leikhússins og bókasafni.
Ég kynntist Halldóri þegar ég ung-
ur námsmaður tók að mér aukahlut-
verk í einni af sýningum leikhússins.
Hann starfaði þá sem dyravörður
starfsmannamegin í leikhúsinu. Ekki
urðu þau kynni náin en hann varð
mér minnisstæður og það stafaði frá
honum hlýju, þar sem hann sat, rabb-
aði og tefldi kvöld eftir kvöld við koll-
ega sína eða leikara milli atriða.
Þegar ég síðar kom til starfa við
Þjóðleikhúsið sem leikstjóri kynntist
ég Halldóri vel og átti við hann ein-
staklega gott samstarf. Hann var þá
orðinn miðasölustjóri og ljóst að hann
skipulagði sýningarkvöld leikhússins
af útsjónarsemi og umhyggju fyrir
velferð hússins. Enginn varð glaðari
en hann þegar í ljós kom að sýning
hitti í mark og framundan var augljós
aðsókn og miklar annir hjá hans fólki.
Ég man hversu glaður hann varð,
þegar ég var að leikstýra nýju ís-
lensku leikriti sem enginn hafði mikla
trú á – því að það vorið átti bandarísk-
ur söngleikur að raka fólki inn í leik-
húsið – og í ljós kom, að söngleikurinn
kolféll en nýja íslenska leikritið átti
eftir að verða vinsælasta íslenska
leikritið sem þá hafði verið sýnt í
Þjóðleikhúsinu, Stundarfriður eftir
Guðmund Steinsson. Þessari sýningu
gat Halldór nú raðað inn á sýning-
arplan viku eftir viku, mánuð eftir
mánuð og náði þar í alla þá áhorfend-
ur sem leikhúsið hafði ætlað að lokka
á söngleikinn. Hann hafði gaman af
að rifja þetta upp sem dæmi um hið
ófyrirsjáanlega í leikhúsrekstri.
Þegar ég tók við starfi þjóðleikhús-
stjóra var Halldór ennþá starfandi í
leikhúsinu, að vísu ekki í fullu starfi.
Við höfðum hann við hlið okkar á
skrifstofunni og nutum reynslu hans
og fastmótaðrar afstöðu til ýmissa
mála í kynningar- og markaðsstarfi.
Þótt hann væri tekinn að reskjast og
væri sjálfmenntaður í þeim fræðum í
skóla lífsins og reynslunnar var ótrú-
legt hversu oft hann reyndist sann-
spár og ráðagóður umfram sér yngra
og sérfræðimenntaðra fólk. Eftir að
Halldór hætti alfarið að starfa í Þjóð-
leikhúsinu heimsótti hann okkur
reglulega, stríddi þeim sem hann vissi
að voru á öndverðum meiði við hann í
pólitíkinni og hélt áfram að gefa okk-
ur góð ráð varðandi framgang verk-
anna sem á sviðinu voru. Hann hélt
áfram að sækja leiksýningar allt fram
á síðustu ár og var óspar á að láta álit
sitt í ljós. Oftar en ekki fengum við
hrós í eyra því hann var hrifnæmur
maður og fannst leikhúsið alltaf vera í
listrænni framför.
Það er einkennilegt að kveðja Hall-
dór nú fyrir fullt og allt, því að ég lenti
í þeirri einstæðu lífsreynslu fyrir
nokkrum árum að halda á honum ör-
endum um stund á kaffistofu skrif-
stofunnar en tókst að blása í hann lífi
á ný með góðra manna hjálp. Hann
HALLDÓR Z.
ORMSSON