Morgunblaðið - 24.10.2003, Blaðsíða 12

12 | FÓLKIÐ | FÖSTUDAGUR 24|10|2003 MORGUNBLAÐIÐ
Magnús, flæðir adrenalínið?
„Já, það er skrambi mikil spenna alltaf baksviðs. Maður er nátt-
úrulega aldrei öruggur með sigurinn. Í þessu tilviki vorum við
Magnús Samúelsson mjög svipaðir, en hann átti auðvitað titil að
verja. Þetta var dálítið magnþrungið.“
Veltur þetta svolítið á því að pumpa sig í réttan gír fyrir keppnina?
„Já, við þurfum að hita okkur vel upp og vera sjóðheitir.“
Þið berið á ykkur?
„Já, við berum á okkur smáolíu og erum yfirleitt búnir að bera á
okkur brúnkukrem. Annars er eftirvæntingin mest yfir því að törn-
inni ljúki. Maður er hungraður og gríðarlega þyrstur, enda er mað-
ur búinn að skera rosalega á vökvann síðustu tvo eða þrjá dag-
ana.“
Drekkið þið þá bara ekkert?
„Við drekkum kannski hálfan lítra af vökva síðasta sólarhring-
inn fyrir keppnina.“
Það er ansi lítið.
„Já, það sýgur rosalegan kraft úr manni.“
Tilfinningin hlýtur að vera ótrúleg, þegar keppnin klárast.
„Já, það er voðalegur léttir. Svo er líka töluvert stressandi að
koma fram fyrir fullu húsi, en reyndar er ég orðinn vanur því. Fyrst
var það rosalega erfitt, ég man það vel.“
Ég sé að þið eruð með konur í því að bera á ykkur.
„Já, það voru tvær stelpur í því.“
Var bitist um það hlutverk?
„Þeim leiddist þetta ekkert. Höfðu gaman af.“ |ivarpall@mbl.is
Morgunblaðið/Golli
ADRENALÍN
OG OLÍA STEMNINGIN BAK-SVIÐS Á VAXTAR-RÆKTARKEPPNI ER
MAGNÞRUNGIN, ENDA
LÝKUR ÞÁ LÖNGUM OG
STREMBNUM UNDIR-
BÚNINGI VÖÐVA-
TRÖLLANNA. MAGNÚS
BESS SIGRAÐI Á ÍS-
LANDSMÓTINU, SEM
HALDIÐ VAR Í AUST-
URBÆ UM SÍÐUSTU
HELGI.
Það var ekki nógu gott með HM. Sérstaklega
var það ekki gott hvernig Skotarnir fóru með
okkur svona eftir á að hyggja. Hvorki er það
íþróttaandinn né þjóðarstoltið sem plagar mig
svo að ég þurfi að minnast á þetta skrifandi
heldur búa mun einfaldari ástæður að baki:
Buddan og óttinn við að verða mér til skamm-
ar.
Svo er nefnilega mál með vexti að ég ákvað
að efna til veðmáls við tvo Skota, nágranna
mína á Stúdentagörðunum hér á Konungs-
hömrum. Ég hélt nú aldeilis að mínir menn í
landsliði smáþjóðarinnar sterku myndu ná
fleiri stigum en Skotarnir og þar með sæti ofar.
Þessu tóku félagar mínir skosku vel og var lagt
undir eitt kvöld drykkju á kostnað fulltrúa þeirr-
ar þjóðar sem undir yrði. Niðurstaðan er öllum
kunn og sama kvöld beið mín bréf þar sem mér
var tilkynnt að veðmálið væri ekki gleymt og
fyrr en síðar kæmi að skuldadögum. Ég hafði
að sjálfsögðu ætlað málinu allt annan enda og
hafði hlakkað til að vera trakteraður á börum
bæjarins einhver tvö kvöldin á næstunni.
Skuldadagur er í dag og bíður mín að borga
drykki ofan í tvö heljarmenni ásamt því að
þurfa að halda í við þá en halda líka uppi eigin
velsæmi. Mér til huggunar leggja þeir félagar
ekki mikið upp úr íburði á öldurhúsum heldur
nægir að bjórdælan virki svo ég ætti að geta
fundið ódýran bjór að bjóða þeim. Ætli ég reyni
ekki líka að fá þá til að drekka dulítið áður en
við leggjum í hann í von um að það slökkvi
þorstann aðeins.
Barir hér í Stokkhólmi eru annars með tölu-
vert ólíku sniði en í Reykjavíkinni og kemur þar
fernt til.
Fyrir það fyrsta eru allflestir staðir veitinga-
staðir með eldhúsi en barinn þar til hliðar og
ekki þungamiðja rekstrarins.
Í öðru lagi eru margir staðir eingöngu kaffi-
staðir, þ.e. án vínveitingaleyfis, og lokað í síð-
asta lagi kl. 19. Þetta eru jafnframt þeir staðir
sem eru hvað vinsælastir hjá ungu fólki og
ekki að því hlaupið að fá borð á þeim vinsæl-
ustu yfir miðjan daginn. Það er þó ekki skrýtið
því Svíar munu vera mestu kaffisvelgir í gjör-
vallri Evrópu og elska þeir sitt „fíka“ eins og
kaffið, kaffitíminn og jafnvel kaffistaðirnir
heita.
Þriðja er afgreiðslutíminn sem er ólíkt
þrengri en Íslendingar eiga að venjast. Margir
staðir eru bara opnir til eitt um helgar og lang-
flestir til tvö. Lengri næturstund er vandfundin.
Kannski er það ekki svo skrýtið að hægt sé að
selja Reykjavík sem skemmtanalífsborg.
Hið fjórða er að kúnnahópurinn er ákaflega
mismunandi eftir því hvar í borginni mann ber
niður. Þetta er að vísu engin nýlunda fyrir þá
sem þekkja til stórborga en það er nokkuð
merkilegt í ekki stærri borg en Stokkhólmi og í
landi sem maður gæti talið einsleitara án þess
að þekkja til. Þessi skil eru af mjög félags-
legum toga og sækir hver í sinn líkan. Austan
af miðbænum eru ríkra manna börn og lið sem
vonast til að glansinn flagni af þeim og setjist
á sig. Sunnan megin sundsins er fólkið sem
ekki myndi nokkurn tímann láta sjá sig á krán-
um norðan megin, „indí“-krakkarnir og þeir
sem aðhyllast fagurfræði fremur en við-
skiptafræði.
Einn dálkahöfundur hér hefur þó að vísu
bent á að báðum megin býr sæmilega efnað
miðstéttarfólk en að munurinn liggi fremur í
hugsunarhætti, vinstri og hægri, pólitík. Borgin
er byggð á nokkrum eyjum og er þar að auki
nokkuð hæðótt sem dregur skýr mörk í borg-
arlandslagið. Sjálfur mun ég halda á stúd-
entapöbb í kvöld því þar er bjórinn ódýrari.
LÍFIÐ Í STOKKHÓLMI
SVERRIR BOLLASON