Morgunblaðið - 25.10.2003, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 LAUGARDAGUR 25. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ragnar MárHansson raf-
virkjameistari
fæddist í Reykjavík
18. júlí 1931. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnun Siglufjarðar
laugardaginn 18.
október síðastliðinn.
Foreldrar Ragnars
voru Hans Ragnar
Þórðarson, stór-
kaupmaður í
Reykjavík, f. í Borg-
arnesi 19.11. 1901,
d. 18.7. 1974, og Jó-
hanna Frederiksen
Þórðarson, f. í Reykjavík 24.2.
1901, d. 1.6. 1993. Systkini Ragn-
ars eru Helga, f. 10.11. 1923,
Gunnar, f. 19.2. 1925. d. 6.1. 1984,
og Hansína Hrund, f. 13.5. 1933.
Eiginkona Ragnars er Louise
Kristín Theodórsdóttir tónlistar-
kennari, f. í Reykjavík 24.8. 1934.
1966, gift Inga Geir Sveinssyni, f.
30.7. 1965, þau eiga þrjú börn.
Ragnar og Louise eiga sex barna-
barnabörn.
Ragnar Már ólst upp í Reykja-
vík. Hann lauk námi í rafvirkjun
við Iðnskólann í Reykjavík og tók
sveinspróf árið 1954. Sumarið
1954 fór Ragnar til Svíþjóðar í
frekara nám við rafvirkjun. Hann
útskrifaðist frá Vélskóla Íslands,
rafmagnsdeild, 1955 og hlaut há-
spennulöggildingu árið 1958.
Ragnar fékk meistarabréf 1961
og rafverktakaleyfi 1975. Hann
starfaði hjá Rafmagnsveitu
Reykjavíkur, 1955–1956, Raf-
magnsveitum ríkisins, 1957–1960,
var rafgæslumaður í Vík í Mýr-
dal, 1960–1964, rafvirki hjá Eim-
skip, 1964–1966, starfaði hjá
Ólafi Ketilssyni og Landleiðum
1967–1968, og hjá bræðrunum
Ormsson, 1969–1973. Árið 1973
flutti fjölskyldan til Siglufjarðar
þar sem hann hóf starf hjá
Rafbæ. Ragnar Már var með eig-
in atvinnurekstur frá 1975.
Útför Ragnars verður gerð frá
Siglufjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Foreldrar Louise eru
Laufey Þorgeirsdótt-
ir, f. í Reykjavík 14.8.
1914, og Theodór
Guðmundsson vél-
smíðameistari í
Reykjavík. f. 8.8.
1912, d. 21.12. 1981.
Börn Ragnars og
Louise eru fjögur,
þau eru: 1) Jóhanna
Hlín hárgreiðslu-
meistari, f. 26.10.
1954, gift Karli Eskil
Pálssyni fréttamanni,
f. 6.3. 1957, þau eiga
fjögur börn. 2) Hans
Ragnar vélsmiður, f. 14.12. 1957,
kvæntur Kristínu Pálsdóttur hús-
móður, f. 13.8. 1954, þau eiga
þrjú börn. 3) Laufey Theodóra
húsmóðir, f. 26.6. 1961, sambýlis-
maður Gísli Sigurðsson bóndi, f.
10.4. 1938, hún á eitt barn. 4) Sæ-
rún Hrund leiðbeinandi, f. 15.3.
Alvarleg veikindi og fráfall
Ragnars Más Hanssonar, ágæts
vinar míns og tengdaföður, kom
flestum á óvart. Hann var fluttur á
sjúkrahús í sumar og var greindur
með krabbamein á háu stigi. Þessi
skæði sjúkdómur hafði þá þegar
náð að búa rækilega um sig og í
ljósi þess má segja að búast hefði
mátt við endalokum ójafnrar bar-
áttu fyrr en síðar.
Sem betur fer lauk þeirri bar-
áttu á heimaslóðum Ragnars,
Siglufirði. Umhverfið var virðulegt
og látlaust. Þegar gengið er inn í
Heilbrigðisstofnun Siglufjarðar er
í anddyrinu stór og afar svipmikil
veggmynd gerð af siglfirskri lista-
konu, Höllu Haraldsdóttur. Mynd-
in, sem táknar læknagyðjuna Eir,
var vígð árið 1966 þegar Sjúkra-
hús Siglufjarðar var formlega tek-
ið í notkun. Í setustofu stofnunar-
innar eru myndir af fólki sem
þjónaði Siglfirðingum af trú-
mennsku í gegnum árin. Áberandi
eru falleg málverk af hjónunum
frú Kristine og Ólafi Þorsteins-
syni, sem var læknir Siglfirðinga
til fjölda ára. Mynd Höllu og mál-
verkin undirstrika vel hlutverk
stofnunarinnar. Þar koma í heim-
inn einstaklingar og þar kveður
fólk. Síðast en ekki síst ber að
geta öruggra og fumlausra vinnu-
bragða starfsfólks. Þetta er sú
mynd sem ég dreg upp er ég
hugsa til síðustu klukkustunda í
lífi Ragnars Más.
Vinskapur okkar var með ágæt-
um. Eftir að við hjónin fluttumst
til Akureyrar urðu samverustund-
irnar eðlilega færri. Louise og
Ragnar komu nokkrum sinnum á
ári í heimsókn til okkar og dvöldu
þá gjarnan í nokkra daga. Ragnari
þótti greinilega gott að heimsækja
dóttur sína, enda viðurgjörningur
allur hinn besti. – Eitt leyndarmál
áttum við Ragnar saman. Þegar
þau hjónin voru í heimsókn þurft-
um við oft að bregða okkur á
bryggjurnar. Gjarnan skömmu
fyrir kvöldmat. Við fórum að vísu
á bryggjurúnt, en oft var fleygur
tekinn upp í lok ferðar. Konurnar
vissu ekkert um hann, það héldum
við a.m.k. Svo kom fyrir að við
fengum fordrykk hjá þeim fyrir
matinn. Þá þóttumst við félagarnir
harla góðir.
Skömmu áður en Ragnar
greindist með hinn illvíga sjúkdóm
átti ég því láni að fagna að ferðast
með honum um Vestfirði. Við ók-
um tveir saman frá Reykhólum til
Ísafjarðar. Hann hafði ekki komið
á þessar slóðir í mörg ár. Þá kom
vel í ljós staðgóð þekking Ragnars
á landi og þjóð. Þessi ferð gleymist
seint.
Ragnar andaðist á Heilbrigðis-
stofnun Siglufjarðar eins og fyrr
segir. Útförin verður í Siglufjarð-
arkirkju, sem reist var ári eftir að
hann fæddist. Sverre A. Tynes, yf-
irsmiður við bygginguna, skar út
stafi á eldhúsborðinu heima hjá
sér sem síðan voru festir á predik-
unarstólinn. Stafirnir mynda setn-
inguna: „Sá sem hefur soninn, hef-
ur lífið“. Þessi orð eiga sannarlega
við um Ragnar Má Hansson. Svo
mikið er víst.
Ég kveð góðan vin með söknuði.
Karl Eskil Pálsson.
Við kynntumst Ragnari fyrst um
sumarið 1994 þegar við fluttumst
til Siglufjarðar. Hann var síðan
daglegur gestur á heimili okkar til
að lesa með okkur í Biblíunni og
eiga saman bænastund.
Hann var dagfarsprúður og
glaðlyndur og talaði aldrei styggð-
aryrði um nokkurn mann í okkar
eyru. Það er svo oft þegar tveir
eða fleiri koma saman að náunginn
vill oft verða á milli tanna þeirra
sem hittast, en þannig var það
aldrei hjá Ragnari, ef hann gat
ekki verið jákvæður þá þagði hann
frekar.
Hann var greiðvikinn að endem-
um og bóngóður. Það eru margir
hér á Siglufirði sem geta vitnað
um það að Ragnar var fljótur til að
bregðast við ef heimilistæki biluðu,
hvort sem var á virkum degi eða
um helgi.
Daginn sem Ragnar fór að hann
hélt í nokkurra daga ferð en varð
sú síðasta í ferðalagi hans um
heiminn, kom hann sem oftar til
Svövu og átti með henni bæna-
stund. Hann var frekar órólegur
og dró sér orð úr öskjunni „Orð
Guðs til þín“, og var þá sem birtu
brygði yfir andlit hans. Orðið sem
hann dró var upphaf 23. Davíðs-
sálms; „Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.“ Hvaða
orð er betra að hafa með sér í
veganesti en svona huggunarorð
úr Orði Guðs? Við viljum minnast
hans með þessum orðum úr Bibl-
íunni:
„Hversu yndislegir eru bústaðir þínir,
Drottinn hersveitanna. Sálu mína lang-
aði til, já, hún þráði forgarða Drottins,
nú fagnar hjarta mitt og hold fyrir hin-
um lifanda Guði. Jafnvel fuglinn hefir
fundið hús, og svalan á sér hreiður, þar
sem hún leggur unga sína: ölturu þín,
Drottinn hersveitanna, konungur minn
og Guð minn! Sælir eru þeir, sem búa í
húsi þínu, þeir munu ætíð lofa þig. Sælir
eru þeir menn, sem finna styrk hjá þér,
er þeir hugsa til helgigöngu. Er þeir
fara gegnum táradalinn, umbreyta þeir
honum í vatnsríka vin, og haustregnið
færir honum blessun. Þeim eykst æ
kraftur á göngunni og fá að líta Guð á
Síon.“ (sálm. 84:2–8.)
Elsku Louise, við biðjum algóð-
an Guð að styrkja þig í sorginni.
Júlíus og Svava.
RAGNAR
MÁR HANSSON
✝ Agnes Sigurðar-dóttir fæddist í
Reykjavík 30. júní
1918. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun-
inni á Blönduósi 15.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guðjón-
ína Sæmundsdóttir,
f. 19. nóvember
1892, d. 18. júlí 1960,
og Sigurður Krist-
jánsson sjómaður, f.
31. desember 1886,
d. 5. ágúst 1983.
Guðjónína og Sig-
urður eignuðust níu börn en tveir
drengir létust í æsku. Systkini
Agnesar, sem náðu fullorðins-
aldri, eru Sveinbjörn (látinn),
Björg, Ólafur, Ágústa, Kristján
og Helga.
Agnes giftist árið 1959 Torfa
Sigurðssyni bónda á Mánaskál í
Laxárdal í Austur-Húnavatns-
sýslu, f. 4. febrúar 1917, d. 9.
október 1993. Upp-
eldissonur Agnesar
er Guðni Agnarsson
f. 2. febrúar 1947,
kvæntur Ágústu
Hálfdánardóttur, f.
17. ágúst 1957, og
eiga þau eina dóttur
saman, Kolbrúnu, en
fyrir átti Ágústa
dótturina Þórhildi
sem Guðni gekk í
föðurstað. Guðni
átti fyrir tvö börn
þau Agnar og Anítu.
Agnes ólst upp í
Reykjavík til 12 ára
aldurs en árið 1930 flutti hún
ásamt fjölskyldu sinni að Ásgarði
á Garðskaga. Árið 1959 flutti hún
búferlum á Mánaskál. Síðustu tíu
ár ævi sinnar bjó Agnes á Hnit-
björgum, dvalarheimili aldraðra
á Blönduósi.
Útför Agnesar fer fram frá
Höskuldsstaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Elsku amma.
Við þökkum þér fyrir allar þær
stundir sem við höfum átt saman
og eru þá stundirnar í Mánaskál og
á öllum jólunum okkur ofarlega í
huga. Við trúum því að þér líði vel
núna og vitum að afi tekur vel á
móti þér.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Sofðu rótt, elsku amma, og við
sjáumst síðar.
Kolbrún og Þórhildur.
Það var mikið lán fyrir Öggu
systur mína að leiðir hennar og
Torfa skyldu liggja saman. En árið
1959 réðst hún sem kaupakona
ásamt syni sínum Guðna að heimili
hans, Mánaskál. Þau felldu hugi
saman og giftu sig þá um haustið.
Torfi gekk Guðna í föðurstað og fór
mjög vel á með þeim feðgum. Agga
og Torfi ólu síðar upp son Guðna,
Agnar Torfa, frá unga aldri til full-
orðinsára.
Elsku systir. Það var gaman að
koma í heimsókn til ykkar Torfa
enda komum við þangað oft eða að
minnsta kosti tvisvar á ári, vor og
haust, og dvöldum þá gjarnan til
lengri eða skemmri tíma. Fyrsta
ferð norður í land var ávallt farin í
maí en þá var pabbi okkar farinn
að iða í skinninu eftir að komast
norður en þar dvaldi hann ávallt á
sumrin, meðan heilsan leyfði, og
hjálpaði til við heyskapinn.
Agga mín, við hjónin þökkum
fyrir allar þær stundir sem við átt-
um saman og móttökur ykkar
Torfa er við komum í heimsókn á
Mánaskál og eins eftir að þú fluttir
að Hnitbjörgum. Þú misstir mikið
þegar Torfi dó fyrir tíu árum. Þú
hefur verið mikið veik undanfarið
og liðið miklar þjáningar en nú er
það yfirstigið og við trúum á end-
urfundi í sæluranni himnanna. Far
þú í friði, friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt. Við
vottum Guðna og fjölskyldu samúð
okkar og biðjum Guð að vernda
þau öll.
Ólafur og Ólavía.
Elsku Agga. Þá er þrautagöngu
þinni loksins lokið og í dag verður
þú lögð til hinstu hvílu við hlið
Torfa þíns sem þú saknaðir svo
sárlega. Ég var það lánsamur að fá
tækifæri til að vera í sveit hjá ykk-
ur hjónum nokkur sumur og á það-
an margar góðar minningar sem ég
ylja mér oft við. Þið Torfi voruð af-
skaplega samrýnd þó að á margan
hátt hafið þið verið mjög ólík.
Þannig hafði Torfi yndi af að sýna
sig og sjá aðra og var mjög við-
ræðugóður enda kom hann sér í
margs konar nefndarstörf og þótti
gaman að vasast í hreppapólitík-
inni. En þér, Agga mín, leið ekki
vel í margmenni og undir þér best
heima á Mánaskál sísinnandi heim-
ilisstörfum enda bar heimilið þess
vel merki, allt í röð og reglu, hreint
og fágað. Stuttu áður en Torfi lést,
síðla árs 1993, fenguð þið inni á
dvalarheimili aldraðra, Hnitbjörg-
um á Blönduósi. Það reyndist þér
heillaspor enda varstu þá orðin
tæp til heilsunnar. Á Hnitbjörgum
var vel að þér hlúð og þar eignaðist
þú góða kunningja sem lögðu sig
fram við að létta þér lífið með því
til dæmis að banka upp á og kasta
á þig kveðju eða bjóða góða nótt og
ég veit fyrir víst að fyrir slíkan vel-
vilja varstu ákaflega þakklát.
Um leið og ég kveð þig, Agga
mín, með hlýhug votta ég Guðna,
syni ykkar Torfa, og fjölskyldu
hans mína dýpstu samúð.
Þinn frændi og vinur,
Ólafur G. Sæmundsson.
AGNES
SIGURÐARDÓTTIR
Engum í frændgarði
mínum á ég meira að
þakka en Bíu. Hún var
einstök kona sem alltaf
var til staðar með
ómælda gæsku sína og umhyggju.
Heimili hennar og Hjartar stóð alltaf
opið og á uppvaxtarárum mínum á
Þingeyri jafnaðist ekkert á við ferð-
irnar til Ísafjarðar. Milli fjölskyldn-
anna ríkti náin vinátta og ræktar-
semi.
Bía var glæsileg kona, rauðhærð,
frekar lágvaxin, grönn og kvik í
hreyfingum. Hún geislaði af lífsgleði
og hafði brennandi áhuga á mönnum
og málefnum. Hún var vinamörg og
tengdist samferðafólki sínu traust-
um böndum.
Lífshlaup hennar var viðburðar-
ríkt. Hún var sjómannskona, móðir
og útivinnandi kona sem tókst á við
lífsverkefni sín af einurð. Hún bar
tilfinningar sínar ekki á torg, en þeg-
ar á bjátaði hjá öðrum var Bía fyrst á
vettvang og veitti styrk.
Á menntaskólaárunum tók hún
SVANFRÍÐUR SIG-
RÚN GÍSLADÓTTIR
✝ Svanfríður Sig-rún Gísladóttir
(Bía Gísla) fæddist á
Ísafirði 14. júlí 1917.
Hún lést á heimili
sínu aðfaranótt
þriðjudagsins 14.
október síðastliðins
og var útför hennar
gerð frá Ísafjarðar-
kirkju 18. október.
mig inn á heimilið og
veitti mér öryggi. Hún
bauð vini og skóla-
félaga velkomna, mætti
okkur sem jafningi,
sýndi okkur traust og
umburðarlyndi sem
henni var einni lagið.
Leiðir skildu ekki
þótt ég færi utan til
náms. Í fríunum lá leið-
in vestur og þá tók hún
norskum skólafélögum
mínum opnum örmum
og urðu þeir vinir henn-
ar. Fylgdist með fjöl-
skyldum þeirra allar
götur síðan. Í heimsókn til Noregs
var hún aufúsugestur á mörgum
heimilum, talaði norsku reiprenn-
andi og var hrókur alls fagnaðar.
Minnisstæðust er heimsókn til vina-
fólks í bústað á heiðunum norðan
Þrándheims. Þegar við komum á
leiðarenda höfðu húsráðendur kveikt
bál í brekkunni til heiðurs gestunum
og á veröndinni var dekkað veislu-
borð. Enn sé ég Bíu fyrir mér í
rökkrinu eins og drottningu, geisl-
andi af kátínu og undrun, takandi á
móti verðskuldaðri athygli og vel-
vild.
Ég veit að Bía kveður þessa jarð-
vist sátt. Í huga mínum skilur hún
eftir hafsjó minninga sem á aðskiln-
aðarstundu eru blandnar trega og
þakklæti. Megi guð geyma góða
frænku.
Þórhildur G. Egilsdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is – svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist)
eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heimasíma). Tekið
er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi Morgunblaðsins,
Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgunblaðsins Kaupvangs-
stræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrifuðum greinum.
Birting afmælis- og
minningargreina