Morgunblaðið - 27.10.2003, Blaðsíða 20

MINNINGAR
20 MÁNUDAGUR 27. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jóakim Arasonfæddist í Selja-
landi í Gufudals-
sveit í Austur-
Barðastrandarsýslu
28. maí 1917. Hann
lést á St. Jósefsspít-
ala í Hafnarfirði 21.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Vigdís
Sigurðardóttir frá
Múlakoti við
Þorskafjörð, f. 1.
ágúst 1876, d. 26.
mars 1951, og Ari
Þórðarson frá
Kletti í Kollafirði, f. 2. október
1868, d. 26. nóvember 1921.
Jóakim átti sex systkini, tvö af
þeim lifa bróður sinn. Þau eru
Þórður Jóhannes, f. 30. septem-
búðum í Þorskafirði til bróður
hennar Kristjáns og konu hans
Sesselju Einarsdóttur.
Jóakim stundaði hefðbundin
landbúnaðarstörf í Seljalandi, en
flutti síðan með móður sinni að
Múla í Kollafirði árið 1948, en
þangað var Jóhannes bróðir hans
þá fluttur og áttu þeir þá jörð til
1983.
Upp úr 1950 flytur hann til
Reykjavíkur. Stundar þar ýmis
störf, fiskvinnslu, byggingar-
störf og búskap í nágrenni borg-
arinnar. Árið 1980 tók hann sig
upp flytur vestur að Kletti í
Kollafirði og býr þar til 1983 og í
Múla í Kollafirði frá 1983–1984.
Þá flytur hann að Litlu-Völlum í
Garðabæ og átti þar heima til
æviloka. En dvaldi öll sumur í
Seljalandi á meðan heilsan
leyfði. Vann við endurbætur á
gamla húsinu, hélt vel við girð-
ingum og stundaði trjárækt.
Útför Jóakims verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
ber 1913, og Arnfríð-
ur, f. 24. júní 1920.
Hin voru Sigríður Jó-
hanna, f. 20. júní
1909, d. 25. júlí 1986,
Elías Ísleifur, f. 4.
júlí 1910, d. 20. júlí
1934, Guðmundur
Guðbrandur, f. 6.
september 1911, d.
28. maí 1989, og Ólöf
Sigríður, f. 14. maí
1916, d. 13. apríl
1931.
Jóakim ólst upp í
Seljalandi. Faðir
hans lést frá stórum
barnahópi er Jóakim var aðeins
fjögurra ára gamall. Móðir hans
hélt áfram búskap með aðstoð
barna sinna, en yngsta barnið,
Arnfríður, fór í fóstur að Kolla-
Jóakim Arason var sonur
hjónanna Vigdísar Sigurðardóttur
frá Múlakoti í Þorskafirði og Ara
Þórðarsonar frá Kletti í Kollafirði,
en þau höfðu þá nýlega hafið bú-
skap á þessu eyðibýli þarna í tung-
unni á milli ánna. Það var ekki
bjart framundan hjá þeim en allt
gekk þetta þó sæmilega.
Jóakim, eða Kimi eins og við
kölluðum hann, var næstyngsta
barn þeirra hjóna. Hann ólst upp í
Seljalandi til fullorðinsára eða öll
sín bernsku- og æskuár framyfir
tvítugt. Hann vann algeng sveita-
störf eins og kraftar leyfðu. Hugur
hans var snemma hneigður til sauð-
fjárbúskapar og var hann liðtækur
á því sviði, en hann átti við heilsu-
leysi að stríða á yngri árum og
þjáðist af beinkröm. Hann átti
lengi í þeim sjúkdómi, þetta var lít-
ið þekkt í þá daga, bara kallaður
aumingjaskapur. Eldri systkini
hans hafa ef til vill strítt honum
með því að hann væri lítill og visinn
og mætti ef til vill flokka þetta und-
ir systkinaerjur.
Hann átti heima í Seljalandi
langt framyfir fullorðinsár og bjó
með móður sinni síðari árin. Síðar
fór hann í samvinnubúskap með
mér í Múla í sömu sveit og var þar í
nokkur ár. Okkur kom venjulega
vel saman frá því að við vorum
krakkaunglingar og sátum yfir án-
um á sumrin.
Svo hleypti hann heimdraganum
og fór til Reykjavíkur á vit æv-
intýranna. Þar keypti hann sum-
arhús ásamt landspildu við Rauða-
vatn. Hann stækkaði svo
sumarhúsið allmikið og gat tekið á
móti ættingjum og vinum í mörg
ár. Þar hafði hann svínabúskap og
síðar hænsnabúskap. Hann mun
ekki hafa haft mikið upp úr þeim
rekstri, eftir því sem hann sagði
mér síðar meir. Svo hætti hann
þessum svína- og hænsnabúskap og
leigði húsið hestamönnum, en
stundaði sjálfur ýmsa vinnu hér og
þar. Svo seldi hann þessa fasteign,
en hélt eftir landspildu í Norðlinga-
holti.
Árið 1980 flutti hann aftur vestur
og hóf búskap á Kletti í Kollafirði.
Hann keypti góðan bústofn af
bónda sem var að hætta búskap.
Þarna bjó hann í þrjú ár. Svo seldi
hann allt saman, skepnur og vélar
og flutti suður, keypti lítið hús í
Garðabæ og bjó þar síðan og kunni
vel við sig að mér hefur skilist af
honum.
En það var fleira sem hann átti í
sínum draumaheimi. Hann sagði
mér oft frá því að hann dreymdi að
hann sæi mörg skær ljós í Selja-
landi. Ég var ekki trúaður á þetta,
taldi það hugaróra. En svo fyrir
nokkrum árum tók hann sig til og
lagði raflínu frá endastöð sveitalín-
unnar að Seljandi og var þar yfir á
að fara. Þetta var kostnaðarsamt
en þetta var hans draumur, og þess
vegna fór hann út í þetta. Nú eru
þar góð ljós og hiti í þeim tveimur
sumarhúsum sem þar eru. Ég vona
að þau verði fleiri húsin með tím-
anum.
Hin síðari ár fór heilsu hans
heldur hrakandi og kom að því að
hann treysti sér ekki til að heim-
sækja sínar æskustöðvar. Fyrir
nokkru taldi hann sig vera kominn
á leiðarenda og fór með erindi úr
kvæði eftir Örn Arnarson:
Nú er ég aldinn að árum
um sig meinin grafa
senn er sólarlag
svíður í gömlum sárum
samt er gaman að hafa
lifað svo langan dag.
Syrtir að nóttu
til sængur er mál að ganga
sæt mun hvíldin eftir vegferð langa
þá vildi ég að þú móðir mín
og mildin þín
svæfði mig svefninum langa.
Ég vil svo að lokum þakka hon-
um fyrir gott samstarf og góð
kynni og óska honum góðrar ferð-
ar. Að lokum vil ég kveðja hann
með þessum ljóðlínum Sigurðar frá
Arnarvatni:
Yndislega ættarjörð,
ástarkveðju heyr þú mína,
þakkarklökkva kveðjugjörð,
kveð ég líf þitt móðir jörð.
Móðir bæði mild og hörð,
mig þú tak í arma þína.
Yndislega ættarjörð,
ástarkveðju heyr þú mína.
(Sig. Jónsson frá Arnarvatni.)
Jóhannes Arason.
Hann Jóakim frændi er látinn.
Það kom mér kannski ekki á óvart,
hann var orðinn heilsulítill og hon-
um hafði farið mikið aftur síðast-
liðin 2–3 ár, en samt er það svo
óraunverulegt. Hann hafði alltaf
verið til staðar og til hans gat ég
leitað, hvort sem það var í Selja-
landi eða að Litlu-Völlum og við
ræddum um heima og geima og yf-
irleitt á léttu nótunum.
Ég man fyrst eftir Kima (eins og
við kölluðum hann) þegar ég var
lítill strákur heima í Múla og Kimi
var væntanlegur að sunnan. Hann
kom alltaf á vorin um leið og veg-
urinn vestur opnaðist. Þetta var
mikið tilhlökkunarefni hjá okkur
bræðrunum er við vissum að hans
væri von á Willisjeppanum. Hann
kom með vorið að ég held. Seinna
unnum við saman við ýmis störf og
lærði ég margt af honum, þá einna
helst að reyna að sjá björtu og ekki
síður spaugilegu hliðina á málun-
um, öll él styttir upp um síðir. Já,
það var ótal margt sem við gátum
rætt um, en ef til vill mest um eitt
aðaláhugamál okkar beggja, sem
var Seljaland. Þar lágu rætur okk-
ar beggja. Þar var hugur hans, þar
ólst hann upp, ekki við ríkidæmi,
og ef til vill ekki alltaf gnægð mat-
ar, en samt nóg til að hann og
systkini hans komust af. Þarna var
hann öll sumur á sínum efri árum á
meðan heilsan leyfði, dyttaði að
gamla húsinu, girðingunni um-
hverfis túnið og setti niður trjá-
plöntur. Ekki má gleyma því er
hann lét leggja rafmagn í Seljaland
svo þar mætti sjá bjart ljós á
glugga.
Kimi minn, það var tómlegt að
sjá ekkert ljós í efra er ég kom í
Seljaland og ekkert vatn á brús-
anum og neskaffi á borðinu ásamt
meðlæti, en ég og fjölskylda mín,
við verðum þarna áfram og reynum
að halda verkinu áfram með góðra
manna hjálp. Við vitum að þú að-
stoðar okkur ef það er hægt, ann-
ars hittumst við á hinum miklu
veiðilendum og höldum áfram þar
sem frá var horfið og gerum eitt-
hvað skemmtilegt. Þangað til, vertu
sæll og takk fyrir samveruna.
Ari Óskar Jóhannesson
og fjölskylda.
Elsku Jóakim, bróðir og frændi,
hafðu þökk fyrir allan þann stuðn-
ing og ástúð sem þú hefur sýnt
okkur alla tíð.
„Því að hvað er það að deyja ann-
að en standa nakinn í blænum og
hverfa inn í sólskinið? Og hvað er
að hætta að draga andann annað en
að frelsa hann frá friðlausum öld-
um lífins, svo að hann geti risið upp
í mætti sínum og ófjötraður leitað á
fund guðs síns?“ (Spámaðurinn)
Arnfríður og Guðný.
Mig langar að minnast hér í fá-
einum orðum Jóakims móðurbróð-
ur míns sem var minn uppáhalds-
frændi og stór hluti af mínu lífi
fyrstu fimm árin en þá bjuggum við
í Reykjavík. Eftir að við fluttum út
á land sá ég hann sjaldnar en alltaf
var það tilhlökkunarefni að vita að
hann væri á leiðinni. Jóakim var
mjög skemmtilegur frændi sem gaf
sér alltaf tíma til að leika við mig,
tala og svo stríddi hann manni góð-
látlega. Hann sagði margar
skemmtilegar sögur og setti sig
sjálfan oft í aðalhlutverkið. Þegar
hann kom í heimsókn var mikið
hlegið og talað oft fram á nótt. Eitt
fannst Jóakim óskaplega gaman og
það var að spila á spil og honum
fannst litla frænka sín ekki sverja
sig í ættina að vilja ekki spila en ég
fékk snemma ofnæmi fyrir því og
segir það svolítið um hversu oft var
spilað heima hjá mér. Ekki var nú
alltaf samkomulag um spila-
mennskuna og var þá oft skipst á
skoðunum en svo var hlegið inni-
lega á eftir. Mamma mín og Jóakim
voru yngst í systkinahópnum en
mamma var alin upp annars staðar
og kynntust þau ekki að ráði fyrr
en þau voru orðin uppkomin en alla
tíð síðan hafa þau verið bestu
systkin og leituðu ætíð hvort til
annars ef hjálpar þurfti við. Þá var
mjög gott vináttusamband á milli
Guðnýjar systur minnar, Jóns
manns hennar og Jóakims sem
byrjaði er þessir aðilar voru búsett-
ir í Reykjavík og leituðu ættar- og
vináttubanda. Það voru fastir liðir
að hittast á sunnudögum, á jólum, í
matarboðum og spilamennsku.
Einnig ef eitthvað þurfti að gera
eins og reisa hús utan um annað
hús. Þá var mikið kapp í mönnum
og þurfti Guðný að forða sér á
hlaupum út úr eldra húsinu með
uppvaskið í bala áður en þakið
hrundi. Jóakim kom sér oft í smá-
vandræði en komst úr þeim á gam-
ansaman hátt til dæmis að verða
svo til bensínlaus en keyra samt
fram hjá Shell því að það voru ekki
hans menn og hafa það samt af að
komast á Essostöð.
Jóakim hafði gaman af að tala
létt við fólk og sérstaklega konur.
Eftir að ég varð eldri og hann hitti
vinkonur mínar og fór að stríða
þeim sagði ég stundum að ég bara
þekkti ekkert þennan mann og þá
leit Jóakim til mín með glettnis-
glampa í augum. Ég gæti haldið
endalaust áfram og sagt margar
sögur af ýmsum uppákomum og at-
burðum sem ég og aðrir höfum
heyrt eða orðið vitni að. En eitt
vildi ég hafa fengið frá Jóakim og
það eru hnyttin tilsvör og geta sagt
skemmtilega frá, kannski sendir
hann mér það hinum megin frá.
Hafðu þökk fyrir allt, elsku Jóakim
frændi.
Þín litla frænka
Vigdís G. Sigvaldadóttir.
JÓAKIM
ARASON
✝ Jóhann Sigurðs-son frá Svanhól
fæddist í Vestmanna-
eyjum 30. júní 1930.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Landspít-
ala háskólasjúkrahús
hinn 17. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sigurður
Bjarnason frá
Hlaðbæ og Þórdís
Guðjónsdóttir frá
Kirkjubæ, bæði látin.
Systkini Jóhanns eru
fjögur. Þau eru:
Bjarni Hilmir, Halla,
Sigurður og Gunnar. Uppeldissyst-
ir Jóhanns var Þórey Guðjóns, en
hún er látin.
þau eiga þrjá syni, Jóhann, Harald
og Sindra Bachmann, og eitt
barnabarn, Emblu Dögg. 3) Sig-
urður Hilmir, kvæntur Guðbjörgu
Guðjónsdóttur og eiga þau fjóra
syni, Guðjón, Jóhann, Gunnar og
Egil.
Jóhann og Guðný bjuggu á
Kirkjubæjarbraut 19 í Vestmanna-
eyjum, fluttu til Reykjavíkur gos-
árið 1973, að Ljósalandi 6, en fluttu
í sumar sem leið að Furugrund 6 á
Selfossi. Jóhann lauk prófi frá
Gagnfræðaskólanum í Vestmanna-
eyjum og Skipstjóra- og stýri-
mannaskólanum í Reykjavík. Til
ársins 1974 stundaði Jóhann sjó-
mennsku, lengst af sem skipstjóri á
sínum eigin bátum, vann í Straums-
vík um nokkurra ára bil, hjá Sam-
skipum sem stýrimaður á Mælifell-
inu og síðar í landi til ársins 1994,
er hann hætti vegna veikinda.
Útför Jóhanns verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Hinn 6. júní 1953
kvæntist Jóhann eftir-
lifandi konu sinni,
Guðnýju Guðmunds-
dóttur hárgreiðslu-
konu, f. í Látrum í Að-
alvík 18. júní 1932.
Foreldrar hennar
voru Bjarney Andrés-
dóttir frá Lokinhömr-
um í Dýrafirði og Guð-
mundur Pálmason frá
Rekavík bak Látrum.
Börn Jóhanns og Guð-
nýjar eru þrjú: 1) Þór-
dís Bjarney, gift Helga
Hermannssyni, þau
eiga þrjú börn, Lilju, Jónas og Dav-
íð, og eitt barnabarn, Amy. 2)
Hrafnhildur, gift Ólafi Bachmann,
Mig langar til, með fáum orðum,
að minnast tengdaföður míns, Jó-
hanns Sigurðssonar frá Svanhól í
Vestmannaeyjum. Ég tengdist
fjölskyldunni haustið 1971 en þar
sem Hanni var sjómaður á þessum
árum, þá kynntist ég honum ekki
af alvöru fyrr en eftir gos. Eftir að
við hjónin fluttum frá Vestmanna-
eyjum á Selfoss 1979 voru Hanni
og Guðný búin að búa í Reykjavík
frá því um gos, og þá fór ég að
kynnast tengdaforeldrum mínum
fyrir alvöru. Við erum síðan búin
að fara í margar útilegurnar sam-
an og eiga ógleymanlegar stundir.
Hanni var alveg frábær maður,og
góður vinur. Hann var sérstaklega
barngóður, og ef eitthvert barnið
var óþægt, þá hótaði hann því góð-
látlega að snúa því við í brókunum
og þá hrópuðu hin börnin: „Já,
gerðu það afi, gerðu það.“ Hanni
og Guðný áttu yndislegt heimili í
Ljósalandi 6 í Reykjavík og þar
var oft margt um manninn og mik-
ið spjallað um ættartengsl og
fleira, en hann var mikið fyrir
glens og átti oft mjög hnyttin svör.
En það sem stendur upp úr eru
þær mörgu ferðir og útilegur sem
við fórum saman í á sumrin. Við
höfum farið saman í ferðalög á
hverju sumri frá því 1982 og höf-
um átt yndislegar stundir saman.
En ég held nú að eftirminnilegasta
ferðin hafi verið á landsmót harm-
onikuleikara sem haldið var á
Siglufirði 1998. Það var ferð sem
ég gleymi aldrei. Veðrið var frá-
bært og félagsskapurinn góður.
Nú í seinni tíð höfum við fest okk-
ur niður á Flúðum og vorum með
fellihýsin staðsett þar allt sumarið.
Hanna og Guðnýju leið sérstak-
lega vel þar, fóru oft í gufuna og
göngutúra og á hverjum morgni
fór Hanni upp í Grund og sótti
Moggann sinn og keypti gjarnan
snúða og annað bakkelsi með
morgunkaffinu. Þegar Hanni varð
sjötugur í júní 2000, þá héldum við
upp á það á tjaldsvæðinu á Flúð-
um og var þar margt um manninn
og mikið sungið og trallað fram
eftir nóttu. Það var svo í sumar
sem þau ákváðu að söðla um og
fluttu á Selfoss, en það varð til
þess að þau fóru ekki í útilegu
þetta sumarið, enda nóg að gera
við að flytja og standsetja nýja
íbúð.
En nú er Hanni farinn í sitt síð-
asta ferðalag og kemur ekki aftur,
og það er mikil eftirsjá og sökn-
uður að eins skemmtilegum og
yndislegum manni eins og hann
tengdapabbi var.
Allir mínir kunningjar og vinir
sem hafa verið með okkur í ferðum
þessi ár og kynntust Hanna, eru
mér örugglega sammála um að það
er vandfundinn annar eins öðling-
ur og gæðablóð sem Hanni var.
Elsku besti tengdapabbi minn,
ég kveð þig með söknuði en veit að
þér líður vel hjá hinum Hæsta
Höfuðsmið Himins og Jarðar.
Elsku Guðný, tengdamamma
mín, ég votta þér mína dýpstu
samúð, en vita máttu að við
tengdabörn þín og börn munum
gera allt sem í okkar valdi stendur
til að þú eigir góð ár framundan.
Ólafur Bachmann.
,,Hanni bróðir er dáinn.“ Það er
undarlegt að standa í þessum
sporum og segja þessi orð án þess
að geta nokkuð gert við þeirri
staðreynd að fastur liður í lífi okk-
ar er genginn á vit eilífðarinnar
burt frá hversdagsþrasinu. Og ein-
hvern veginn eins og af sjálfu sér,
þegar horft er til baka, þjóta fram
óteljandi myndir af samvistum
okkar við Hanna, af umhverfi okk-
ar, ævintýrum, draumum og þrám.
Það eru mikil hlunnindi í sporum
sem þessum að eiga svo ríkulegar
minningar um elskulegan bróður
sem nú er farinn í sinn síðasta róð-
ur og sigldur á ókunn mið.
Í hinstu för er haldinn blíður bróðir
á burt frá oss í drottins helga reit.
En eftir eru ástvinirnir hljóðir
og enginn þeirra framtíð sína veit.
JÓHANN
SIGURÐSSON