Morgunblaðið - 27.10.2003, Blaðsíða 21

Nú eftir sitja minningar í muna
um marga leiki, bros og gleðifund.
Horfin spor í hraungrýti og funa
í huga sjást, við munum hverja stund.
Þú leiddir oss að lífsins tæru lindum
varst leiðtogi af mildi, hjart’ og sál.
Við sjáum enn í hugans mörgu myndum
þann mann sem aldrei þoldi spott né tál.
Á sjóinn hélst og sigldir heill til hafnar
og sýndir okkur hinum kraft og dug.
Og létt á sá er lífsins gæsku safnar
að láta frá sér allt af bljúgum hug.
Nú komið er að kveðjustund að sinni,
kærum bróður þökkum tryggð með
sanni.
Því vináttan var ljós á vegferð þinni,
vinur mesti, elsku besti Hanni.
(Arnar Einarsson.)
Kveðja.
Systkinin.
Elsku afi. Það eru aðeins nokkr-
ar vikur síðan öll fjölskyldan var
samankomin á gleðistund þegar
Amy var skírð. Þar lékstu á als
oddi.
Það var aldrei langt í grínið og
glensið þar sem þú varst. Og nú
ert þú ekki lengur með okkur,
mikið eigum við eftir að sakna þín,
elsku afi, og skondnu tilvitnananna
þinna. Verst þykir mér að Amy á
aldrei eftir að kynnast sínum ynd-
islega langafa, það eru þó margar
sögurnar sem ég get sagt henni
síðar meir.
Um heimsóknir okkar systkin-
anna til ykkar ömmu í Ljósalandið,
það voru ævintýraferðir og mikið
hlökkuðum við alltaf til þessara
heimsókna. Fyrst fórstu alltaf með
okkur í bíltúr niður að Reykjavík-
urhöfn til að skoða bátana, ég held
að þú hafir þekkt þá alla með
nafni. Mest þótti þér þó gaman að
trillunum. Því næst var svo haldið
niður að Tjörn og fuglunum gefið
brauð, alltaf endaði ferðin með því
að boðið var uppá ís sem þér
fannst ekki síður góður en okkur
börnunum (ef ekki bara betri).
Minnisstæð er siglingin sem við
fórum með þér þegar þú varst
stýrimaður á Mælifellinu til nokk-
urra landa í Evrópu. Þá eru ófáir
bílarnir sem þú hefur lappað upp á
fyrir okkur.
Það eru svo margar ljúfar og
góðar minningar sem eigum um
þig og þær munum við varðveita í
hjarta okkar.
Elsku amma, megi Guð vera
með þér og styrkja þig og okkur
öll sem stóðum honum næst og
unnum honum.
Innilegar samúðarkveðjur eru
sendar frá Romano og Reginu í
Hollandi.
Hjartans þökk fyrir allt og Guð
geymi þig.
Þín
Lilja.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 27. OKTÓBER 2003 21
Innilegar þakkir til allra þeirra sem vottuðu
okkur samúð og sýndu hlýhug við andlát og
útför eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
Þ. RAGNARS JÓNASSONAR
fræðimanns
og fyrrv. bæjargjaldkera,
Hlíðarvegi 27,
Siglufirði.
Guðrún Reykdal,
Ólafur Ragnarsson, Elín Bergs,
Jónas Ragnarsson, Katrín Guðjónsdóttir,
Edda Ragnarsdóttir, Óskar Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGRÚN PÉTURSDÓTTIR
Hjúkrunarheimilinu Ási,
Hveragerði,
áður Stórholti 32,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Háteigskirju þriðjudaginn 28. október kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðaðir en þeim sem vilja minnast
hennar er bent á minningarsjóð Áss í Hveragerði, s. 480 2000.
Elísabet og Jódís Sigurðardætur,
makar, börn og barnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
MARGRÉT EINARSDÓTTIR
Dvalarheimilinu Höfða,
áður Einigrund 28,
Akranesi,
lést föstudaginn 24. október. Útförin fer fram
frá Akraneskirkju föstudaginn 31. október kl.
14.00.
Valgerður Guðleifsdóttir, Júlíus Heiðar,
Einar Guðleifsson, Sigrún Rafnsdóttir,
Sólrún Guðleifsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Laufey Stefáns-dóttir fæddist á
Munkaþverá í Eyja-
firði 5. desember
1912. Hún lést á
Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri 20.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Stefán
Jónsson bóndi, f.
19.3. 1866, d. 9.11.
1943, og kona hans
Þóra Vilhjálmsdótt-
ir húsfreyja, f. 6.6.
1873, d. 30.12. 1949.
Systkini Laufeyjar
eru: Þórey Sigríður, f. 20.7. 1911,
d. 29.9. 1986, Sigríður, f. 5.12.
1912, d. 12.3. 1995, Vilhjálmur
Jón, f. 22.5. 1917, d. 7.9. 1924, og
Jón Kristinn, f. 29.10. 1919.
1950, búsett í Hafnarfirði, gift
Sigurði G. Jósafatssyni. Þau eiga
fjögur börn og eitt barnabarn. 5)
Sigríður, f. 4.7. 1955, búsett í
Hafnarfirði. Hún á þrjú börn.
Sambýlismaður hennar er
Tryggvi K. Ragnarsson.
Laufey stundaði nám í Kvenna-
skólanum í Reykjavík í einn vet-
ur. Hún var í Hússtjórnarskól-
anum á Ísafirði veturinn
1934–1935. Fyrir giftingu vann
hún við bústörf á heimili foreldra
sinna á Munkaþverá. Á Akureyri
starfaði hún um skeið á Hótel
Gullfossi. Þá vann hún á sauma-
stofu Gefjunar á Akureyri í
nokkur ár. Laufey tók mikinn
þátt í félagsstörfum. Hún var
stofnfélagi í kvenfélaginu Voröld
í Öngulsstaðahreppi og var gerð
að heiðursfélaga þar árið 1983.
Þá gegndi hún trúnaðarstörfum
fyrir Framsóknarflokkinn á Ak-
ureyri.
Útför Laufeyjar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Laufey giftist
26.12. 1936 Baldri Ei-
ríkssyni, f. 23.12.
1910, d. 16.11. 1994.
Börn Laufeyjar og
Baldurs eru: 1) Vil-
hjálmur Heimir, f.
21.6. 1939, búsettur í
Garðabæ, kvæntur
Guðrúnu Haralds-
dóttur. Þau eiga fjög-
ur börn og átta
barnabörn. 2) Stefán
Eiríkur, f. 2.5. 1944,
búsettur í Reykjavík.
Sambýliskona hans
er Sigríður V. Jó-
hannesdóttir. 3) Þóra Sigríður, f.
5.3. 1947, búsett í Hafnarfirði,
gift Gunnari Baldurssyni. Þau
eiga þrjú börn og fjögur barna-
börn. 4) Ingigerður, f. 19.11.
Ein af fyrstu minningum mínum er
frá brúðkaupi í Munkaþverárkirkju á
jólunum 1936. Þessi minning er mjög
skýr í huga mér. Ungur maður og
ung stúlka standa fyrir framan alt-
arið og snúa sér að prestinum, taka
svo allt í einu upp á því að krjúpa fyrir
framan hann, mér til mikillar undr-
unar, standa síðan á fætur og snúa
sér að kirkjugestum. Þau eru fríð
sýnum, hann grannur og dökkhærð-
ur, hún líka grannvaxin með geislandi
bros í bláum kjól. Þetta eru brúðhjón-
in Baldur Eiríksson og frænka mín
Laufey Stefánsdóttir frá Munka-
þverá, Lulla, eins og hún var alltaf
kölluð í fjölskyldunni. Lulla var ná-
tengd lífi mínu frá fyrstu tíð og þegar
ég lít til baka er hún oftar en ekki til
staðar, glaðvær, hispurslaus og
greiðvikin.
Hún fæddist 5. desember 1912 á
Munkaþverá í Eyjafirði og ólst þar
upp hjá foreldrum sínum ásamt fjór-
um systkinum, Sigríði tvíburasystur
sinni, Þóreyju, sem var elst þeirra
systkina, og tveimur yngri bræðrum,
Vilhjálmi og Jóni. Af þeim systkinum
er nú aðeins Jón á lífi og býr á
Munkaþverá. Þær systurnar fæddust
í gömlum, stórum burstabæ, en árið
1918 fluttist fjölskyldan ásamt Krist-
ínu ömmu minni, föðursystur Lullu,
og hennar fjölskyldu í nýtt steinhús.
Lulla var af þeirri kynslóð Íslendinga
sem lifði miklar breytingar í þjóðlíf-
inu. Hún mundi gamla bæinn á
Munkaþverá og kynntist í bernsku
gömlum búskaparháttum, en á næsta
leiti var nýi tíminn með ný vinnu-
brögð og tækni. Fyrir allmörgum ár-
um skrifaði Lulla grein, sem birtist í
tímaritinu Súlum, þar sem hún lýsti
byggingu rafstöðvar á Munkaþverá
árin 1923–24 og þeirri miklu breyt-
ingu sem tilkoma hennar hafði í för
með sér fyrir heimilisfólkið.
Lulla vandist fljótt bústörfum þeg-
ar hún komst á legg, hún var heilsu-
hraust og tápmikil og þótti afar dug-
leg, einkum við heyskap og aðra
útivinnu. Hún vílaði aldrei fyrir sér að
vinna störf sem sumir töldu frekar
karlmannsstörf. Á unglingsárunum
átti hún þess kost að vera einn vetur á
Kvennaskólanum í Reykjavík og hélt
þá til hjá móðursystur sinni, Lauf-
eyju Vilhjálmsdóttur, og manni henn-
ar, Guðmundi Finnbogasyni lands-
bókaverði. Þessi vetur var henni bæði
til gagns og gleði. Nokkrum árum
síðar var hún einn vetur í Hússtjórn-
arskólanum á Ísafirði og kom heim
um vorið með góðan vitnisburð og fal-
legar hannyrðir í farteskinu, þar á
meðal kjól sem hún hafði í frístundum
sínum saumað á litla frænku sína
heima á Munkaþverá.
Sumarið 1935 var örlagaríkt fyrir
þær tvíburasystur Lullu og Siggu. Þá
réðust sem kaupamenn í Munka-
þverá tveir ungir og glæsilegir menn,
Baldur Eiríksson frá Dvergstöðum í
Hrafnagilshreppi og Jón Sigurðsson
frá Bæjum á Snæfjallaströnd. Er
ekki að orðlengja það að ástir tókust
með þeim Lullu og Baldri, og svo
þeim Siggu og Jóni. Gömul kona sem
oft dvaldi á heimilinu orti gamanbrag
um þessar trúlofanir. Þar stóð meðal
annars þetta:
Baldur Eiríksson bráðum kemur,
um brúðarmálin hann eflaust semur,
þann vitra manninn ég virði mest,
ég vil að ein þeirra fái prest.
Baldur varð ekki prestur, en hann
varð stúdent vorið 1936 og fékk fljót-
lega vinnu sem skrifstofumaður og
síðar gjaldkeri hjá Kaupfélagi Ey-
firðinga, Akureyri, þar sem hann
vann alla sína starfsævi. Baldur var
öðlingsmaður og þau Lulla samhent í
hjálpsemi og greiðvikni við aðra.
Heimili þeirra, sem lengst af var í
Skipagötu 7, var alltaf opið gestum og
gangandi, griðastaður frændfólksins
úr sveitinni þegar komið var í kaup-
staðarferð. Alltaf var húsrúm hjá
Lullu og Baldri og oft dvaldi þar fólk
sem þurfti að vera undir læknishendi
á Akureyri um lengri eða skemmri
tíma. Þó var íbúðin ekki stór,og fjöl-
skyldan stækkaði ört. Börnin urðu
alls fimm. Lullu veittist létt að
stjórna heimilishaldinu, hún var fljót-
virk og kom miklu í verk, og þrátt fyr-
ir stórt heimili og mikinn gestagang
gaf hún sér tíma til að heimsækja
frændfólk og vini og taka þátt í fé-
lagsstarfi. Alltaf hafði hún líka tíma
til að liðsinna þeim sem áttu í erf-
iðleikum, einkum gömlu fólki og ein-
stæðingum. Þau hjónin eignuðust
jeppa árið 1948 og Lulla lærði á bíl og
ók út um allar sveitir þegar svo bar
undir, en það voru ekki margar konur
af hennar kynslóð sem kunnu að aka
bíl. Hún varð snemma jafnréttissinni,
og maðurinn minn, Jón Óskar, kallaði
hana stundum í glettni rauðsokku.
Hún hló að þeirri nafngift og fannst
hún ekki slæm, og sendi Jóni Óskari
eitt sinn góða gjöf og skrifaði utaná:
„Frá rauðsokku“.
Eftir að börn Baldurs og Lullu
voru uppkomin og farin að heiman
fluttu þau hjónin úr miðbænum og
bjuggu í nokkur ár hjá Stefáni syni
sínum í einbýlishúsi uppi á brekku.
Síðar þegar Baldur þurfti að vistast á
sjúkrastofnun flutti Lulla í litla íbúð í
stórri blokk á Akureyri.
Á seinni áratugum ævi sinnar fékk
Lulla betri tíma til að sinna ýmsum
hugðarefnum sínum. Hún var list-
feng og gat nú látið þann draum ræt-
ast að búa til ýmsa fallega muni. Þá
batt hún bækur og safnaði gömlum
fróðleik, límdi á smekklegan hátt í
stórar bækur úrklippur úr blöðum
um ýmsa atburði í þjóðlífinu. Hún
lagði rækt við minningar um gamla
tímann um leið og hún var alltaf opin
fyrir nýjungum.
Fyrir nokkrum árum sat ég eitt
sinn hjá henni í hlýlegu stofunni
hennar í Víðilundi þar sem fagurlega
bundnar bækur eftir hana sjálfa voru
í hillu og málverk eftir Baldur héngu
á veggjunum. Við vorum að rifja upp
gamla tímann. „Hvernig var brúðar-
kjóllinn þinn á litinn?“ spurði ég og
hugsaði með mér að kannski hefði
mig misminnt um litinn. „Hann var
blár,“ svaraði Lulla að bragði, skaust
inn í svefnherbergið, sótti kjólinn, og
þarna blasti við mér blái kjóllinn úr
bernskuminningu minni, sléttur og
strokinn, og auðséð var að brúðurin
hafði verið mjög grannvaxin.
Síðustu æviárin átti Lulla heima á
Dvalarheimilinu Hlíð á Akureyri.
Heilsan var farin að bila, en alltaf tók
hún með bros á vör á móti þeim sem
litu til hennar, glöð og sátt við til-
veruna. Nú er langri og farsælli ævi
hennar lokið. Ég minnist hennar með
þakklæti fyrir góðvild og velgerðir
við mig og mitt fólk, allt frá fyrstu tíð.
Kristín Jónsdóttir.
Okkur systkinin langar að minnast
ömmu okkar, Laufeyjar Stefánsdótt-
ur, með nokkrum orðum. Margar
ljúfar minningarnar streyma fram í
hugann. Ein af okkar bestu æsku-
minningum er þegar við heimsóttum
ömmu og afa á Akureyri á sumrin.
Það var alltaf mikið tilhlökkunarefni
að fara til þeirra og þar var oft margt
um manninn enda voru barnabörnin
mörg.
Þar hittumst við og áttum góðar
stundir saman með þeim. Þar var
spilað á spil og lesið, enda áttu þau
mikið af bókum. Við fengum að leika
okkar eins og við vildum, bæði inni og
úti í garði og aldrei fundum við að við
værum fyrir. Í minningunni var alltaf
sól á Akureyri.
Við minnumst ömmu sem ljúfrar
og góðrar konu sem vildi allt fyrir
okkur gera. Hún tók alltaf á móti
okkur opnum örmum. Hún var þessi
ekta amma sem prjónaði ullarsokka
og vettlinga á okkur og bakaði klein-
ur og lummur. Amma bjó til mjög
góðan mat og sá alltaf um að allir
fengju nóg að borða. Hún var mikil
félagsvera og hafði gaman af því að
hitta vini og vandamenn og var ætt-
rækin.
Með árunum fækkaði ferðunum
okkar norður, en yngsti bróðir okkar
var sá sem hitti hana oftast. Þá var
hún komin á dvalarheimilið Hlíð þar
sem hún kunni vel við sig og vel var
um hana hugsað. Þar dvaldi hún síð-
ustu ár ævi sinnar.
Við sáum hana síðast í sumar og þá
sat hún í setustofunni og brosti til
okkar þegar við komum. Hún var vel
til höfð eins og alltaf, í fínum kjól með
perlufestina sína og leit alls ekki út
fyrir að vera komin á tíræðisaldurinn.
Við vitum að Baldur afi hefur tekið
á móti ömmu þegar hún kvaddi þenn-
an heim. Með hlýhug kveðjum við
elsku ömmu.
Margrét Sunna,
Eiríkur Heimir,
Laufey Lind,
Sigurður Gunnar.
LAUFEY
STEFÁNSDÓTTIR
AFMÆLIS- og minningar-
greinum má skila í tölvupósti
(netfangið er minning-
@mbl.is, svar er sent sjálf-
virkt um leið og grein hefur
borist) eða á disklingi. Ef
greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsyn-
legt er að tilgreina símanúm-
er höfundar og/eða sendanda
(vinnusíma og heimasíma).
Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfi-
legri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar séu um 300 orð
eða 1.500 slög (með bilum) en
það eru um 50 línur í blaðinu
(17 dálksentimetrar).
Tilvitnanir í sálma eða ljóð
takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Einnig er hægt að
senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5–15 lín-
ur, og votta virðingu án þess
að það sé gert með langri
grein.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina