Morgunblaðið - 02.11.2003, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 SUNNUDAGUR 2. NÓVEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Bróðir okkar,
GUNNAR H. JÓNSSON
frá Höll,
Haukadal í Dýrafirði,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni miðviku-
daginn 5. nóvember kl. 15.
Magnús Þ. Jónsson,
Hákon Jónsson,
Sigríður Jónsdóttir
og aðrir aðstandendur.
Elsku drengurinn minn, bróðir okkar, mágur og
frændi,
ÓLAFUR PÁLL ÓLAFSSON,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykja-
vík mánudaginn 3. nóvember kl. 15.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir
en þeim, sem vildu minnast hans, er bent á
líknardeild Landspítalans í Kópavogi, sími
543 1151.
Erla Sch. Thorsteinsson,
Magnús Ólafsson, Dýrleif Arna Guðmundsdóttir,
Sigríður Ólafsdóttir, Leifur Rögnvaldsson,
Þórhildur Lilja Ólafsdóttir, Jón Pálmi Guðmundsson,
Erla Hlín, Tinna, Sigurbergur,
Ólöf Sunna og Kristófer Máni.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
ÁGÚST AUÐUNSSON,
Hrafnistu, Reykjavík,
áður Víðimel 44,
sem lést fimmtudaginn 23. október, verður
jarðsunginn frá Áskirkju mánudaginn 3. nóv-
ember kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Minn-
ingarsjóð sjómannadagsins.
Guðrún S. Pétursdóttir,
Auðunn Ágústsson, Sigurbjörg Guðmundsdóttir,
afabörn og langafabörn.
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
EMILÍA SJÖFN KRISTINSDÓTTIR,
er látin í Reykjavík.
Útför hennar fer fram frá Dómkirkjunni í
Reykjavík þriðjudaginn 4. nóvember kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hinnar látnu, er vin-
samlega bent á Barnaspítalasjóð Hringsins.
Björn Hallgrímsson,
Áslaug Björnsdóttir, Gunnar Sch. Thorsteinsson,
Kristinn Björnsson, Sólveig Pétursdóttir,
Emilía Björg Björnsdóttir,
Sjöfn Björnsdóttir, Sigurður Sigfússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkæra sambýliskona mín, uppeldisdóttir,
móðir, tengdamóðir og amma,
HRAFNHILDUR ODDNÝ STURLUDÓTTIR,
(Odda),
Krókamýri 12,
Garðabæ,
sem lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
þriðjudaginn 28. október, verður jarðsungin frá
Vídalínskirkju miðvikudaginn 5. nóvember
kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Minningarsjóð skátafélagsins
Vífils í Garðabæ, kt. 530576-0439, bnr. 0318-26-4468.
Gunnar Snorrason,
Árni Sigurjónsson,
Sigurður Bjarni Rafnsson, Ingibjörg Ásta Sigurðardóttir,
Ásta Krisín Sigurðardóttir, Sigurgísli Jónasson,
Hermann Sigurðsson, Ósk Auðunsdóttir,
Hrafnhildur Sigurðardóttir,
barnabörn, stjúpbörn
og aðrir aðstandendur.
✝ Stefán Guð-mundsson fædd-
ist 6. ágúst 1927.
Hann lést 19. októ-
ber síðastliðinn.
Stefán kvæntist
Kristjönu Ragnars-
dóttur, f. 24. okt
1930, d. 6. maí
1990. Börn þeirra
eru tíu, Sveinbjörn,
Arnþór, Ragnheið-
ur, Anna Jóhanna,
Erna Dagbjört,
Guðmundur Birgir,
Stefán Hinrik, Hans
Helgi, Hólmfríður
og Hrafnhildur. Afkomendur
Stefáns og Kristjönu eru 48, og
eru 45 þeirra á lífi.
Stefán var í siglingum erlend-
is á stríðsárunum en fljótlega
eftir að hann kom
heim hóf hann sam-
leið með æskuvin-
konu sinni Krist-
jönu, en þau voru
fædd í sama húsi.
Þau bjuggu lengst í
Ásgarðinum eða í
34 ár. Stefán var
leigubifreiðarstjóri
lengst af en byrjaði
sem vörubifreiða-
rstjóri. Hann hafði
vélstjóraréttindi og
var um skeið á
sjónum eftir sigl-
ingu stríðsáranna.
Síðast bjó Stefán á Skúlagötu
20.
Útför Stefáns var gerð frá
Bústaðakirkju 28. október, í
kyrrþey að ósk hins látna.
Mjög kær vinur minn kvaddi
þennan heim á svipaðan hátt og
haustlaufin, sem féllu hvert af öðru
og fuku burt. Enginn tími til að
kveðjast vel og þakka fyrir sam-
veruna í gegnum árin. Við erum
mörg sem hefðum viljað eiga lengri
kveðjustund og betri tíma til að
óska þér góðrar ferðar. Minning-
arnar um þetta haust og um þig
verða eftir í hjörtum okkar.
Þeir eru stundum naprir vind-
arnir, sem blása um landið, eins
gátu þeir blásið um í mannlegum
samskiptum. En alltaf lægði þá og
hlýir og mildir vindar yljuðu okkur
aftur á ný. Þannig er veðráttan og
þannig er líf okkar allra. Stundum
höldum við að hægt sé að sporna
við ferðum haustsins, við viljum að
það sé seinna á ferð. En þar ráðum
við ekki við neitt, frekar í lífshlaupi
hvers og eins. Fengum bara að
vera með. Það haust, sem við núna
kveðjum, kemur aldrei aftur. Það
eina sem við getum núna er að
þakka þér fyrir samfylgdina og
óska þér góðrar heimkomu. Við vit-
um að friður Guðs og kærleikur
fylgja þér alltaf Dengsi minn.
Guðrún Flosadóttir (Dúna).
Elsku besti pabbi og besti vinur
minn.
Ég er mjög þakklát fyrir að hafa
flutt heim frá Svíþjóð fyrir þremur
árum en þar hafði ég búið í ellefu
ár. Þá fékk ég tækifæri til að vera
nálægt þér í þrjú ár og við áttum
góða og frábæra tíma saman. Þú
varst mér góður stuðningur og
reyndist mér ákaflega vel og þegar
þú varst lasinn reyndi ég að koma
oft og hjálpa þér. Mér fannst þú
eiga það skilið að ég væri þér innan
handar. Alltaf var jafn gaman að
koma í heimsókn til þín og mikið
var útsýnið yfir hafið fallegt. Það
veitti sálarró að sitja á svölunum
og spjalla saman. Ekki megum við
gleyma því þegar við gengum í
góða veðrinu síðastliðið vor frá
Skúlagötu og niður í Ráðhús og
settumst niður og hlustuðum á
harmonikkuleik sem þú hélst svo
mikið upp á. Það var svo gaman að
sjá hve glaður þú varst. Við fórum
oft út á Granda í göngutúr og rétt
við Olísstöðina er stór steinn, þú
klappaðir steininum vingjarnlega
áður en við gengum af stað. Þetta
kom mér á óvart en þá sagðir þú
mér að í steininum byggju álfar og
þá skildi ég hvað þú varst að gera
því þú varst bæði hugljúfur og góð-
ur og vildir að öllum liði vel.
Það er sárt að missa þig og ég
sakna þín mikið en ég hef góðar
minningar að ylja mér við og fyrir
það er ég þakklát. Pabbi minn ég
veit að þér líður vel og nú ertu með
mömmu sem dó fyrir þrettán árum.
Þú saknaðir hennar svo mikið og
nú veit ég að þið eruð saman ham-
ingjusöm á ný í Paradís.
Megi Guð varðveita ykkur.
Kristur minn ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gjörðu svo vel og geymdu mig,
Guð, í skjóli þínu.
(Höf. ók.)
Ykkar dóttir
Hólmfríður.
Í perlubandi daganna er alltaf einn
og einn
sem eitthvað sérstakt hefir manni
að færa.
Í minningunni ljómar hann sem ekta
eðalsteinn
og angar eins og lambagrasið skæra.
STEFÁN
GUÐMUNDSSON
,,Á misjöfnu þrífast
börnin best“ á við um
þá Íslendinga sem
fæddust í strjálbýlum
sveitum landsins, við
þröngan kost og
knappar aðstæður. Auk þess sem
óboðnir gestir svo sem berklaveikin
lagði í rúst heilu heimilin. Gott dæmi
um það var þegar ung móðir frá
Helgustöðum í Fljótum dó frá fimm
ungum börnum, yngstir voru tvíbur-
ar á fyrsta ári. Þar við bættist að
LÍNBERG
HJÁLMARSSON
✝ Línberg Hjálm-arsson fæddist á
Helgustöðum í Fljót-
um í Skagafirði 8.
apríl 1917. Hann lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 9. maí síð-
astliðinn og fór útför
hans fram í kyrrþey
að ósk hins látna.
heimilisfaðirinn lést
nokkrum mánuðum
síðar.
Þrátt fyrir kröpp
kjör voru nágrannar og
vinir alltaf tilbúnir að
hlaupa undir bagga
með sveitungum sínum
ef þörf krafði. Það fékk
Helgustaðafjölskyldan
að reyna á þessari ör-
lagastund í lífi þeirra.
Hjálmar átti tvær upp-
komnar dætur frá
fyrra hjónabandi sem
báðar voru giftar og
búsettar í Fljótum.
Þær tóku þrjú af börnunum í fóstur
en hin tvö ólust upp á sitt hvorum
bænum í Fljótum.
Línberg fluttist úr sveitinni stuttu
eftir fermingu, en á þessum tíma var
ferming meira en kirkjuleg athöfn
heldur jafnframt manndómsvígla og
staðfesting á að viðkomandi hefði
verið þrjá vetrarparta í skóla, tekið
fullnaðarpróf, orðin frjáls mann-
eskja og í stakk búin að takast á við
lífið. Sumir hugðu á frekara nám og
þá var Bændaskólinn á Hólum nær-
tækastur. Stúdentshúfa var sjaldséð
höfuðfat í Fljótum og orð eins og
prófessor og fleiri titlar höfðu nei-
kvæða merkingu. Fregnin um að er-
lendur her færi að koma sér fyrir á
Miðnesheiði ruglaði marga í ríminu
hvað snerti framtíðardrauma, fólk
þyrptist á suðvesturhornið til þjón-
ustu við herinn. Fyrir það fengust
krónur sem voru fáséðar í vösum
ungra manna á þessum tíma.
Fréttir af Línberg bárust á skot-
spónum þar á meðal að hann væri
orðinn búfræðingur en þó ekki einn
af Hólasveinum heldur frá bænda-
skólanum á Hvanneyri. Hann lærði
trésmíði í Reykjavík en það varð
ekki hans aðalstarf. Hamar og sög
voru of gróf verkfæri fyrir hans fín-
gerðu hendur, eða öllu heldur að eitt
fag nægði ekki hans athafnagleði.
Línberg var snjall við að gera við
gamla hluti þannig að þeir fengju
sitt upphaflega útlit. Hann skar út í
tré og eru margir fallegir munir til
eftir hann og er gestabókin sem
hann færði mér á sjötugsafmælinu
gott dæmi um það.
Líni var hann kallaður af vinum
og venslafólki. Í fari hans voru eðl-
iskostir sem koma sér vel í mann-
legum samskiptum, glaðsinna, hóg-
vær og tillitssamur. Líni var
náttúrubarn, hann ferðaðist um
landið og kunni skil á mörgu sem
aðrir veittu ekki eftirtekt. Sérkenni-
legur steinn og fjörusprek vöktu hjá
honum sköpunargleði, þar var kom-
inn efniviður sem hægt var að
breyta í fallegan hlut. Hann vakti
einnig athygli mína á litbrigðum
náttúrunnar og hinum sígildu lista-
verkum sem blasa við okkur og
breytast eftir árstíðum.
Fjórir Fljótastrákar á áttræðis-
aldri tóku upp á ýmsum kúnstum,
eitt af því var svo kallað sviðamessa
þar sem á boðstólum var matur
framreiddur í trogi samkvæmt gam-
alli hefð. Þessir gárungar voru Lín-
berg frá Hring, Guðmundur frá
Tungu, Hjálmar frá Húnstöðum og