Morgunblaðið - 04.11.2003, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 ÞRIÐJUDAGUR 4. NÓVEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Emilía SjöfnKristinsdóttir
fæddist í Reykjavík
12. ágúst 1927. Hún
lést á Landakotsspít-
ala hinn 26. október
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Em-
ilía Björg Péturs-
dóttir húsfreyja, f. í
Reykjavík 14. ágúst
1900, d. 19. septem-
ber 1965, og Kristinn
J. (Júlíus) Markús-
son, kaupmaður í
Geysi, f. í Reykjavík
5. júlí 1894, d. 16.
maí 1973. Bjuggu þau lengst af á
Stýrimannastíg 12 í Reykjavík.
Systkini Sjafnar eru: Oddbjörg
(Stella), f. 25. marz 1922, d. í júní
2003, gift Richard Thors, f. 6. des-
ember 1920. Arnþrúður (Lilla), f.
29. nóvember 1923, gift Óttarri
Möller, f. 24. október 1918. Auður,
f. 2. janúar 1932, gift Jóni Ólafs-
syni, f. 26. apríl 1932 og Gylfi, f. 7.
marz 1935, d. 14. júlí 1955.
Hinn 21. nóvember 1947 giftist
Sjöfn Birni Hallgrímssyni, fv. for-
stjóra og stjórnarform. H. Bene-
diktssonar hf., og fl. fyrirtækja, f. í
Reykjavík, 17. apríl 1921. Foreldr-
ar hans eru Áslaug Benediktsson,
(f. Geirsdóttir Zoëga), húsfreyja, f.
og Emilíu Sjöfn, f. 30. september
1981. 3) Emilía Björg, f. 19. júlí
1954, gift Sigfúsi Haraldssyni, f.
31. júlí 1955. Þau skildu. Börn
þeirra eru Kristinn Björn, f. 29.
september 1983, Haraldur Gísli, f.
5. október 1986 og Stefán Geir, f.
14. marz 1991. 4) Sjöfn, f. 19. júní
1957, gift Sigurði Sigfússyni, f. 1.
júní 1955 og eiga þau fjögur börn,
Emilíu Björgu, f. 9. nóvember
1984, Katrínu Erlu, f. 3. marz
1986, Sigurð Kristin, f. 15. sept-
ember 1989, og Elínu Eddu, f. 28.
febrúar 1996.
Sjöfn er alin upp á Stýrimanna-
stígnum í vesturbæ Reykjavíkur í
nánu samneyti við frændfólk, sem
margt hvert bjó í næstu grennd.
Hún var mörg sumur í sveit á Mó-
um á Kjalarnesi og tókst þá með
henni og því góða fólki, sem þar
bjó, ævilöng vinátta. Sjöfn gekk í
Landakotsskóla og Kvennaskól-
ann í Reykjavík en hóf síðan að
vinna í Útvegsbanka Íslands þar
sem hún vann þar til hún giftist
Birni. Foreldrar Sjafnar byggðu
sér sumarbústað í Grafningi á
Þingvöllum árið 1936 og var sá
staður Sjöfn alla tíð mjög kær.
Sjöfn og Björn bjuggu frá árinu
1968 á Fjólugötu 1 í Reykjavík, en
foreldrar Björns byggðu það hús.
Þar undi Sjöfn sér vel alla tíð og
var þar vel tekið á móti öllum, og
var heimilið mikill samkomustað-
ur fjölskyldna þeirra hjóna.
Útför Sjafnar fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
í Reykjavík 14. ágúst
1895, d. 15. ágúst 1967
og Hallgrímur Bene-
diktsson, stórkaup-
maður og alþingis-
maður, f. á Seyðisfirði
20. júlí 1885, d. 26.
febrúar 1954.
Börn Sjafnar og
Björns eru: 1) Áslaug,
f. í Reykjavík 28. des-
ember 1948. Eigin-
maður hennar er
Gunnar Sch. Thor-
steinsson, f. í Reykja-
vík 18. febrúar 1945
og eiga þau þrjú börn,
Björn, f. 1. apríl 1970, unnusta
hans er Arndís Sveinsdóttir, f. 31.
júlí 1978, Laura Sigríður, f. 15.
marz 1972, gift Aurelio Ravarini,
f. 30. apríl 1969, sonur þeirra Giac-
omo Gunnar, f. 17. marz 2002, og
Gunnar Magnús, f. 7. nóvember
1978, unnusta hans er Anna María
Guðnadóttir, f. 30. ágúst 1979, son-
ur þeirra drengur, f. 7. október
2003. 2) Kristinn, f. í Reykjavík 17.
apríl 1950. Eiginkona hans er Sól-
veig Pétursdóttir, f. í Reykjavík
11. marz 1952, og eiga þau þrjú
börn, Pétur Gylfa, f. 6. september
1975, Björn Hallgrím, f. 3. janúar
1979, unnusta hans er Herborg
Harpa Ingvarsdóttir, f. 2. júlí 1979,
Í dag verður jarðsett tengdamóðir
mín, Emilía Sjöfn Kristinsdóttir.
Það eru 36 ár síðan ég kom fyrst
inn á heimili þeirra Sjafnar og
Björns í fylgd Áslaugar minnar. Mér
er sérstaklega minnisstætt hversu
elskulega þau tóku á móti mér og
létu mig finna það frá fyrsta degi að
ég væri einn af fjölskyldunni og upp
frá því má segja að heimili þeirra
Sjafnar og Björns hafi verið mitt
annað heimili.
Allar mínar minningar um Sjöfn
eru góðar og tengjast einhverju léttu
og skemmtilegu enda var Sjöfn alltaf
hress og kát og gestrisin og hjálp-
söm með létta lund og smitandi hlát-
ur.
Fjólugata 1 og Birkilundur voru
alltaf opin og þar var alltaf kátt á
hjalla. Það var sérstök upplifun að
upplifa samtöl Sjafnar og Nanný,
vinkonu hennar, því að hláturrok-
urnar voru stundum svo miklar að
þær urðu að slíta samtalinu tíma-
bundið á meðan þær náðu andanum.
Sjöfn og Björn voru einstaklega
samrýnd og svo mikið með hvort
öðru að ég man ekki þann dag sem
þau voru ekki saman, ef hann þurfti
að fara eitthvað í viðskiptaerindum
þá fór Sjöfn alltaf með honum alla
tíð, alltaf.
Björn sagði alla tíð að hann myndi
fara á undan henni Sjöfn sinni því að
hann kynni ekki að lifa án hennar.
Nú er hann án hennar í fyrsta skiptið
í 56 ár.
Ég vona að góður Guð gefi þér,
Björn minn, góð ár enn hjá okkur áð-
ur en þið Sjöfn hefjið aftur saman
sambúð á nýjum stað þar sem Sjöfn
er núna að spjalla við Stellu systur
og Nanný af slíkri glaðværð að undir
tekur í himnahæðum.
Ég kveð þig, elsku Sjöfn mín, með
þakklæti fyrir allt það sem þú varst
mér og Áslaugu minni og börnum og
barnabörnum okkar.
Þú lifir áfram í ljúfum minningum
okkar um trygga og góða móður,
ömmu, langömmu og vinkonu.
Gunnar Sch. Thorsteinsson.
Í dag kveð ég elskulega tengda-
móður mína, stórkostlega og æðru-
lausa konu með stórt hjarta og létta
lund. Mér er það mjög minnisstætt
þegar ég kynntist henni fyrst eftir að
ég fór að venja komur mínar á Fjólu-
götuna. Hún tók mér strax sem einni
af fjölskyldunni og kenndi mér allt
það sama og sínum börnum, hvort
sem það var heilbrigð afstaða til lífs-
ins og samferðafólksins eða að und-
irbúa veisluborð, sem hún gat töfrað
fram á svipstundu. Sjöfn hafði líka
alltaf tíma til að hlusta og gefa góð
ráð, ekki síst ef eitthvað á bjátaði en
hún hafði einnig þá tröllatrú að hlát-
urinn lengdi lífið. Ég fann það glöggt
þegar ég var umvafin hlýju og ástúð
tengdafjölskyldu minnar, hvað þetta
er gott fólk og vill leggja sitt af
mörkum til samfélagsins. Tengda-
foreldrar mínir hafa alltaf verið ákaf-
lega réttsýnt og sanngjarnt fólk,
lögðu aldrei illt til nokkurs manns en
voru alltaf tilbúin að rétta þeim
hjálparhönd sem á þurftu að halda.
Samband Sjafnar og Björns var alla
tíð afar náið og gott og augljóst var
að þeim leið best, þegar þau voru ná-
lægt hvort öðru.
Sjöfn starfaði lengi fyrir kven-
félagið Hringinn og lagði sitt af
mörkum til góðgerðarstarfa. Hún
rak heimili þeirra hjóna af miklum
myndarskap og var höfðingi heim að
sækja. Hennar dyr stóðu alltaf opnar
og fjölskylduboðin voru stór þáttur í
okkar lífi. Sjöfn og Björn eiga fjögur
börn, þrjár dætur og einn son, Krist-
in, sem er eiginmaður minn. Hann er
fæddur á afmælisdegi föður síns,
hinn 17. apríl, en tengdamóðir mín
sagði jafnan að þar hefði orðið til af-
mælisgjöf fyrir lífið. Þau mæðginin
voru ákaflega samrýnd og náin og
við Kristinn vorum ekki búin að
þekkjast lengi þegar hann bað mig
um það að ef við myndum eignast
dóttur fengi hún nafn móður sinnar
og yrði þá alnafna hennar. Við vorum
svo lánsöm að þetta gekk eftir.
Sjöfn var fædd og uppalin á Stýri-
mannastígnum í Reykjavík og talaði
oft um sitt fólk, systurnar þrjár og
bróðurinn Gylfa, sem lést aðeins tví-
tugur að aldri. Föðursystir hennar,
Gillý frænka, var henni líka náin og
mikil hjálparhella ásamt því að vera
sérstakur vinur barnabarnanna.
Foreldra sinna minntist hún jafnan
af mikilli væntumþykju og virðingu,
þeirra Kristins í Geysi og Emilíu,
ekki síst dvölinni með þeim í sum-
arbústaðnum í Grafningnum við
Þingvallavatn. Þar áttum við Krist-
inn og börnin síðar jafnan athvarf
hjá henni í „ömmusveit“ eins og stað-
urinn var nefndur. Þar ríkti ávallt
mikil gleði og þótt oft væri ekki þurr
þráður á börnunum, þá var þeim
bara þvegið úr vaskafati og fötin
þurrkuð á stóra rauða ofninum. Það
var ótrúlegt að sjá snilld tengdamóð-
ur minnar við kolaeldavélina og hvað
hún var lagin við að hafa alltaf fínt og
heimilislegt í kringum sig og sína.
Já, þær eru svo margar þessar ynd-
islegu stundir sem við áttum öll með
þér, mín kæra vinkona, og þær munu
lifa áfram með okkur um ókomna tíð.
Elsku Sjöfn, ég kveð þig nú með
söknuði en jafnframt virðingu og
þakklæti. Virðingu fyrir þér, sem
hefur alltaf staðið upprétt og tekist á
við lífið með trú, skynsemi og hug-
rekki að leiðarljósi og þakklæti fyrir
allt það sem þú hefur gefið mér. Ég
bið Guð um að varðveita minningu
þína og veita Birni, tengdaföður mín-
um, og allri fjölskyldunni styrk í
þeirra söknuði.
Þín tengdadóttir,
Sólveig Pétursdóttir.
Elsku amma.
Þakka þér fyrir vináttuna. Þakka
þér fyrir væntumþykjuna. Þakka
fyrir að hafa verið stór partur af
minni tilveru þau 33 ár sem ég hef
lifað hér á jörð og þakka þér fyrir
þau heilræði sem þú gafst mér í ár-
anna rás.
Það voru ófáar næturgistingarnar
sem ég fékk á yngri árum hjá þér og
afa á Fjólugötunni enda var alltaf
svo gaman að koma í heimsókn til
ykkar. Við spiluðum yatzi, rommí,
veiðimann og flest önnur spil sem til
eru – oft langt fram á nótt. Við fórum
í langa bíltúra á R-92 og töluðum um
allt milli himins og jarðar. Við vorum
vinir. Stórvinir.
Samverustundir okkar í „Ömmu-
sveitinni“ eru svo sérkapítuli útaf
fyrir sig enda meðal minna kærustu
bernskuminninga. Þar kom öll stór-
fjölskyldan saman hvert sumar og þá
var sko trallað og sungið enda sam-
heldni fjölskyldunnar mikil og vænt-
umþykjan sterk á alla kanta.
Stuttu eftir andlát þitt sunnudag-
inn 26. október sl. kom ég á Landa-
kot og átti yndislega bænastund með
börnum þínum og finnst mér afskap-
lega vænt um þá minningu.
Elsku afi minn, þú hefur misst
mikið – eins og við öll, en mundu
hversu marga þú átt að og hversu
mörgum þykir svo undurvænt um
þig, kallinn minn.
Hvíl í friði, amma mín, og takk fyr-
ir allt saman – ég og Arndís biðjum
góðan guð að varðveita þig og
vernda á himnum.
Þinn dóttursonur,
Björn Sch. Thorsteinsson.
Elsku amma, nú þegar ég kveð þig
í hinsta sinn hrannast upp minningar
frá þeim stundum sem við áttum
saman. Stundir sem því miður urðu
alltaf færri og færri eftir að ég flutti
út. Ég minnist þess þegar við spil-
uðum yatzy við afa í ömmusveit,
randalínunum sem þú bakaðir fyrir
jólin, hvað þú hlóst alltaf mikið þegar
þú varst að tala við Nanný vinkonu í
símann, heimatilbúna ísnum, þegar
þú kenndir mér að leggja kapal, ég
gæti haldið áfram endalaust. Allt eru
þetta yndislegar minningar sem ég
mun varðveita í hjarta mínu að eilífu.
Ég er svo þakklát fyrir að G. Gunnar
hafi fengið að kynnast þér og þó svo
að hann sé ungur að árum mun ég
sjá til þess að hann muni alltaf eftir
langömmu Sjöfn.
Elsku amma, það er svo erfitt að
þurfa að kveðja þig, ég hefði viljað
eiga meiri tíma með þér, ég á eftir að
sakna þín og þeirra stunda sem við
áttum saman. Ég er viss um að
Nanný vinkona og Stella systir þín
hafa tekið vel á móti þér og að þú
munir vaka yfir okkur.
Ég vil biðja góðan Guð að gæta
þín.
Elsku afi, megi góður Guð hugga
þig í sorg þinni.
Og þó að leiðirnar skildu,
sá þráður er bundinn var þar.
Hann sterklega og þétt var ofinn,
og aldreigi slitinn var.
Því er það mín hinsta kveðja,
að Hann, er mér sendi þig,
taki þig traustum örmum,
er tókst þú forðum mig.
(Ingibjörg Árnadóttir.)
Laura Sigríður.
Ömmusveit. Jólin hjá ömmu í
Fjólu. Þetta voru fastir punktar í lífi
ungs drengs. Án þeirra hefði barn-
æskan orðið ólíkt grárri. Fjörið, fjöl-
mennið og stórt bros voru hlutir sem
maður gat gengið út frá sem vísu
þegar maður kom í heimsókn til
ömmu Sjafnar. Ég hlakkaði alltaf til
með margra vikna fyrirvara að fara
uppí ömmusveit, litla bústaðinn við
Þingvallavatn, á sumrin. Mér þótti
alltaf alveg sérstaklega skemmti-
legt, þegar farið var að róast á kvöld-
in, að koma mér vel fyrir á þægileg-
um stól úti í horni og fylgjast með
hinum fullorðnu spila kana eða yatsí
við kertaljós, með eyrun sperrt svo
nýjustu sögurnar færu nú örugglega
ekki framhjá mér. Spenningurinn
náði þó alltaf hámarki á jólunum. Þá
safnaðist öll fjölskyldan saman hjá
ömmu og afa og gerði sér glaðan
dag. Þá var mikill veislumatur á
borðum, en mér fannst alltaf forrétt-
urinn og eftirrétturinn langbestir.
Aspassúpan stórkostlega sem maður
fékk bara um jólin og heimatilbúni
ísinn með marins- og súkkulaðibitum
sem maður fékk líka bara um jólin.
Svo þurfti maður auðvitað að kíkja
inn í stofu til að sjá hvað pakkahrúg-
an var stór þetta árið, en hún tók
alltaf undir sig allan gula sófann, og
flæddi meira að segja stundum yfir á
nærliggjandi stóla líka. Eini gallinn
við að stinga nefinu inn í stofu var sá,
að þá neyddist maður til að heilsa
öllu fullorðna fólkinu. Þetta var jafn-
an mikið vandamál í þeim risavöxnu
fjölskyldu- og vinaboðum sem amma
oft hélt því maður kannaðist varla
við helminginn af andlitunum – hvað
þá að maður myndi nöfnin.
Ég mun sakna þín mikið, amma
mín. Þú varst alltaf góð og tókst mér
alltaf opnum örmum. Ekkert mun
nokkurn tímann koma í staðinn fyrir
brosið þitt stóra, en minningarnar
munu hlýja mér um hjartarætur alla
mína ævi.
Pétur Gylfi Kristinsson.
Mig langar að segja nokkur orð til
minningar um ömmu mína. Eitt af
því fyrsta, sem ég man eftir voru jól-
in á Fjólugötunni, hversu gaman var
þá og hversu hlýlega var tekið á móti
okkur. Þetta var ævintýrastund í
augum barns. Svipað var uppi á ten-
ingnum um páskana, glæsilegt boð
og skemmtileg fjölskyldustund sem
amma hafði allan veg og vanda af.
Þannig var þetta alltaf þegar maður
kom í heimsókn á Fjólugötuna,
þangað var alltaf gaman að koma og
amma lumaði ætíð á einhverju góð-
gæti handa okkur krökkunum.
Sumrin sem ég eyddi sem barn í
sumarbústað hjá ömmu og afa var
frábær tími. Þar virtist alltaf vera
gott veður og nóg að gera. Færi að
rigna var amma alltaf tilbúin að spila
við okkur krakkana og gefa okkur
harðfisk með. Hún unni þessum stað
heitt og kunni hvergi betur við sig.
Verslunarmannahelgarnar og aðrar
fjölskyldustundir í sumarbústaðnum
eru meðal minna kærustu minninga
um ömmu.
Amma var hress og hláturmild
kona, hún hafði svo sannarlega gam-
an af því að lifa. Smitandi hlátur
hennar ómar enn í huga mínum,
öruggt merki um að nú væri boðið
byrjað.
Þessar minningar, sem og allar
aðrar um ömmu mína, met ég mikils
og geymi í hjarta mínu og mun gera
áfram. Þótt söknuðurinn sé mikill
get ég alltaf leitað til þeirra og hugs-
að um allar góðu stundirnar sem við
áttum saman. Þá líður mér betur og
ég veit að amma vakir yfir mér.
Elsku amma, ég veit að þú ert á
góðum stað núna og hefur það gott.
Minningin um þig lifir áfram í hjört-
um okkra allra.
Björn Hallgrímur Kristinsson.
Elsku amma mín, þegar við sátum
saman síðast á Landakoti grunaði
mig aldrei að það væri hinsta stund
okkar saman. Við vorum þarna fjöl-
skyldan og rifjuðum upp liðna tíma
og hlógum að. Þessi stund á eftir að
vera mér lengi í minni. Nú þegar þú
ert farin frá mér get ég aðeins ornað
mér við allar skemmtilegu minning-
arnar sem ég á um þig. Þegar ég var
yngri og kom í heimsókn til þín á
Fjólu, þá fórstu oftar en ekki með
mig upp í skrínið þitt og valdir eitt-
hvað fallegt til að gefa mér. Ef það
var ekki eitthvað úr skríninu gauk-
aðirðu að mér pening í bíó eða smá-
kökum til að taka með heim. Þú varst
einmitt afburðagóður kokkur og
man ég að það var mikill heiður í
boðum hjá þér að vera treyst til þess
að búa til „fjallið“ úr heimalagaða
ísnum og marengskökunum. Eftir-
rétturinn var sko alvöru mál á Fjólu-
götunni. Svo þegar ég varð eldri sát-
um við oft inni í stofu, bara ég og þú,
og þá vildirðu vita hvort ég væri ekk-
ert að slá mér upp eða spá í „glák-
ana“. Það var einstaklega gott að
tala við þig um alla skapaða hluti og
þú gafst mér jafnan góð ráð. Við átt-
um alltaf sérstakt samband og ég var
stolt af því að bera nafnið þitt. Hins
vegar gátum við hlegið að því þegar
EMILÍA SJÖFN
KRISTINSDÓTTIR
Lundi V/Nýbýlaveg
564 4566 • www.solsteinar.is
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur