Morgunblaðið - 09.11.2003, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 9. NÓVEMBER 2003 B 5
Optical Studio
hagstæð gleraugnakaup
Þjónustu- og ábyrgðaraðilar:
OPTICAL STUDIO RX / OPTICAL STUDIO SÓL, SMÁRALIND - GLERAUGNAVERSLUNIN Í MJÓDD
GLERAUGNAVERSLUN KEFLAVÍKUR - GLERAUGNAVERSLUN SUÐURLANDS
OPTICAL STUDIO RX
SMÁRALIND
OPTICAL STUDIO
DUTY FREE STORE
LEIFSSTÖÐ - KEFLAVÍKURFLUGVELLI
SÍMI 425 0500 - FAX 425 0501
OPTICAL STUDIO LEIFSSTÖÐ
(TAX & DUTY FREE)
á nokkrum hvítum mönnum við
barborðið þegar inn úr skóginum
og myrkrinu tiplaði ein konukind
og sagði: Bonjour! Ég var frönsku-
túlkurinn og því send inn. Ekkert
gagn gerði það. Loks birtist bens-
íntankur við veginn, en enga
hreyfingu að sjá þótt við lægjum á
flautunni. Því var ekki um annað
að ræða en að blunda í bílnum.
Klukkan hálfsjö birtist strákur:
Bensínið búið! Olíubíllinn væntan-
legur eftir svona tvo daga. Sem
betur fer var Dahomey-her með
nýliða í herbúðum skammt frá.
Eftir að ég hafði útskýrt og brosað
til manna allt frá óbreyttum dátum
upp í liðsforingja fékkst skriflegt
leyfi til að kaupa 10 lítra af birgð-
um hersins.
Kandi reyndist vera leirkofabær
með engum banka. Bara okrara,
Yoruba-manni sem skipti Níger-
íupeningum í verslun sinni. Okkar
Nígeríumynt nægði fyrir bensíni á
bílinn, eggjamáltíð og ávaxtasafa á
kránni, kexi og sardínum í nesti.
Skógarvörður upplýsti að forseti
lýðveldisins hefði tekið næstu
dýralendur fyrir einkaveiðisvæði.
Vestar væri þó Panjori-garðurinn
með gnægð af fílum, buffalóum,
ljónum, antilópum, vatnahestum,
öpum og hvers kyns dýrum, sem
mundi vera hægt að sjá á hlaupum
við slóðina, þar sem nú væri verið
að brenna grasið. Loks vorum við
komin á leirgötu í villidýralend-
unni. Allt í einu gein við gapandi
gjá. Brúin hafði farið í flóðum um
regntímann og ekki búið að gera
við.
Trúboðar, eina hvíta fólkið á
svæðinu, fengu nú tækifæri til að
bæta á sig góðverki. Amerísk
hjúkrunarkona skipti fyrir okkur
fimm punda ávísun. Svissneskur
maður hennar var farinn til Níger-
íu til að sækja börnin í jólafrí.
Skammt frá var kaþólsk trúboðs-
stöð, þar sem tveir Frakkar höfðu
í níu ár rekið drengjaskóla og vís-
uðu okkur á skemmstu leið,
ómerkta slóð til Natintingou, þar
sem gistihús væri að finna. Þetta
reyndist vera slóð yfir hásléttu,
sundurgrafna eftir regntímann og
þykkt sandlag á milli, þar sem
þurfti að ýta Ramblernum í 45
stiga hita. Loks sauð á bílnum. Við
sáum fram á að þarna gætum við
beðið í viku vatnslaus með kex og
sardínur til matar áður en nokkur
færi hjá.
Í hlutverki ljósmóður
Elín ólst upp á Lindargötunni í
Reykjavík. Faðir hennar starfaði
hjá Kveldúlfi en móðir hennar var
húsmóðir. Þegar Elín var komin í
MR fór að bera meira á MND-
lömunarsjúkdómnum er dró móður
hennar loks til dauða langt um ald-
ur fram. Fjölskyldan hafði stúlkur
á heimilinu til aðstoðar.
Magnea Pétursdóttir var hjá
okkur þegar upp kom að hún var
ófrísk og átti ekki annað athvarf.
Hún var orðin 36 ára og hafði
þjónað og hlynnt að Sverri, ungum
pilti úr heimasveit sinni, sem kom
mikið í kjallaraherbergið til henn-
ar – með þessum afleiðingum.
Hann var ráðinn á amerískt flutn-
ingaskip og var á förum til Banda-
ríkjanna fyrir fullt og allt. Mamma
vildi að sjálfsögðu ekki láta hana
fara og þegar á leið var fengin
önnur stúlka með henni í kjall-
araherbergið. Ég var í fimmta
bekk þegar kallið kom snemma
morguns. En fæðingardeildin var
yfirfull, konan yrði bara að fæða
heima hvernig sem á stæði. Pabbi
og stúlkan báru Magneu upp stig-
ana og við vorum látnar rúlla tepp-
inu upp í miðstofunni og búa um
hana. Ljósmóðir kom, en þá kom í
ljós að barnið sneri ekki rétt og
þetta yrði sitjandi fæðing, svo kall-
að var á lækni. Ég var komin í
kápuna að fara í skólann þegar
ljósmóðirin spurði hvort ég gæti
ekki sótthreinsað fyrir sig, hún
treysti mér betur en stúlkunni. Ég
lagði frá mér skólatöskuna. Þar
sem ég var það síðasta sem Magn-
ea sá áður en hún var svæfð æpti
hún alltaf á mig: Ella, Ella mín!
Fram að því sagði hún milli hríða:
Ella mín, gefðu mér sígarettu!
Sem ég gerði. Óskaplega vor-
kenndi ég henni. Þetta var skelfi-
legt! Þegar stelpan kom greip
læknirinn hana upp á hælunum og
slöngvaði í fangið á mér, slímugri
og blóðugri, meðan þau saumuðu,
því Magnea hafði rifnað illilega.
Ég stóð eins og glópur, of skelkuð
til að hreyfa mig, þar til læknirinn
kallaði yfir öxlina á sér að ég gæti
lagt grátandi hvítvoðunginn frá
mér á handklæði á stólnum.
Eins og ég man það eftir Elínu Pálma-
dóttur kemur út hjá Vöku Helgafelli.
Bókin er 431 bls. að lengd og prýdd
fjölda mynda.
Í fullum herklæðum með friðargæslusveit Sameinuðu þjóðanna í Bosníu-
stríðinu 1994.