Morgunblaðið - 10.11.2003, Blaðsíða 26

MINNINGAR
26 MÁNUDAGUR 10. NÓVEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jóhann KjartanBjörgvinsson
fæddist í Eskifjarð-
arseli í Reyðarfirði
14. sept. 1918. Hann
lést í Hulduhlíð á
Eskifirði 16. október
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Jóhann
Björgvin Kjartans-
son bóndi í Eskifjarð-
arseli og síðar í
Grænuhlíð í Reyðar-
firði og kona hans,
Guðlaug E. Jóhanns-
dóttir frá Áreyjum.
Systur hans þær
Kristín og María eru báðar látnar.
Jóhann kvæntist 1. júní 1955
Flórídu Nikulásdóttur, f. 1. júní
1913, d. 18. apríl 1959.
Seinni konu sinni,
Sigurborgu Sigurð-
ardóttur frá Hæla-
vík á Hornströnd-
um, f. 29. ágúst
1919, kvæntist Jó-
hann 22. júlí 1961
en hún lifir mann
sinn. Fóstursonur
Sigurborgar og Jó-
hanns er Arnór
Baldvinsson (bróð-
ursonur Sigurborg-
ar), kona Arnórs er
Susan Pichotta, en
dóttir þeirra Laila
Sigurborg.
Jóhann var bóndi alla sína
starfsævi.
Jóhann var jarðsunginn frá
Reyðarfjarðarkirkju 31. október.
Þeim fækkar óðum sveitungun-
um sem mest voru samskiptin við
á árum áður, elfur tímans hrifsar
einn af öðrum með sér og eftir bíð-
um við á bakkanum og minning-
arnar einar eftir um hina horfnu
samferðamenn.
Munakærar birtast þær ein af
annarri og ylja huganum óneit-
anlega.
Jóhann bóndi í Grænuhlíð var
einn af góðkunningjunum í æsku
minni sem á fullorðinsárum, fór
fram með hægð og fyrirgangi eng-
um en átti ágætan æviveg.
Í bernsku fékk ég oft að heyra
það hjá föður mínum að í Kálk-
inum inn af Eskifirði byggi mikið
afbragðsfólk, þar hafði hann knýtt
trúföst vinabönd við fólkið, þegar
hann var þar farkennari á árum
áður og því vissi ég að hinir nýju
sveitungar á Innsveit sem komu úr
Kálkinum og settust að í Grænu-
hlíð væru gott fólk.
Öll kynni mín við þau foreldra
Jóhanns sem hann sjálfan stað-
festu þessa barnsskoðun mína og
bar aldrei skugga á.
Í Grænuhlíð munu þau hafa
komið 1947 og fimm árum síðar
tók Jóhann alfarið við búsforráð-
um og bjó þar góðbúi allt fram til
loka síðasta áratugar liðinnar ald-
ar með konu sinni Sigurborgu.
Jóhann var maður vel verki far-
inn, vel að manni og beinn í baki
allt fram til hins síðasta, hann átti
eðli íslenzka bóndans að farsælum
förunaut, bjó að sínu og farnaðist
vel. Var lengst af með kindur sem
aðaluppistöðu bús síns, en síðar
með meira blandað bú og þá ekki
síðri áherzla á kýrnar.
Jóhann var fjárglöggur vel og
átti ætíð afurðagott fé, enda gott
undir bú í Grænuhlíð, vetrarbeit
oft góð og sumarhagar með ágæt-
um.
Þegar allt fé var fellt heima
vegna riðu þá var það þungbært
mjög fyrir Jóhann, sem alla tíð
hafði af sauðfé sínu jafnt afkomu
sem og ekki síður unun.
Jóhann var félagslyndur maður
og naut sín vel með öðrum, smág-
lettinn var hann og komst
skemmtilega að orði, dansmaður
var hann ágætur og hafði af dans-
inum yndi. Hann las mikið og hafði
af lestri góðra bóka unun góða.
Jóhann var ákveðinn vel í skoð-
unum öllum, mikill samvinnumað-
ur og framsóknarmaður um leið,
fylgdi þeirri stefnu af mikilli
tryggð en var óáleitinn maður og
virti annarra skoðanir. Háttvís í
framgöngu allri og bauð af sér
hlýjan þokka. Hann missti fyrri
konu sína, hina mætustu konu, á
bezta aldri af þeim sjúkdómi sem
fáum þyrmir, það var honum áfall
mikið, en gæfa hans sú að eignast
hana Sigurborgu, öndvegiskonu
mikla, fróðleiks- og greindarkonu
heilsteyptra og róttækra skoðana.
Þau hjón var gott heim að sækja
og notalegt andrúmsloft þar innan
dyra.
Þeim varð ekki barna auðið en
lífsgæfa þeirra fólst framar öðru í
fóstursyninum Arnóri.
Nú er lífsganga þessa góðvinar
míns að fullu gengin og þakklátur
er ég fyrir margar góðar stundir
með Jóhanni, þessum ljúfa dreng
sem svo gjöfult var að eiga að
samferðamanni.
Við Hanna sendum henni Sig-
urborgu, syninum Arnóri og hans
fólki hlýjustu samúðarkveðjur.
Jóhann var drengur góður sem
eingöngu skilur eftir sig minningar
mætar í hugum samferðafólksins.
Blessuð sé sú bjarta minning.
Helgi Seljan.
Nú er hann allur síðasti bóndinn
í Grænuhlíð við Reyðarfjörð. Hann
var giftur móðursystur minni, Sig-
urborgu, sem var alltaf kölluð
Bogga. Eldri systkini mín voru
alltaf í sveit hjá þeim á unglings-
árum og var alltaf einhver
„sjarmi“ yfir sumardvöl þeirra ár
eftir ár. Sjálf var ég hjá þeim vet-
urinn 1972-1973 og þar var alveg
yndislegt að vera.
Jóhann var einn af þeim mönn-
um sem sjaldan sagði orð að fyrra
bragði, en hann var bóndi af Guðs
náð. Þau ólu upp bróðurson
Boggu, Arnór, og ólst hann upp
við góðan aðbúnað og fylgir nú
fósturföður sínum hans til hinstu
hvílu. Síðast þegar ég hitti Jó-
hann fyrir 2-3 árum hafði hann
verið sendur lærbrotinn á Fjórð-
ungssjúkrahúsið og skrapp ég þá
til að finna hann. Hann átti við
mikið heilsuleysi að stríða und-
anfarin ár, en þá dvöldu þau hjón-
in á hjúkrunarheimilinu Hulduhlíð
á Eskifirði. Hann var mjög
ánægður með veru sína þar og
kvaddi ég hann þar. Fyrir rúmri
viku var Bogga sjálf á FSA og
reyndi ég að fara til hennar á
hverjum degi og gekk það vel.
Það var gott að sitja hjá henni og
halda í hendurnar á henni. Marg-
ar ferðirnar var ég búin að fara til
þeirra í Grænuhlíð. Svo lagðist
búskapurinn af og ég held að Jó-
hann hafi séð eftir því.
Arnór hefur búið í Bandaríkj-
unum undanfarin ár og á þar konu
og litla dóttur. Hann hafði dvalið
fyrir austan u.þ.b. 6 vikur og var
rétt kominn vestur um haf er hann
heyrði af láti fósturföður síns og
kom aftur til Íslands til að kveðja.
Ég get því miður ekki komist til að
fylgja honum síðasta spölinn en
það eru hlutir sem enginn ræður
við. Ég vil þakka Jóhanni sam-
fylgdina í gegnum árin og sendi
eftirlifandi eiginkonu hans og fóst-
ursyni dýpstu samúðarkveðjur og
vona að framtíðin verði þeim góð.
Kæri Jóhann. Takk fyrir allt og
allt.
Gunnhildur Hjartardóttir,
Akureyri.
JÓHANN K.
BJÖRGVINSSON
✝ Lovísa Jónsdótt-ir fæddist í Flat-
ey á Mýrum í Aust-
ur-Skaftafellssýslu
1. ágúst 1905. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 30.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guðrún
Sigurðardóttir og
Jón Jónsson, ábú-
endur í Flatey.
Systkini Lovísu
voru Guðný, Stein-
unn, Sigurður og
Guðjón, sem öll eru
látin. Eftir lifir fósturbróðir
hennar, Garðar Sigjónsson.
Hinn 12. júlí 1930 giftist
Lovísa Stefáni Einarssyni frá
Brunnhól á Mýrum, f. 14. júní
1905, d. 19. desember 1998. Þau
eignuðust tvö börn,
þau eru Svanhildur,
f. 15. júlí 1935,
maki Guðmundur
Rúnar Magnússon
og eiga þau fimm
börn og 12 barna-
börn; og Rafn, f. 11.
júlí 1937, maki Guð-
laug Guðbergsdótt-
ir. Lovísa og Stefán
byrjuðu búskap á
Brunnhól, en flytj-
ast að Höfn 1945,
þar sem þau búa og
starfa til ársins
1965. Þá flytjast
þau í Kópavog og búa þar, þang-
að til þau fara á Hrafnistu í
Hafnarfirði árið 1992.
Útför Lovísu verður gerð frá
Víðistaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku amma, nú ertu farin frá
okkur, búin að kveðja og komin
aftur til afa. Ég veit að þú þráðir
hvíldina, þú varst orðin þreytt,
enda búin að ná háum aldri. Ég er
þakklát fyrir þann langa tíma sem
þú fékkst að vera hjá okkur, þakk-
lát fyrir að börnin mín fengu að
kynnast langömmu sinni og fyrir
að við fengum að eyða ógleyman-
legum stundum með þér.
Það er alltaf erfitt að kveðja, en
minningarnar sem ég á um þig,
minningar um yndislega ömmu,
ylja mér um hjartarætur og hjálpa
mér að sætta mig við að þú sért
ekki lengur hjá okkur. Ég á marg-
ar góðar minningar um þig, amma
mín, minningar um góða ömmu,
sem var alltaf gaman að heim-
sækja. Sumar mínar fyrstu æsku-
minningar eru frá því er ég heim-
sótti þig, afa og Rafn í Vogatungu.
Það var alltaf gaman að koma til
ykkar. Gaman að spjalla við þig,
fylgjast með þér við að sauma,
spila á spil, leika í garðinum þínum
eða að labba í búðir með þér. Þú
áttir alltaf eitthvert góðgæti handa
mér og ósjaldan bauðstu mér
Malta eða ís. Einnig eru mér
minnisstæðar strætóferðirnar með
þér niður í bæ. Þú varst alltaf
mjög sjálfstæð og dugleg og fannst
alveg sjálfsagt að fara ferða þinna
gangandi eða með strætó. Það var
gaman hvað þið afi bjugguð nálægt
okkur og það var virkilega spenn-
andi að geta farið ein í strætó eða
hjólað yfir í Kópavoginn til ykkar.
Það var mjög greinilegt hvað þú
hafðir gaman af heimsóknum mín-
um og systkina minna og hvað þú
hafðir gaman af að hafa okkur
systkinin í kringum þig. Alltaf
hafðir þú gaman af að tala um
liðna tímann og um sveitina þína
fyrir austan. Þú hafðir alltaf mjög
sterkar taugar til Hornafjarðar og
naust þess virkilega þegar þú hafð-
ir tækifæri til að heimsækja æsku-
slóðirnar. Oft ferðuðust þið afi með
okkur um landið og mér er sér-
staklega minnisstæð ferðin þegar
brýrnar á Skeiðarársandi voru
vígðar.
Þegar ég hugsa um þig, amma
mín, koma yndislegar minningarn-
ar upp í hugann. Þær minningar
sem ég mun varðveita í huga mín-
um eru minningar um yndislega
ömmu, ömmu sem var alltaf já-
kvæð, dugleg og mjög ákveðin. Ég
er þakklát fyrir þær stundir sem
ég, Ásgeir og börnin okkar hafa
átt með þér. Einnig var það mér
mjög mikils virði að fá að vera með
þér þessa síðustu vikur ævi þinnar
og að fá að kveðja þig.
Ég bið góðan Guð að styrkja for-
eldra mína, Rafn og Gullu, og
systkini mín á þessum erfiðu tíma-
mótum.
Hrönn.
Kæra amma. Þá er komið að
kveðjustundinni. Þú ert örugglega
hvíldinni fegin. Mig langar með
nokkrum orðum að minnast ömmu
minnar, Lovísu Jónsdóttur.
Amma og afi bjuggu í Kópavogi.
Við barnabörnin bjuggum í Garða-
bæ. Það var vinsælt hjá okkur að
fara yfir Arnarneshæðina til að
heimsækja ömmu í Vogatunguna.
Afi var oftast í vinnunni. Við fórum
í strætó eða hjólandi en þá var
ekki eins mikil umferð á Hafn-
arfjarðarveginum og er í dag.
Amma tók alltaf vel á móti okkur.
Hún var alltaf glöð að sjá okkur og
bauð uppá góðar veitingar. Ein-
hvern tímann sagði hún mér að afi
hefði sagt að það þyrfti alltaf að
vera til appelsín í ísskápnum og ís
í frystikistunni, því okkur krökk-
unum þætti það gott.
Það var ekki alltaf hægt að
ganga að ömmu vísri heima. Hún
hafði það fyrir reglu að fara út og
ganga klukkutíma á hverjum degi.
Hún var dugnaðarforkur til göngu
og gekk hratt. Það voru ekki allir
sem höfðu við henni. Eftir að þrek-
ið fór að minnka hélt hún áfram að
fara út klukkutíma á dag en þá fór
hún oft einn rúnt með strætó niður
í bæ og til baka. Hún fór allt sem
hún þurfti fótgangandi eða með
strætó.
Amma og afi tóku virkan þátt í
félagsstarfi aldraðra í Kópavogi.
Þau tóku þátt í ýmsum skemmt-
unum á þeirra vegum og fóru einn-
ig í ferðalög með þeim. Á hverju
sumri fóru þau í nokkurra daga
ferðalag um Ísland með öldruðum
og einnig fóru þau til Færeyja og
Skotlands með þeim. Amma tók
einnig þátt í leikfimi og saman fóru
þau á dansnámskeið sem boðið var
upp á hjá félagsstarfi aldraðra.
Það var mikilvægt fyrir ömmu
að fara austur til Hornafjarðar á
æskuslóðirnar á hverju sumri. Við
fjölskyldan fórum með henni í
fyrsta skipti þegar hringvegurinn
var opnaður 1974 þegar Skeiðar-
árbrú var vígð. Það var minnis-
stætt ferðalag. Bæði að sjá sveit-
ina sem amma hafði svo oft sagt
okkur frá og hitta ættingjana sem
bjuggu fyrir austan.
Amma saumaði alla tíð mikið.
Hún tók að sér fatasaum og fata-
breytingar fyrir ættingja og vini.
Eftir að hún hætti að sauma prjón-
aði hún sokka í mörg ár og flest
langömmubörnin hafa gengið í ull-
arsokkum frá henni.
Helsta dægradvöl ömmu var að
leggja kapal. Hún gat setið tím-
unum saman við eldhúsborðið og
lagt kapal. Spilin hennar voru oft
orðin það máð og rúnuð á könt-
unum að erfitt var að sjá á þau.
Oft spilaði hún við okkur krakkana
og var þá spilað ólsen ólsen eða
rommý.
Ég á margar góðar minningar
um ömmu. Hún var ákveðin og
hélt eins lengi og hún gat í sjálf-
stæði sitt. Kæra amma, blessuð sé
minning þín.
Kristbjörg Guðmundsdóttir.
Kæra Lúlla frænka, nokkur
kveðjuorð til þín.
Í uppvexti þínum var Flatey í al-
faraleið og því mjög gestkvæmt.
Það var siður að greiða götur allra
án gjaldtöku. Þennan sið gerðir þú
að þínu lífsviðhorfi, það býst ég við
að allir hafi fundið sem kynntust
þér enda alltaf gott að heimsækja
þig.
Hún er ljúf minningin þegar ég
sem barn fékk að dvelja hjá þér á
Brunnhól. Seinna hugsa ég um
hvernig þú komst öllu í verk sem
þú gerðir. Hugsaðir um þitt stóra
heimili þar sem bæði var símstöð
og kirkjustaður auk búskapar.
Samt gastu með þínum flinku
höndum saumað föt á unga og
gamla og sinnt okkur börnunum
með þinni glöðu létta lund.
Þegar þið fluttuð á Höfn keypt-
uð þið Stuðlafoss sem var æsku-
heimili mitt. Þegar ég kom þang-
að í heimsókn fannst mér ég alltaf
kominn heim. Kannski tókstu líka
að þér móðurhlutverkið eftir minn
móðurmissi. Ekki spillti að ég og
þín börn vorum hvert á sínu árinu
og urðum því góðir leikfélagar.
Það var ekki af skyldurækni að ég
skrapp oft til þín í Kópavoginn.
Það var svo gefandi að spjalla við
þig og fræðast um liðna tíma og
þá má ekki gleyma hlut eigin-
mannsins, Stefáns, sem var svo
framúrskarandi hógvær en lagði
oft til hnyttnar og skynsamlegar
athugasemdir. Það var leitun að
eins samhentum hjónum og ykk-
ar.
Ekki gleymdir þú að heimsækja
mig þegar ég lá á sjúkrahúsi og
gafst þér góðan tíma til að stytta
mér stundir þar. Er víst að þú hef-
ur sinnt fleirum á sama hátt.
Nú eru þið systkinin frá Flatey
öll horfin yfir móðuna miklu en
minningin lifir áfram með okkur
og það er orðinn stór ættleggur
sem heldur uppi merki ykkar.
Guð geymi þig, Lúlla mín, og
blessi afkomendur þína.
Guðmundur Sigurðsson.
LOVÍSA
JÓNSDÓTTIR
AFMÆLIS- og minningar-
greinum má skila í tölvupósti
(netfangið er minning-
@mbl.is, svar er sent sjálf-
virkt um leið og grein hefur
borist) eða á disklingi. Ef
greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsyn-
legt er að tilgreina símanúm-
er höfundar og/eða sendanda
(vinnusíma og heimasíma).
Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfi-
legri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar séu um 300 orð
eða 1.500 slög (með bilum) en
það eru um 50 línur í blaðinu
(17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmark-
ast við eitt til þrjú erindi.
Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5–15 línur, og votta
virðingu án þess að það sé
gert með langri grein. Grein-
arhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka
og börn og loks hvaðan útför-
in verður gerð og klukkan
hvað. Ætlast er til að þetta
komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu
greina, enda þótt þær berist
innan hins tiltekna frests.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina