Morgunblaðið - 11.11.2003, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. NÓVEMBER 2003 33
Siguroddur átti góða konu, Fann-
eyju Einarsdóttur Long, kjóla-
meistara, en hún lést á sl. ári. Þeim
varð fimm barna auðið, sem öll eru
uppkomin. Fanney starfaði einnig
mikið í Alþýðuflokknum í Reykja-
vík, m.a. í Kvenfélagi Alþýðuflokks-
ins í Reykjavík. Voru þau hjónin
mjög samhent. Siguroddur og fjöl-
skylda hans voru í Fríkirkjunni í
Reykjavík og starfaði Siguroddur
mikið þar. Móðir hans, Pálína Þor-
finnsdóttir, var mikil fríkirkjumann-
eskja.
Siguroddur var mjög traustur
maður. Það var ávallt unnt að reiða
sig á hann. Þeim fækkar nú gömlu
krötunum, sem voru í framvarðar-
sveit og héldu uppi starfi Alþýðu-
flokksins í Reykjavík um langt
skeið og aldrei brugðust þótt á móti
blési á stundum. Siguroddur var
einn þeirra. Hann var sannur eð-
alkrati.
Ég og kona mín, Dagrún, vottum
börnum Sigurodds og fjölskyldum
þeirra innilega samúð okkar vegna
fráfalls Sigurodds. Drottinn blessi
minningu hans.
Björgvin Guðmundsson.
Siguroddur Magnússon, vinur
okkar og félagi, er látinn 85 ára að
aldri. Hann lærði rafvirkjun og
starfaði lengst af sem sjálfstæður
rafverktaki í Reykjavík. Siguroddur
starfaði mikið að félagsmálum í sínu
fagi og var í sveinsprófsnefnd í raf-
virkjun árin 1946–1954. Formaður
nefndarinnar var hann árin 1954–
1958 og aftur 1963–1996. Þar að
auki sat hann nokkur ár í stjórn Fé-
lags löggiltra rafverktaka í Reykja-
vík.
Fyrstu kynni mín af Siguroddi
voru árið 1990 þegar ég varð próf-
nefndarmaður undir hans stjórn.
Mér varð það fljótlega ljóst að
hann gerði miklar kröfur til okkar
nefndarmanna um undirbúning fyr-
ir sveinsprófin, enda mikið í húfi
fyrir nemendur eftir margra ára
nám. Siguroddur þótti fastur fyrir í
samskiptum sínum við próftaka, en
honum var það mikilvægt að slaka
aldrei á kröfum um kunnáttu til
sveinsprófs. Þótt mörgum hafi
fundist Siguroddur hrjúfur, var það
þó bara á yfirborðinu. Okkur sam-
starfsmönnum hans var vel ljóst að
undir bjó ljúfur og traustur félagi,
sem sinnti störfum sínum af um-
hyggju og nærgætni. Hann var alla
tíð mjög virkur í félagi okkar raf-
verktaka í Reykjavík og mætti vel
á fundi. Hann fór ekki dult með
skoðanir sínar, en kunni að lofa það
sem lofsvert var. Það var okkur
yngri mönnunum mikilvægt að
heyra viðhorf hans því við vissum
að hann bar hag okkar og félagsins
fyrir brjósti. Ég vil fyrir hönd
Samtaka atvinnurekenda í raf- og
tölvuiðnaði og Félags löggiltra raf-
verktaka, senda fjölskyldu Sigur-
odds Magnússonar innilegar sam-
úðarkveðjur.
Minningin um góðan félaga og
vin lifir.
Ómar Hannesson.
Siguroddur Magnússon var einn
af helstu mönnum í forystusveit
rafiðnaðarmanna seinni helming
síðustu aldar. Hann tók sveinspróf í
rafvirkjun 1944. Hann var þátttak-
andi í stofnum félags rafiðnaðar-
nema og iðnnemasambandsins á
námsárum sínum. Fór nánast beint
í stjórn sveinafélagsins eftir sveins-
próf og er þar 1946-1948 og er for-
maður Félags íslenskra rafvirkja
1947-1948. Hann tók meistarapróf
árið 1947 og svo löggildingu 1948
og hefur eigin starfsemi sem raf-
verktaki. Siguroddur var ætíð mik-
ill áhugamaður um menntamál í
rafiðnaðargreinum og fór í sveins-
prófsnefnd rafvirkja, fyrst fyrir
hönd FÍR árið 1946 og svo fyrir
meistarafélagið. Hann er formaður
sveinsprófsnefndarinnar 1954-1958
og tekur svo aftur við formennsku
1963 og er það þar til hann hættir í
nefndinni árið 1996. Eftir að hann
hóf eigin atvinnustarfsemi fór hann
fljótlega í stjórn Félags löggiltra
rafverktaka og var virkur innan
samtaka Landssambands íslenskra
rafverktaka. Siguroddur var auk
þess virkur félagsmaður hjá Al-
þýðuflokknum og sinnti margs kon-
ar trúnaðarstöfum fyrir flokkinn.
Ég kynntist Siguroddi allvel í
störfum mínum fyrir eftirmenntun-
arnefnd rafiðna og störf í fræðslu-
nefndum í rafiðnaðargeiranum.
Reyndar kynntist hver einasti raf-
virki Siguroddi í sveinsprófum þau
50 ár sem hann var þar og er hann
nokkurs konar guðfaðir drjúgs
hluta íslenskra rafvirkja. Hann
fylgdist vel með framförum í rafiðn-
aðargeiranum og var ætíð boðinn og
búinn til þess að huga að því hvern-
ig hægt væri að þróa nám rafiðn-
aðarmanna samfara tækniþróun-
inni. Eins og sést á upptalningunni
hér að framan, fer það ekki á milli
mála að Siguroddur var einn af leið-
andi forystumönnum í rafiðnaðar-
geiranum og hafði víða áhrif á
framþróun innan geirans. Hann var
ákaflega þægilegur í samstarfi og
tók jákvætt á málum, vinsæll meðal
félaga sinna. Vinur vina sinna. Í
þeim vandræðum sem risu upp inn-
an menntakerfis rafiðnaðarmanna
fyrir nokkru kom glöggt fram
hversu mikla umhyggju Siguroddur
bar fyrir velferð menntunar rafiðn-
aðarmanna. Þrátt fyrir að hann
væri hættur störfum fylgdist hann
mjög vel með framþróun mála og
var oft í sambandi vegna þess.
Fyrir hönd Rafiðnaðarsambands
Íslands færi ég Siguroddi þakkir
fyrir hans miklu og óeigingjörnu
störf fyrir rafiðnaðargeirann. Ég
færi fjölskyldu Sigurodds hugheilar
samúðaróskir frá rafiðnaðarmönn-
um.
Guðmundur Gunnarsson.
Tuttugasta öldin var öld framfara
í íslensku þjóðlífi. Í mínum huga er
hlutur sjómanna, verslunarmanna,
bænda og iðnaðarmanna þar
stærstur. Þessar stéttir byggðu
upp atvinnulíf, hver á sínu sviði,
sem varð undirstaða nútíma vel-
megunar meðan áhersla háskóla-
menntunar var lögð á menntun
embættismanna.
Nú er þessi kynslóð frumherja
atvinnulífsins óðum að týna tölunni.
Við fylgdum Björgvini Fredrik-
sen til grafar fyrir nokkrum dögum
og nú Siguroddi Magnússyni raf-
virkja.
Saga rafvirkjunar á Íslandi hefst
með tuttugustu öldinni og er þróun-
in með ólíkindum. Öll tilvera nú-
tímamannsins er háð rafmagninu.
Siguroddur Magnússon er einn
þeirra manna sem tóku við af frum-
herjunum á fjórða og fimmta tug
aldarinnar við rafvæðingu atvinnu-
lífs og byggðar og hefur ásamt
sinni kynslóð markað þar braut.
En hann hefur komið víðar við.
Iðnaðarmannafélagið í Reykjavík
hefur til langs tíma notið starfs-
krafta hans og þar, eins og innan
raða rafvirkja og rafverktaka, hefur
hann barist fyrir hugsjónum sínum
og iðnaðarmanna og setið í stjórn
þess, lengst af sem ritari.
Árið 1926 innréttuðu iðnaðar-
menn baðstofu í iðnaðarmannahús-
inu við Lækjargötu. Hún var glæsi-
legur minnisvarði um íslenskt
handverk. Eins og kunnugt er varð
eldur laus í húsinu í júní 1986. Þar
gjöreyðilagðist baðstofan.
Borgarráð tók þá ákvörðun að
endurbyggja húsið eftir brunann og
vann Iðnaðarmannafélagið að upp-
byggingunni og gaf m.a. forsögn
um uppbyggingu baðstofunnar. Sig-
uroddur var í þáverandi stjórn fé-
lagsins sem vann þar ómetanlegt
verk.
Siguroddur var heiðursfélagi í
Iðnaðarmannafélaginu í Reykjavík.
Á aðalfundi Iðnaðarmannafélags-
ins nú í vor var Siguroddur mættur
þrátt fyrir að af honum væri dregið
vegna veikinda. Þar tók hann til
máls rökfastur og málefnalegur
eins og ætíð. Það var hans síðasta
kveðja til okkar sem tekið höfum
við og um leið kennslustund í rök-
fimi.
Við iðnaðarmenn kveðjum Sigur-
odd með orðunum sem skráð eru
með höfðaletri yfir dyrum baðstof-
unnar: „Verkið lofar meistarann.“
F.h. Iðnaðarmannafélagsins í
Reykjavík,
Ásgrímur Jónasson.
✝ Þorbergur Guð-jónsson frá Mel-
koti í Leirársveit
fæddist 20. septem-
ber 1911 á Kirkjubóli
í Innri-Akranes-
hreppi í Borgarfirði.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Akraness 5. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar Þorbergs
voru Guðjón Jónsson,
f. í Belgsholtskoti í
Melasveit 13. janúar
1873, d. 26. október
1960 og Ólöf Þor-
bergsdóttir, f. á Arn-
arstöðum í Hraungerðishreppi í
Flóa 3. maí 1873, d. 9. ágúst 1954.
Þau giftust 1908 og voru líklega
fyrsta árið á Akranesi. En fluttu
svo að Kirkjubóli í I-Akranes-
hreppi og hófu þar búskap. Árið
1912 fluttu þau að Hrauntúni í
Leirársveit. En
lengst bjuggu þau í
Melkoti í Leirársveit
eða frá 1921 til 1947.
Þorbergur var þriðji
í röð sex systkina og
síðastur þeirra til að
kveðja þennan heim.
Systkini hans voru:
Þorgrímur, f. á
Kirkjubóli 11.9. 1909,
d. 17.8. 1910, Sigríð-
ur Þorgerður, f. á
Kirkjubóli 10.10.
1910, d. 14.4. 1995,
Ágúst Sigurður, f. í
Hrauntúni 28.8.
1912, d. 3.9. 1995, Jóhanna, f. í
Hrauntúni 30.12. 1913, d. 8.4. 2003
og Auður Kristín Guðjónsdóttir, f. í
Hrauntúni 29.5. 1916, d. 4.2. 1996.
Útför Þorbergs fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Undanfarnar vikur hefur mér verið
tíðhugsað til Þorbergs frænda míns.
Ég hef verið að fara yfir það sem okk-
ur fór á milli síðast þegar við hittumst.
Hreinrita fáeinar línur sem ég hafði
skrifað hjá mér og setja fram spurn-
ingar sem ég ætlaði að spyrja í næstu
heimsókn. Af heimsókninni verður
ekki og spurningunum verður ekki
svarað.
Það eru um tuttugu ár frá því að
leiðir okkar Þorbergs lágu saman. Ég
bjó þá á Akranesi og þekkti ekki til
fjölskyldu minnar þar. Vissi þó að þrjú
ömmusystkin mín höfðu flust úr Fló-
anum upp í Borgarfjörð í upphafi 19.
aldar. Einn góðan veðurdag stendur
fyrir utan hjá mér maður, nauðalíkur
föður mínum sáluga, hann heilsar og
segist vera frændi minn. Þetta var
upphafið af kynnum okkar Þorbergs
og Auðar systur hans. Margar stundir
áttum við saman eftir þetta, fyrst þar
sem þau bjuggu á Hjarðarholti svo að
Höfðagrund. Og það er skemmst frá
því að segja að þau Þorbergur og Auð-
ur höfðu frá mörgu áhugaverðu að
segja. Þau opnuðu mér sýn inn í sögu
ættar minnar sem mér hefði annars
ekki hlotnast. Þorbegur var nefnilega
drjúgur við ættfræðigrúskið eftir að
hann hætti að vinna og Auður mundi
ýmislegt sem bróðirinn hafði ekki á
takteinum. Þannig snerust samveru-
stundir okkar mest um ættfræði og
liðna daga.
Þorbergur var 10 ára gamall þegar
foreldrar hans fluttu að Melkoti. Þar
tók hann þátt í bústörfum eins og
barna var háttur. Þegar fram liðu
stundir fóru systkini hans að heiman
en hann og Auður dvöldu áfram í for-
eldrahúsum. Árið 1947 urðu hlut-
verkaskipti í Melkoti. Þorbergur tók
við búi föður síns en Guðjón og Ólöf
drógu sig í hlé enda orðin fullorðin og
lúin. Þorbergur bjó í Melkoti í félagi
við systur sína fram til hausts 1974.
Þannig varð þjóðhátíðarárið síðasta ár
búskapar þeirra. Við tók nýtt skeið, ár-
in á Akranesi, þar sem nær öll þeirra
fjölskylda var. Nærvera við hana
skipti þau miklu máli. Þorbergur og
Auður voru bæði ógift og barnlaus. Á
Akranesi vann Þorbergur hjá Tré-
smiðjunni Akri í hálfu starfi. Hann
hætti þar árið 1984, þá orðinn 73 ára
gamall.
Guðjón og Auður bjuggu á nokkrum
stöðum á Akranesi. Á Höfðagrund 8 í
nálægð við dvalarheimilið Höfða
bjuggu þau frá 1984. Þegar Auður fell-
ur frá flytur Þorbergur inn á Höfða.
Ég minnist Begga frænda með
hlýju og þakklæti enda kynntist ég
einstökum ljúflingi, frændræknum og
hjálpfúsum manni. Orð Hallgríms Pét-
urssonar skálds, „lítillátur, ljúfur, kát-
ur“ finnast mér eiga við frænda minn
úr Borgarfirði. Blessuð sé minning
hans.
Eiríkur G. Guðmundsson.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(H. Andrésd.)
Þessar ljóðlínur gætu hafa verið orð
frænda míns Þorbergs Guðjónssonar
sem látinn er í hárri elli en var búinn
að líða mikið vegna augnsjúkdóms í
mörg ár. Þorbergur, sem alltaf var
kallaður Beggi, skipaði stóran sess í lífi
mínu. Hann var móðurbróðir minn og
bjó í Melkoti í Leirársveit en þaðan á
ég mínar bestu og ljúfustu æskuminn-
ingar. Ég var mörg sumur í sveit í
Melkoti og man þann tíma vel. Ég
minnist ömmu minnar og afa, Auðar
frænku minnar, frændsystkina minna
og fleira fólks sem þarna bjó og starf-
aði um lengri eða skemmri tíma, undir
handleiðslu Begga frænda. Beggi var
einstaklega ljúfur og hjartahlýr mað-
ur, barngóður og umfram allt kátur og
skemmtilegur. Mér eru minnisstæðar
samverustundirnar í stofunni í Melkoti
þegar frændi minn hafði safnað saman
heimilisfólkinu og gestum í kringum
sig, settist við orgelið og spilaði og allir
sungu með af hjartans innlifun. Fjöl-
margar minningar tengdar frændfólki
mínu í Melkoti koma upp í hugann og
ekki hvað síst minningarnar um
Begga frænda minn í leik og starfi sem
ekki verða tíundaðar hér. Æskuárin
liðu og ég fullorðnaðist og eignaðist
mína fjölskyldu. Þrátt fyrir það voru
fjölskylduböndin jafn sterk og áður og
efldust frekar með árunum. Beggi
fylgdist með vexti og viðgangi fjöl-
skyldu minnar, fagnaði fæðingu barna
minna og þegar þau uxu úr grasi
fylgdist hann með þeim og þeirra
börnum. Hann frændi var örlátur
maður, hann lét margar krónur af
hendi rakna til þeirra sem hann taldi
að ættu bágt og væru hjálpar þurfi.
Hann ætlaðist aldrei til þess að honum
væru færðar sérstakar þakkir fyrir,
svo eðlilegt og sjálfsagt fannst honum
að rétta fram hjálparhönd.
Árið 1974 fluttist Beggi frændi úr
sveitinni og settist að á Akranesi og
bjó þar til æviloka. Síðast bjó hann á
Dvalarheimilinu Höfða þar sem hann
fékk góða umönnun og ber að þakka
það af alhug.
Ég vil að leiðarlokum þakka Begga
frænda mínum fyrir allt það sem hann
var mér og fjölskyldu minni. Minn-
inguna um góðan mann geymi ég í
hjarta mínu. Far þú í Guðs friði.
Kveðja.
Lóa Gunnars.
ÞORBERGUR
GUÐJÓNSSON
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez)
Elsku Beggi minn, kærar þakk-
ir fyrir allt og allt.
Sæunn I. Sigurðardóttir.
HINSTA KVEÐJA
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Einstakir legsteinar
Sérhannaðar englastyttur
úti og inni
Verið velkomin
Legsteinar og englastyttur
Helluhrauni 10 220 Hfj.
Sími : 565-2566
Engl a s te ina r
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐRÚN G. GUÐNADÓTTIR
bókbindari,
Fífuhvammi 33,
Kópavogi,
lést mánudaginn 10. nóvember.
Sigrún Gunnlaugsdóttir, Karl Herbertsson,
Jón H. Gunnlaugsson, Bryndís Gunnarsdóttir,
Óskar Gunnlaugsson, Anna Axelsdóttir,
Hjalti Gunnlaugsson, Kolbrún Ingimarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.