Morgunblaðið - 11.11.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. NÓVEMBER 2003 37
✝ Guðrún Gísla-dóttir fæddist á
Arnarnesi í Dýrafirði
6. febrúar 1916. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli laug-
ardaginn 1. nóvem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar Guðrúnar
voru Gísli Þórlaugur
Gilsson óðalsbóndi á
Arnarnesi, f. 13.
febrúar 1884, d. 29.
mars 1962, og kona
hans, Sigrún Guð-
laugsdóttir húsfrú á
Arnarnesi, f. á Þröm í Eyjafirði 4.
febrúar 1881, d. 27. mars 1960.
Systkini Guðrúnar eru Elínborg,
f. 15. ágúst 1914, gift Einari Þóri
Steindórssyni, f. 9.
október 1916, d. 19.
apríl 1991; Friðdóra,
f. 24. september
1917; Höskuldur, f.
26. nóvember 1918,
d. 1931; Svanfríður,
f. 4. júlí 1923, gift
Páli Eiríkssyni, f. 16.
júlí 1921; Þórlaug, f.
6. nóvember 1924, d.
5. maí 1925.
Guðrún var ógift
og barnlaus. Hún
var lengst af ráðs-
kona hjá styrktar-
félagi vangefinna í Lyngási.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Nú þegar jólin nálgast, hátíð ljóss
og fjölskyldutengsla, er þér kippt í
burtu frá ástvinum þínum en þú ert
laus við þjáningar og veikindi sem
háðu þér síðustu árin. Þér sem aldrei
varð misdægurt, sterk, traust og
hvers manns hugljúfi sem kynntust
þér. Meðal minna björtustu bernsku-
minninga eru um stóru systur sem
alltaf kunni ráð við öllum vanda.
Elsku systir mín, ég þakka þér all-
ar yndislegu stundirnar sem við átt-
um saman. Þú hafðir yndi af kvæðum
og ég kveð þig með einu litlu ljóði.
Og vel ég man, hve mild þú varst og góð.
Hve minning þín í hvítum ljóma skín.
Og þér ég söng hvern æsku minnar óð,
og ef ég söng um blóm og stjörnur ljóð,
það voru líka kvæði, sem ég kvað til þín.
(Tómas Guðmundsson.)
Fríða.
Ef ég yrði beðin að skilgreina orðin
fegurð og hjartagæsku myndi ég
svara að bragði: ,,Það er eins og Rúna
frænka.“ Ég held að þetta segi nánast
allt sem segja þarf um Rúnu frænku
mína og ég veit að flestir væru mér
sammála. Hún var fögur kona sem
var svo uppfull af hlýju og góðsemd
sem gerðu viðmót hennar og fram-
komu í alla staði þægilega. Maður
kom aldrei að tómum kofunum hjá
henni hvort sem var með hlýjum
strokum á vanga, nýprjónuðum ullar-
sokkum, „bakkelsi“ og kannski einu
súkkulaðistykki til að taka með í nesti,
eins og hún orðaði það. Rúna var líka
svona kona sem tryggði alltaf að mað-
ur væri nú örugglega með rennt upp í
háls og góðan trefil svo ekki kæmist
kul að manni. Þetta voru hlutir sem
skiptu hana miklu máli og voru nota-
legir fyrir viðtakandann hverju sinni.
Þegar ég var lítil stelpa var ég
stundum í pössun hjá Rúnu og þá bjó
hún á Hrísateig ásamt Dóru systur
sinni. Mér þótti kalda útigeymslan á
Hrísateignum alltaf eitthvað svo
spennandi og mér þótti líka svo
merkilegt að mjólkin kæmi köld úr
henni og þetta var ekki rafknúinn ís-
skápur. Svo var mjólkin sem úr köldu
geymslunni kom svo miklu betri en sú
sem var í ísskápnum heima hjá mér!
Mér þótti Rúna alltaf svo vel til höfð í
fallegum blússum og pilsum með
snyrtilega bundna svuntu til að hlífa
fötunum. Hún fór vel með sína hluti
og ég man hvað mér þótti alltaf leynd-
ardómsfullt þegar hún opnaði skápinn
sinn og inn í honum var allt svo vand-
lega brotið saman og sumt var vafið
inn í plast eða pappír og bundið fyrir.
Það sem barnshugann langaði að vita
hvað væri í öllum þessum pinklum er
varla hægt að lýsa. Svo bönkuðu ung-
lingsárin upp á hjá mér og það verður
að viðurkennast að lengra leið á milli
heimsókna en þær voru samt sem áð-
ur nokkrar. Stundum átti Rúna það til
að senda mig heim með fullt box af
kleinum sem hún hafði bakað og þó
maður væri unglingur á þessum svo-
kallaða viðkvæma aldri fannst manni
ekkert tiltökumál að ferðast í strætó
með gamalt Mackintosh’s box, senni-
lega af því að það var frá Rúnu. Nú
fyrir stuttu fengum við lánaða gamla
ljósmynd af henni sem tekin var á
ljósmyndastofu þegar hún var 16 ára.
Allir sem sjá þessa mynd hafa á orði
hversu falleg konan eða stúlkan sé á
þessari mynd. Þessi mynd og minn-
ingar mínar um Rúnu munu fylgja
mér um ókomna framtíð. Megi minn-
ingin um góða konu lifa.
Þín frænka
Svanfríður (Fríða litla).
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Kæra frænka, takk fyrir þær
stundir sem við áttum saman og
þakka þér fyrir góðar og fallegar
minningar um þig sem ég mun ávallt
geyma í hjarta mínu.
Páll Ingi.
Ég man í æsku þú mild varst og góð,
þá minning ég geymi í huga mínum.
Nú ertu laus úr fjötrum og flutt á nýja slóð,
frjáls og heil af veikindum þínum.
Á eilífðarlandinu allir fá skjól,
ekkert sem þreytir né mæðir.
Nú ertu komin í sumar og sól
og svífur um englanna hæðir.
(Helga Guðmundsdóttir.)
Ég kveð þig góða frænka og þakka
fyrir mig.
Arnþrúður Anna.
Ég man alltaf þegar ég sá hana
fyrst. Há kona, grönn og glæsileg.
Hún hafði sterkan svip, ákveðinn en
um leið mildan og hlýjan. Leiðir okk-
ar lágu fyrst saman í Lyngási fyrir
einum 34 árum.
Lyngás er dagheimili fyrir fötluð
börn og unglinga. Það er rekið af
Styrktarfélagi vangefinna. Styrktar-
félagið var í sjálfu sér dálítið sérstakt
fyrirbrigði. Þarna voru það foreldr-
arnir sjálfir sem höfðu forystu um það
að reisa Lyngás. Þetta var dugmikið
fólk með háleitar hugsanir, langt á
undan sinni samtíð og réð til sín
starfsfólk sem var tilbúið að taka þátt
í þessu frumkvöðlastarfi. Í þeim hópi
var Guðrún Gísladóttir.
Hennar ríki var eldhúsið, þar var
hún drottning í ríki sínu. Vann hún sín
verk þar með glæsibrag. Hún lagði
mikið upp úr því að bjóða upp á hollan
og góðan mat og var umhugað um að
börnin borðuðu vel.
Hún var ekki bara meðvituð um að
þau fengju líkamlega næringu heldur
var þeirrar skoðunar að andlega nær-
ingin væri ekki síður mikilvæg. Henni
var þess vegna umhugað um að börn-
unum liði vel í sál sinni og bar hún vel
hag þeirra fyrir brjósti.
Guðrún eignaðist sjálf aldrei nein
börn en væntumþykja hennar í garð
barnanna í fjölskyldunni sinni var
henni í blóð borin líkt og væntum-
þykja hennar til barnanna í Lyngási.
Guðrún var fagurkeri á vissan hátt,
enda ætíð vel til höfð. Snyrtimennska
var sjálfsagður þáttur í lífi hennar,
hvort sem það var á hennar heimili
eða á vinnustað. Aldrei hef ég komið
inn í hreinna eldhús en það sem hún
réð yfir í Lyngási.
Hún hélt ekki bara vel utan um eld-
húsið sjálft heldur var henni umhugað
um líðan starfsfólksins. Engu að síður
gerði hún miklar kröfur til síns fólks
og vildi að það skilaði sínu verki vel.
En ef eitthvað var að lagði hún allt í
það að viðkomandi liði vel og notaði þá
öll ráð til þess.
Guðrún var kona sem hugsaði ætíð
um aðra á undan en sjálfri sér. Hún
lét alltaf þarfir annarra ganga fyrir.
Hún átti oft við erfið veikindi að stríða
en með óbilandi kjarki og dugnaði
stóð hún ætíð upp aftur. Oft hefur hún
eflaust gengið nærri sér en þannig
var hún.
Fjölskylda hennar reyndist henni
alltaf vel og var henni svo mikils virði.
Guðrún bjó með systur sinni, Frið-
dóru. Það var auðséð hvað þær báru
mikla virðingu hvor fyrir annarri og
vænumþykjan á milli þeirra mikil.
Þær bjuggu sér fallegt og hlýlegt
heimili, síðustu árin í Bólstaðarhlíð.
Guðrún var stolt af uppruna sínum
og talaði alltaf fallega um sveitina sína
og fólkið sitt. Hún ferðaðist líka eins
oft og hún gat til æskustöðva sinna í
Dýrafirði og átti þar góðar stundir.
Guðrún starfaði í 25 ár í Lyngási.
Hún var starfsmaður af gamla skól-
anum sem hvorki var lítandi á klukk-
una né skrifandi niður alla sína tíma.
Passa varð upp á að hún fengi sína frí-
tíma, svo óbilandi var dugnaður henn-
ar og trúmennska. Sem virðingarvott
fyrir störf sín var Guðrún í lok starfs-
tíma síns á Lyngási heiðruð með gull-
úri.
Okkar samskipti voru alla tíð mjög
góð. Henni hefur eflaust ekkert litist
á þessa ungu stelpu sem kom til að
gerast forstöðukona í Lyngási. Það
breyttist þó fljótt, sem betur fer.
Samstarf okkar var ætíð mjög gef-
andi og virti ég hana mikils enda af
miklu að læra.
Ég kveð nú Guðrúnu með þakklæti
og virðingu um leið og ég votta systr-
um hennar og öðrum ástvinum samúð
mína.
Hrefna Haraldsdóttir.
Aðeins sá, sem drekkur af vatni þagn-
arinnar, mun þekkja hinn volduga söng.
Og þegar þú hefur náð ævitindinum,
þá fyrst munt þú hefja fjallgönguna.
Og þegar jörðin krefst líkama þíns,
muntu dansa í fyrsta sinn.
(Úr Spámanninum.)
Elsku Rúna, eftir langvarandi veik-
indi kvaddir þú þennan heim á fal-
legum vetrardegi.
Það er með söknuði sem við kveðj-
um þig en minningarnar um samveru-
stundirnar eru góðar. Alltaf var gam-
an að koma til þín og ömmu, fyrst á
Hrísateig svo í Bólstaðarhlíðina.
Pönnukökurnar þínar, sem alltaf voru
á boðstólum, voru þær bestu í heimi
og þegar við fórum var alltaf ein-
hverju góðgæti laumað að okkur svo
að við yrðum nú ekki svöng á leiðinni
heim. Það fór enginn með tóman
maga frá þér, þannig varst þú.
Minningarnar um þig geymum við í
hjarta okkar. Bless, elsku Rúna, og
megi Guð geyma þig.
Elsku amma, Ella og Fríða, við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Kveðja
Garðar, Katrín, Dóra
og fjölskyldur.
Elsku Rúna, núna ertu farin frá
okkur. Við söknum þín og munum
alltaf muna eftir þér og hvað okkur
fannst alltaf gaman að koma til þín,
því maður fór aldrei tómhentur heim.
Þú fannst alltaf eitthvað fyrir okkur í
skápnum þínum, súkkulaði, nammi
eða bara einhverjar skálar sem þú
fannst og gafst okkur.
Við kveðjum þig nú, Rúna, þú varst
yndisleg frænka og við eigum eftir að
sakna þín.
Kveðja
Erna María og Viktoría.
GUÐRÚN
GÍSLADÓTTIR
Við færum þakkir þeim fjölmörgu sem sýndu
okkur samúð og hlýju við fráfall eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
ÞORGEIRS ÞORGEIRSONAR
rithöfundar og kvikmyndagerðarmanns,
Bókhlöðustíg 6b,
Reykjavík.
Vilborg Dagbjartsdóttir,
Þorgeir Elís Þorgeirsson, Guðrún Jóhannsdóttir,
Egill Arnaldur Ásgeirsson, Laufey Hálfdanardóttir,
Bergur Þorgeirsson,
Edda Þorgeirsdóttir,
Vilborg Egilsdóttir,
Þórunn Egilsdóttir.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HELGA BENEDIKTSDÓTTIR,
Miðengi,
Grímsnesi,
verður jarðsungin frá Selfosskirkju fimmtu-
daginn 13. nóvember kl. 13.
Jarðsett verður að Búrfelli.
Halldóra Kristinsdóttir, Guðbrandur Kristjánsson,
Valgerður Kristinsdóttir, Gústav Guðnason,
Þórunn Kristinsdóttir, Eiríkur Helgason,
Katrín Kristinsdóttir, Árni Þorvaldsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg eiginkona mín, móðir, amma, systir
og mágkona,
SÓLEY BRYNJÓLFSDÓTTIR,
Stórási 7,
Garðabæ,
verður jarðsungin frá Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði
miðvikudaginn 12. nóvember kl. 15.00.
Bjarni Ágústsson,
Bryndís Bjarnadóttir,
Melkorka Sóley Glúmsdóttir,
Karl Brynjólfsson, Kristín Kristjánsdóttir,
Haukur Lyngdal Brynjólfsson, Ásgerður Hjörleifsdóttir,
Bragi Brynjólfsson, Guðlaug Brynjólfsdóttir.
Elskuleg móðir okkar,
GUNNHILDUR SESSELJA JÓNSDÓTTIR
frá Ásgarði,
Miðneshreppi,
verður jarðsungin frá Safnaðarheimilinu Sand-
gerði fimmtudaginn 13. nóvember kl. 15.00.
Jarðsett verður í Hvalneskirkjugarði.
Börnin.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug vegna andláts og útfarar elskulegs
föður, tengdaföður, afa og langafa,
JÓSEFS EINARS MARKÚSSONAR
frá Görðum, Aðalvík,
Þverbrekku 4,
Kópavogi.
Arnar Jósefsson, Margrét Tómasdóttir,
Hrafnhildur R. Jósefsdóttir, Þorleifur Finnsson,
Helga Jóhanna Jósefsdóttir, Guðni M. Guðmundsson,
Jósef Smári Jósefsson, Elin Jeppesen,
Arndís Sveina Jósefsdóttir, Sverrir Geirmundsson,
Markús Betúel Jósefsson, Aðalheiður L. Úlfarsdóttir,
Arndís Björg Smáradóttir, Gísli Georgsson,
barnabörn og barnabarnabörn. Fleiri minningargreinar um Guð-rúnu Gísladóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.