Morgunblaðið - 14.11.2003, Blaðsíða 6

6 | FÓLKIÐ | FÖSTUDAGUR 14|11|2003 MORGUNBLAÐIÐ
Þessir hógværu ungu menn eru í hljóm-
sveitinni Rottweilerhundum og hafa
framleitt heimildarmynd um sögu sveit-
arinnar. Sala hefst í BT í Smáralind kl.
14 á morgun og við það tækifæri rappa
hundarnir, árita DVD-diskinn og taka við
platínuplötu fyrir sölu á fyrri plötunni. Sú
seinni hefur náð gullsölu.
Það má segja að saga Rottweiler-
hunda sé mikilvægur kafli í sögu hiphops
á Íslandi. „Við ruddum brautina fyrir ís-
lenskuna í hiphoppi og höfum alltaf deilt
sviðsljósinu með öðrum óþekktum röpp-
urum, til að stækka senuna. Allir þeir
þekktustu í dag voru til dæmis gestir á
fyrstu plötunni okkar fyrir þremur árum;
Sesar A, Dóri í Bæjarins bestu, Vivid Bra-
in, Móri, Mezzías, Seppi og svo framvegis.
Núna rappa allir á íslensku, meira að
segja Forgotten Lores platan er einungis á
íslensku. Það er mjög fyndið,“ segir Blaz.
„Myndin sýnir ferilinn hvernig við breytt-
umst úr eðlilegum drengjum, óspilltum
rappstrákum, í það sem við erum í dag,“
segir Bent og hlær. Stinni tekur undir:
„Við urðum ofurseldir frægðinni og synd-
ugu líferni, enda heitir myndin Rokk-
stjörnur Íslands. Við lifum meira rokk-
stjörnulífi en nokkru sinni sjálfar
rokkstjörnurnar.“
En það er fleira á myndbandinu, s.s. tón-
leikaferð Rottweilerhunda erlendis. „Við
fórum til Svíþjóðar og Berlínar,“ segir
Blaz. „Og Lundar og Þýskalands,“ segir
Bent. „Við spiluðum einmitt í kartöflu-
geymslu í Berlín,“ klykkir Stinni út með.
Blaðamanni verður ljóst að þetta er sigld
sveit.
Einnig eru í heimildarmyndinni öll sjö
myndbönd Rottweilerhunda, þar á meðal
tvö sem voru bönnuð. Það fyrra, Sönn ís-
lensk sakamál, var sýnt í einn dag og það
síðara er Blautt malbik. „Þetta eru eig-
inlega flottustu myndböndin okkar og
þau hafa sama og ekkert sést, nema á
Netinu,“ segir Stinni.
– Er heimildarmyndin hugljúf?
„Nei, þetta er suddi,“ segir Blaz.
– Er hún þá bönnuð börnum?
„Nei, við vorum ekkert að senda hana
til kvikmyndaeftirlitsins,“ segir Blaz.
„Ég held hún væri nú bara bönnuð inn-
an tólf ára; það er ekkert tippi eða blóð í
myndinni,“ segir Bent. „Þótt blóðug tippi
séu sterkur þáttur í sögu Rottweiler þá
fer lítið fyrir þeim í myndinni,“ segir Lúlli.
„En það eru brjóst,“ skýtur Stinni inn í.
„Það eru brjóst í öllum bíómyndum,“
segir Bent og finnst það ekki tiltökumál.
– Á eitthvað annað eftir að vekja athygli?
„Já, við sviptum t.d. hulunni af sveita-
ballaliðinu, sem þykist allt vera svo klippt
og skorið. Þetta eru rammsódómískir
sultuhundar upp til hópa,“ segir Blaz.
„Svo sýnum við líka í óklipptri útgáfu
þegar Árni Johnsen slökkti á okkur í Eyj-
um og óeirðir fylgdu í kjölfarið. Þá sér
fólk að það sem við gerðum var rétt.“
Í gær var frumsýnt myndband við nýtt
lag Rottweiler á Popptíví.
– Hvernig lag er þetta?
„Ég efast um að fólki finnist erfitt að
túlka það þegar það heyrir það,“ svarar
Bent og gefur ekki meira út á það.
Blaz er nýkominn úr fjögurra mánaða
ferðalagi um Mið-Ameríku, þar sem hann
rappaði m.a. á hiphop-hátíð á Kúbu. „Ég
var búinn með peningana,“ segir hann
um ástæðuna fyrir því að hann er kominn
heim. „Það er eins gott að myndin selj-
ist,“ bætir hann við og hlær. „En ég hef
líka skrifað fullt og ég á nóg af efni.“
Það kann því að vera skammt að bíða
næsta afkvæmis hundanna, sem segjast
ekkert endilega á þeim buxunum að gefa
út á jólavertíðinni. Það gætu allt eins
komið hvolpar undir á öðrum árstímum.
|pebl@mbl.is
Morgunblaðið/Ásdís
Meiri rokkstjörnur
EN ROKKSTJÖRNURNAR
Eiginleikar Rottweilerhunda eru gott skaplyndi og skynsemi. Þeir eru
ágætis varðhundar og félagar og taka best góðlátlegum en styrkum aga.
Ekki má beita þá harðræði eða refsingum.
Þannig er Rottweilerhundum lýst á bók og af þeirri tegund eru ungir
menn sem breitt hafa úr sér í sófum blaðsins. „Þetta er gangsta-
stellingin,“ segir Blaz og setur upp groddabros. Stinni fær sér vatnssopa.
Þeir vilja ekki kaffi. Bent er á leiðinni. Hann missti af strætó.
15. nóvember
Ný heimildar-
mynd Rottweiler
kemur í búðir.
AÐ KOMA til Kambódíu frá Tailandi er eins
og að koma í aðra veröld. Samanburðurinn
er skarpur og strax á landamærunum blasti
við okkur hversu fátækt land Kambódía er.
Hundruð barna á öllum aldri, mörg hver ber-
andi minni börn á bakinu, bíða þar eftir
ferðamannarútunum til að betla. Þau biðja
ekki einungis um peninga, heldur einnig um
vatn, mat eða flíkur.
Þann dag sem ég og Kristjana Skagfjörð,
frænka mín og ferðafélagi, komum til
Kambódíu var óvenju heitt í veðri. Það var
því ekki mjög vinsælt þegar það kom upp úr
kafinu að vegabréfsáritanirnar sem við höfð-
um fengið hjá kambódískum erindreka í Taí-
landi reyndust vera rangt dagsettar og við,
ásamt um 30 öðrum, þurftum að bíða í 3
klukkutíma á meðan þessu var kippt í liðinn.
Eftir átakanlega bið og ýmsar geðsveiflur
innan hópsins fengum við loks að halda inn
í konungsríkið Kambódíu. Þar var okkur
hlaðið upp í ævaforna bleika rútu af tveimur
afskaplega brosmildum ungum mönnum
sem buðu okkur margfalt velkomin til
Kambódíu. Eftir að við svo lögðum af stað
héldu þeir uppi góðri stemmningu með kam-
bódískum bröndurum, sem aðallega sner-
ust um elskendur sem ákváðu á síðustu
stundu að ganga í klaustur, ef ég skildi rétt.
Þeim var líka mikið í mun að fræða okkur
um allar helstu tölulegar staðreyndir um
Kambódíu og héldu keppni um hver gæti
best borið fram nafnið á höfuðborginni
Phnom Penh (og var sjálfum mikið skemmt
fyrir vikið). Fyrsti áfangastaður okkar í
Kambódíu var Siem Reap, bær skammt frá
Angkor Wat-menjunum. Keyrslan þangað tók
um fimm klukkutíma og var ekki sú þægileg-
asta sem ég hef upplifað. Í Kambódíu er lít-
ið um malbikaða vegi fyrir utan Phnom Penh
og sumar holurnar í moldarveginum, sem
við keyrðum eftir, voru á stærð við heitu
pottana í Laugardalslauginni. Á vegi okkar
varð einnig brú, fræg meðal bakpokaferða-
langa í Suðaustur-Asíu, sem er svo illa á sig
komin að farþegarnir voru látnir stíga út á
meðan rútan skrölti löturhægt yfir.
Mestur hluti Kambódíu er afar flatur.
Stöku hæð brýtur upp endalausa sléttu af
ökrum, ám og litlum stöðuvötnum. Jarðveg-
urinn er rauður og þegar sólin lækkar á
himni verður sléttan næstum blóðlituð. Við
keyrðum í gegnum fjöldamörg þorp á leiðinni
en sáum næstum engin steypt hús. Fólkið
býr í viðarhúsum, oft á súlum. Við sáum líka
mikið af stórum viðarlíkneskjum af Búdda,
enda er allur þorri Kambódíubúa þeirrar trú-
ar.
Við komum til Siem Reap seint um kvöld
og köstuðum okkur í bólið á fyrsta gistihús-
inu sem við fundum. Í nágrenninu biðu okk-
ar svo frumskógardraugaborgirnar við
Angkor Wat.
LÍFIÐ Í KAMBÓDÍU
ÞRÁNDUR GRÉTARSSON