Morgunblaðið - 20.11.2003, Side 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. NÓVEMBER 2003 39
bjuggum saman á Hjarðarhaganum í
átta ár. Þótt ég væri ekki alltaf sú
þægasta í fjölskyldunni sýndir þú
mér aldrei óþolinmæði eða reiði. Ég
var alltaf viss um að þú stæðir með
mér í gegnum allt sem ég tæki mér
fyrir hendur.
Þegar ég var lítil fórum við saman
með Faðir vorið á hverju kvöldi og
eins og flest barnabörnin fékk ég oft
að heyra Sofðu unga ástin mín. Þú
gafst þér alltaf tíma til að leika við
mig, við tefldum oft saman og spil-
uðum, ég fékk alltaf að vinna alla
leiki. Þegar ég sá að ég væri ekkert
sérstaklega góð í skák skildi ég ekki
af hverju ég gat alltaf unnið þig. Ég
þurfti stöðugt að biðja þig um að
reyna að vinna en þú vildir ekki við-
urkenna að þú værir ekki að leggja
þig allan fram. Ætli þetta eigi ekki
þátt í því hversu tapsár ég er. Þú
dekraðir mig mjög mikið, þú hrósaðir
mér stöðugt og passaðir að mig skorti
ekki neitt.
Ég er mjög fegin að ég gat verið
hjá þér þegar þú kvaddir. Ég gat far-
ið með Faðir vor í síðasta sinn með
þér. Þó svo ég sé fegin að þú þurfir
ekki lengur að lifa í kvöl, verð ég að
vera eigingjörn og reið yfir því að ég
get ekki haft fleiri góð ár með þér. Ég
elska þig, elsku afi minn, og á eftir að
sakna þín óendanlega mikið. Ég veit
að þú verður alltaf með mér þangað
til ég kem til þín.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra máli ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum.)
Signý litla.
Að gengnum kærum vini, svila og
skólabróður – Helga Hallssyni – er
vissulega margs að minnast og margt
að þakka.
Við kynntumst fyrst sem bekkjar-
bræður í Loftskeytaskólanum, rétt
fyrir miðja síðustu öld. Þar hafði
Helgi nokkra sérstöðu því hann var
þá þegar maður „sigldur“, sem í þá
daga var hreint ekki sjálfsagt af tví-
tugum manni.
Helgi hafði veturinn áður stundað
nám við skoskan verslunarskóla, en
ákveðið að söðla um og gerast loft-
skeytamaður. Þetta vor útskrifaði
Landssíminn rétt um eitt hundrað
loftskeytamenn. Síðan reyndist, að
mig minnir, vera starf fyrir einn slík-
an, á togara. Helgi hreppti hnossið og
var vel að því kominn.
Við vissum næstu árin lítið af hvor
öðrum, en leiðir okkar lágu svo aftur
saman þegar við urðum svilar.
Kvæntumst hvor sinni Karlsdóttur-
inni, Eyjólfssonar bakara úr Bolung-
arvík. Þá vorum við öll ríkisstarfs-
menn, Katrín mín á Veðurstofunni,
en við hin starfandi hjá Landssíman-
um, við Rósa við stuttbylgjustöðina í
Gufunesi en Helgi tæknimaður á
Sölvhólsgötu.
Upp runnu ár gleði, glaums og
góðra stunda. Tími afmælisboða, jóla-
og nýársboða, samkomustunda hjá
tengdamömmu, berjatínslu og ferða-
laga.
Til ferðalaga var fyrstu árin not-
aður bjöllu-fólksvagn, sem var okkar
fyrsta bifreið.
Í þann litla bíl mátti koma ótrúlega
mörgu fólki. Tvenn hjón og tengda-
mamma og tvö börn (seinna þrjú) í
fanginu eða farangursrými fyrir aft-
an sætin – lítið mál. Þá var og vasa-
söngbókin með í för og mikið sungið.
Kirjaði hver með sínu nefi: Gibba,
gibba komiði greyin, Gunna var í
sinni sveit og hvað það nú heitir allt
saman.
Helgi hafði mjúka og fallega ten-
órrödd og söng í mörg ár í kirkjukór
Neskirkju.
Helgi var skemmtilegur maður.
Sögumaður, fróður og kímnigáfan í
góðu lagi. Voru ófá kvöldin sem setið
var að kaffiborði og velst um af hlátri
að frásögnum hans, sögðum með
hæglátum tilþrifum. Hann var maður
vandvirkur og vandur að virðingu
sinni í hvívetna. Ég held það hafi ver-
ið alveg sama til hverra verka hann
gekk, allt skyldi unnið óaðfinnanlega.
Ég minnist þess að einhverju sinni
átti Katrín að útbúa söngskrá fyrir
Veður- og Veiðistofu skemmtun.
Helgi og Rósa rákust inn og upphóf-
ust vangaveltur um hvernig þetta
yrði best gert. Helgi, úrræðagóður,
var ekki í vandræðum með það.
Teiknaði söngskrána og til að vera nú
viss um að allt yrði eins og best gæti
orðið mætti hann á staðinn, skreytti
hann með blöðrum í stíl við skrána og
samdi skemmtiatriði sem flutt var
um kvöldið.
Og hann var listfengur; hafði
reyndar numið teikningu veturinn
sem hann var í Skotlandi og svo síðar
hjá Sigfúsi Halldórssyni. Eru til eftir
hann margar vel gerðar og fallegar
myndir unnar í vatnsliti og aðrar í ol-
íu. Ef til vill hefur listnámið samt skil-
að sér best í uppeldi barnanna; Helgi
hafði alltaf nægan tíma til að segja
þeim til og örva til dáða við teikningu
og aðra listsköpun, sem áreiðanlega
hefur síðar reynst gott veganesti.
Listfengi má líka glöggt sjá á heimili
þeirra hjóna, sem voru allar götur
samstiga í að fegra, fægja, pússa og
prýða heima fyrir.
Helgi hugsaði alla tíð mikið um heils-
una, passaði upp á hvað hann lét ofan í
sig, stundaði gönguferðir, sund og aðra
hreyfingu. Við fórum saman á skíði og
meðal annars til Austurríkis. Helga
mun hafa þótt lítið koma til kunnáttu
minnar í hinni göfugu skíðaíþrótt og tal-
ið mig fremur vafasama landkynningu.
Hann reyndi því að kenna mér rétt fót-
brögð, réttan halla og beitingu stafa.
Árangurinn varð þó heldur rýr og um
síðir sagði Helgi af hófsemi sinni og um-
burðarlyndi „líklega eru skíðaskórnir
heldur stórir á þig“. Sjálfur sveif hann
niður brekkurnar svo unun var á að
horfa, fyrirhafnarlaust, á réttum hraða,
danglandi staf til vinstri og svo til
hægri, hárréttur halli og spyrnan góð.
Nú er komið að kveðjustund. Ég
þakka kærum vini ótalmargar
skemmtilegar samverustundir.
Ég votta aðstandendum Helga
mína dýpstu samúð.
Jón Óttarr.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast frænda míns Helga Halls-
sonar. Minningarnar eru margar og
góðar. Ber þá helst að nefna öll
skemmtilegu ferðalögin sem við fór-
um í með honum og fjölskyldu hans.
Margar myndir eru til úr þessum
ferðum og minningarnar frá því að ég
var lítil eru aðallega tengdar þeim.
Eitt sinn vorum við í Hljóðaklettum
og eftir góða máltíð var tekið til við að
vaska upp fína plastútilegusettið.
Uppþvotturinn fór fram við læk.
Sumir þvoðu leirtauið og létu það síð-
an fljóta niður lækinn, þar sem hinir
veiddu það upp og þurrkuðu.
Þegar árin liðu fækkaði í hópnum
því stærri börnin í fjölskyldunni
nenntu þá ekki lengur að ferðast með
okkur. Við vorum því oftast saman ég
og foreldrar mínir og Helgi, Rósa og
Helgi litli eins og við kölluðum hann
þá. Stundum fór amma Lína með.
Þetta voru skemmtilegar ferðir. Við
fórum t.d. nokkrum sinnum í Mun-
aðarnes og dvöldum jafnvel í tvær
vikur í senn. Það var ýmislegt brallað
og var Helgi frábær í því að hafa ofan
af fyrir okkur. Við spiluðum, sungum
og lékum okkur saman. Ég man sér-
staklega eftir einum leik, þar sem eitt
okkar átti að leika götunafn og hinir
að geta uppá hvert götunafnið væri.
Helgi var snillingur í þessu eins og
svo mörgu öðru. Hann hélt mikið upp
á götunafnið Helgamagrastræti.
Saug hann þá inn kinnarnar til að
gera sig enn grennri en hann var fyr-
ir. Ég man enn hvað við gátum hlegið.
Einu sinni fórum við saman á Vest-
firði og gistum í sumarbústað á Ísa-
firði. Þar dvöldum við í viku við söng
og leik. Einn daginn ætluðum við að
fara með ferjunni um Ísafjarðardjúp-
ið og Helgi átti að sjá um að vekja
okkur hin. Enginn var með vekjara-
klukku og GSM-símar voru ekki til í
þá daga. Helgi sagði að klukkuleysið
væri nú ekki vandamálið, hann hefði
eina innbyggða og skyldi sjá um að
vekja okkur hin. Sem hann og gerði.
Við klæddum okkur og ókum niður á
bryggju. Við héldum að við værum á
réttum tíma en horfðum á eftir bátn-
um sigla úr höfninni. Við höfðum þá
klikkað á brottfarartímanum en bát-
urinn átti að fara hálfri klukkustund
fyrr en við héldum. Við létum það
ekki á okkur fá. Vorum eiginlega
hálffegin eftirá því að veðrið varð öm-
urlegt, rigning og suddi. Síðar frétt-
um við að báturinn hefði lent í vand-
ræðum vegna veðursins. Við dvöldum
sem sagt inni þennan dag og Helgi
keypti handa mér og Helga litla
myndir til að mála á eftir númerum.
Það var honum líkt að koma með ein-
hverjar skemmtilegar gjafir þegar
enginn átti von á. Hann hafði alla tíð
mjög gaman af því að gefa.
Við ferðalok og þegar komið var að
því að skrifa í gestabækurnar, settist
Helgi við gluggann og teiknaði í bók-
ina landslagið sem við blasti. Ég var
alltaf mjög stolt af því að skrifa nafnið
mitt í bækurnar fyrir neðan þessi
listaverk.
Helgi var mikið snyrtimenni og er
mér minnisstætt þegar hann var að
þvo bílinn sinn í einni ferðinni. Það
fékk engin að fara inn í hreinan bílinn
nema að þurrka vel neðan af skónum.
Helgi og Rósa áttu fallegt heimili
og það var alltaf gott að heimsækja
þau. Mér fannst allt flott sem þau
áttu, svo ekki sé talað um málverkin
sem voru á veggjunum. Þau voru
máluð af listmálara heimilisins, hús-
bóndanum sjálfum. Helgi var snill-
ingur í höndunum. Hann málaði
margskonar myndir og eftir því sem
barnabörnunum fjölgaði prýddu mál-
aðar myndir af þeim einnig veggi
heimilisins.
Helgi var mjög barngóður. Það
einkenndi heimsóknir til hans að
börnin voru alltaf í fyrirrúmi. Ég
naut þess mjög og börnin mín líka
síðar þegar þau kynntust honum.
Helgi og Rósa komu oft í heimsókn
til okkar á Akureyri. Skemmtilegast
þótti mér þegar þau komu um páska
til að fara á skíði. Síðasta skiptið sem
Helgi var með í þeim ferðum var árið
1989. Þá var ég löngu flutt að heiman
en bjó svo stutt frá heimili foreldra
minna að ég hélt eiginlega til þar þeg-
ar Helgi og fjölskylda komu norður.
Það var reyndar lítið farið á skíði
þetta skiptið. Það var svo mikil snjó-
koma að það var allt lokað í fjallinu.
Þau létu það ekki á sig fá og nutu þess
að dvelja inni í húsinu sem var nánast
hulið snjó.
Mér fannst Helgi alltaf flottur
maður. Hann var svo duglegur að
stunda sundlaugarnar og fór mikið í
gönguferðir. Hann var mjög ungleg-
ur alla tíð allt þar til hann veiktist. Ég
hitti Helga síðast fyrir ári. Þá heim-
sótti ég hann á Landakotsspítala með
Signýju dóttur hans, sem var fram-
úrskarandi dugleg að sinna pabba
sínum í veikindum hans. Hann var þá
nýlega búinn að fá vistun þar eftir
erfið veikindi. Við Signý fórum í
stutta gönguferð með Helga. Ég var
nýkomin úr hnéspeglun og var því
ekkert sérstaklega góð til gangs. Ég
taldi þó lítið mál að skreppa út í stutt-
an göngutúr með veikum manninum.
En Helgi var svo duglegur að ég
mátti hafa mig alla við að halda í við
hann. Ég spurði hann þá hvort hann
væri í kappgöngu og hló hann þá við
og ég sá kunnuglegan stríðnisglampa
í augum hans.
Elsku Rósa, Signý, Helgi, Kalli,
Hallur, Þórir og fjölskyldur. Ég bið
Guð að styrkja ykkur í sorg ykkar.
Frænka þín á Akureyri,
Helga.
double squeeze“), en um hans per-
sónulegu hagi var ég fákunnandi. Ef
tveggja manna tal okkar barst inn á
þá braut, eyddi hann því óðara og
sneri talinu að bridstengdum efnum.
Þannig voru okkar kynni, en þau
voru góð og skemmtileg og ég sakna
vinar míns Þórðar innilega.
Aðstandendum hans votta ég sam-
úð mína.
Guðmundur Páll Arnarson.
Kveðja frá
Bridgesambandi Íslands
Það var haustið 1995 sem einum
stjórnarmanni í Bridgesambandi Ís-
lands datt það snjallræði í hug að fá
Þórð Sigfússon til að safna saman
heimildum um íslenskt bridgelíf.
Þórður hófst strax handa og liggja
eftir hann 24 bækur, samantekt af
greinum sem birst hafa í blöðum og
tímaritum sl. hálfa öld. Margar ljós-
myndir komu einnig í leitirnar og eru
þessar heimildir ómetanlegar öllum
sem áhuga hafa á bridgesögunni.
Auk heimildarsöfnunar sinnti
Þórður afleysingum á skrifstofu
Bridgesambandsins og létti undir á
álagstímum. Alla þessa vinnu innti
hann af hendi af mikilli nákvæmni,
næstum ástríðu og verður erfitt að
fylla það skarð sem hann skilur eftir.
Að leiðarlokum þakka ég Þórði
góða samfylgd og sendi fjölskyldu
hans og vinum innilegar samúðar-
kveðjur.
Stefanía Skarphéðinsdóttir,
framkvæmdastjóri BSÍ.
Þegar ég frétti lát Þórðar kom það
mér mjög í opna skjöldu en ég hafði
sunnudeginum áður farið með honum
að Elliðavatni og í Heiðmörk og kom-
um við niður hjá Vífilsstöðum og
fengum okkur hressingu á veitinga-
húsi í Garðabæ. Skildi ég síðan við
hann í Reykjavík, hressan eftir ferð-
ina.
Ég kynntist Þórði fyrst á mennta-
skólaárunum í Reykjavík þar sem við
vorum báðir nemendur í gamla skól-
anum við Lækjargötu, þeirri forn-
frægu stofnum, þar sem hann var
nemandi í stærðfræðideild en ég í
máladeild.
Hann var þá og síðar áhugamaður
um skák. Tefldum við á skákmótum
skólans en um þær mundir var þar
mikill skákáhugi. Þegar ég kom í
skólann var hann í 5. bekk og einn af
betri skákmönnum skólans. Þótti það
nokkrum tíðindum sæta þegar ég
vann báðar skákirnar við hann á
hraðskákmóti skólans. Þórður var
eins og kunnugt er einnig góður
bridsmaður.
Hann hafði þar að auki góða stærð-
fræðigáfu sem kom honum vel í störf-
um hans við mælingar o. fl.
Þórður var virkur framsóknar-
maður og studdi flokkinn vel og
dyggilega, m. a. með söfnun meðmæl-
enda fyrir framboð til kosninga.
Hann hafði áhuga á landi og sögu
og kunni frá ýmsu að segja. Eftir að
menntaskólanum lauk hittumst við
Þórður öðru hverju, m. a. vegna sam-
eiginlegs áhuga á skákinni en í seinni
tíð einkum vegna þess að við fórum
stundum um helgar í ferðir um ná-
grenni Reykjavíkur. Eru mér minn-
isstæðar ferðir með honum til
Grindavíkur, Keflavíkur og að
Reykjanesvita í sumar. Í Keflavík
sáum við m. a. gamlan nýuppgerðan
GMC stríðsáratrukk sem Þórði þótti
gaman að setjast undir stýri á og
minnast þess þegar hann var öku-
maður slíks tækis í gamla daga.
Að leiðarlokum vil ég þakka Þórði
samfylgdina sem ætíð var góð. Ég
votta fjölskyldu hans samúð mína.
Megi hann hvíla í friði.
Þorsteinn Skúlason.
Það er dálítið sér-
kennileg tilfinning
sem grípur mann,
þegar maður er kom-
inn á þann aldur, að
samstarfsfélagarnir fara hver af
öðrum að hverfa yfir móðuna
miklu. Slíka tilfinningu fékk ég
fyrir nokkrum dögum þegar ég
kom inn á skrifstofu Félags bóka-
gerðarmanna og mér var sagt frá
láti Guðrúnar G. Guðnadóttur bók-
bindara. Við Guðrún störfuðum
lengi saman að félagsmálum, fyrst
í Bókbindarafélagi Íslands og síð-
an í fyrstu stjórn Félags bóka-
gerðarmanna.
Guðrún byrjaði að vinna við bók-
band á Bókbandsstofu Þorvaldar
Sigurðssonar á Leifsgötu 4 á lýð-
veldisárinu 1944. Síðan vann hún
hjá bókbandsstofunni Arnarfelli í
45 ár og áfram hjá þeim fyrirtækj-
um sem sameinuðust þeirri bók-
bandsstofu. Hennar starfsvett-
vangur var því bókbandið alla tíð
eða samfleytt yfir hálfa öld. Það
þætti mörgum nóg ævistarf að
hafa unnið svo lengi í sinni iðn-
grein. En Guðrún hafði ýmislegt
annað á prjónunum. Hún hafði líka
GUÐRÚN
GUÐNADÓTTIR
✝ Guðrún GíslínaGuðnadóttir
fæddist á Hellissandi
30. janúar 1930. Hún
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
10. nóvember síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá Bú-
staðakirkju 18. nóv-
ember.
fyrir heimili að sjá.
Hún giftist Gunnlaugi
Jónssyni vegaeftirlits-
manni og saman áttu
þau gott og notalegt
heimili við Sogaveg-
inn í Reykjavík, þar
sem þau bjuggu
lengst af. Guðrún og
Gunnlaugur eignuðust
fjögur börn og meðan
þau voru lítil hætti
Guðrún að vinna við
bókbandið á daginn í
ein átta ár. Þráðurinn
slitnaði þó aldrei því
hún vann alltaf á
kvöldin þegar mikið var að gera. Á
þessum árum varð gjörbylting í
bókaútgáfu og bókagerðarmenn
unnu stundum myrkranna á milli.
Þrátt fyrir þetta var Guðrún mjög
virk í starfi fyrir sitt stéttarfélag
og þar lágu leiðir okkar fyrst sam-
an í Bókbindarafélagi Íslands um
og eftir 1970. Þar var hún formað-
ur Kvennadeildar frá 1974 til 1980
og sat sem slík í stjórn félagsins. Í
kvennadeildinni voru ófaglærðar
konur. Fyrir hennar tilstilli var
efnt til funda um kvenréttindabar-
áttu og önnur þjóðfélagsmál og
áhugi kvennanna glæddist mjög,
en þær voru í meirihluta í Bók-
bindarafélaginu á þessum árum.
Guðrún var greind kona og hafði
ríka réttlætiskennd. Hún var
fylgin sér og hafði ákveðnar skoð-
anir. Þetta kom vel fram í þeim
mörgu og oft hörðu vinnudeilum
sem við háðum. Það var því mjög
gott að starfa með henni. – Eftir
að farið var að kenna verklega
hluta bókbandsins í Iðnskólanum í
Reykjavík fór Guðrún í það nám
og tók sveinspróf 1977. Hún var
því í þeim hópi kvenna sem fyrstar
luku sveinsprófi í greininni. Guð-
rún var mjög vinsæl í sínum hópi
og það sannaðist þegar Félag
bókagerðarmanna var stofnað
1980. Þá bauð hún sig fram til
stjórnar í hinu nýja sameinaða fé-
lagi bókagerðarmanna. Þar hlaut
hún góða kosningu, annar af tveim
fulltrúum bókbindara í nýrri sjö
manna stjórn. Við störfuðum sam-
an í stjórninni á fimmta ár og síð-
an lengur í trúnaðarráði félagsins
til ársins 2000. Það var ánægjulegt
samstarf og fyrir hönd bókagerð-
armanna þakka ég henni fyrir góð
og gæfurík störf í þágu félags okk-
ar.
Blessuð sé minning þín Guðrún.
Við hjónin sendum fjölskyldu þinni
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Svanur Jóhannesson.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.