Morgunblaðið - 20.11.2003, Qupperneq 42

MINNINGAR
42 FIMMTUDAGUR 20. NÓVEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
OLGA
SIGURÐARDÓTTIR
MINNINGARGREINUM í
Morgunblaðinu hefur fjölgað
verulega á undanförnum árum.
Til að öllu efni Morgunblaðsins
verði haganlega fyrir komið
reynist nauðsynlegt að setja
minningargreinum, sem og öðru
efni, ákveðin lengdarmörk. Því
hefur verið ákveðið að fyrir utan
aðalgrein verði aðrar greinar
1.500 slög (með bilum), sem eru
um 50 línur í blaðinu (17 dálks-
entimetrar) og í kringum 300
orð.
Hinsta kveðja
– nýtt form
Jafnhliða þessu verður tekin
upp nýjung sem kölluð er
HINSTA KVEÐJA þar sem
hægt verður að senda örstutta
kveðju (5–15 línur), þegar það á
við. Þetta form á við þegar votta
á virðingu án þess þó að það sé
gert með langri grein (sjá sýn-
ishorn).
Lengd minningargreina
Hæfileg lengd. Til þess að sjá
lengd minningargreinar í t.d.
Word-ritvinnslu, þá er valið
Tools-valblaðið og síðan Word
Count. Þá opnast þessi upplýs-
ingagluggi og sýnir orðafjöldann
(Words); slagafjölda án orðabila
(Characters (no spaces)); slaga-
fjölda með orðabilum (Characters
(with spaces)): 1.500.
g
fa
g
n
ar
n
k,
a
ð-
m
g
m
n-
r
ir
ð
r-
i.
m
r-
n-
í
ar
l-
u
í
ð
ð-
gg g
Sú hugsun að svo kynni að fara var
manni þó oftast fjarri, svo mikill var
lífsþróttur hennar, hugurinn vökull
og atorkan óbilandi.
Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj aæ
ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj.
lkasdjf laksjf laks jdf.
Laksdjælaskdjfæalskjfaæls
kdjfaæl sk djfalæs kd.
Jón Jónsson og
Jónína Jónsdóttir
Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj aæ
ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj
lkasdjf laksjf laks jdf laksdjælask-
djfæalskjfaæls kdjfaæl sk djfalæs
kd fdh fg df df df n dfhndfghdfh
dfgh dfgh dfh fdgh.
Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj
aæ ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj
lkasdjf laksjf laks jdf laksdjælask-
djfæalskjfaæls kdjfaæl sk.
Ækjlskdfj aæsldkjf æa lskdfj
aæ ldskf jalæskdjf alsækdlaskdj
lkasdjf laksjf laks jdf laksdjælask-
HINSTA KVEÐJA
Þó við vitum það
öll fullvel, þá kemur
það samt alltaf á
óvart.
Fyrir réttum mán-
uði síðan sátum við
hjónin að kaffidrykkju hjá góðum
vinum okkar, sem stundum áður, –
þeim Kalla og Unni á Kambi. Kalli
tók lagið eins og hann gerði oft,
röddin hrein og styrk.
Langt til veggja, heiði hátt.
Hugann eggja bröttu sporin.
Hefði ég tveggja manna mátt,
mundi ég leggjast út á vorin.
Svona var Kalli. Alltaf svo lif-
andi, jákvæður og skemmtilegur.
Ein af mínum fyrstu bernsku-
minningum er við hann bundin. Þá
fórum við úr Hergilsey í árlega
berjaferð upp á land, í þetta sinn
var farið í Vatnsdal. Við strákarnir
fórum upp í Mörkina, allt var okk-
ur framandi. Þarna var rennandi
vatn, sem hvergi er að finna í Eyj-
KARL
ÁRNASON
✝ Karl Árnasonfæddist að Hlíð í
Þorskafirði 20.
ágúst árið 1911.
Hann lést á Akra-
nesi 5. nóvember
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Reykhólakirkju 15.
nóvember.
um og þarna var
þéttur birkiskógur
sem byrgði alla út-
sýn. Loks komum
við í rjóður, þá allt í
einu heyrðum við
söng og hófadyn.
Fyrir bugðu á veg-
inum kom maður
með þrjá hesta til
reiðar, á harða
spretti og söng full-
um hálsi „Hæ dúllía
dúllia trall lalla la.
Hæ dúllía, dúllía
trall lalla.“ Svo var
hann horfinn inn í
skóginn áfram veg-
inn. Seinna vissi ég að þetta hafði
verið Kalli póstur.
Síðar á lífsleiðinni kynntist ég
honum og það er ekki djúpt tekið
í árinni að hann er einn þeirra
manna sem mér dettur fyrst í hug
þegar talað er um afburða menn, í
sjón og raun.
Við hjónin vorum utanlands
þegar Kalli lést og vissum ekki af
jarðarförinni svo við gætum verið
þar viðstödd. Við vottum Unni og
öllum hans nánustu innilega sam-
úð.
Einar og Bríet á Seftjörn.
Elsku Kalli, mig langar að
skrifa fáein kveðjuorð, nú þegar
þú ert genginn á vit feðrannna.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
GUÐJÓN E. LONG
prentari,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð mið-
vikudaginn 12. nóvember, verður jarðsunginn
frá Kópavogskirkju í dag, fimmtudaginn
20. nóvember, kl. 15.00.
Jónína Guðjónsdóttir, Benny Jensen,
Sigurður R. Guðjónsson, Rebekka Kristjánsdóttir,
Georg Guðjónsson, Hrafnhildur Helgadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við andlát
og útför frænda okkar,
ÞORBERGS GUÐJÓNSSONAR
frá Melkoti í Leirársveit,
síðar dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi.
Systkinabörn hins látna.
lesari og hlaut verðskuldað lof fyr-
ir. Hún var afkastamikil hannyrða-
kona og óspör á að færa vinum og
vandamönnum margs konar fal-
lega muni. Einstakt er verk sem
hún vann af miklu listfengi utan
um mynd af foreldrum sínum úr
hárlokkum afkomenda þeirra.
Olga lifði langa ævi og varð fyrir
mörgum líkamlegum áföllum, sem
hún komst ótrúlega vel frá. Oft
gerðum við að gamni okkar um
hvað hún ætti eiginlega mörg líf.
Hún efaðist ekki um að það væri
trúin sem hefði hjálpað sér, en hún
átti einlæga trú allt frá barnæsku.
Ég man okkar síðasta fund, rétt
viku fyrir andlát hennar. Hún sat í
hlýlega herberginu sínu á Grund
þar sem henni leið svo vel. Hún
fagnaði okkur, við röbbuðum sam-
an og slógum á létta strengi. Allt í
einu segir hún: „Ég er svo þreytt,
alltaf svo þreytt“. Fáum dögum
síðar kom síðasta áfallið og hún
fékk hvíldina á sama sólarhring og
átta ára gamall langömmudrengur
hennar var jarðsettur.
Ég efa ekki að hún átti góða
heimkomu. Hún trúði því að hún
myndi hitta hann Gulla sinn og
aðra ástvini, sem farnir voru. Ég
þakka henni elsku og umhyggju
fyrir mér og mínum, og bið dætr-
um hennar, tengdasonum og af-
komendum öllum Guðs blessunar.
Blessuð sé minning Olgu
frænku.
Elísabet Kristins.
Enn fækkar í systkinahópnum
sem ólst upp í Yztahúsinu í Hnífs-
dal á 2. og 3. áratug 20. aldar. Þau
voru 9 systkinin sem bundust
sterkum ættarböndum og ólust
þar upp við alúð og trúrækni for-
eldra sinna. Við andlát Olgu lifa
fjögur.
Olga, móðursystir okkar, var
ljóðelsk og listamaður í höndum og
söngelsk mjög. Við áttum þess
kost systkinin að dveljast hjá Olgu
sumarlangt. Hún vildi hafa allt í
röð og reglu. Hún vildi að við
systkinin vissum hvað við máttum
gera og hvað ekki og orð Olgu
voru lög. Við máttum til dæmis
ekki þvælast ein upp með ánni í
Hnífsdal. Það var hættulegt fyrir
börn. Þegar bróðir okkar missti
annan skóinn í ána og týndi honum
voru góð ráð dýr. Við læddumst
heim með samviskubit og hjart-
slátt og settum hinn skóinn á „sinn
stað“. Næsta sunnudag var messa
í skólahúsinu. Þangað „áttu“ allir
að fara, en þá fannst ekki skórinn.
Allir leituðu og við systkinin vor-
um áköfust.
Olga kenndi okkur bænir, hvatti
okkur til að drekka lýsi og brýndi
fyrir okkur góðmennsku við alla,
einkum bágstadda. Ótal sinnum
gladdi hún okkur um jólin og fól
okkur englum Guðs.
Olga var kirkjurækin og trú-
hneigð en hún gat stundum verið
hvöss í tilsvörum og fór sjaldan
leynt með skoðanir sínar. Eitt sinn
deildi hún á skoðanir ákveðins
manns og taldi þær heimskulegar
af slíkum gáfumanni. En hún bætti
við: „Þannig er það nú með frels-
arann. Hann elskar svona aum-
ingja eins og hann – og mig!“ Hún
efaðist ekki um elsku Guðs.
Eftir lát Herdísar systur sinnar
sagði hún: „Nú hittir Hedda pabba
ykkar og Gulla minn, systur sína,
foreldra og ömmu Þóru. Hvílíkir
fagnaðarfundir. Til himinssala
liggur leið okkar allra.“ Eftir þátt-
töku í kirkjukórum, kvenfélögum,
félagsstarfi aldraðra og annarri
sjálfboðavinnu hefur Olga kvatt
þennan jarðardal. Kom ekki dauð-
inn sem líknandi hönd? Við syrgj-
um samt og sorgin líður hjá og
breytist – og lífið heldur áfram.
Elsku Mumma, Beta og Fríða.
Innan tíðar hækkar sól á lofti. Við
þekkjum líka annað ljós sem „lýsir
yfir lífsins dulin ölduföll“ – sem
líknar og læknar. Megi góður Guð
styrkja ykkur og alla ykkar um
langa stund þar sem önnur dimm
ský hafa skyggt fyrir sólu um sinn.
Við systkinin og fjölskyldur okk-
ar sendum ykkur einlægar sam-
úðarkveðjur.
Börn Guðbergs og Herdísar
Guðlaug Elísabet, Þórir
Sigurður, Jón Konráð og
Sævar Berg.
Ó, syng þínum Drottni, Guðs safnaðar
hjörð.
Syngið nýjan söng,
þér englanna herskarar, himinn og jörð.
Öll veröldin vegsami Drottin!
(Vald. Briem.)
Ég kynntist Olgu Sigurðardótt-
ur mjög fljótt eftir að ég kom til
Siglufjarðar og varð prestur þar.
Það er orðið langt síðan, því að
þetta var í ársbyrjun 1955. Það var
ekki að undra, að við kynntumst
fljótt, því að hún söng í kirkju-
kórnum og ennfremur bjuggu þau,
hún og Gunnlaugur maður hennar,
rétt við kirkjuna. Samfundir okkar
voru því tíðir, bæði í kirkjunni og
einnig kom ég inn á heimili þeirra,
því að hún var gestrisin og góð
heim að sækja, og ekki spillti
Gunnlaugur fyrir, sá öðlings-
maður.
Olga hafði fagra söngrödd og
allur var kirkjukórinn skipaður
mjög góðu söngfólki. Ég átti mikil
samskipti við kórinn, eins og gefur
að skilja, og stjórnanda hans, Pál
Erlendsson. Oft fór kirkjukórinn í
sumarferðalög og fór ég þá jafnan
með og voru þær ferðir einkar
ánægjulegar. Vegna kirkjusöngs-
ins, sem Olga stundaði öll sín ár á
Siglufirði, finnst mér viðeigandi að
hefja þessi kveðjuorð með alkunnu
sálmversi.
Eftir 13 ára preststarf á Siglu-
firði lá leið mín og fjölskyldunnar
til Reykjavíkur, er ég varð prestur
við Hallgrímskirkju hér í borg.
Það voru mikil umskipti að flytjast
úr rólegu bæjarfélagi, þar sem fal-
leg og myndarleg kirkja stóð, í ið-
andi borg með hálfbyggðri kirkju.
Ekki löngu síðar fluttust þau
hjónin Olga og Gunnlaugur hingað
til Reykjavíkur. Nokkru síðar ósk-
aði Olga eftir því að gerast félagi í
Kvenfélagi Hallgrímskirkju og
þótti mér vænt um það, því að þá
fann ég að hún vildi ekki að
tengslin slitnuðu milli okkar. Hún
vann mjög vel fyrir kvenfélagið og
kirkjuna og skal það þakkað á
þessari stundu.
Það var mikil sorg er eiginmað-
ur hennar lést fyrir aldur fram,
bar hún harm í brjósti og víst
söknuðu hans allir, sem kynnst
höfðu honum.
Olga bauð okkur hjónum æv-
inlega í afmæli sitt, þegar það stóð
á tug. Hafði hún þá hóp gesta hjá
sér og ég flutti stutta afmælistölu
til hennar í hvert sinn.
En þar kom að hún flutti á Elli-
og hjúkrunarheimilið Grund. Fyrst
var hún þar í vistlegu húsnæði en
þegar heilsan fór meira að bila var
hún flutt inn á hjúkrunarheimilið
og þótti henni það slæm skipti.
Eftir að ég lét af störfum lágu
leiðir okkar ekki eins oft saman og
áður var. Þó hittumst við oft við
guðsþjónustur á Grund og jafnan
drakk hún kaffi með okkur prest-
unum og mökum okkar eftir
messu.
Síðast hitti ég hana á níræð-
isafmæli hennar af tilviljun, ég var
að heimsækja mág minn, sem býr
á Grund, og frétti þá að veisla
vegna afmælis Olgu væri í hátíð-
arsal. Ég dreif mig þangað í hvers-
dagsfötunum, án gjafar eða blóma,
en gat þó kysst hana á kinnina í
síðasta sinn.
Olga er eina manneskjan sem
verið hafði með mér í kirkjulegu
starfi, bæði á Siglufirði og Reykja-
vík. Nú kveð ég hana á síðum
Morgunblaðsins, heldur hefði ég
viljað kveðja hana frá altari Hall-
grímskirkju.
Guð blessi Olgu Sigurðardóttur.
Ragnar Fjalar Lárusson.
Elsku afi minn.
Ég hlakkaði svo
mikið til að þú og
amma kæmuð í heim-
sókn til okkar til Reyðarfjarðar til
að vera hjá okkur um jólin. En það
tókst ekki. Það var gaman þegar
þú sagðir okkur sögur af því þegar
þú bjóst á Reyðarfirði og af Stríðs-
árasafninu, þær sögur voru góðar.
Og vinur þinn, Guðmundur Magn-
KRISTINN
FRIÐBJÖRN
ÁSGEIRSSON
✝ Kristinn Frið-björn Ásgeirs-
son, Dengsi, fæddist
á Reyðarfirði 15.
nóvember 1932.
Hann lést á sjúkra-
húsinu í Keflavík
sunnudaginn 21.
september síðastlið-
inn og var útför
hans gerð frá Ísa-
fjarðarkirkju 4.
október.
ússon, ég ætla að
spyrja hann meira
um þig.
Það var ofsalega
sárt að sjá þig svona
mikið veikan, því þú
varst aldrei veikur.
Það var sárt að
horfa á þig fara, það
var erfitt, því mér
þykir svo vænt um
þig. Þegar þú varst
veikur á sjúkrahús-
inu í Keflavík
hringdir þú í mig og
ég gleymi því aldrei
sem þú sagðir við
mig, því það var það
seinasta sem ég heyrði í þér. Ég
sakna þín svo mikið og takk afi
minn. Ég geymi allar minningar
um þig í hjarta mínu og ég veit að
þú hefur nú hitt pabba þinn. Hann
fór líka alltof fljótt fyrir þig. Þú
varst svo góður við alla og ég veit