Morgunblaðið - 22.11.2003, Blaðsíða 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. NÓVEMBER 2003 55
✝ Kári Jónssonfæddist að Lög-
bergi á Fáskrúðsfirði
9. desember 1930.
Hann lést á Landspít-
alanum - háskóla-
sjúkrahúsi 17. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Guðný Svanhvít Guð-
mundsdóttir, f. 29.10.
1925, d. 5.8. 1998, og
Jón Bernharð Ás-
grímsson, f. 20.8.
1990, d. 12.5. 1936.
Alsystkini Kára eru,
Guðrún, Ásmundur,
Guðný og Guðjón Bernharð, lát-
inn, hálfsystkini Kára sammæðra
eru Sigurjón, Guðmundur Þorlák-
ur, látinn og Erlingur Heimir
Hjálmarssynir.
Kári kvæntist 1964 eftirlifandi
eiginkonu sinni, Sigríði Jónsdótt-
ur frá Hömrum í Reykjadal, f. 8.7.
1928. Synir þeirra eru: a) Jón
Bernharð, f. 20.12. 1957, kvæntur
Þórunni Lindu Beck, f. 14.10.
1958, og eiga þau fjögur börn,
Kára, Pál Marinó,
Unu Sigríði og Rí-
key, b) Friðrik Svan-
ur, f. 6.5. 1959,
kvæntur Bryndísi
Gunnlaugsdóttur, og
eiga þau tvö börn,
Kolbrúnu Töru og
Sigursvein Árna, áð-
ur átti Svanur börn-
in Davíð og Berg-
lindi. c) Valþór f.
24.5. 1960, d. 12.5.
1980. d) Unnsteinn
Rúnar, f. 30.8. 1963,
kvæntur Jóhönnu
Maríu Agnarsdóttur
og eiga þau dótturina Telmu Ýri.
Áður átti Kári soninn Ásgrím
Ragnar, f. 18.11. 1950, kvæntur
Jóhönnu G. Þorbjörnsdóttur, og
eiga þau þrjú börn, Úrsúlu Rögnu,
Arnþór og Valþór. Barnabarna-
börnin eru orðin átta.
Kári stundaði sjóinn frá ellefu
ára aldri.
Útför Kára verður gerð frá Fá-
skrúðsfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Í dag kveðjum við tengdaföður
okkar, Kára Jónsson.
Kári varð að láta undan í baráttu
við illvægan sjúkdóm sem hafði
hraða framgöngu.
Kári vann sem sjómaður mikinn
hluta ævi sinnar og á sjónum kunni
hann vel við sig. Hann hafði af-
skaplega mikinn áhuga á öllum
veiðum en silungsveiðar voru hans
helsta áhugamál seinni árin. Hann
vaknaði eldsnemma á hverjum
morgni til þess að skreppa inn í á,
þó ekki væri nema bara til að kasta
einu kasti, en alltaf beit á hjá hon-
um. Enda var hann oft kallaður
„Togarinn“ í góðra vina hópi. Kári
var einstaklega barngóður og sinnti
barnabörnum sínum af mikilli alúð
og eiga þau nú um sárt að binda við
fráfall afa síns. Það er ekki hægt að
tala um Kára öðruvísi en að minn-
ast á Siggu sem hefur verið hans
stoð og stytta í lífinu.
Í sjávarþorpi eins og á Fáskrúðs-
firði er sjómannadagurinn ávallt í
heiðri hafður. Þegar yngsti sonur
Kára var 12 ára ákvað Kári að setja
saman róðrasveit með sonum sín-
um. Í níu ár í röð unnu þeir kapp-
róðurinn og til vitnis um það eru
þrír bikarar og Kári var mjög stolt-
ur af strákunum sínum. Fyrir
nokkrum árum fékk Jón sonur
hans sér tík sem fékk nafnið Snúlla.
Stuttu eftir það bað Jón Kára um
að geyma tíkina fyrir sig í tvo daga.
Þegar átti svo að sækja hana harð-
neitaði Kári að láta hana af hendi
og var Snúlla hjá Kára og Siggu
eftir það og þau þrjú óaðskiljanleg.
Að leiðarlokum viljum við þakka
þér samfylgdina, kæri tengdapabbi,
og kveðja þig með þessum línum.
Ég horfi yfir hafið
um haust af auðri strönd,
í skuggaskýjum grafið
það skilur mikil lönd.
Sú ströndin strjála og auða,
er stari eg héðan af,
er ströndin stríðs og nauða,
er ströndin hafsins dauða,
og hafið dauðans haf.
(Valdimar Briem.)
Bryndís, Jóhanna María
og Þórunn Linda.
Elsku afi, gamli sjóari.
Mig langar með þessum orðum
að þakka þér fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum saman og vil
ég að þú vitir að ég er þér mjög
þakklát fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir mig. Manstu, afi, þegar ég var
að byrja í skóla, ég var hjá þér og
ömmu því pabbi og mamma voru
einhvers staðar í burtu, og kenn-
arinn hafði sagt við mig að ég
þyrfti að merkja allt skóladótið
mitt og þú lést mig taka upp alla
blýanta, liti og bara allt skóladótið
mitt og merktir það með litlum
depli af rauða bílalakkinu þínu, mér
fannst það ekkert smá flott því
enginn annar var með eins merkt
og ég. Þannig varstu, afi, þú hjálp-
aðir alltaf þegar þú gast það.
Elsku afi, þegar ég sá þig sofandi
á sjúkrahúsinu vitandi hvað væri í
vændum, langaði mig að vekja þig
og segja þér svo margt og biðja þig
um að fara ekki frá okkur en, afi,
nú veit ég að þér líður betur en
þegar ég kvaddi þig á sjúkrahúsinu
og ég veit einnig að þú átt eftir að
sakna okkar krakkanna, Snúllu,
ömmu og allra hinna. Afi, ég sakna
þín líka og á alltaf eftir að gera það,
sérstaklega þess að hafa þig ekki
við endann á eldhúsborðinu uppi í
Skólabrekku talandi við Snúlluna
þína, spilandi við ömmu og hlæj-
andi að vitleysunni í okkur krökk-
unum.
Elsku afi, ég á aldrei eftir að
gleyma þér. Takk fyrir allt.
Telma Ýr.
Börnin mín kalla Kára Jónsson
alltaf Kára afa, þótt hann sé ekkert
skyldur okkur. Það er annars vegar
vegna þess að Kári hafði slíkan
mann að geyma að börn hændust
að honum, hins vegar af því þau
Sigga hafa reynst okkur Eddu eins-
og þau ættu okkur, allt frá því við
kynntumst þeim fyrst þegar þau
tóku dóttur okkar í dagfóstur og
gerðust um leið fósturforeldrar
okkar. Þau kynni urðu mér og mín-
um svo dýrmæt, að aldrei verður
fullþakkað. Mikilvægust eru auðvit-
að vináttuböndin sjálf, eða réttara
sagt fjölskylduböndin; ástúð verður
aldrei felld undir veraldlegan mæli-
kvarða. Hitt mætti kannski reyna
að meta, málsverðina og kaffiboll-
ana, kleinur í poka og silung í soðið,
bílferðir og allra handa aðstoð, eða
húsaskjólið. Mér finnst ég að
minnsta kosti verða að segja frá því
– ef einhverjum skyldi finnast
nokkurs virði að elsta húsið á Búð-
um við Fáskrúðsfjörð var gert upp
– að það er ekki síst þeim Siggu og
Kára að þakka. Sú barátta hefði
aldrei unnist nema af því húsbyggj-
andinn naut þeirra við, og þáði í
ótal ferðum sínum austur fullt fæði
og húsnæði, og sannkallað foreldra-
skjól, alveg þangað til draumahöllin
varð íbúðarhæf.
Við Kári náðum strax vel saman,
af ýmsum ástæðum. Til dæmis
þeirri að ég hef gaman af sögum.
Svo áttum við sameiginlegt að
þykja góður ýmiskonar óhollur
ósómi. Að gömlum sið dvöldust
stundum konur og börn á sínum
stöðum hússins meðan karlkynið
kom sér fyrir í veiðimannsherbergi
húsbóndans og naut ósómans; þetta
hófst allt á þeim tímum þegar ekki
var til neinn bjór í landinu nema þá
helst í fórum sjómanna – menn
geta ímyndað sér hvort ekki hafi
verið gaman fyrir borgarbarn að
púa reyk sinn yfir slíkum veigum.
Þetta var að vísu helsta óþekkt
fóstursonarins gagnvart húsmóður-
inni sem var þá ekki ánægð en
sagði ekki annað en eitt lítið svei,
en Kári þuldi mér sjómannssögur
og veiðisögur sjómannslegum tökt-
um í veiðimannsdúr – harður, sval-
ur, töffari og hló. Svo kom ávallt
ákveðinn tímapunktur að komið var
nóg, því sjómaðurinn brá aldrei af
vaktarytma sínum, og bauð góða
nótt; hann mætti alltaf um borð
hversu vel sem hann veitti. En ég
fór fram til Siggu og fékk fyrir-
gefningu með því að mæla gegn
rökum hennar um hugsjónir Fram-
sóknarflokksins.
Síðast þegar ég sat með þeim
hjónum við borðstofuborðið í Skóla-
brekku, í sumar leið, var Kári orð-
inn veikur og lét mig einan um all-
an ósóma. Þá sýndi hann á sér hlið
sem ekki var öllum augljós alltaf,
en þeir vissu um sem þekktu hann:
Undan hrjúfu sjómannsandliti birt-
ist ljúfhuginn – hann rifjaði upp
gamla daga og sagði eitthvað fal-
legt um Siggu sína og hló; og augu
þeirra mættust; blik úr báðum átt-
um. Mér varð hugsað til þessarar
stundar nú um daginn þegar ég
heyrði ókunnan mann segja frá að
sér hlýnaði ávallt um hjartarætur
þegar hann sæi ungt ástfangið par
leiðast um götu. Víst er það fögur
sjón, enda mörg vísan kveðin um.
Hitt er samt langtum fegurra að
sjá: fullorðin hjón sem lifað hafa
saman hálfa öld, allt það sem lífið
býður, og horfa enn ástaraugum
hvort á annað. Þannig var blikið
milli þeirra Siggu og Kára þessa
síðustu stund sem ég átti einn með
þeim tveim.
Nú hefur fóstra mín misst sinn
góða mann; þann sómamann. En
hlýjan og væntumþykjan sem ríkti
milli þeirra gegnum súrt og sætt,
hún hefur dreifst til sona og
tengdadætra, og barnabarna – ég
veit að þaðan fæst styrkurinn sem
þarf. Ykkur öllum sendi ég sam-
úðarkveðju ásamt með hjartans
þökkum okkar Eddu og barnanna
fyrir að fá að eiga með ykkur Kára
afa.
Gunnar Þorsteinn Halldórsson.
Við Kári höfðum ákveðið að fara
til veiða næsta sumar þegar bleikj-
an væri gengin í ána. Það var mikið
tilhlökkunarefni því hann var veiði-
maður af lífi og sál, kunnáttusamur
og veiðinn svo af bar. Hann hafði
verið að sýna mér um sveitina sína,
þar sem áin liðast til sjávar silf-
urtær og lokkandi, þegar við bund-
um þetta fastmælum. Á leiðinni
sagði hann mér sögur af ábúendum
sveitarinnar og rifjaði upp minn-
ingar af veiðiferðum hvort heldur
með stöng eða byssu. Og þó honum
væri verulega brugðið vegna sjúk-
dómsins sem á hann herjaði, þá
geislaði frásögnin af áhuganum og
glettninni sem var hans aðalsmerki.
Hann hló við á sinn sérstaka hátt
þegar við komum að eyrinni sem
var hans uppáhaldsveiðistaður. Hér
myndum við taka hana næsta sum-
ar.
Mér er í fersku minni þegar
Sigga móðursystir mín kom með
mannsefnið sitt í sveitina í fyrsta
sinn til að kynna hann fyrir frænd-
fólkinu. Ég man hvað mér fannst
hann framandi, holdgrannur og
dökkur á brún og brá. Ég fékk líka
að vita að hann væri langt að aust-
an þar sem fólkið væri meira og
minna blandað framandi blóði. Ég
hafði því varann á gagnvart þessum
manni. En ekki leið á löngu þar til í
ljós kom að hann var einstaklega
barngóður. Við áttum líka sameig-
inlegt áhugamál, og saman gengum
við niður að Fljóti til að renna fyrir
fisk.
Nokkrum árum síðar fórum við
fjölskyldan í mikið ferðalag austur
á firði í heimsókn til Siggu og Kára.
Það var þá álíka ferðalag eins og að
fara til annarrar heimsálfu nú á
dögum. Í minningunni stafar ljóma
af þessari ferð. Hún var löng og
ströng því vegurinn var víða vond-
ur yfirferðar. En loks blasti Fá-
skrúðsfjörðurinn við, heimkynni
Siggu og Kára. Og þá hófst æv-
intýrið fyrir alvöru, Móttökurnar
og framandi umhverfið blandast
saman í huganum í einn allsherjar
veislufögnuð. Húsið þeirra, Gils-
bakki, var ekki stórt, en þar var
hjartarýmið mikið og glaðværðin
takmarkalaus. Þeim dögum gleymi
ég aldrei.
Síðan þá hafa þau heiðurshjónin
átt sérstakt sæti í hjarta mínu. Því
miður áttum við þó aldrei mikið
saman að sælda vegna fjarlægð-
arinnar sem ætíð hefur skilið okkur
að. Nokkrum sinnum áttum við
hjónin þó kost á því að koma til
þeirra. Gestrisnin og hjartahlýjan
var ætíð sú sama og þá var margt
skrafað og mikið hlegið. Samveru-
stundirnar áttum við líka margar
þegar stórfjölskyldan kom saman
heima í Þingeyjarsýslu af ýmsum
tilefnum, en Sigga og Kári voru
einstaklega dugleg að koma norður
og halda ættartengslunum við. Eitt
sinn dvaldi Kári hjá okkur hjón-
unum í Reykjavík nokkra daga.
Fengum við þá tækifæri til að
kynnast betur en áður þeim mann-
kostum sem hann hafði að geyma.
Eins og fyrr segir var Kári veiði-
maður af lífi og sál. Trúlega kom
aldrei annað til greina en að hann
yrði sjómaður. Ég þykist vita að
því hlutverki hafi hann skilað af
stakri prýði. Og nú hefur hann látið
úr höfn í hinsta sinn. Ekkert verð-
ur úr veiðitúr okkar næsta sumar.
En ég mun reyna að minnast hans
með viðeigandi hætti á eyrinni við
ána þar sem hann ætlaði okkur að
eiga saman ánægjustund. Honum
fylgja blessunaróskir og þakklæti
frá mér og fjölskyldu minni fyrir
vináttu og tryggð. Siggu, sonunum
og fjölskyldunni allri vottum við
dýpstu samúð.
Guð blessi minningu Kára Jóns-
sonar.
Jón Aðalsteinn Baldvinsson.
KÁRI
JÓNSSON
Mig langar að minn-
ast með fáeinum orðum
föður míns, Ólafs Svein-
björnssonar, sem lést
hinn 9. nóvember sl.
Fylgdi hann eftir vini sínum Adda
Bald. sem hafði staðið við hlið hans í
veikindunum, en öllum að óvörum
varð Addi fyrri til að kveðja þennan
heim. Mega Eyjamenn nú með
skömmu millibili sjá á eftir tveimur
sinna litríkustu manna fyrir aldur
fram.
Ég held að það sé samdóma álit
allra að helsti og besti eiginleiki
pabba hafi verið glaðværðin og góða
skapið. Og víst er um það að margt
færi betur í heiminum hefðu fleiri
kímnigáfuna hans pabba. Þrátt fyrir
langan vinnudag, fyrst sem sjómaður
og síðar sem múrari, gaf hann sér allt-
af tíma til að leika við okkur systkinin
fjögur og koma okkur til að hlæja.
Sem dæmi um uppátæki hans var
þegar hann kom eitt sinn heim í há-
degismat og trúði okkur fyrir því að
hann gæti látið súrmjólk renna upp í
móti. Heldur þótti okkur það ótrúlegt.
Hann tók þá súrmjólkurfernuna og
kreisti þannig að bunan stóð beint
upp í eldhúsloftið.
Það fór ekki hjá því að við systkinin
lærðum ýmislegt af pabba, þar á með-
al uppátektasemina og löngunina til
að fá fólk til að hlæja og skemmta sér
með gríni. Ein jól eru mér sérlega
minnisstæð og lýsa nokkuð vel sam-
bandi okkar feðganna. Það var á að-
fangadagskvöld að pabbi bað mig að
ÓLAFUR
SVEINBJÖRNSSON
✝ Ólafur Svein-björnsson fædd-
ist á Snæfelli í Vest-
mannaeyjum 5. júlí
1938. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 9. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Landa-
kirkju 15. nóvember.
setja einhverja fallega
tónlist á fóninn. Ég hélt
nú það og hljómuðu nú
um stofuna dúnmjúkir
orgeltónar. Pabbi kom
sér í stellingar og setti
upp andaktugan helgi-
svip. En Óli Svei var
ekki lengi í sælunni, því
skyndilega breyttust
tónarnir í kraftmikið
rokk. Ég hafði semsé
lætt undir nálina laginu
Speed king með Deep
Purple sem byrjar
svona hátíðlega. Pabbi
kipptist að vonum við
eins og lostinn væri eldingu og mikil
ringulreið ríkti í stofunni meðan reynt
var að slökkva á græjunum. Þótt
pabbi væri lafmóður og ein tauga-
hrúga eftir áfallið lét hann vera að
skamma mig heldur hló út í eitt nær
allt kvöldið að þessu uppátæki mínu.
Þótt flestar minningar mínar um
pabba tengist gríni og glensi þá áttum
við líka saman alvarlegri stundir þeg-
ar hann var að kenna mér um lífið. Ég
var ekki gamall þegar hann kynnti
fyrir mér veiðiskapinn og við stóðum
á Nausthamarsbryggjunni með öngul
og færi og renndum fyrir fisk. Ég
fékk líka að fylgjast með þegar hann
var að vinna að sveinsstykki sínu í
múrverkinu. Pabbi var listamaður af
guðsnáð og fékkst bæði við myndlist
og tónlist og kenndi hann okkur
krökkunum að meta þessar listgrein-
ar. Hann var líka að vonum ánægður
þegar við Vignir bróðir hófum spilirí
undir merkjum Papa frá Vestmanna-
eyjum.
Pabbi hafði oft á orði að meðan
maður væri hérna megin ætti maður
að hafa gaman af þessu. Nú er hann
kominn hinum megin og trúlega far-
inn að æfa sig á hörpu ef harmonikku-
laust er í himnaríki.
Blessuð sé minning föður míns,
Ólafs Sveinbjörnssonar.
Georg Ólafsson.
AFMÆLIS- og minningar-
greinum má skila í tölvupósti
(netfangið er minning-
@mbl.is, svar er sent sjálf-
virkt um leið og grein hefur
borist) eða á disklingi. Ef
greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsyn-
legt er að tilgreina símanúm-
er höfundar og/eða sendanda
(vinnusíma og heimasíma).
Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfi-
legri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar séu um 300 orð
eða 1.500 slög (með bilum) en
það eru um 50 línur í blaðinu
(17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmark-
ast við eitt til þrjú erindi.
Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5–15 línur, og
votta virðingu án þess að það
sé gert með langri grein.
Greinarhöfundar eru beðnir
að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka
og börn og loks hvaðan útför-
in verður gerð og klukkan
hvað. Ætlast er til að þetta
komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu
greina, enda þótt þær berist
innan hins tiltekna frests.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina