Morgunblaðið - 24.11.2003, Blaðsíða 24

MINNINGAR
24 MÁNUDAGUR 24. NÓVEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Anna SigurbjörgBjörnsdóttir
fæddist í Grófarseli í
Jökulsárhlíð 1. nóv-
ember 1916. Hún lést
á Hjúkrunarheim-
ilinu Eiri 14. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Björn Sig-
urðsson, f. 1878, d.
1940 og Sólveig
Hallsdóttir, f. 1886,
d. 1968. Þau bjuggu í
Grófarseli og síðar í
Ármótaseli í Jökul-
dalsheiði. Systkini
Önnu voru: Eyveig, f. 1909, d.
1986, bjó á Reyðarfirði, Þórey
Hansína, f. 1910, d. 1968, bjó á
Reyðarfirði og Ragnar Eiríkur, f.
1914, d. 1998, bjó í Reykjavík.
Sambýlismaður Önnu var Helgi
börn. 2) Sólveig, f. 21. mars 1941,
eiginmaður Gunnlaugur Örn
Árnason og búa þau í Reykjavík.
Börn þeirra eru, Árni Helgi, f.
1964, Jóhannes, f. 1968 og Fanney
1971. Sólveig á tvö barnabörn. 3)
Guðrún, f. 28. júlí 1945, býr í
Reykjavík. Börn hennar eru Sig-
urjón Scheving Stefánsson, f. 1963
og Anna Kristbjörg Jónsdóttir, f.
1969. Guðrún á tvö barnabörn.
Eftir lát Helga flutti Anna frá
Stuðlafossi til Reyðarfjarðar. Þar
kynntist hún ekkjumanni, Þórarni
Stefánssyni, f. 11. febrúar 1913 og
gengu þau í hjónaband 1959. Þau
bjuggu á Reyðarfirði þar til hann
lést 6. febrúar 1984. Þórarinn átti
þrettán börn með fyrri konu sinni
og eitt fyrir hjónaband. Anna og
Þórarinn voru barnlaus. Árið 1985
flutti Anna til Reykjavíkur og bjó
lengst af með dóttur sinni Guð-
rúnu að Yrsufelli 13. Árið 2001
flutti hún á Hjúkrunarheimilið Eir
og dvaldi þar til æviloka.
Útför Önnu fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Jónsson, f. 25. mars
1898, d. 19. júlí 1958.
Helgi var sonur
hjónanna Jóns „Hnef-
ils“ Jónssonar, f. 1848,
d. 1903 og Guðrúnar
Björnsdóttur, f. 1864,
d. 1947, sem bjuggu í
Ekkjufelli í Fellum og
Fossvöllum á Jökuls-
árhlíð. Anna og Helgi
bjuggu á Stuðlafossi á
Jökuldal 1934–1958.
Þau eignuðust þrjár
dætur: 1) Saga, f. 6.
ágúst 1935, býr á Þor-
gautsstöðum á Hvítár-
síðu, eiginmaður hennar er Ketill
Jómundsson, fv. bóndi þar. Dóttir
Sögu, Helga Fossberg Helgadótt-
ir, f. 1957, d. 1999. Dætur Sögu og
Ketils eru Anna Björg, f. 1964 og
Þuríður, f. 1966. Saga á tólf barna-
Elsku mamma mín.
Ég vil þakka þér þær góðu stundir
sem við áttum saman þegar við hitt-
umst. Þú munt alltaf lifa í hjarta
mínu mamma mín.
Þín er sárt saknað.
Guð veri með þér elsku mamma.
Þín dóttir
Saga.
Elsku mamma.
Ég kveð þig með miklum trega og
sorg. Þú varst alltaf svo lífsglöð og
hress þegar ég kom og heimsótti þig
á Reyðarfjörð og á Eir þar sem þú
dvaldir síðustu æviárin. Þín verður
alltaf minnst sem tryggrar og yndis-
legrar móður og ömmu. Hvíl í friði
elsku mamma.
Þín dóttir
Sólveig.
Elsku mamma.
Það er vart hægt að lýsa því með
orðum að þú sért horfin á braut. All-
an þann tíma sem þú dvaldir hjá mér
áttum við góðar og yndislegar stund-
ir saman. Þú varst ávallt með bros á
vör frá morgni til kvölds. Það var
mikil ánægja og ekki síst heiður að
hafa þig svona lengi hjá mér og er ég
stolt af því.
Því miður veiktist þú og þurftir að
fara frá mér, en þú lentir á góðum
stað, hjúkrunarheimilinu Eir. Þegar
ég kom varstu alltaf glöð, brosandi
og kát, þangað til fór að halla undan
fæti í veikindum þínum, en þú barð-
ist vel og er ég og allir þínu nánustu
stoltir af þér elsku mamma.
Ég sakna þín sárlega elsku
mamma.
Guð geymi þig. Þín dóttir
Guðrún.
Elsku amma mín.
Það er sárt að hugsa til þess að þú
sért horfin frá. Ég sakna heimsókn-
anna til þín þegar þú dvaldist á Eiri.
Það var alltaf bros á vörum þínum
þegar við sáumst og áttum yndisleg-
ar stundir eins og alltaf. Þú ert það
kærasta í hjarta mínu og langömmu-
barnanna. Við söknum þín sárt,
amma okkar. Þú munt alltaf lifa í
mínu hjarta og minningin um þig
alltaf lifa.
Guð geymi þig, elsku amma og
langamma.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pétursson.)
Þín
Anna, Hrannar og Sandra.
ANNA SIGURBJÖRG
BJÖRNSDÓTTIR
✝ Arnheiður Rann-veig Sigurðar-
dóttir (Ranný) fædd-
ist í Reykjavík 7.
nóvember árið 1938.
Hún lést á Benidorm
á Spáni 13. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Margrét Kristín
Kristjánsdóttir hús-
freyja í Reykjavík, f.
17. ágúst 1903 á
Korpúlfsstöðum í
Mosfellshr. í Kjós, d.
1. apríl 1977, og Sig-
urður Guðmundsson
innheimtumaður í Reykjavík, f. 17.
júlí 1894 á Skálafelli í Borgarhafn-
arhr. í A-Skaft., d. 1. júlí 1977. Þau
slitu samvistum. Systir Rannveigar
sammæðra var Unnur Guðjóns-
dóttir húsfreyja, f. 9. október 1921,
d. 12. febrúar 1990.
Rannveig giftist 13. september
1958 eftirlifandi eiginmanni sínum
systurdætur hennar tvær. Árið
1972 bjuggu þau Þór og Rannveig
sér heimili í Goðatúni 13 í Garða-
bæ. Jafnhliða heimilisstörfum
vann Rannveig meðan heilsa henn-
ar leyfði við verslunarstörf, lengst
af í verslununum Rosenthal og
Kúnígúnd í Reykjavík. Á yngri ár-
um átti dansinn hug hennar allan
og lagði Rannveig stund á ballett-
nám við skóla Þjóðleikhússins. Þá
sýndi hún dans með Sigvalda Þor-
gilssyni danskennara og tók þátt í
fyrstu opinberu sýningu á djass-
ballett á Íslandi með sýningar-
flokki Jóns Valgeirs. Rannveig til-
heyrði hópi Kiwanismanna í
Garðabæ og eiginkvenna þeirra.
Hún tók virkan þátt í starfi Sina-
wik, var einn stofnfélaga Sinawik í
Garðabæ og fyrsti formaður
klúbbsins. Ennfremur átti hún sæti
í stjórn Landssambands Sinawik.
Útför Rannveigar fer fram frá
Garðakirkju á Álftanesi í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Þór Ingólfssyni hús-
gagnasmíðameistara
og tryggingamanni, f.
á Ísafirði 6. júlí 1933.
Foreldrar hans voru
Ingólfur Jónsson, lög-
fræðingur í Reykja-
vík, f. 28. janúar 1892,
d. 27. september 1982,
og f.k.h. Ingibjörg
Jónsdóttir leikkona, f.
26. júlí 1903, d. 14.
apríl 1965. Sonur
Rannveigar og Þórs er
Karl Rúnar Þórsson
sagnfræðingur, f. 1.
október 1967, kvænt-
ur Þórunni Erlu Ómarsdóttur
hjúkrunarfræðingi, f. 13. júní 1972,
og eiga þau eina dóttur, Dagrúnu
Birtu.
Rannveig ólst upp hjá móður
sinni lengst af á Bergstaðastræti
30 í Reykjavík og voru þær mæðg-
ur um skeið þar í góðu samneyti
við Unni systur Rannveigar og
Elsku mamma. Það kom þá að því
að þið pabbi færuð ykkar síðustu
ferð saman í þessu lífi en ferðin sú
var farin allt of fljótt. Ekki áttum við
von á öðru en að þið kæmuð aftur
saman heim til Íslands hress, kát og
endurnærð eftir hlýjuna í útlandinu
eins og svo ótal mörgum sinnum áð-
ur. Í síðustu ferðinni ykkar áttuð þið
sannarlega saman tvær yndislegar
vikur á Spáni og þar dönsuðuð þið
saman síðasta dansinn. Það var svo
skyndilega á afmælisdaginn þinn að
þú veiktist svo hastarlega að ekkert
varð við ráðið, rétt eins og sá sem
öllu ræður hefði þá þegar tekið
stjórnina í sínar hendur. Þú hetjan
okkar neitaðir að venju að játa þig
sigraða. En að þessu sinni var sem
þú berðist til þess eins að við Þórunn
Erla gætum náð út til ykkar pabba í
tæka tíð svo við gætum átt þar
kveðjustund, öll saman.
Það er skrýtið að koma í Goðatún-
ið og fá ekki nema eitt innilegt faðm-
lag og knús en dóttir okkar litli sól-
argeislinn segir okkur sannfærð að
það sé vegna þess að amma Ranný
sé farin til Guðs og búi núna hjá
stjörnunum og Patton.
Þegar Þórunn kynntist fyrst fjöl-
skyldunni tókstu henni strax opnum
örmum, rétt eins og þar hefði skilað
sér heim týnda dóttirin sem erfa
ætti hálft ríkið. Svo þegar litla Birt-
an kom í heiminn þá glaðnaði nú
heldur betur yfir þér og milli ykkar
mynduðust alveg einstök tengsl og
mátti oftast ekki á milli sjá hvor ykk-
ar skemmti sér betur í búðar- eða
dúkkuleiknum.
Í uppvextinum man ég varla eftir
þér öðruvísi en hafa verið að styðja
pabba í einhverju kiwanisstússi eða
þá þú sjálf á kafi í einhverju sem
sneri að Sinawik, svona milli þess
sem þið pabbi ræktuðu saman fal-
lega garðinn ykkar. Þær eru líka
ófáar fjölskylduminningarnar frá
tjaldferðalögum innanlands eða
veiðiferðum í Urriðaánni. Í öll þessi
ár sem við feðgarnir vorum báðir
önnum kafnir í skátastarfinu þá
hvattirðu okkur áfram til dáða jafn-
vel þó svo að þér hafi stundum ekk-
ert litist á svaðilfarir sonarins til
fjalla eða á erlendri grundu eða á
það að allt húsið væri tímabundið
undirlagt í bókhaldsgögnum heim-
ilisföðurins gjaldkerans.
Á unglingsárunum man ég eftir
því að pabbi veiktist í bakinu og lá
inni á endurhæfingardeild í fjóra
mánuði. Þá sýndirðu svo sannarlega,
mamma, að það voru engar smá-
töggur í þér þegar á þurfti að halda
og ekki skorti á umhyggjuna gagn-
vart pabba. Þá stóðum við þétt sam-
an og þú komst með gullkornið þitt
og lífsspekina sem fylgdi þér alla tíð;
verra gæti það verið.
Þessi fjörutíu og átta ára sam-
fellda ferð ykkar pabba hefur stund-
um verið farin með storminn í fang-
ið, en það er eins og mótbyrinn hafi
jafnt og þétt nært ástina ykkar, auk-
ið á umhyggjuna, virðinguna og
traustið á milli ykkar. Það er ein-
stakt veganesti úr foreldrahúsum og
eitthvað sem við ungu hjónin ætlum
að reyna að tileinka okkur enda lífið
stutt og vafalaust ekki alltaf dans á
rósum.
Elsku mamma, takk fyrir ótal-
mörgu góðu stundirnar, takk fyrir
kaffið og kandísinn en umfram allt
takk fyrir allar góðu minningarnar
sem lifa um yndislega mömmu,
tengdamömmu og ömmu. Guð gefi
pabba styrk til að standast þessa
raun.
Þín er sárt saknað.
Karl, Þórunn Erla og
Dagrún Birta.
Þegar ég hóf starf í söludeild
Brunabótafélags Íslands haustið
1986 kynntist ég Þór Ingólfssyni,
sölumanni í deildinni. Tókst með
okkur trygg vinátta, sem hefur hald-
ist síðan.
Brátt kynntist ég hans sómaeig-
inkonu, Arnheiði Sigurðardóttur eða
Ranný sem hún var ávallt kölluð. Við
áttum sameiginleg áhugamál sem
voru garðrækt og stangveiði.
Garður þeirra hjóna er sérstak-
lega fallegur og vel skipulagður
enda rómaður verðlaunagarður í
Garðabæ. Þar undi Ranný sér vel
með rósum, risadalíum og öðrum fal-
legum blómum.
Þau hjónin hafa verið meðlimir í
veiðifélagi sl. 18 ár, sem er með litla
laxveiðiá í Borgarfirði á leigu. Þar
áttu þau sínar bestu stundir á sumr-
in. Var okkur hjónunum boðið í
marga veiðitúra með þeim, og þá var
ávallt glatt á hjalla í litla veiðihúsinu
við Urriðaá. Þau hjónin ferðuðust
mikið um landið, sem og til útlanda.
Sjúkrasaga Rannýjar var löng og
ströng. Aðeins 13 ára greinist hún
með sykursýki, og var hún háð insúl-
íngjöf til æviloka. Hún stóð sem
hetja í þessu stríði og þegar heilsu
hennar bar á góma þá var svarað:
„Það hafa það margir verra en ég.“
Hún kvartaði aldrei þótt fársjúk
væri, en var glaðværðin uppmáluð
og hláturmild.
Kæra vinkona mín, Ranný, nú
kveð ég þig með sárum söknuði, en
þakka þér ógleymanlegar stundir
sem við hjónin áttum með ykkur.
Kæri vinur, Þór. Ég vona að þú fá-
ir styrk til að takast á við þessar
raunir.
Sendum fjölskyldunni einlægar
samúðarkveðjur.
Gunnar og Gyða.
Kær Sinawiksystir er horfin úr
okkar samstæða hópi.
Kiwanisfjölskyldan hefur orðið
fyrir sorglegum áföllum, þar sem
tveir styrkir stofnar hafa fallið frá á
aðeins 18 dögum.
Í dag er við kveðjum Rannveigu,
sem ætíð var kölluð Ranný, streyma
minningarnar fram og þær eru
margar og góðar.
Við minnumst hennar fyrst sem
fallegu, vel klæddu afgreiðslustúlk-
unar í Ljósafossi við Laugaveg, þar
skein hún skærust ljósa Raftækja-
verslunarinnar. Síðan liðu fjölda
mörg ár, þá kynntumst við henni hér
hjá Kiwanisklúbbnum Setbergi í
Garðabæ sem eiginkonu Þórs Ing-
ólfssonar sem þá var svæðisstjóri
Ægissvæðis Kiwanis. Eftir það hafa
leiðir okkar legið saman. Ranný var
hvatamaður og fyrsti formaður
Sinawikklúbbs Garðabæjar þegar
við eiginkonur Setbergsfélaga stofn-
uðum þann félagsskap fyrir 20 ár-
um.
Ranný var glaðlynd og hláturmild
og hreif fólk með sér til dáða. Hún
var hugmyndarík og ófeimin að taka
þátt í ýmsum uppátækjum. Þar af
leiðandi var hún oftast kosin í
skemmtinefnd meðan heilsa hennar
leyfði. Söngglöð lék hún á gítarinn
sinn og var forsöngvari okkar Sina-
wiksystra á góðum stundum.
Ekki er hægt að minnast Rannýj-
ar nema Þórs sé getið, svo samhent
voru þau hjón að þau tók þátt í öllu
saman. Þau ferðuðust víða gegnum
árin, en hin síðari ár dvöldu þau
nokkrar vikur í senn á suðrænum
slóðum henni til heilsubótar. Það var
einmitt í slíkri ferð að við vorum
saman á Kanaríeyjum á síðastliðn-
um vetri. Þar áttum við saman
ógleymanlegar stundir og þar
kynntumst við ótrúlegum viljastyrk
þessarar konu, sem af æðruleysi og
bjartsýni tók flestu með bros á vör,
og hvað Þór hugsaði vel um hana og
hlúði að henni, ekkert var of gott
fyrir Ranný. Hann gekk margra
kílómetra leið með hana í hjólastóln-
um til sjúkraþjálfara í von um betri
líðan henni til handa. Ranný var svo
sannarlega þakklát honum fyrir um-
hyggjuna, enda sagði hún okkur að
ef hún ætti ekki Þór að væri hún ef-
laust innilokuð á stofnun, það myndi
enginn hafa trú á að hún gæti tekið
þátt í ýmsu eins og þau gerðu þarna í
sólinni.
Margt leitar á hugann við leiðar-
lok, við sjáum fyrir okkur glaðlega,
fallega konu sem hafði svo gaman af
að dansa og það var unun að horfa á
þau hjón dansa saman, slíkur var
listdans þeirra, þessa fór hún á mis
eftir að veikindi hennar ágerðust,
það hefur þurft mikinn sálarstyrk til
að taka slíkum áföllum. Við heim-
sóttum þau aðeins þrem dögum fyrir
þessa síðustu ferð þeirra saman.
Ranný hlakkaði til að komast í sólina
og losna við verkina og grindurnar
af höndunum. Ekki hvarflaði það að
okkur að þessi ferð yrði lokaferðin
hennar í þessu jarðlífi.
Það var búið að ráðgera ferð til
Kanaríeyja í vetur svo og ýmsar
breytingar á högum, allt með þarfir
hennar í huga. Við þökkum þessa
stund sem við áttum saman, hún
verður mynd í minningasafnið.
Við biðjum guð að styrkja Þór í
hans mikla harmi, einnig son þeirra,
tengdadóttur og barnabarn sem oft
var minnst á sem sólargeisla fjöl-
skyldunnar.
Við hjónin þökkum Ranný fyrir
góðar stundir á lífsleiðinni. Hún var
öllum gleðigjafi.
Hrafnhildur og
Sigurður Axelsson.
Kveðja frá Sinawik í Garðabæ
Það er stórt skarð komið í klúbb-
inn okkar þegar félagi okkar Rann-
veig Sigurðardóttir er fallin frá
langt um aldur fram, eða aðeins 65
ára gömul.
Á haustdögum 1982 bauð Ranný,
en það var hún ávallt kölluð, heim til
sín nokkrum eiginkonum Kiwanis-
manna í Garðabæ og var tilefnið að
ræða um stofnun Sinawikklúbbs og
fékk hún góðar undirtektir frá okk-
ur hinum. Vann hún svo að því að
þetta hugðarefni hennar yrði að
veruleika og var stofnfundur hald-
inn 19. febrúar 1983. Hún var að
sjálfsögðu fyrsti formaður klúbbs-
ins. Mótaði hún þá strax ýmsar hefð-
ir sem enn eru í heiðri hafðar 20 ár-
um síðar. Ranný var einnig í stjórn
Landssambands Sinawik. Þar eign-
aðist hún góðar vinkonur sem mátu
störf hennar mikils. Hún miðlaði
ætíð til okkar hinna fræðslu um hvað
væri að gerast í hinum klúbbunum
og reyndum við að nýta það sem
okkur þótti áhugavert í starfi þeirra.
Ranný var mikil félagsvera og
mætti á alla fundi þegar heilsa henn-
ar leyfði og af alúð og dugnaði tók
hún ætíð þátt í öllum störfum
klúbbsins og á góðum stundum var
hún hrókur alls fagnaðar.
Síðustu ár hafa verið Ranný erfið
vegna veikinda. Hún hafði mikið
yndi af ferðalögum og þó að heilsan
hafi staðið höllum fæti lagði hún
ótrauð í ferðir og það var í einni
slíkri ferð er þau hjón voru stödd er-
lendis að hún lést.
Sinawiksystur óska henni góðrar
heimkomu í ríki hins æðsta höfuð-
smiðs þar sem hún er laus frá þján-
ingum og býr í birtu ljóssins. Við
þökkum henni samstarf og vináttu.
Fjölskyldu hennar vottum við okkar
dýpstu samúð.
Elín Sigurjónsdóttir.
ARNHEIÐUR RANNVEIG
SIGURÐARDÓTTIR (RANNÝ)