Morgunblaðið - 26.11.2003, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 26. NÓVEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Þú, Guð míns lífs, ég loka
augum mínum
í líknarmildum
föðurörmum þínum
og hvíli sætt, þótt hverfi
sólin bjarta,
ég halla mér að þínu föðurhjarta.
(M. Joch.)
Vonsvikin. Orð geta haft misjafna
og misskýra merkingu. Aldrei hefur
þetta orð þó haft eins djúpa merk-
ingu og lýst líðan minni betur en
þegar mér bárust þær fréttir að
Bjartmar frændi minn hefði greinst
aftur með krabbamein. Litla hetjan
okkar sem var aðeins tveggja ára
þegar hann greindist var búinn að
heyja harða baráttu við þetta illa
mein og sigra. Hann hafði verið
hreinn í tvö ár og allir trúðu því að
hann væri sigurvegarinn. Okkar
björtustu vonir virtust hafa ræst en
skyndilega vorum við svikin. Það er
undarlegt líf sem litlu barni er gefið
að þurfa að ganga í gegnum miklar
þrautir og hverfa frá ástvinum sín-
um í þessu lífi. Því hlýtur að vera
ætlað stórkostlegt hlutverk í betri og
bjartari heimi.
Bjartmar var yndislegur drengur.
Hann var sólargeisli og bar með sér
birtu hvar sem hann kom. Hann var
mjög blíður, hafði mjúkar kinnar
sem hann vildi oft leyfa mér að kyssa
og það var hlýtt og notalegt að hafa
hann uppí þegar hann gisti. Þegar
Bjartmar kom í heimsókn gleymdi
hann sér í öllu dótinu og Pleymóið
átti hug hans allan. Ég minnist
jólanna þegar hann fékk sjóræn-
ingjaskipið og varð svo glaður að
hann sagði að sig hefði langað í svona
skip í þrettán ár. Bjartmar var mikill
dótastrákur og því voru síðustu ferð-
ir hans í Leikbæ honum mikils virði.
Kraftar hans voru búnir en hann
naut þess að horfa á dótið og velja
sér verðlaun. Minningarnar um
Bjartmar frænda minn eru margar
BJARTMAR
JÓNASSON
✝ Bjartmar Jónas-son fæddist í
Reykjavík 13. mars
1998. Hann lést á
heimili sínu 16. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Víðistaða-
kirkju 25. nóvember.
og góðar. Um litla fót-
boltastrákinn, Hauk-
inn sem keppti í Lottó-
mótinu í vor, þá svo
sterkur og flottur. Um
stærðfræðinginn, um
púslarann mikla, um
húmoristann, um stóra
bróður Margrétar,
litla bróður Sigurgeirs
og ástkæran son
Jonna og Rósu.
Við erum þakklát
fyrir að hafa kynnst
þér, elsku frændi, og
geymum minninguna
um þig í hjarta okkar.
Nú hafa afi Baddi og amma Magga
engilinn sinn hjá sér.
Elsku Jonni, Rósa, Sigurgeir,
Margrét, Magga og pabbi. Við vott-
um ykkur dýpstu samúð. Guð styrki
ykkur í sorginni og alla þá sem
þekktu og elskuðu Bjartmar.
Saknaðarkveðja.
Halla, Rúnar, Emil, Rúnar
Steinn og Hrólfur.
Eitt sinn sátu tveir gyðingaprest-
ar uppi í fjallshlíð, huldu andlitin í
höndum sér og grétu sáran. Kósakk-
ar höfðu ráðist inn í litla bæinn
þeirra og á meðan heimilin stóðu í
ljósum logum myrtu þeir með köldu
blóði konur, börn og aðra sem ekki
komust undan. Vinirnir sátu hlið við
hlið, þögulir í fjallinu og horfðu á
eldslogana út um tárvot augun úr
fjarska. Skyndilega lítur annar
þeirra upp og segir: „Ég vildi að ég
væri Guð!“ „Hvers vegna,“ spurði
vinur hans, „myndirðu þá stöðva
þennan harmleik?“ „Nei, en þá
myndi ég kannski skilja hvers vegna
þetta er að gerast.“
Bjartmar litli er farinn frá okkur
eftir langa og erfiða baráttu á sinni
stuttu ævi. Þessi litli ljóshærði
drengur sem var svo ljúfur og góður,
bjartur og brosmildur. Sorgin og
tómleikinn umlykur hjörtu okkar en
öllum tilfinningum ofar er þó skiln-
ingsleysið. Það hefur verið sagt ein-
hvers staðar að svo lengi sem for-
eldrar deyi á undan börnum sínum
gangi lífið sinn rétta gang, en þegar
lítil börn eru tekin áður en þau vaxa
og verða að mönnum er eins og lífið
bregðist skyldum sínum. Krabba-
meinið tók hann, líkt og það tók Guð-
bjart afa hans og Margréti ömmu.
Bæði létust þau of snemma úr þess-
um grimma sjúkdómi sem virðist
taka til sín allt, allt of marga í dag,
unga sem aldna. Eina hugsunin sem
huggar þennan harm er kannski sú
að núna hvíli Bjartmar í friði og þurfi
ekki lengur að berjast með litla lík-
amanum sínum sem þó var alltaf svo
undarlega sterkur.
Stundum þegar allir héldu að hann
væri að fara þá efldist hann og hélt
baráttunni áfram og daginn áður en
hann lést lá hann meira að segja í
rúminu sínu og lék sér með leikföng-
in sín. En þrátt fyrir kraftinn reynd-
ist þetta of erfitt stríð fyrir þessa
litlu sál sem hafði barist fyrir lífi sínu
nánast frá fæðingu og núna er hann
farinn. Eftir sitjum við í tómleikan-
um og skilningsleysinu. En sá sem
gefur lífið hefur víst líka valdið til að
taka það og þó að við skiljum ekki
hvers vegna þá er víst að Guð veit
það og skilur. Guð sem við leitum nú
til í einlægum bænum okkar um að
Jonni og Rósa fái styrk og huggun
þegar þau takast á við þennan ólýs-
anlega sára missi.
Beinin í mér voru þér eigi hulin, þegar ég
var gjörður í leyni, myndaður í djúpum
jarðar.
Augu þín sáu mig, er ég enn var ómyndað
efni, ævidagar voru ákveðnir og allir
skráðir í bók þína, áður en nokkur þeirra
var til orðinn.
En hversu torskildar eru mér hugsanir
þínar, ó Guð, hversu stórkostlegar eru þær
allar samanlagðar.
Ef ég vildi telja þær, væru þær fleiri en
sandkornin, ég mundi vakna og vera enn
með hugann hjá þér.
(Sálmarnir, 139.15–18.)
Elsku Jonni og Rósa, af öllu hjarta
vottum við ykkur okkar dýpstu sam-
úð.
Ágústa Rut og Margrét Hugrún.
„Bjartmar“ var nafnið og prestur-
inn jós barnið vatni. Svo sannarlega
bar hann það nafn vel, færði þeim
sem hann þekktu birtu og yl. Hann
frændi minn kom í heiminn þegar
vorboðinn var í nánd. Sólin að hækka
á lofti og náttúran breytir um lit.
Geislar sólarinnar skinu skært á fjöl-
skylduna á Kirkjuveginum og fram-
tíðin var björt.
Ég man Bjartmar nýfæddan, svo
fallegur og bjartur, athugull, næmur
og vakandi fyrir umhverfi sínu. Ég
man brosið hans, hjalið, áhuga hans
á tánum sínum og afrekinu þegar
hann gat bitið í þær. Ég man hann
halda utan um hringluna sína, hreyfa
hana, hrista og sleikja. Hverjum
áfanga var vel fagnað í lífi þessa
barns. Fjölskyldan fluttist til Flór-
ída, ég fylgdist með úr fjarlægð og
áfram hélt sólin að skína.
En heimurinn er oft miskunnar-
laus og grimmur. Skyndilega voru
þau komin heim. Bjartmar hafði
greinst með krabbamein, þá rétt
tæpra tveggja ára. Nú hófst barátta
upp á líf og dauða. Tíminn stóð í stað,
hver dagur skipti máli og framtíðin
var dagurinn á morgun. Í þessari
baráttu var Bjartmar litli mikil
hetja, kleif hvern hjallann eftir ann-
an og gaf ástvinum sínum von með
kjarki sínum, áræði og dugnaði. Var
svo æðrulaus gagnvart örlögum sín-
um og Rósa og Jonni vakin og sofin
yfir velferð hans hvert augnablik.
Ég man hann í Svíþjóð, glampann
í augunum, ánægjuna sem skein úr
andliti hans og stoltið yfir því að
hann fékk að fara út fyrir spítalann
og skoða heiminn. Bæjarferð sem
fyrir flesta er sjálfsagður og eðlileg-
ur hlutur var mikil upplifun fyrir lít-
inn dreng sem búinn var að gangast
undir erfiða meðferð þar ytra. Allt
var gert til að njóta stundarinnar,
það smáa varð allt í einu svo stórt.
Mikilvægt var að fanga augnablikið
því það var núið sem skipti mestu
máli. Og Bjartmar litli var duglegur
að finna birtuna, málaði heiminn
„gulan eins og sólin“ eins og hann
sagði oft og sólin fór aftur að skína.
Ég man hann sterka og þroskaða
sál, markaður af erfiðri lífsreynslu,
en jafnframt lífsglaður, brosmildur
og ljúfur drengur. Naut alls þess
besta frá sínum nánustu sem gerði
honum kleift að blómstra. Ég man
sögurnar úr leikskólanum, stoltið yf-
ir því að vera kominn í Stórahóp.
Gleðina hjá fjölskyldunni þegar hann
byrjaði á fótboltaæfingum hjá Hauk-
unum og stoltur var hann í Hauka-
gallanum. Ég man hann með mér úti
í sólskininu að búa til litla álfa úr
fjörusteinum, einbeittur og áhuga-
samur. Ég man hann með allt smá-
dótið sitt og skapaði litríkan þykj-
ustuheim þar sem hann gat haft
stjórn á öllu. Ég man þetta allt og
meira til og þessar minningar veita
mér birtu og yl.
Ef bernskan er sá tími þegar hlað-
ast á litaspjaldið þeir litir sem maður
á seinna eftir að nota þá var spjaldið
hans Bjartmars litla litríkara en
margur hefur á heilli ævi.
Á haustmánuðum þegar daginn
tók að dimma og sólin að lækka í lofti
var krabbameinið komið aftur. Nú
var áfallið þyngra og vonbrigðin
sárari. Allt var gert sem í mannlegu
valdi var hægt. Elsku Bjartmar
kvaddi þennan heim sem hetja, háði
harða baráttu og reis þá hæst í reisn
sinni. Hann var svo lítill en samt svo
stór.
Elsku Rósa, Jonni, Sigurgeir,
Margrét Lovísa og aðrir aðstand-
endur, það verður vel tekið á móti
Bjartmari litla þar sem hann mun
eiga öruggt skjól í húsi afa síns og
ömmu. Þó ekki sjái til sólar þessa
dagana þá eru minningarnar um
Bjartmar málaðar björtum og tær-
um litum, „gular eins og sólin“.
Helena Hauksdóttir.
Elsku Bjartmar, ég sakna þín svo
sárt og vildi að þú værir lengur hjá
okkur. Þú varðst alltaf svo glaður
þegar ég kom til þín og ég glöð að
hitta þig. Þótt þú sért farinn þá ertu
hjá mér eins og allir hinir englarnir á
himnum.
Um nóttina sé ég vængi fljúga
gyllta og glitrandi,
og það er farið að snjóa.
Ég ligg í mínu rúmi
og hugsa um liðna tíð,
um lítinn góðan frænda
sem fór í sitt lengsta frí.
Ásgerður Alma Ómarsdóttir.
Fótmál dauðans fljótt er stigið
fram að myrkum grafarreit,
mitt er hold til moldar hnigið
máske fyrr en af ég veit.
Heilsa, máttur, fegurð, fjör
flýgur burt sem elding snör.
Hvað er lífið? Logi veikur,
lítil bóla, hverfull reykur.
Enginn tími, enginn staður,
enginn hlutur dauða ver.
Bú þig héðan burt, ó, maður,
brautar lengd þú eigi sér.
Vera má, að vegferð sú
verði skemmri’ en ætlar þú.
Æskan jafnt sem ellin skundar
eina leið til banastundar.
(Björn Halld.)
Lítill sólargeisli er horfinn á
braut.
Við minnumst Bjartmars sem
glaðværs drengs sem lýsti upp um-
hverfið með brosi sínu. Hann var
mjög hlýr og ljúfur drengur sem
hafði þroskaða sál í ungum líkama.
Þrátt fyrir erfið veikindi gaf hann
öðrum styrk með hugrekki sínu og
dugnaði.
Vegna búsetu okkar hittum hann
ekki mjög oft en upp í hugann koma
minningar eins og þegar við heim-
sóttum þau til Tampa í Flórída. Þá
lék allt í lyndi og enginn vissi um vá-
gestinn sem lá í leyni. Þeir bræður,
Bjartmar og Sigurgeir, voru mjög
áhugasamir við að reyna að fanga
eðlur sem þeir slepptu svo aftur.
Einnig komu þeir með pabba sín-
um vestur til okkar og við fórum í
sveitina og skoðuðum nýfædd lömb-
in.
Við finnum sárt til með foreldrum
hans og systkinum sem hafa misst
svo mikið.
Elsku Jonni og Rósa. Megi styrk-
ur Guðs fylgja ykkur í sorginni og
söknuðinum.
Sigrún, Guðni og fjölskylda,
Suðureyri.
Jobsbók er um þjáninguna, sem
Guð kýs stundum að leggja á okkur
mennina. Við sjáum ekki tilganginn,
en einhver hlýtur hann að vera. Við
skiljum ekki, hvað vakir fyrir Guði,
og getum ekki annað en drúpt höfði,
þagnað og sætt okkur við hlutskipti
okkar, því að ella verður hið óbæri-
lega ekki bærilegt.
Saga Bjartmars litla Jónassonar
er eins og út úr Jobsbók. Hún er
saga hinnar óskiljanlegu þjáningar.
Bjartmar greindist með illkynjaðan
sjúkdóm tuttugu og tveggja mánaða
og þurfti að sæta erfiðum lækning-
um hér og erlendis. Þær virtust tak-
ast. Bjartmar lifði síðan í rúm tvö ár
áhyggjulausu lífi næms og glaðværs
drengs með umhyggjusömum for-
eldrum og tveimur systkinum, eldri
bróður og yngri systur. Þá kom reið-
arslagið. Hinn sjaldgæfi sjúkdómur
hans hafði tekið sig upp aftur og var
nú óviðráðanlegur. Tveir mánuðir
liðu, og læknar gátu aðeins reynt að
lina kvöl drengsins með lyfjagjöf,
uns hann gaf upp öndina sunnudag-
inn 16. nóvember í örmum móður
sinnar. Ekki er til ánægjulegri sjón
en nýfætt, heilbrigt barn, spriklandi
af fjöri. Sem betur fer dregur hvorki
fátækt né óhóflegt fjölmenni úr á Ís-
landi. Þetta átti svo sannarlega við
um Bjartmar Jónasson. Hann var
velkominn í þennan heim. Hann átti
gott heimili og vandaða foreldra,
Rósu Guðbjartsdóttur og Jónas Sig-
urgeirsson, sem vildu allt fyrir börn
sín gera og höfðu með dugnaði og
fyrirhyggju skapað sér til þess
ákjósanlegar aðstæður. Í þjáningu
hans og kvöl voru þau vakin og sofin
með honum. Það er ekki á færi okkar
vina þeirra að skilja missi þeirra,
harm og söknuð. En minning litla
drengsins, sem dó, mun ekki aðeins
lifa í hugum þeirra, heldur alls þess
fólks, sem þekkir fjölskylduna á
Kirkjuvegi 7 í Hafnarfirði.
Hannes Hólmsteinn Gissurarson.
Elsku Bjartmar, litla hetjan okk-
ar. Það er svo sárt og erfitt að þú
skulir hafa verið tekinn frá okkur.
En þú munt lifa í minningunni í
hjarta okkar. Þú varst litla hetjan
okkar sem okkur þótti svo vænt um.
Við áttum margar yndislegar stund-
ir með þér. Við minnumst líka sögu-
stundanna, þér fannst svo gaman að
láta segja þér sögur. Við minnumst
þess líka þegar þú sagðir við okkur
svo einlægur: „Ég hef aldrei séð
mús.“ Okkur þótti sárt að vita til
þess að þú hefðir aldrei séð mús.
Næsta dag var farið í dýrabúðina og
fengin mús að láni til að sýna þér.
Það þurfti oft svo lítið til að fram-
kalla bros hjá þér. Ekki má gleyma
símhringingunum frá þér sem yljuðu
okkur um hjartarætur. Þú varst svo
hreinskilinn þegar þú sagðir í sím-
ann: „En þið ætluðuð að koma með
pakka í dag.“
Það eru margar fallegar minning-
ar sem koma upp í huga okkar. Þær
minningar geymum við í hjarta okk-
ar. Elsku engillinn okkar, við kveðj-
um þig með svo miklum söknuði,
elsku litla stjarnan okkar. Guð
geymi þig.
Hún skein með svo blíðum bjarma,
sem bros frá liðnum árum.
Hún titraði gegnum gluggann,
sem geisli í sorgartárum.
(Magnús Ásgeirsson.)
Elsku Rósa, Jonni, Sigurgeir og
Margrét Lovísa, Guð gefi ykkur
styrk á þessari erfiðu stund.
Þínar vinkonur,
Kristín og Ingunn
(Didda og Systa).
Bjartmar, góði vinur minn. Nú er
ég leiður. Ég er leiður yfir því að við
getum ekki leikið á Hjalla og heima.
Það var alltaf svo skemmtilegt hjá
okkur.
Ég veit að þér líður vel núna og að
englarnir leika við þig.
Ég horfi í kertaljósið og hugsa fal-
lega til þín, elsku Bjartmar. Þótt þú
sért farinn ertu samt alltaf hér.
Þinn vinur, alltaf.
Kolbeinn Sveinsson.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Ekki vorum við meira en þriggja
ára þegar þú sagðir við okkur:
„Haukar eru bestir.“ Það vissir þú
með vissu frá Sigurgeir stórabróður
og Badda afa sem fór með þig á alla
Haukaleiki. Þar með var ekki aftur
snúið, þú hreifst okkur báða með í
Hauka.
Í garðinum á Kirkjuvegi 7 var
Erfidrykkjur
Heimalöguð kaffihlaðborð
Grand Hótel Reykjavík
Sími 514 8000
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist)
eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að til-
greina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Tekið er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi
Morgunblaðsins, Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgun-
blaðsins Kaupvangsstræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Birting afmælis- og
minningargreina