Morgunblaðið - 27.11.2003, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. NÓVEMBER 2003 41
Hanna fór ársgömul í fóstur að
Tungu í Svínadal. Fósturforeldrar
hennar voru Helgi Helgason og
Guðrún Árnadóttir. Sex ára gömul
fór hún aftur til sinna kynforeldra,
sem þá voru fluttir í Innri-Akra-
neshrepp, og var hjá þeim einn
vetur en fór síðan aftur til fóstur-
foreldra og systkina í Tungu.
Fóstursystkinin voru þá nær öll
uppkomið fólk. Frá 15 ára aldri var
Hanna oftast í vist á veturna á
Stór- Reykjavíkursvæðinu, fyrst
hálfan vetur í Hafnarfirði en var í
Tungu á sumrin.
Tvítug að aldri kom Hanna fyrst
á Bjarnarstíg 10 til afa míns og
ömmu, þeirra Bjarna Bjarnasonar
og Elísabetar Helgadóttur, sem
bæði voru kennarar. Var Hanna
þar síðan alla vetur og sá að miklu
leyti um heimilið en starfaði víða
um land sem matráðskona á sumr-
in enda frábær matreiðslukona.
Hún var í Múlakoti í Fljótshlíð eitt
sumar, á Ásólfsstöðum í Þjórsárdal
í sjö sumur (fyrst 1940), á Hvann-
eyri eitt sumar og sömuleiðis á
Arngerðareyri við Ísafjarðardjúp,
á Hreðavatni, í Fornahvammi og
vestur á Ingólfsfirði, eitt sumar á
hverjum stað. Hún starfaði við
Barnaheimili Rauða krossins í
Laugarási í tvö sumur, í Skálholti
var hún í tvö sumur og á Rauf-
arhöfn fjögur til fimm sumur, sem
var síðasti viðkomustaðurinn úti á
landi.
Hún starfaði einnig sem mat-
ráðskona á veturna við ýmis mötu-
neyti í Reykjavík frá árinu 1961,
árið sem Bjarni afi minn dó. Þann-
ig var hún matráðskona í Kassa-
gerðinni, í Gliti við Höfðabakka, í
Kjörgarði, í Þjóðleikhúsinu og í
Kjötbúðinni Borg en þar var hún í
fimmtán til sextán ár til áttatíu og
þriggja ára aldurs en þá hætti hún
vegna aldurs.
Frá árinu 1985 fóru hún og
Sverrir Bjarnason frændi minn á
hverju sumri í skemmtiferð til út-
landa, alls tólf ferðir, þar af var ég
með þeim í sex ferðum. Áður hafði
Hanna aldrei farið út fyrir land-
steinana. Hún hafði ákaflega gam-
an af þessum ferðum, sérstaklega
ferðinni 1987, þegar leiðin lá alla
leið til Rómar.
Hanna var nær „óskólagengin“
en var ákaflega skýr í hugsun,
viljasterk og réttsýn og hafði t.d.
einstakt lag á að stjórna fólki
þannig, að allir létu sér vel líka.
Hún hafði á yngri árum mikið
yndi af ljóðum og var sjálf fljúg-
andi hagmælt og gat kastað fram
gamansömum og vel ortum vísum
um hversdagslega atburði. Á
vinnustöðum eins og t.d í Kassa-
gerðinni var hún fengin til að
semja gamanvísur um starfsfólkið
til flutnings á árshátíð og þóttu
þessar vísur einstaklega vel heppn-
aðar. Hanna kunni nefnilega að
draga fram hið skoplega án þess að
særa nokkurn mann.
Ég vil þakka Hönnu vináttu við
mig og mína ættingja.
Aðstandendum sendi ég innileg-
ar samúðarkveðjur.
Bjarni Guðmundsson.
Hanna, en það var hún ætíð köll-
JÓHANNA
JÓNSDÓTTIR
✝ Jóhanna Jóns-dóttir fæddist í
Skarðskoti í Leirár-
sveit í Borgarfirði 22.
október 1909. Hún
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
15. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Jón Dið-
riksson, f. í Grashús-
um á Álftanesi, og
Guðrún Guðnadóttir,
f. í Sarpi í Skorradal.
Hún var ein af þrett-
án systkinum, sú
fimmta í röðinni. Eft-
irlifandi systkini hennar eru sex.
Útför Jóhönnu var gerð í kyrr-
þey.
uð, kom til foreldra
minna sem vinnu-
stúlka tvítug að aldri
og fylgdi fjölskyldunni
á Bjarnarstíg 10 alla
tíð eftir það.
Foreldrar mínir
voru kennarar og sá
Hanna að mestu leyti
um heimilishaldið á
veturna. Mér er minn-
isstætt, þegar ég var
krakki og kom heim
úr skóla, hvað mér
þótti leiðinlegt og
tómlegt þegar Hanna
átti frídaga. Hún var
okkur systkinum sem önnur móðir
og vildi hag okkar sem mestan,
sérstaklega hafði hún mikið dálæti
á Sverri bróður mínum.
Hanna hafði notið lítillar skóla-
göngu, aðeins lítilsháttar far-
kennslu á uppvaxtarárum. En góð-
ir eiginleikar hennar og eðliskostir
bættu henni það upp enda var hún
skarpgreind kona og skýr í hugs-
un, viljasterk og réttsýn og hélt
andlegum kröftum til æviloka.
Hún reyndist föður mínum vel er
hann lá banaleguna en hann dó að-
eins 61 árs að aldri. Hann þráði að
fá að vera heima, þoldi engan mat
á spítalanum og hélt engu niðri en
þegar heim kom hafði Hanna lag á
að elda mat sem hann þoldi.
Eins hugsaði hún vel um móður
mína, þegar aldurinn færðist yfir
hana og reyndist henni afar vel og
gerði henni kleift að vera heima
eins lengi og hægt var. Þær voru
góðar vinkonur og mat móðir mín
Hönnu mikils.
Hanna var skemmtileg kona,
gamansöm og ágætlega hagmælt
og maður vissi alltaf hvar maður
hafði hana, því hún sagði alltaf
meiningu sína umbúðalaust. Hanna
var listakokkur, hún gerði daglegt
fæði að dýrindismat og veislurnar
hennar voru ógleymanlegar.
Hanna starfaði víða um land á
sumrin sem matráðskona við hótel
og í mötuneytum og gaf ekkert eft-
ir hálærðum matreiðslumönnum í
matartilbúningi.
Við Guðmundur maðurinn minn
nutum góðs af snilli hennar. Hanna
sá um brúðkaupsveislu okkar og
þegar við fluttum að Hvanneyri og
það kom í okkar hlut að halda hér-
aðsfundi fyrir presta og sóknar-
nefndarfólk, þá kom hún til okkar
og sá um veitingarnar. Hún hjálp-
aði mér líka við fermingarveislur
barna okkar.
Svona var hún alltaf hjálpsöm
við okkur fjölskylduna.
Síðustu árin sem Hanna lifði fór
hún oft á sjúkrahús og var þá oft
mikið veik en hún kom margoft
hjúkrunarfólki og læknum á óvart,
hvað hún var dugleg að hafa sig
upp úr veikindunum og komast
heim. Sverrir bróðir minn gerði
allt sem í hans valdi stóð að létta
henni veikindin og hugsa um hana
og vil ég þakka honum það.
Að lokum vil ég einnig þakka
sjúkraþjálfurum og heimahjúkrun-
inni fyrir þeirra góðu störf og
hjúkrunarfólki á deild 11-E á
Landspítala.
Ásta Bjarnadóttir.
Bekkjarfélagi okk-
ar, traustur félagi og
ævivinur, Þorbjörn
Árnason, er allur eftir
langa og harða bar-
áttu fyrir lífi sínu. Við
söknum okkar góða vinar og góðs
drengs. Það er skarð fyrir skildi.
Það voru bæði forréttindi og
gæfa að fá að eiga Þorbjörn að vini
og félaga og fyrir það erum við
þakklátir forsjóninni þótt við svo
sannarlega hefðum vilja eiga hann
að miklu lengur. Við félagarnir
kynntumst flestir haustið 1964 við
upphaf menntaskólanáms á Akur-
eyri. Það var síðan haustið eftir að
MB-bekkurinn, B-bekkur mála-
deildar, varð til úr hópi mis(ó)
þægra stráka sem höfðu náð
þriðjabekkjarprófunum um vorið.
Við þennan hóp var svo bætt
nokkrum utanaðkomandi gemling-
um. m.a. undirrituðum, sem skóla-
yfirvöld í ML höfðu tjáð þá ein-
dregnu ósk sína að hann léti ekki
sjá sig meir á Laugarvatni og leit-
aði fyrir sér um menntaskólavist
annars staðar.
Trúlega hafa skólayfirvöld MA á
Akureyri ekki bundið neinar sér-
stakar vonir við þennan strákabekk
því ekki sáu þau ástæðu til að fá
honum fasta stofu fyrr en við upp-
haf ársins 1968 – útskriftarárið. En
kannski hafa hlaupin á milli stofa
stærstan hluta menntaskólanáms-
tímans eflt samheldni hópsins. Í
það minnsta kom það í ljós að þeg-
ar menn endurnýjuðu kynnin á ní-
unda áratug síðustu aldar og hófu
að hittast hinn 12. desember ár
hvert undir merkjum 12./12.-
klúbbsins að það var eins og ekkert
hefði breyst frá því forðum. Vin-
áttan og samheldnin hafði ekki
fölnað.
Þorbjörn var höfðingi í lund, af-
burða skemmtilegur, velviljaður og
á allan hátt vel gerður yfirburða-
maður. Það fundum við svo sann-
arlega, vinir hans og bekkjarfélag-
ar, ekki síst þegar við í aðdraganda
25 ára stúdentsafmælis okkar þáð-
um boð hans á Sauðárkróki og sát-
um svo dýrlega og skemmtilega
veislu í húsakynnum sauðkræskra
hestamanna að aldrei gleymist. Við
heiðrum minningu góðs manns, vin-
ar og félaga og samúð okkar er ein-
læg og djúp með öllum ástvinum
Þorbjörns Árnasonar, vandafólki
hans og vinum. Þeim sendum við
okkar dýpstu samúðarkveðjur. F.h.
12./12.-klúbbsins,
Stefán Ásgrímsson.
Það voru dýrðardagar í sveitinni.
17. júní í Stóru-Gröf hjá Hobbu og
Sigga. Tilhlökkunarefni að fá að
fara út á Krók og taka þátt í hátíð-
arhöldunum. Þar keppti Bjössi
Árna, stóri frændi, í flugsundi. Sá
var flottur. Fram eftir aldri var
þessi myndarlegi frændi raunar í
huga mínum ímynd hreystinnar.
Man hvað það kom mér mikið á
óvart þegar það upplýstist að hann
var veill fyrir hjarta. Og nú er hann
allur eftir mikla keppni.
Það tók mig raunar drjúgan tíma
að ráða í tengdir okkar og hvers
vegna frænda hafði verið valinn
næturstaður hjá Árna frænda.
Fátt hefur mér þótt skemmti-
legra en fá að taka þátt í söng-
teitum með Bjössa frænda og móð-
ur hans og systkinum og öðrum
söngfuglum að norðan. Hann alltaf
hrókur alls fagnaðar og drifkraftur
í því að drífa stórfjölskylduna sam-
an. Man og varla eftir frænda öðru
vísi en brosandi.
Við hittumst frændurnir og lög-
ÞORBJÖRN
ÁRNASON
✝ Þorbjörn Árna-son fæddist á
Sauðárkróki 25. júlí
árið 1948. Hann lést
á Landspítalanum
við Hringbraut 17.
nóvember síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Dómkirkj-
unni 24. nóvember.
mennirnir síðast fyrir
tilviljun í Héraðsdómi.
Sprettur á okkur báð-
um. Ætluðum að
stinga saman nefjum
fljótlega.
Veit ég tala fyrir
munn foreldra minna
og systkina þegar ég
bið góðan Guð að
blessa minningu elsku-
legs frænda, og
styrkja móður hans og
stjúpföður, eiginkonu,
systkinin og börn hans
og barnabörn og aðra
ástvini í sorg þeirra.
Tryggvi Agnarsson.
Þegar farið er norður, yfir heið-
ina, framhjá Bakkaseli, vaknar
ósjálfrátt upp gömul eftirvænting
sem vaknaði fyrst þegar rútan
skrölti þessa leið fyrir 39 árum.
Maður hélt þá að nýr kafli væri að
hefjast í lífinu, líkt og að vera send-
ur í sveit á vorin. En það var mis-
skilningur, lífið sjálft var að byrja.
Fyrstu dagarnir þetta haust voru
afdrifaríkastir, þeir sitja enn í
minninu, þá réðst svo margt sem
átti eftir að verða vort leiðarhnoða.
Við vorum saman á ganginum á
annarri hæð heimavistar MA flestir
bekkjarbræðurnir í 3b, allir á okk-
ar fyrsta ári í skólanum.
Það tók okkur Þorbjörn stutta
stund að kynnast og ekki mikið
lengri til að verða góðir félagar.
Hann var meðalmaður á hæð,
dökkeygur og fremur dökkur á
hörund, svarthærður, vel limaður
og lipur í hreyfingum. Hann var
glaðsinna, átti auðvelt með að
skapa glaðværð í kringum sig. Með
tímanum kom í ljós að hann átti
líka erfiðar stundir eins og við öll.
Hann gerði jafnan minna úr torleiði
lífsins, því var gott að vera með
honum í för. Hann hafði hlýlega
framkomu. Hann var góður náms-
maður, málanám og mannvísindi
stóðu honum nærri. Hann var af-
bragðssundmaður og á þeim vett-
vangi áttum við samleið, við keppt-
um báðir fyrir 3. bekk í sundi. Í
sundinu lærðum við að meta hæfi-
leika hvor annars og bera viðingu
hvor fyrir öðrum, þrátt fyrir að við
værum ósammála um næstum allt
sem talað var um. Hann hafði fal-
legan sundstíl.
Árin eftir stúdentspróf vorið
góða 1968 skildu leiðir og við hitt-
umst ekki oft. Ég synti kafsund í
undirheimum mannlegs lífs um
stund á meðan Þorbjörn synti
styrku skriðsundi í gegn um laga-
deildina og Sjálfstæðisflokkinn eins
og ekkert væri. Við hittumst annað
veifið og alltaf var jafngott að eiga
við hann orðastað. Helga Hrönn,
dóttir Þorbjarnar og Dísu, settist
síðan á skólabekk hjá mér í við-
skiptadeild og þá vissi ég það væri
kominn tími til að tala meira við
Þorbjörn, við værum ekki lengur
ungir menn og sundið farið að
þyngjast nokkuð. Ég fór því eitt
sinn til hans á lögmannsstofuna á
Sauðárkróki og töluðum við lengi.
Tókum niður grímurnar og vorum
ærlegir, vorum eins og fyrrum áður
en þær voru settar upp. Við vorum
orðnir sammála um næstum allt
sem talað var um.
Eftir þetta varð kunningsskapur
okkar Þorbjarnar nánari, þegar við
hittumst töluðum við um líf okkar
og reynslu, þann barning sem við
vorum í hverju sinni. Síðastliðin tvö
ár hittumst við oft í Sundlaug
Kópavogs, sundið sameinaði okkur
sem fyrr, í sundinu efldist vinaátt-
an. Hann sagði mér að hann þyrfti
að gangast undir erfiða aðgerð, tví-
sýna. Hann kvaddi mig óvenju hlý-
lega, ég veit nú af hverju. Hann var
að hefja það sund sem bíður okkar
allra, yfir móðuna miklu. Eftir situr
söknuðurinn. Fjölskyldu og öðrum
venslamönnum sendi ég samúðar-
kveðjur.
Guðmundur Ólafsson
hagfræðingur.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi.
ALFRED EUGEN ANDERSON,
Strandgötu 17B,
Hafnarfirði,
lést á heimili sínu föstudaginn 20. nóvember. Útför hans verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn 28. nóvember kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast
hans, er bent á Húsnæðissjóð Íslensku Kristkirkjunnar, kt. 431097-2739,
reikningsnr. 0139-26-83.
Sigríður Ragnheiður Ólafsdóttir,
Hendrikka J. Alfreðsdóttir, Pétur Ásgeirsson,
Ólöf P. Alfreðsdóttir, Friðrik Hilmarsson,
Sveinn Alfreðsson, Valdís Ólöf Jónsdóttir
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
BALDUR H. KRISTJÁNSSON,
Ytri-Tjörnum,
Eyjafjarðarsveit,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri þriðju-
daginn 25. nóvember.
Þuríður Kristjánsdóttir,
Kristján Baldursson, Þórey Eyþórsdóttir,
Benjamín Baldursson, Hulda M. Jónsdóttir,
Guðrún I. Baldursdóttir, Ingvar Þóroddsson,
Snorri Baldursson, Guðrún Narfadóttir,
Fanney A. Baldursdóttir, Björn Rögnvaldsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær föðurbróðir okkar og bróðir,
DIÐRIK JÓNSSON,
Dalbraut 27,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Laugarneskirkju föstu-
daginn 28. nóvember kl. 13.30.
Gíslína Vigdís Guðnadóttir,
Óskar Guðnason,
Ásgrímur Jónsson,
Soffía Jónsdóttir,
Ásta Jónsdóttir,
Lilja Jónsdóttir.