Morgunblaðið - 29.11.2003, Side 57

sagðir þú mér til og ýmist hrósaðir
eða gagnrýndir. Mér fannst hið síð-
arnefnda ekkert gaman þá, en lærði
með árunum að ég hafði svo sann-
arlega gott af því. Og þú hélst áfram
að koma á völlinn og fylgjast með,
þótt árin færðust yfir.
Þegar ég var rétt um fermingar-
aldurinn vantaði þig aðstoðarmann,
en þá varstu byrjaður að vinna af
krafti sem málari. Mamma hafði nú
einhverjar efasemdir, fannst ég full
ungur, en þú varst ekki lengi að tala
hana til og ég var byrjaður að vinna
samdægurs. Það er ekki í frásögur
færandi, nema hvað þú varst þolin-
móður að ná fram ætlunarverki að
gera mig að manni. Næstu níu sumr-
um og að auki tveim vetrum eyddum
við heilu og hálfu sólarhringunum
saman og unnum úti um land allt. Á
þeim aldri sem unglingar eru hvað
erfiðastir hjálpaðir þú foreldrum
mínum að ala mig upp og gera mig að
því sem ég er í dag. Vona ég heitt og
innilega að þú getir litið stoltur til
baka. Ég á eftir að sakna þín mikið á
jólunum þar sem þú varst ætíð svo
frábær og glaður í ys og þys hátíð-
anna, reyndar eins og aðra daga í lífi
þínu.
Þú málaðir fallegustu myndir sem
sést hafa, en samt varstu alltaf svo
hlédrægur, þegar verk þín bar á
góma. Þú varst afkastamikill, en
samt varstu ekki að mála fyrir neinn
annan en sjálfan þig. Þú vildir ekki
verða frægur. Það voru myndirnar
sem skiptu máli. Ég er svo heppinn
að eiga myndir eftir þig og mun
gleðjast á hverjum degi þegar ég
horfi á þær og minnast þín með
trega.
Ég ætla að kveðja þig með orðum
sem eiga ekki betur við neinn annan
en þig:
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez.)
Þinn
Guðmundur.
Súlurnar speglast í sjónum, það er
sumar heima á Stöðvarfirði, síldin
vaðandi um allt og mikið um að vera
á planinu hjá Steðja. Ys og þys, líf og
fjör, unnið 16 tíma og síðan á ball!
Þarna vaknar fyrsta minning mín
um Gúdda, þá tæplega þrítugan
mann með rauðan klút um hálsinn, í
gallajakka og gallabuxum, mér þótti
hann töffari og enn í dag er hann
töffari í mínum huga. Gúddi var mik-
ið náttúrubarn, hann var listfengur
með afbrigðum og flest allt lék í
höndum hans, þó svo að um eiginlegt
listnám hafi aldrei verið um að ræða
gat Gúddi túlkað tilfinningar sínar
þannig að allir skildu. Ég var svo
heppinn að kynnast Gúdda og Þor-
björgu móður hans sem ungur
drengur og minnist þeirra tíma sem
ég átti í Sigtúni með hlýhug og sökn-
uði. Enn er mér í fersku minni
stundirnar sem við krakkarnir átt-
um inni í herbergi Gúdda við að læra
ný gítargrip, hlustandi á nýjustu
Hollies- eða Shadows-plöturnar,
seinna Bítlana eða jazz og aldrei
brást að Þorbjörg kallaði á alla í kaffi
og kökur þegar henni þótti nóg
hlustað.
Gúddi spilaði á gítar í hljómsveit-
inni ESSGO í fjöldamörg ár, hljóm-
sveitin byrjaði u.þ.b. sem Bítlarnir
voru fyrst að byrja að heyrast hér og
voru þeir með fyrstu hljómsveitum
til að taka bítlalög opinberlega og
mætti segja langar sögur af stuðinu
sem þessi hljómsveit náði upp á böll-
um. Í ESSGO spiluðu margir, sem
seinna urðu frægir popparar, þá
stráklingar komnir á Stöðvarfjörð til
að vinna í síld. Mér þótti það því mik-
ill heiður þegar mér var boðið að
syngja með hljómsveitinni, þá mun
Gúddi, sem var elstur, hafa verið um
fertugt en ég um tvítugt. Þetta þótti
mörgum skrítið, en í mínum huga
lýsir þetta fordómalausum hugsun-
um sem margir mættu í dag taka sér
til fyrirmyndar.
Upp frá þessari stundu urðum við
Gúddi vinir, og hélst sú vinátta
áfram þótt ég flytti á brott. Það er
ógerlegt að ætla sér að minnast á allt
það sem Gúddi gerði á Stöðvarfirði,
handverk hans liggur svo víða, þó
verður að minnast á veggmyndirnar
sem hann málaði á stóran hluta
íbúðahúsa Stöðfirðinga, og sögðu frá
starfi eða áhugamáli viðkomandi.
Þetta vakti mikla athygli og var hann
fenginn víða um Austfirði til að
skreyta hús upp frá þessu, listmálun
lá vel fyrir honum og málaði hann þá
í skorpum, en tók sér stundum langt
frí á milli. Hann hlaut fjölmörg verð-
laun og viðurkenningar fyrir þátt-
töku í samkeppnun um hin ýmsu
merki félaga og félagasamtaka. Milli
þess að stunda list sína vann hann
við húsamálun og akstur vörubif-
reiðar sinnar. Síðustu ár hittumst við
ekki oft, en þegar það gerðist var
sett plata á fóninn og hlustað á eitt-
hvað sígilt, Hollies sívinsælir, og svo
voru nýjustu málverkin dregin fram,
í sumar var hann aftur farinn að
mála „abstrakt“, mikið blátt, kvöld-
myndir. Ég veit núna að ég var þess
heiðurs aðnjótandi að fá að gagnrýna
hans síðustu myndir, ég sagði honum
að ég væri hrifnari öllu jöfnu að hefð-
bundnum myndum hans, en þessar
bláu kvöldmyndir væru sérstaklega
fallegar, hann hló lítillátur sem ætíð,
„æ, ég veit ekki“. Hann var andstutt-
ur er við kvöddumst og ég skynjaði
þreytu í þessum hrausta, tímalausa
manni, fyrir mér síungur og fullur af
lífi.
Við ákváðum að hittast í sumar
fyrir austan, nú fyrir skömmu er ég
hringdi í hann. Það verður með öðr-
um hætti en við ráðgerðum, við hitt-
umst bara seinna, vinur minn.
Megi góður Guð varðveita þig og
hafðu þökk fyrir samverustundirnar.
Ævar Sigdórsson.
Mig langar til að minnast í nokkr-
um orðum vinar míns Geirs Pálsson-
ar frá Stöðvarfirði sem nýlega féll
frá langt um aldur fram. Gúddi eins
og hann var alltaf kallaður átti stór-
an og fjölbreyttan vinahóp og ég
taldi mig til vina hans. Gúddi var vin-
ur vina sinna og fannst gaman að
gleðja þá með margs konar verkum
sínum. Það var gaman að umgangast
Gúdda, hann var gæddur góðri
kímnigáfu og gat oft séð skemmti-
lega hlið á málunum. Fáir menn
höfðu svo smitandi hlátur og þegar
sá gállinn var á honum smitaði hann
alla viðstadda með hlátri sínum.
Hann var alltaf ungur í anda og virt-
ist hafa mest gaman af því að um-
gangast ungt fólk. Maður leit á hann
sem jafnaldra þó að hann væri um
það bil 25 árum eldri.
Ég minnist allra þeirra spennandi
og skemmtilegu kvöldstunda þegar
við horfðum saman á fótbolta í stof-
unni hans og upplifðum saman bæði
heimsmeistarakeppni og Evrópu-
keppni í fótbolta. Þetta voru góðar
stundir og eftirá spjölluðum við oft
saman langt fram á nótt og það var
alltaf gaman og lærdómsríkt að ræða
málin við Gúdda. Ég minnist líka
sumarsins 1982 þegar ég var þjálfari
Súlunnar og okkur tókst að vinna
Austfjarðariðilinn með 5. flokki og
fórum í úrslit til Keflavíkur. Þá var
Gúddi með sem ómissandi stuðn-
ingsmaður, hress og kátur og hann
var nánast sem stór pabbi fyrir allan
hópinn. Þessari ferð með Gúdda og
drengjunum frá þessu litla sjávar-
plássi fyrir austan sem voru komnir í
úrslit Íslandsmótsins gleymi ég aldr-
ei og Gúddi átti stóran hlut í að gera
ferð okkar ánægjulega.
Ég hef um 14 ára skeið búið er-
lendis og við höfum því ekki hist oft
síðustu árin. Ég var oft búinn að
bjóða honum að koma í heimsókn en
hann tók ekki mikið undir það. Fyrir
fjórum árum þegar ég hafði keypt
nýtt hús bað ég hann að koma að
hjálpa mér að mála húsið og það var
annað hljóð í mínum manni. Hann
kom strax út til Gautaborgar og var
hjá okkur í þrjár vikur og vann við
húsið og málaði af kappi einsog hon-
um var lagið. Þetta var dæmigert
fyrir Gúdda, um leið og hann sá að
hann gat hjálpað til var hann boðinn
og búinn að rétta fram hjálparhönd.
Þetta var góður tími og ég hefði ekki
getað hugsað mér betri mann að
vinna þetta verk.
Mig grunaði ekki að síðasta sumar
yrði síðasta skiptið sem við sæjumst.
Hann var þá farinn að finna fyrir
mæði en vildi ekki mikið gera úr því.
Það var á mörkunum að honum fynd-
ist ástæða til að fara til læknis út af
þessu. Því miður reyndist um mjög
alvarlegan og ólæknandi lungna-
sjúkdóm að ræða. Gúddi sýndi mik-
inn hetjuskap þessa síðustu mánuði.
Þó að hann gæti varla gengið eða tal-
að fyrir mæði vildi hann alls ekki
kvarta og þó að hann væri orðinn
háður súrefni var hann mest að tala
um hversu gott súrefnið hefði gert
honum. Honum fór aldrei orð af bit-
urleika um munn á þessu tímabili
sem þó teldist ekki óeðlilegt hjá
flestu fólki við þessar kringumstæð-
ur. Hann var mjög jákvæður út í þá
lækna sem hann hafði hitt þó að
hvorki þeir né aðrir gætu hjálpað
honum að ná bata.
Ég kveð þennan góða dreng með
miklum söknuði en það sem eftir
stendur eru góðar minningar sem
lifa áfram um sérlega skemmtilegan
mann sem lífgaði upp á tilveruna fyr-
ir svo marga. Við Þorgerður og börn-
in viljum þakka honum fyrir allt
gamalt og gott.
Einar Björnsson, Gautaborg.
Svo getur brugðið við að fátt verði
sagt eða gert um stund. Þannig var
mér innanbrjósts þegar mér barst sú
harmafregn að góðvinur minn, Geir
Pálsson (Gúddi), væri látinn.
Í gegnum hugann svífa myndir lið-
inna ævidaga. Myndir gleði og sorga,
athafna og hugmyndaauðgi, einlægs
vinskapar, myndir af snillingi við leik
og störf. Á myndunum birtist sjó-
maðurinn og síldarmatsmaðurinn,
vörubifreiðarstjórinn, tónlistarmað-
urinn með gítarinn sinn og söngmað-
urinn í Karlakór Stöðvarfjarðar,
málarinn með pensilinn mundaðan
við strigann eða að mála hús og önn-
ur mannvirki úti um allt. Myndir af
Gúdda, einum þeirra snillinga sem
flest var til lista lagt í svo ríkum mæli
að undrun vekur. Í orði og verki
vandaður einstaklingur sem gott var
að deila með stundum gleði og sorg-
ar, maður sem ekki sóaði tíma sínum
í niðrandi orðræður um náunga sinn
heldur hugsaði áfram, sá fyrir sér
framfarir í heimahögum og því um-
hverfi sem hann lifði og hrærðist í.
Við áttum margar ánægjulegar
stundir saman frá sjötta áratug síð-
ustu aldar þegar hljómsveitin
„Essgó“ varð til og starfaði í allmörg
ár á Stöðvarfirði, öll síldarárin og
nokkru lengur, og ógleymanlegt er
þegar við spiluðum saman síðast
þrjú kvöld í röð á staðarhátíð í tilefni
af 100 ára verslunarafmæli Stöðvar-
fjarðar. Eins og nærri má geta
myndaðist gott bræðralag í þessum
hópi sem haldist hefur þótt menn
hafi horfið til annarra starfa vítt og
breitt um landið. Í því bræðralagi
var gjarnan spurt hvað get ég gert
fyrir umhverfi mitt, ekki hvað getur
umhverfið gert fyrir mig. Megi sú
hugsun haldast.
Nú hefur Stöðvarfjörður misst
mikið og af alhug votta ég samúð
mína íbúum staðarins og öðrum vin-
um og vandamönnum.
Elsku Ester, Bjössi og Guja, Jóna,
Hafþór og Hlíf, Guð blessi ykkur,
fjölskyldur ykkar og minningu þess
góða drengs, Geirs Pálssonar.
Grétar Jónsson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. NÓVEMBER 2003 57
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, stjúpfaðir, bróðir,
afi og langafi,
HÖGNI HJÖRTUR HÖGNASON,
Klövervej 20 103,
6000 Kolding,
Danmörku,
andaðist þriðjudaginn 18. nóvember síðastliðinn. Jarðsett hefur verið í
kyrrþey að ósk hins látna.
Fyrir hönd aðstandenda,
Birgitta Borg Viggósdóttir,
Hjördís Högna, Stefán Sigurbjörnsson,
Hrefna S. Högnadóttir, Kristinn Pétursson,
Högni Högnason,
Jón Vigfússon,
Nína G. Vigfúsdóttir,
Karl Viggó Vigfússon, Elínborg Hrefna Pálsdóttir,
barnabörn, langafabörn
og systkini hins látna.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
BERGLJÓT GERÐUR JÓNSDÓTTIR,
Grenimel 31,
Reykjavík,
lést miðvikudaginn 19. nóvember.
Útförin hefur farið fram.
Jón S. Kjartansson,
Þóra Kjartansdóttir,
Kjartan Hjalti Kjartansson,
Kristín Birgisdóttir,
Inam Rakel Yasin,
Ómar Kjartan Yasin,
Bergrún Ósk Jónsdóttir.
Elsku faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÓLAFUR STEINGRÍMUR STEFÁNSSON,
Brimnesi 10,
Ólafsfirði,
lést á hjúkrunarheimilinu Hornbrekku föstu-
daginn 28. nóvember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Björn Þór Ólafsson, Margrét Toft,
Stefán V. Ólafsson, Hulda Þiðrandadóttir,
Guðmundur Ólafsson, Olga Guðrún Árnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
HJÖRTUR GUÐJÓNSSON
frá Höfn, Hornafirði,
Ásgarðsvegi 13,
Húsavík,
lést að kvöldi fimmtudagsins 27. nóvember.
Þórveig Hjartardóttir,
Pálína Hjartardóttir, Grétar Sigurðarson,
Valgeir Hjartarson, Valdís Harðardóttir,
Guðjón Hjartarson, Kristjana Jensdóttir,
Kristján Hjartarson, Ingibjörg Höskuldsdóttir,
Ingibjörg Hjartardóttir, Ingvar Grétarsson,
Hjörtur Hjartarson, Nanna Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma,
langamma, systir og mágkona,
BÁRA FRIÐBERTSDÓTTIR,
lést á heimili sínu aðfaranótt fimmtudagsins
27. nóvember.
Friðbert Hafþórsson, Anna María Halldórsdóttir,
Sigurþór Friðbertsson,
María Ósk Friðbertsdóttir, Ólafur Þór Þorláksson,
Óskar Bertel Friðbertsson,
Birta Ósk Friðbertsdóttir,
Nikulas Leó Sigurþórsson,
Ingibjörg Friðbertsdóttir,
Lára Friðbertsdóttir, Ármann Ármannsson.