Morgunblaðið - 29.11.2003, Page 58

MINNINGAR
58 LAUGARDAGUR 29. NÓVEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Halldór Sigurðs-son fæddist í
Stokkhólma í Skaga-
firði 12.5. 1925. Hann
lést á hjúkrunarheim-
ilinu Kumbaravogi
við Stokkseyri 18.11.
síðastliðinn. Hann
var sonur hjónanna
Margrétar Þorsteins-
dóttur frá Hjaltastöð-
um, f. 18.1. 1889, d.
10.11. 1989, og Sig-
urðar Einarssonar
frá Stokkhólma, f.
4.9. 1890, d. 16.4.
1963. Þau bjuggu
mestallan sinn búskap í Stokk-
hólma og síðar á Hjaltastöðum.
Systkini Halldórs eru: Þorsteinn
bóndi í Hjaltastaðahvammi, f. 16.3.
1918, kvæntur Sigríði H. Márus-
dóttur, f. 1.3. 1930; Pétur bóndi á
Hjaltastöðum, f. 21.3. 1919, kvænt-
ur Ragnheiði M. Þórarinsdóttur, f.
13.5. 1919, d. 25.6. 2003, Hjalti
bóndi á Hjalla, f. 22.3. 1920, d.
18.11. 1995, kvæntur Ingibjörgu
Kristjánsdóttur, f. 8.2. 1928, þau
skildu; Leifur rennismíðameistari,
f. 31.5. 1921, kvæntur Friðriku Elí-
asdóttur, f. 25.2. 1913; Jórunn
húsfrú á Frostastöð-
um, f. 12.11. 1926, nú
búsett á Sauðár-
króki, gift Frosta
Gíslasyni bónda, f.
14.7. 1926, d. 18.12.
2001.
Sonur Halldórs er
Hafsteinn Viðar, lög-
giltur endurskoð-
andi, f. 9.11. 1948.
Móðir hans er Þóra
A. Þorvarðardóttir.
Kona Hafsteins er
Erla S. Engilberts-
dóttir og eignuðust
þau fjögur börn og
eiga nú sex barnabörn.
Um nokkurra ára skeið var
Halldór í sambúð með Eygerði
Bjarnfreðsdóttur, en 1968 kvænt-
ist hann Þórdísi Jónsdóttur og átti
með henni dótturina Margréti, f.
22.9. 1968. Hún er búsett í Þýska-
landi, gift Jan Dirk Edzard Elster-
mann og eiga þau tvær dætur.
Þórdís átti fyrir Helgu, Arngrím
og Kára, sem drukknaði 1980.
Þórdís og Halldór skildu.
Útför Halldórs verður gerð frá
Flugumýrarkirkju í Skagafirði í
dag og hefst athöfnin klukkan 16.
Halldór, föðurbróðir minn, er nú
látinn, saddur lífdaga. Síðustu ár ævi
sinnar dvaldi hann á hjúkrunarheim-
ilinu á Kumbaravogi við Stokkseyri
eftir að hafa orðið fyrir alvarlegu
heilablóðfalli fyrir nokkrum árum
sem skerti bæði líkamlega og and-
lega atorku hans. Þar hlaut hann
góða umönnun í rólegu umhverfi og
ég held að hann hafi kvatt þennan
heim sáttur við Guð og menn.
Halldór ólst upp í Stokkhólma í
Vallhólmi í Skagafirði á heimili for-
eldra sinna ásamt systkinum sínum
við öll venjuleg sveitastörf eins og þá
var siður. Í lok stríðsáranna hleypti
hann heimdraganum og fór til
Reykjavíkur. Réð hann sig í vinnu-
mennsku til Gísla Gíslasonar silfur-
smiðs er þá bjó efst við Laugaveginn
sem þá var í útjaðri bæjarins og
stundaði þar þá enn hefðbundinn bú-
skap. Þar hefur Dóri sjálfsagt kom-
ist í kynni við smíði fagurra gripa en
skömmu síðar hóf hann nám í gull-
smíði, sem hann lagði síðan fyrir sig
sem ævistarf. Fljótlega kom hann
sér upp eigin verkstæði og verslun á
Skólavörðustíg 2 og setti sá rekstur
svip sinn á miðbæjarlífið í Reykjavík
í áratugi. Var Dóri m.a. einn af frum-
kvöðlum í gerð skartgripa úr ís-
lenskum náttúrusteinum sem farið
var að nota til skrauts bæði slípaða
og ekki síst eins og þeir komu fyrir
beint úr náttúrunni.
Hestamennskan var Dóra í blóð
borin enda alinn upp á því svæði þar
sem hestamennska er í hávegum
höfð og m.a. eitt merkasta hrossakyn
á Íslandi kennt við bæ þann þar sem
hann fæddist og ólst upp, Stokk-
hólma. Upp úr 1960 kaupir hann þá
jörð af föður sínum en á jörðinni
hafði þá ekki verið búið um tvo ára-
tugi en hún nýtt frá Hjaltastöðum
þar sem foreldrar hans og þrír bræð-
ur bjuggu. Hóf hann nú rekstur
hrossaræktarbús í Stokkhólma með
það að markmiði að varðveita það
kyn sem kennt var við bæinn og
blanda það öðrum stofnum. Hafði
hann um margra ára skeið mikið um-
leikis bæði í hrossaræktinni og einn-
ig í sölu hrossa til Evrópu en þar var
hann meðal brautryðjenda hérlend-
is. Minnisstætt er viðtal sem sjón-
varpsfréttamaður átti við Dóra
sennilega skömmu fyrir Landsmót
hestamanna á þessum árum. Frétta-
maðurinn spurði hversu mörg hross
hann ætti, en Dóri svaraði að bragði
að svona spurningar þýddi ekki að
spyrja skagfirskan hrossabónda þeir
vissu það bara ekki. Þú hlýtur að vita
hvorum megin við hundraðið þau eru
sagði þá fréttamaðurinn, í tilraun til
að fá ákveðna tölu uppgefna. Eftir
drjúga stund með sitt stríðnislega
bros á andlitinu svaraði Dóri: „Já.“
Þrátt fyrir skerta möguleika Dóra
til að tjá sig síðustu árin var ljóst að
hugur hans var við hrossin. Oft var
manni ekki ljóst hvort hann skyldi
allt það sem við hann var sagt eins og
oft vill verða með fólk sem lendir í
álíka áföllum og hann. Eitt sinn er
við faðir minn sátum hjá honum fór
ég að segja honum frá ferð sem ég
fór ríðandi um Suðurland og var alls
ekki viss um að hann næði neinu af
því sem ég var að segja frá. Nefndi
ég m.a. að ég hefði riðið Þjórsá og
það hefði minnt mig á hestaferðir í
Stokkhólma og við Héraðsvötnin. Þá
sagði hann allt í einu upp úr eins
manns hljóði: „Ég öfunda þig.“
Þrátt fyrir að Dóri hafi fengið við-
urnefni sitt úr iðn sinni og verið
kenndur við málm þann sem er tal-
inn fremstur eðalmálma tel ég samt
að hann hafi líkst meir þeim íslensku
náttúrusteinum sem hann fór að
nota í smíðisgripi sína. Sérstakur
glampi íslenska eðalsteinsins með
fremur óreglulegt, ógagnsætt og
hrjúft yfirborð gat minnt á hann.
Síðustu starfsár Dóra áður hann
veiktist voru honum erfið á ýmsa
lund. Leiddi það hann inn á óheppi-
legar leiðir á stundum en hesta-
mennskuna sagði hann aldrei skilið
við eins og áður er getið. En annað er
það sem vert er að geta og ekki síður
mikilvægt er það er að hann leitaði
þá til Skapara síns og reyndi að finna
athvarf í trúnni. Hverju sú leit skil-
aði er einkamál þeirra tveggja og
hvorki mitt né annarra að dæma um.
Er mér næst að halda að frændi
minn hefði getað tekið undir með
öðrum Skagfirðingi, skáldinu höfð-
ingjanum og hestamanninum Kol-
beini Tumasyni sem kvað fyrir nær
800 árum, skömmu fyrir dauða sinn:
Gæt, mildingur, mín,
mest þurfum þín
helzt hverja stund
á hölda grund.
Set, meyjar mögur,
máls efni fögur,
öll er hjálp af þér,
í hjarta mér.
Ég bið öllum aðstandendum Hall-
dórs Guðs blessunar.
Guðm. Ingi Leifsson.
Ég kynntist Halldóri fyrst ungur
maður í Verzlunarskóla Íslands, er
hann rak skartgripaverslun sína á
Skólavörðustígnum. Mjög er mér
minnisstætt að fara á Þorláksmessu
ár hvert og kaupa jólagjafir hjá Hall-
dóri. Það lá við að maður þyrfti að
taka með sér skóhorn til að komast
inn í búðina, svo mikill var mann-
fjöldinn að versla, en alltaf var sama
góða viðmótið og upp frá þessum
tíma hófst vinátta okkar sem hélst
alla tíð.
Ég byrjaði hestamennsku á þess-
um árum og stofnaði hestaleiguna
1968 og leitaði strax ráða hjá Hall-
dóri. Stofninn af mínum hestum kom
því frá Halldóri. Voru þær ekki fáar
ferðirnar sem við fórum að Stokk-
hólma saman, ég til að versla og
hann til að líta eftir hrossabúskap
sínum þar. Allan minn fróðleik um
hross á þessum tíma fékk ég því hjá
Halldóri. Og ógleymanlegar eru þær
sögur er hann sagði mér frá upp-
vaxtarárum sínum í Stokkhólma og
úr Skagafirði.
Hestglöggur var Halldór með af-
brigðum og enginn einn maður á Ís-
landi hefur selt og verslað jafn mikið
með hross og hann. Heilu flugfarm-
arnir voru að hans frumkvæði sendir
og seldir erlendis. Aðallega til
Þýskalands og Danmerkur, annars
út um allan heim, t.d. til Hong Kong.
Svo sannarlega var Halldór frum-
kvöðull að útflutningi hrossa og
kynningu á þessari búgrein erlendis.
Þetta starf hans var íslenskum
bændum og hrossabúskap á Íslandi
ómetanlegt. En því miður tel ég að
það hafi verið vanmetið, Halldór var
umdeildur og mikið er um öfund í
hestamennskunni.
Ég hef reynt í fáum orðum að
spanna lífsferil þessa einstaka Ís-
lendings, en áður en hann veiktist
unnum við saman hér í Laxnesi við
að sinna ferðamönnum og áhugamáli
okkar beggja, hestum. Verða þessi
þrjú ár mér ávallt ógleymanleg.
Kveð þig með söknuði gamli vinur,
Þórarinn Jónasson í Laxnesi.
Halldór er maður sem ég gleymi
aldrei. Svo einstaklega skemmtileg-
ur, fróður og duglegur en líka þver
og erfiður. Ég er búin að þekka Hall-
dór frá því ég var 7 ára, þá gerði
hann göt í eyru mín og fylgdi heilt af-
mæli á eftir, foreldrunum til mikillar
gremju. Ég man að ég var hálfhrædd
við þetta hrjúfa útlit, lyktandi af nef-
tóbaki, en vinsemdin vó þungt á
móti. Stuttu seinna varð Halldór tíð-
ur gestur í Laxnesi og var alltaf
gaman að skoða með honum hesta og
fræðast og alltaf var hann að selja,
enda höfum við átt margan gæðing-
inn frá honum Halldóri: Stokk-
hólma-Grána, Súperstjarna, Ófeig,
Rjúpu o.fl. Einu sinni kom hann með
hrikalega stóran hest, jarpskjóttan,
sterkan djöful. Hágengan og flug-
viljugan. Ég féll samstundis fyrir
hestinum. En Halldór vildi alls ekki
selja mér hestinn, hann var viss um
að hann myndi drepa mig einn dag-
inn, sagði hann vera geðveikan, ég er
ennþá fúl. Ég fékk þó að fara á hon-
um nokkrar ferðir, stórkostlegt!
Ómetanlegt er líka allt sem Hall-
dór hefur kennt mér og ógleymanleg
eru síðustu árin sem Halldór var í
Laxnesi. Þá vorum við á fullu að
temja saman. Gekk þá á ýmsu, enda
erum við bæði álíka áköf og ákveðin.
Hrein unun var að fylgjast með hon-
um í hesthúsi, natni hans og þekking
á hverjum hesti var einstök og má
segja að nánast hver hestur hafi ver-
ið á sérfæði hjá honum, og þó var
pabbi oft með yfir 100 hesta.
Halldór, þú ert ótrúlegur.
Hlakka til að takast á við þig að
handan,
Dísa á Skeggjastöðum.
Elsku besti vinur.
Mikið sakna ég þín. Ég er búin að
þekkja þig síðan ég var lítil stelpa og
ekki annað hægt að segja en vin-
semdin og væntumþykjan hvors í
annars garð hafi aukist með hverju
árinu. Þú varst alltaf aðalhestakarl-
inn í mínu lífi. Þegar ég var lítil
þurftir þú alltaf að rölta með mér um
hesthúsið og segja mér hvað þér
fyndist um folana. Einu sinni svar-
aðir þú mér: Þessi er ljótur. Svo
óheppilega vildi til fyrir þig að þetta
var uppáhaldshesturinn minn.
Ógleymanleg er mér ævintýra-
ferðin norður með þér og Margréti,
mikið fannst mér gaman. Þú varst að
kaupa hross til útflutnings og prófaði
ég hrossin fyrir þig. Þú kallaðir mig
litlu hestakonuna þína, það þótti mér
æði.
Þær voru ansi margar stundirnar
sem við eyddum saman. Hestarnir
voru okkar áhugamál. Þú komst dag-
lega heim og unnum við vel saman,
krafturinn og dugnaðurinn í þér var
ótrúlegur í sambandi við hrossin.
Það var erfið ákvörðun fyrir mig að
fara í dýralæknanámið, segja skilið
við hestana og framtíðaráætlanir, en
þú ýttir á eftir mér og veittir mér
mikinn styrk. Við vorum alltaf í sím-
sambandi og skrifuðumst á. Er mér
minnisstætt að þegar ég kom í fyrstu
heimsóknina mína frá Danmörku
komst þú hlaupandi yfir hlaðið með
fullt fangið af rauðum rósum en kær-
astinn minn hafði aðeins fært mér
eina, þú varst flottastur.
Ég mun aldrei gleyma hlátrinum
þínum, skemmtilegu sögunum og því
sem þú kenndir mér í sambandi við
hrossin.
Guð geymi þig. Þín
Þórunn Lára (Tóta).
HALLDÓR
SIGURÐSSON
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinar-
hug vegna andláts og útfarar ástkærs eigin-
manns míns, föður, stjúpföður, sonar og
bróður,
HLYNS SVEINBERGSSONAR,
Álfaskeiði 74,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heimahlynning-
ar Krabbameinsfélagsins, lækna og hjúkrunar-
fólks krabbameinsdeildar Landspítalans.
Njóla Jónsdóttir,
börn, foreldrar og systkini hins látna.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem auðsýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
KARÓLÍNU K. SIGURPÁLSDÓTTUR,
Laugarbrekku 15,
Húsavík.
Þorgeir Páll Þorvaldsson, Bryndís Jóhannsdóttir,
Hilmar Þorvaldsson, Ásta Lóa Eggertsdóttir,
Þóra Þorvaldsdóttir, Guðmundur Níelsson,
Soffía Björg Þorvaldsdóttir, Gísli Guðbjörnsson,
Magnús Þorvaldsson, Helga Kristjánsdóttir,
Ásdís Þorvaldsdóttir, Snorri Már Egilsson,
Ingvar Þorvaldsson, Árdís Björnsdóttir,
barnabörn og langömmubörn.
Faðir minn, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓAKIM PÉTURSSON,
lést á Hrafnistu Hafnarfirði fimmtudaginn
27. nóvember.
Sigurður Jóakimsson, Kristrún Böðvarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn,
EIRÍKUR BRAGASON,
Úthaga 17,
Selfossi,
andaðist á gjörgæsludeild Landspítalans við
Hringbraut miðvikudaginn 26. nóvember.
Útför hans fer fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Halldóra Jónsdóttir
og fjölskylda.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við and-
lát og útför elskulegrar dóttur minnar, systur,
mágkonu og frænku,
RÓSU VALTÝSDÓTTUR,
síðast til heimilis í
Hátúni 10A.
Sérstakar þakkir til starfsfólks líknardeildar
Landspítalans í Kópavogi fyrir einstaka um-
önnun og hlýhug.
Steingerður Theódórsdóttir,
Sólveig Valtýsdóttir, Hörður Einarsson,
Bragi Valtýsson,
Ragnheiður Valtýsdóttir, Sæmundur Einarsson,
systradætur og aðrir aðstandendur.