Morgunblaðið - 29.11.2003, Blaðsíða 59

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. NÓVEMBER 2003 59
✝ Herdís Einars-dóttir Höjgaard
fæddist á Bakka á
Strönd 25. október
1920. Hún lést 22.
nóvember síðastlið-
inn. Hún var næstelst
af tíu alsystkinum.
Systkini hennar eru:
1) Járnbrá Elsa, f.
1919, d. 1999. 2) Guð-
laug Rósalind, f.
1922, d. 1990. 3) Jón
Hróbjartur, f. 1923,
d. 2002. 4) Davíð Rú-
rik, f. 1924. 5) Friðrik
Guðmundur, f. 1926,
d. 1995. 6) Ásgeir, f. 1930, d. 1930.
7. Nanna, f. 1931, d. 1990 8. Pálína
Sigþrúður f. 1936. 9) Svava, f.
1937. Tvo hálfbræður frá föður
átti hún. Þeir eru: Þorsteinn, f.
1950, og Matthías, f. 1952.
Árið 1949 giftist Herdís Guð-
mundi Guðmundssyni, f. 1905, d.
1981. Hann var sonur Guðmundar
Einarssonar og Guðrúnar Þor-
finnsdóttur frá Leirum í Eyja-
fjarðarsveit. Börn Guðmundar og
Herdísar eru: 1) Ólöf Díana, f.
1946, gift Njáli Ölver Sverrisyni,
f. 1945, og eiga þau tvö börn, Hall-
grím Gísla, f. 1966, og Herdísi
Rós, f. 1970. 2) Jón Einar, f. 1950,
kvæntur Sólveigu Snorradóttur, f.
1956, d. 1996, og eiga þau tvö
börn, Kristin Sólberg, f. 1979, og
Snorra Hólm, f. 1990. Fyrir átti
Jón dótturina Nikól-
ínu, f. 1974. 3) Viðar,
f. 1957, kvæntur
Láru Emilsdóttur, f.
1955. Þau eiga sam-
an Berglindi Björk,
f. 1985, en fyrir á
Viðar Hrefnu Díönu,
f. 1978, og Lára á
Ingimar, f. 1970, og
Margréti Rós, f.
1974. 4) Sæunn Hel-
ena, f. 1960, eigin-
maður Haraldur
Haraldsson, f. 1962.
Börn þeirra eru
Guðmundur Daði, f.
1982, Hersir, f. 1997, og Karítas, f.
1997. Börn Guðmundar af fyrra
hjónabandi eru: 1) Fanney, f.
1934. 2) Hrefna, f. 1936. 3) Unnur,
f. 1938, d. 1997. 4) Már, f. 1939.
Herdís kom til Vestmannaeyja
árið 1941 og varð ráðskona hjá
Guðmundi málara og sá um þrjú
af fjórum börnum hans. Hinn 27.
mars 1949 giftu þau sig og hófu
búskap á Lyngbergi sem var
hennar heimili alla hennar tíð.
Hún vann hjá Lifrarniðursuðu
Vestmannaeyja í nokkur ár fyrir
gos og svo í Vinnslustöð Vest-
mannaeyja frá árinu 1971 til árs-
ins 1990. Barnabörn Herdísar eru
tíu og barnabarnabörnin ellefu.
Herdís verður jarðsungin frá
Landakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Þegar ég hugsa til Dísu ömmu
minnar verður mér óhjákvæmilega
hugsað til þess þegar hún kenndi
mér sundtökin í eldhúsinu, þegar ég
fékk kringlu og kaffi til að dýfa í, að
hún átti alltaf blómaís, að hún átti oft
heimatilbúna frostpinna, að hún
prjónaði oft á mig ullarsokka, að ég
fékk oft perlufesti í jólagjöf frá
henni, að heimili hennar var ævin-
týrastaður þar sem rennibraut var
við hliðina á stiganum, fótskemillinn
var bíll, baststóllinn var leynihólf og
klósett stundum, steinninn fyrir ut-
an var hestur og í kjallaranum héldu
draugarnir sig. Aldrei man ég eftir
því að hún hafi skammað mig.
Í seinni tíðina man ég eftir þögn-
inni heima hjá henni, tikkinu í eld-
húsklukkunni og kunnuglegu lykt-
inni. Þegar ég spurði um það þá
sagði hún mér oft frá hvernig hennar
líf væri búið að vera, ég hafði mjög
gaman af því.
„Ja, ég segi nú allt bara svona
meinhægt.“ Með þessu svaraði hún
oftast þegar ég spurði hvað hún
segði nú. Það eru ekki nema tvö ár
síðan ég spurði hana hvernig maður
hefði það þá. „Ekkert sérlega gott,“
var það þá.
Ég og dóttir mín vorum í Eyjum
vikuna áður en amma lést, við amma
sátum og klöppuðum með Nadíu og
borðuðum saman. Mikið er ég glöð
yfir því að hafa getað kvatt hana.
Já, ég er rík af minningum um þig.
Það er gott að vita af þér á betri stað
núna, þar sem þú hefur það, án efa,
töluvert betra en meinhægt. Ég á
eftir að sakna þín, Dísa amma mín.
Guð geymi þig.
Hrefna Díana.
Jæja, mamma mín. Það hlaut að
koma að þessu hjá okkur að við
þyrftum að kveðjast. Mikið er það
erfitt. Þú sem ert búin að vera svo
dugleg barðist alveg til hins síðasta.
Ég á eftir að sakna þín, það verður
svo tómlegt þegar þetta er allt yf-
irstaðið. Þú hætt að hringja í mig
eins og þú gerðir svo oft. En nú er
þetta búið og ég vona að þér líði vel.
Þakka þér fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig og mína.
Ég elska þig.
Þín dóttir
Helena.
Hinn 25. október árið 1920 í litlum
torfbæ sem bar nafnið Bakki á
Strönd fæddist pínulítið stúlkubarn
tveimur mánuðum fyrir tímann.
Móðir hennar fékk hettusótt og því
kom barnið svona snemma. Ekki gat
móðirin mjólkað sökum veikinda
sinna þannig að barnið var lagt í
vöggu og beðið og vonað að hún hefði
það af. Þetta litla stúlkubarn var
amma mín hún Dísa, húð hennar var
svo þunn að það sást í gegnum hana
en hún barðist fyrir lífi sínu af þeirri
hörku og dugnaði sem varð hennar
aðalsmerki í gegnum lífið. Amma
Dísa átti ekki auðvelda æsku, hún
fékk beinkröm og var vart sjáandi
sökum erfiðleika og vannæringar
sem hvítvoðungur. Amma Dísa var
hetja. Þegar hún fékk loks gleraugu,
þá orðin tíu ára, opnaðist fyrir henni
„himnaríki“ eins og hún sagði sjálf.
Amma lærði að lesa þó að hún sæi
ekki stafina því þegar hún fékk gler-
augun þá var hún læs. Af því að hún
sá svo illa þá þjálfaði hún minnið og
hún mundi ótrúlegustu hluti svo sem
fæðingardaga allra fjölskyldumeð-
lima, maka þeirra og barna (jafnvel
líka maka barnabarnanna).
Amma fór til Vestmannaeyja og
kynntist afa Guðmundi. Hann átti þá
fjögur börn af fyrra hjónabandi sem
amma gekk í móðurstað. Árið 1946
fæddi amma fyrsta barn sitt, Ólöfu
(mömmu mína). Það tók hana heila
viku að koma henni í heiminn. Nú
barðist amma aftur fyrir lífi sínu og
dóttur sinnar og að sjálfsögðu hafði
amma betur. Árið 1949 giftist hún
svo afa. Þau eignuðust þrjú börn til
viðbótar, en yngsta dóttir þeirra,
Helena, er fædd 1960 og var amma
þá orðin fertug.
Árið 1972 greindist amma með
krabbamein í brjósti og á þessum
tíma þótti krabbamein vera hálf-
gerður dauðadómur, en amma tók
þessu af sömu hörku og dugnaði og
öðru mótlæti í lífinu og sigraði dauð-
ann í þriðja skiptið. Amma átti mörg
góð ár, hún og afi áttu fallegt heimili
á Lyngbergi og þar var alltaf pláss
fyrir fleiri, hvort sem það voru börn
ættmenna eða bræður hennar sem
komu á vertíð til Eyja. Amma var
alltaf fyrst á fætur á morgnana og
síðust inn í rúm á kvöldin. Ég var
sjálf orðin fullorðin þegar ég sá hana
í fyrsta skiptið setjast niður til þess
að borða matinn sinn en þá voru
börnin farin að heiman. Afa missti
hún 17. september 1981 og ég man
að þetta var í fyrsta og eina skiptið
sem ég sá hana gráta.
Amma hafði ásamt systkinum sín-
um fest kaup á jörð nálægt æsku-
heimili sínu á Bakka og þangað fór
hún oft á sumrin og naut þess að
dvelja í heimahögunum þar sem hún
þekkti hverja þúfu. Árið 1990 voru
tvær systur hennar, mágur og hún á
leið heim úr einni slíkri ferð þegar
þau lenda í hræðilegu bílslysi, amma
háði þarna fjórðu baráttu sína fyrir
lífinu og var sú eina sem lifði slysið af
í þessum bíl. Þyrlan var kölluð út og
flogið var með hana á Borgarspít-
alann þar sem læknarnir gerðu það
sem þeir gátu fyrir hana. Hún stundi
upp nöfnum og símanúmerum barna
sinna og þegar þau komu sögðu
læknarnir þeim að hún myndi ekki
hafa þetta af þar sem hún væri með
kransæðastíflu og hjartað næði aldr-
ei að hreinsa líkamann. Þetta gerðist
í byrjun júní, amma var margbrotin,
blá og marin upp að enni. En 25.
október það ár héldum við upp á 70.
afmælið með henni. Þá var hún stað-
in upp úr hjólastólnum og gekk við
hækju. Amma náði sér aldrei alveg
eftir þetta, en það sem henni þótti þó
verst (fyrir utan ásvinamissinn að
sjálfsögðu) var að nú varð hún að
hætta að vinna. En fyrir slysið vann
hún í saltfiski í Vinnsló fullan vinnu-
dag og oft fram á kvöld. En þó maður
kjósi lífið þá er ekki hægt að sigra
dauðann endalaust og amma kvaddi
þetta líf eftir stutt veikindi á sjúkra-
húsi Vestmannaeyja rétt fyrir há-
degi laugardaginn 22. nóvember.
Elsku amma mín, þú varst hetjan
mín, kraftur þinn og lífsvilji endur-
speglaði allt þitt æviskeið og þótt þú
hafir upplifað margt á þinni ævi þá
varstu alltaf sátt við það sem lífið
bauð þér upp á. Þú varst stolt af fjöl-
skyldu þinni, börnunum þínum,
barnabörnum og barnabarnabörn-
um.
Ég er mjög stolt af að hafa hlotið
þann heiður að fá að bera nafnið þitt
og vera skírð í höfuðið á svona stór-
kostlegri konu.
Hvíl í friði.
Þín
Herdís Rós.
Elsku mamma mín. Þegar ég sit
hér í bjartri stofunni hjá henni dótt-
ur minni og nöfnu þinni og hugsa til
baka um ævi þína, strit og þjáningar
verður mér minnisstæðast þegar ég
sat yfir rúmi þínu á gjörgæslu og svo
á sjúkrastofu Borgarspítalans eftir
þetta hörmulega slys þar sem þú
misstir tvær systur þínar og mág og
varst sjálf mikið slösuð. Þar beittir
þú töfrakrafti þínum og innri styrk
til að komast aftur á fætur.
Við höfum aldrei skilið þessa
óendanlegu orku sem þú bjóst yfir
og endalausan kraft sem þú hafðir
alltaf nóg af. Ég held að það sé mikið
til í því sem einn vinnufélagi þinn
sagði við mig þegar þú varst komin
heim eftir þetta allt, aðeins þremur
mánuðum seinna og við héldum sam-
an upp á 70. afmælið þitt: „Hún
mamma þín hlýtur að vera úr stáli.“
Við systkinin sögðum reyndar allt-
af að þú hefðir ekki bara níu líf held-
ur átján líf, svo oft ert þú búin að rísa
upp aftur og aftur. Í 22 ár varst þú
búin að vera ekkja og búa ein á
Lyngbergi og engan bilbug var á þér
að finna þar til þú þurftir að vera
tengd súrefni, sem varð reyndar
ekki fyrr en frá því seinni part sum-
ars. Þá fórstu að þinni eigin ósk inn á
elli- og hjúkrunardeild Sjúkrahúss
Vestmannaeyja.
Elsku mamma mín, ég trúi því að
þinn andlegi fjársjóður sé mjög stór
því ekki léstu þitt eftir liggja við góð-
verkin. Þau voru svo mörg og stór að
mér dygðu ekki opnur Morgunblaðs-
ins til að telja þau upp og varst þú
heldur ekki sú kona sem vildir hafa
hátt um þau. Gleðistundirnar voru
líka ótal margar og kýs ég að geyma
þær í minningunni.
Ég ætla að enda þessa minning-
argrein með uppáhaldsbæn þinni,
sem þú hefur heklað í ótal milliverk
og gefið okkur í minningu þína:
Vertu yfir og allt um kring,
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Þín dóttir
Ólöf Díana.
HERDÍS EINARS-
DÓTTIR HØJGAARD
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta
LEGSTEINAR
Mikið úrval af legsteinum
og fylgihlutum
Sendum myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík, sími 587 1960
Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparít
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug vegna andláts og útfarar
NÖNNU STEINUNNAR ÞÓRÐARDÓTTUR,
Baldurshaga,
Fáskrúðsfirði.
Jón Bergkvistsson,
Guðríður Bergkvistsdóttir, Jón Guðmundsson,
Rannveig Bergkvistsdóttir, Erlendur Jóhannesson,
Bergþóra Bergkvistsdóttir, Tryggvi Karlesson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hjartans þakkir fyrir samúð og vinarhug við
andlát og útför ástkærrar eiginkonu, móður,
tengdamóður og ömmu,
ARNHEIÐAR RANNVEIGAR
SIGURÐARDÓTTUR,
(Ranný),
Goðatúni 13, Garðabæ.
Sérstakar þakkir til Sinawik og Kiwanis í
Garðabæ.
Þór Ingólfsson,
Karl Rúnar Þórsson,
Þórunn Erla Ómarsdóttir,
Dagrún Birta Karlsdóttir.
Hugheilar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu við andlát og útför
elskulegs eiginmanns míns, bróður okkar og frænda,
SIGURÐAR A. ÞORSTEINSSONAR,
Borgarbraut 65A,
áður til heimilis á Haugum
í Stafholtstungum.
Laufey H. Helgadóttir
og aðrir aðstandendur.
Innilegar þakkir til allra þeirra er auðsýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
eiginmanns míns, föður og tengdaföður,
KÁRA JÓNSSONAR,
Skólabrekku 7,
Fáskrúðsfirði.
Sigríður Jónsdóttir,
Ásgrímur Ragnar Kárason, Jóhanna G. Þorbjörnsdóttir,
Jón Bernharð Kárason, Þórunn Linda Beck,
Friðrik Svanur Kárason, Bryndís Gunnlaugsdóttir,
Unnsteinn Rúnar Kárason, Jóhanna M. Agnarsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför elskulegrar frænku
okkar,
HALLFRÍÐAR JÓNSDÓTTUR
frá Undralandi.
Guðbjörg Guðjónsdóttir,
Lísa Birgisdóttir,
Birgir Þór Birgisson,
Fríða Guðný Birgisdóttir.