Morgunblaðið - 01.12.2003, Blaðsíða 25

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 1. DESEMBER 2003 25
✝ Kristín Pálsdótt-ir fæddist í
Reykjavík 4. október
1926. Hún lést á
Landspítala, Há-
skólasjúkrahúsi í
Fossvogi, 23. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Margrét Þorkels-
dóttir, f. 23. nóv.
1898, og Páll Sig-
urðsson, f. 4. febr.
1894. Systkini henn-
ar voru a) Þorkell, f.
29. sept. 1921, d. 7.
nóv. 1978. Fyrri kona
hans var Unnur Jónsdótir en síð-
ari kona Guðfinna Gumundsdótt-
ir; b) Steinunn, f. 3. ágúst 1924,
gift Þorkeli Sigurbjörnssyni; c)
Svandís Sigurveig, f. 27. febr.
1927, gift Eyþóri Einarssyni; d)
Sigurður, f. 19. sept. 1936, kvænt-
ur Jóhönnu G. Möller.
Kristín lauk verslunarprófi frá
Samvinnuskólanum 1947, stund-
aði nám við Húsmæðraskóla
Reykjavíkur einn vetur og starf-
aði síðan við verslun-
arstörf árin 1948-
1953. Hún lauk prófi
frá Fóstruskóla Ís-
lands 1958 og starf-
aði sem leikskóla-
kennari í Reykjavík
á árunum 1958-1966,
þar af tvö ár í Nor-
egi. Hún var for-
stöðukona Vistheim-
ilis barna við
Dalbraut (síðar við
Laugarásveg) frá
stofnun þess og þar
til hún lét af störfum
árið 1995. Kristín
var virk í starfi KFUK í Reykjavík
í áratugi og átti m.a. sæti í stjórn
félagsins í sextán ár, sat í stjórn
Barnavinafélagsins Sumargjafar í
fjögur ár og Fóstrufélags Íslands í
eitt ár. Hún var sæmd riddara-
krossi hinnar íslensku Fálkaorðu
árið 1996 fyrir störf sín í þágu
barna.
Útför Kristínar verður gerð frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Ég sit við hlið Distu frænku minn-
ar, þar sem hún liggur meðvitund-
arlaus á sjúkrabörunum og reyni í
vanmætti mínum að pakka henni
betur inn í skjóllítið teppið. Ótal
hugsanir fljúga í gegnum hugann, en
ég sefa mig við tilraunina til að halda
á henni hita. – Dista – Sjúkrabíllinn
brunar áfram, framhjá önnum köfnu
fólki sem hefur ekki hugmynd um að
bærinn, landið, er í þann mund að
missa dýrmæta perlu. – Dista –
Kristín Pálsdóttir. Hvernig get ég
lýst henni fyrir þér sem ekki þekktir
hana?
Ég loka augunum og hverf tíu ár
aftur í tímann. Dista er í vinnunni.
Hún er forstöðukona Vistheimilis
barna. Þarna hefur hún unnið megn-
ið af sinni starfsævi, þetta heimili
hefur verið hennar líf. Hún ber höf-
uðið hátt og umvefur bæði börn og
fullorðna með sínu rólega, örugga
fasi. Hugur hennar er allur við það
sem hún er að gera og allir í kringum
hana skynja heillyndi hennar. Hún
stjórnar af myndugleik og kann að
hlusta. Hefur alltaf tíma til að hlusta.
Ég hverf enn lengra aftur í tímann
og er barn að taka við dúkkufötum
sem Dista hefur prjónað. Hún er bú-
in að prjóna tvö dress handa mér og
tvö handa systur minni og við höfum
aldrei séð önnur eins dúkkuföt. Dista
prjónar dúkkuföt af jafn mikilli vand-
virkni og hún gerir allt annað. Ef hún
er ekki fullkomlega ánægð þá rekur
hún upp. Mörgum sinnum þess
vegna. Aldrei þó í einhverjum pirr-
ingi. Allt með sömu rónni. Við fáum
okkur að drekka og ég tek eftir því að
litli fingurinn á Distu stendur út í
loftið þegar hún ber bollann að vör-
unum. Dista er svolítil hefðarfrú, en
lítillátasta, hlýjasta og umburðar-
lyndasta hefðarfrú sem til er.
Seinna, þegar ég eignast sjálf
börn, fylgist Dista grannt með. Hún
er búin að missa sjón á öðru auga og
nýkomin á fætur eftir heilablóðfall
þegar dóttir mín fæðist. Samt
þrjóskast hún við og prjónar á hana
bæði peysu og húfu. Þarf að rekja
oftar upp en nokkru sinni áður, en
gefur sig ekki. Þegar dóttir mín er
farin að teygja sig upp á borðin, fær
hún að leika með postulínsísbirnina
hennar. Það er allt í röð og reglu hjá
Distu eins og alltaf, en hún kippir sér
ekkert upp við það þótt barnið snúi
öllu við.
Ég hugsa um daginn sem Dista
hringdi í mig og sagði: „Það er svo
langt síðan ég hef séð börnin þín,
þetta er bara vanræksla hjá mér.“
Það var í haust. Svo var hún komin
stuttu seinna. Gekk rólega upp stig-
ana, búin að ganga vestan úr bæ, og
ekki í fyrsta sinn. Dæmigerð Dista.
Aldrei hefði henni dottið í hug að
segja – eða hugsa – að við værum að
vanrækja hana. Það var svo gott þeg-
ar hún kom. Eins og tíminn stæði
hlýlega í stað.
En svo er ég skyndilega á leið með
Distu í háværum sjúkrabíl og nokkr-
um tímum seinna held ég í höndina á
henni og hlusta á síðustu andar-
drætti hennar. Þegar allt verður
hljótt hellist yfir mig söknuður og ég
skil betur en nokkru sinni hvað hún
hefur verið mér.
Einhverjum mínútum seinna strýk
ég yfir hendur hennar í síðasta sinn.
Litli fingurinn teygir sig í átt frá hin-
um og mér finnst það óendanlega fal-
legt.
Nokkrir dagar eru liðnir. Það er
komið frost og ég vef að mér grænu
mokkakápunni hennar Distu, sem
hún gaf mér fyrir mörgum árum og
ég er bráðum búin að nota í spað.
Vasarnir eru fullir af bréfarusli. Hve-
nær ætla ég eiginlega að tæma þá?
Ég veit að þegar Dista átti kápuna
voru þeir aldrei fullir af drasli, en ég
veit líka að þetta angrar hana ekkert
– og kápan hennar hlýjar mér.
Margrét Kristín Sigurðardóttir.
Ég á aðeins eitt líf.
Það er mér mjög dýrmætt.
Ég reyni að lifa því
og ég vanda mig.
Samt veikist ég,
verð fyrir vonbrigðum og særist.
Að lokum slokknar á líkama mínum,
hann deyr og verður að moldu.
Ég á aðeins eitt líf,
en það gerir ekkert til,
ég sætti mig við það,
því líf mitt er í Jesú
og það varir að eilífu.
(Sigurbjörn Þorkelsson.)
Hún Dista frænka hafði boðið okk-
ur til veislu sunnudaginn 23. nóvem-
ber á afmælisdegi ömmu Margrétar
því að 105 ár voru þá frá fæðingu
hennar. Allir mættu prúðbúnir og
eftirvænting var í loftinu. Það var
alltaf svo gaman að koma saman
heima hjá Distu, en hún og amma
Margrét héldu saman heimili eftir að
afi Páll dó árið 1971, allt til 1984.
Heimili Distu var því að mörgu leyti
eins konar torg fjölskyldunnar.
Þegar á staðinn var komið svaraði
gestgjafinn bara alls ekkert, hvorki
dyrabjöllunni né síma. Ónotalegar
tilfinningar spruttu fram. Við opnuð-
um með lykli og við okkur blasti upp-
dekkað borð að hætti Distu. Allt svo
settlegt og vel undirbúið eins og allt-
af.
En við okkur blasti einnig elsku
Dista. Hún var greinilega lögð af
stað í aðra og æðri veislu. Hún hafði
kallað okkur til af ákveðnu tilefni, en
hafði sjálf verið kölluð til að fagna af-
mælisdeginum hennar ömmu í þeirri
eilífðarveislu þar sem gestgjafinn er
sjálfur frelsarinn, Jesús Kristur.
Frelsarinn sem bæði amma og Dista
lifðu fyrir, því þær voru báðar sann-
arlega einlægir erindrekar hans og
samverkamenn, sem máttu ekkert
aumt sjá.
Hún Dista var fastur og sjálfsagð-
ur hluti af mér og minni fjölskyldu.
Hún passaði mig þegar ég var barn
og síðar drengina mína þrjá eftir að
þeir litu dagsins ljós. Hún dvaldi hjá
okkur á aðfangadagskvöld alla tíð,
eins um jólin og páskana. Þá var ekki
haldið afmæli eða upp á tyllidaga án
þess að hún væri með fjölskyldunni.
Og ekki síður á hinum óbreyttu
sunnudögum eða venjulegu dögum.
Hún var ómetanlega dýrmæt, eins-
konar auka amma. Samt alls ekkert
auka. Því að hún var ekki síðri en
ömmur, eins og þær gerast bestar.
Hún auðgaði líf okkar með nærveru
sinni og tilveru. Hún bara var og átti
að vera. Maður bara gekk að henni
vísri. Þess vegna er svo sárt að sjá á
eftir henni, þótt við séum ekki svo
eigingjörn að ætla að hún sé ekki
komin í betri veislu nú í eilífðarland-
inu.
Hún Dista var alla tíð ógift og átti
engin börn. En þau áttu hana. Því að
börnum helgaði hún krafta sína og
hugsjónir alla tíð. Hjarta hennar sló í
takt við börn og af umhyggju við þau.
Hún sinnti þeirra þörfum og gaf af
sér. Var hún margrómuð og verð-
launuð fyrir. Ég veit að margir fá
seint fullþakkað þá hlýju, skilning og
umhyggju sem hún veitti af sinni sér-
stöku alúð og næmi, langt út fyrir
ramma stimpilklukkunnar. Já, hún
var bara alveg einstök hún Dista. Já,
hún var það og ég meina það. Hún
forðaðist að ónáða fólk og vildi ekki
vera byrði á nokkrum manni. Enda
var hún það sannarlega ekki. Hún
vildi ekki láta hafa fyrir sér. Enda
var hún dugleg og sjálfbjarga þrátt
fyrir ákveðnar takmarkanir síðustu
árin.
Það er svo sárt að sjá á eftir þér,
Dista mín. Stóllinn þinn mun standa
auður um jólin og um ókomna tíma.
Það sest enginn í þitt sæti, sem þú
munt eiga áfram í hjarta okkar, það
er ljóst, þótt hugsanlega verði stóll-
inn notaður. Við huggum okkur við
þá fullvissu að þú sért nú búin að
fullna þjónustu þína hér á jörð. Búin
að ná takmarkinu og sért í góðum
höndum og félagsskap í veislunni
Guðs barna. Þú átt góða heimkomu
og vísa himnavist. Ef eitthvað er
öruggt, þá er það það.
Takk fyrir allt, elsku kæra Dista
frænka, og góða ferð heim til fyrir-
heitna landsins. Þangað sem þú ert
borin af englum himinsins í faðm
frelsarans þíns.
Sigurbjörn Þorkelsson.
Heiðurskonan Kristín Pálsdóttir
er látin. Andlátið bar brátt að þó svo
hún hafi átt við vanheilsu að stríða
undanfarin ár. Okkar kynni hófust
þegar ég réð mig til hennar að Vist-
heimilinu við Dalbraut fyrir rúmum
30 árum. Hún var góður og réttsýnn
yfirmaður sem lagði sig alla fram í
samskiptum við sína starfsmenn.
Kristín stjórnaði Vistheimilinu með
einstökum skörungsskap og reyndi
að gera það eins heimilislegt og hlý-
legt og unnt var fyrir þau börn sem
þangað komu. Hún bar mikla um-
hyggju fyrir þeim og lét sér afar annt
um þau. Hún var elskuð og dáð af öll-
um.
Skömmu eftir að ég byrjaði að
starfa á Dalbraut fól hún mér það
mikilvæga hlutverk að leysa sig af á
meðan hún bætti við menntun sína í
útlöndum. Það var mér bæði mikill
heiður og ábyrgð að axla, svo ung
sem ég var og reynslulítil á sviði
stjórnunar. Ég var Kristínu ævin-
lega þakklát fyrir þennan reynslu-
tíma og fyrir það traust sem hún
sýndi mér. Við Kristín störfuðum
báðar í KFUK í Reykjavík og gott
var að leita til hennar og njóta leið-
sagnar því hún bjó yfir mikilli
reynslu á uppeldissviðinu. Það fór
ekki mikið fyrir Kristínu, hvorki tróð
hún sér fram né lét mikið á sér bera.
Hún vann verk sín í hljóði, traust og í
trú á frelsara sinn, sem hefur nú kall-
að hana heim til sín.
Við Kristín vorum vorum báðar
fóstrumenntaðar frá Fóstruskóla
Sumargjafar og áttum sameiginlegt
áhugamál. Leiðir okkar lágu einnig
saman þegar KFUM og K ákváðu að
opna leikskóla árið 1975 í Langagerði
1 í Reykjavík. Það var Kristínu
kappsmál að stofnaður yrði kristileg-
ur leikskóli svo að börn fengju að
heyra um Jesú Krist. Ekkert var
henni dýrmætara. Við fengum báðar
tækifæri til að starfa við þennan leik-
skóla og síðar að sitja saman í stjórn
hans. Hún var með í ákvarðanatöku
um byggingu nýs leikskóla fyrir fé-
lögin og tók fyrstu skóflustungu að
byggingu hans. Hennar er minnst
með þakklæti og virðingu fyrir allt
það starf sem hún vann að leikskóla
KFUM og K.
Það var mér mikill heiður að starfa
með Kristínu og bar ég ávallt hlýjan
hug til hennar.
Ég bar eitt sinn undir hana að mig
langaði til þess að bæta við menntun
mína og gerast kennari. Ég gleymi
ekki orðum hennar þegar hún horfði
fast á mig og sagði: „Þá er bara að ná
sér í þá menntun.“ Hún studdi mig
með ráðum og dáð.
Við hittumst í Vindáshlíð á fyrsta
fundi KFUK í haust. Hlýjan skein úr
augum hennar eins og ávallt. Á
kristniboðsdaginn kvaddi ég hana
eftir samkomu á Holtaveginum.
Þetta var í síðasta sinn sem ég sá
Kristínu. Þétt handtak fyllt trausti
og væntumþykju einkenndi hana.
Hún var mér góður leiðbeinandi, sem
ég bar virðingu fyrir alla tíð. Bæna-
kona var hún og fékk ég og fjölskylda
mín að njóta góðs af því og fyrir það
vil ég þakka.
„Gott, þú góði og trúi þjónn, yfir
litlu varstu trúr, yfir mikið mun ég
setja þig. Gakk inn í fögnuð herra
þíns.“ (Matt. 25,21)
Guð blessi minningu Kristínar
Pálsdóttur.
María I. Aðalsteinsdóttir.
Kveðja frá KFUM og
KFUK í Reykjavík
Með Kristínu Pálsdóttur er gengin
ein af máttarstoðum félagsstarfs
KFUK og KFUM um áratuga skeið.
Kristín, eða Dista eins og hún var
alltaf kölluð, hafði alist upp við Guðs
orð og bæn á góðu heimili. Það vega-
nesti að heiman varð lífsgrundvöllur
hennar og mótaði hana alla ævi.
KFUK naut starfskrafta hennar
ríkulega - bæði á vettvangi barna-
starfs og fullorðinsstarfs. Starfssvið
hennar spannaði alla aldurshópa, allt
frá Leikskóla KFUM og KFUK yfir í
undirbúning að námskeiðum og al-
mennum samkomum á vegum félag-
anna.
Um árabil sat Kristín í stjórn
KFUK. Þar var hún skynsöm og til-
lögugóð, opin fyrir nýjum hugmynd-
um en um leið staðföst á þeim grund-
velli sem allt starf KFUM og KFUK
byggir á, Jesú Kristi.
Sjálfur kynntist ég henni í sam-
starfi stjórna KFUM og KFUK fyrir
hartnær tuttugu árum. Æ síðan bar
ég virðingu fyrir Distu, dáðist að hve
málefnaleg hún var og fljót að setja
sig inn í mál, en naut einnig um-
hyggju hennar og hlýju sem voru eðl-
iskostir hennar. Alltaf var gefandi og
uppörvandi að hitta hana - einnig nú
upp á síðkastið, því þótt heilsubrest-
ur segði til sín hélt Dista glæsileika
sínum og fágaðri framkomu.
Hér er ekki ætlunin að telja upp
allt það góða sem Kristín Pálsdóttir
kom til leiðar í KFUK og KFUM.
Það var mikið og margvíslegt, ekki
síst það sem hún lagði af mörkum
með hógværri nærveru sinni og
næmu hjarta.
Guð blessi minningu mætrar
KFUK-konu og staðfesti í okkur þá
von eilífs lífs sem aðventan boðar,
sbr. Opinb. Jóh. 21:1-6.
Sr. Ólafur Jóhannsson, form.
KFUM og KFUK í Reykjavík.
Okkur langar að minnast Kristín-
ar Pálsdóttur með nokkrum orðum.
Hún var mikilvægur bakhjarl í sögu
leikskólans, samofin honum frá upp-
hafi. Leikskóli KFUM og K tók til
starfa 17. nóv. 1975. Kristín og Sig-
urður bróðir hennar voru helstu tals-
menn þess innan stjórna KFUM og
KFUK að ráðist var í stofnun leik-
skóla innan félaganna. Æ síðan bar
hún hag leikskólans fyrir brjósti
enda var hennar hjartans mál að
börn fengju kristið uppeldi og
fræðslu. Hún sat í stjórn leikskólans
meira og minna í gegnum árin og
þegar farið var að huga að byggingu
nýs leikskóla var hún helsti talsmað-
ur þess. Hún tók fyrstu skóflustung-
una að nýjum leikskóla á Holtavegi
28 í sept. 2001 og fylgdist grannt með
framvindu byggingarinnar.
Kristín var einstök í áhuga sínum á
leikskólanum og starfsemi hans.
Stuðningur hennar var ómetanlegur.
Hún hafði mikla reynslu af starfi
meðal barna og miðlaði hún þeirri
reynslu óspart til okkar. Alltaf spurði
hún um leikskólann og hvernig gengi
þar.
Kristín var mikil bænakona og bað
hún ávallt fyrir leikskólanum, börn-
um og starfsfólki og er það ómetan-
legt.
Kristín kom í heimsókn í leikskól-
ann í sept. s.l. til þess að sjá börnin í
leik og starfi og gladdi það hana mjög
og okkur að fá hana í heimsókn.
Við þökkum Kristínu innilega fyrir
samfylgdina og fyrirbænirnar í
gegnum árin og biðjum Guð að
blessa og styrkja fjölskyldu hennar.
„Gott þú góði og trúi þjónn, yfir
litlu varstu trúr, yfir mikið mun ég
setja þig. Gakk inn í fögnuð herra
þíns.“ Matt. 25,23.
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki, þá sofnar líf,
Sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgr. Pét.)
Starfsfólk Vinagarðs, leik-
skóla KFUM og K.
Við viljum með nokkrum orðum
minnast fyrrverandi forstöðumanns
Vistheimilis barna, Kristínar Páls-
dóttur.
Kristín var fóstra, eða leikskóla-
kennari eins og það heitir nú, og
fyrsti forstöðumaður Vistheimilis
barna. Hún vann þar mótunar- og
frumkvöðlastarf af fagmennsku og
fór m.a. til Noregs til að kynna sér
slík heimili. Kristín var óhrædd að
taka upp nýtt vinnulag og studdi
starfsfólk sitt til framfara. Hún vildi
vandvirkni og reglu á hlutunum og
sagði: „Fyrst við erum að þessu þá
skulum við gera það vel.“ Kristín
vann starf sitt af kostgæfni og fórn-
fýsi, hún bjó fyrstu árin á Vistheim-
ilinu og var því alltaf til taks og alltaf
á vakt. Þær voru ófáar stundirnar
sem hún gaf í þágu barnanna og taldi
ekki eftir sér að vaka fram á nótt m.a.
fyrir jólin við að strauja jólaklæðnað
barnanna svo þau gætu verið fín á
jólunum.
Kristín hafði alltaf fágaða fram-
komu og kom eins fram við alla og
ávann sér fyrir það virðingu bæði
barna og fullorðinna. Hún var létt í
skapi og hafði kímnina í lagi þrátt
fyrir hefðarkonufasið.
Kristín var kristin og kærleiksrík
kona, það sem stendur í 1. Korintu-
bréfi, kafla 13, Kærleikurinn er
mestur, á við um líf og starf Krist-
ínar.
Við samstarfsfólk Kristínar á Vist-
heimili barna minnumst hennar með
þökk, virðingu og hlýju.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
(Jóhann Jónsson.)
Starfsfólk Vistheimilis barna.
KRISTÍN
PÁLSDÓTTIR
Minningarkort
Minningar- og
styrktarsjóðs
hjartasjúklinga
Sími 552 5744
Gíró- og kreditkortaþjónusta
LANDSSAMTÖK
HJARTASJÚKLINGA
A
u
g
l.
Þ
ó
rh
.
1
2
7
0
.9
7