Vísir - 13.12.1980, Blaðsíða 20

20
Laugardagur 13. desember 1980.
TO THE
TnPDPmuncT
Æ Ui i CimiwÆ\J^Æ Æ
OF POPPERMOS T”
Skömmu aður en John Lennon lést átti hann langt og itarlegt viðtal við blaða-
mann bandariska timaritsins Playboy þar sem hann ræddi um lif silt og starf af
ovenjulegri hreinskilni. Eftir fimm ára ,/útlegð" hafði Lennon metið a rólegan og
hleypidomalausan hátt alla þætti lífs sins: Paul, George og Ringo, Yoko Ono, lög
sin, lifsviðhorf og mistök. Þetta viðta I hefði talist til meiri háttar tiðinda þó Lennon
hefði ekki látist svo sviplega sem raun ber vitni, fyrst svo fór er gildi þess enn
meira. Menn athugi að þó það sé langt er það mikið stytt frá upphaflegri gerð og
voru þær styttingar gerðar meö hangandi hendi. Þetta var síðasta lífsmark frá
John Lennon.
Starfsmönnum Flugleiða, sérstaklega Sigfúsi Erlingssyni og Sveini Sæmunds-
syni, bera serstakar þakkir fyrir mikla hjálpfýsi viö að koma viðtalinu til islands.
Playboy: Þaö reyndist rétt.
John Lennon og Yoko Ono eru
komin aftur i stúdióið, i fyrsta
sinn siðan 1975. Byrjum á þér,
John. Hvað hefurðu verið að gera
öll þessi ár?
John: Ég var að baka brauð og
passa barnið.
Playboy:Og hvaða leynistarf-
semi var i gangi i kjallaranum?
John : Svona spyrja allir: ,,En
hvað annað hefurðu verið að
gera?” Veit fólk ekki að það er
heilsdags starf að baka brauð og
passa barn? Þetta vita þó allar
húsmæður. Þegar ég var búinn
með’ fyrstu brauðhleifana fannst
mér einsog ég hefði sigrast á ein-
hverju. En svo þegar ég horfði á
þá étna upp til agna, hugsaði ég,
hva? — fæ ég ekki orðu eða aðals-
tign eða neitt?
Playboy: Hvers vegna gerðist
þú húsfaðir?
John:Þar kom ýmislegt til. Ég
hafði verið samningsbundinn frá
þvi ég var 22ja og þangað til ég
varð rúmlega þritugur. Ég þekkti
ekki annað. Ég var ekki frjáls. Ég
var múraður inni. Samningurinn
liktist fangelsi. Mér fannst mikil-
vægara að horfast i augu við
sjálfan mig en halda áfram i
rokkinu og lúta þar með duttlung-
um annaðhvort eigin frammi-
stöðu eða þá almenningsálitsins.
Það var ekkert gaman að rokkinu
lengur. Ég tók þá ákvörðun að
fylgja ekki þeim farvegi sem
beinast lá við —fara til Las Vegas
að syngja topplögin min, ef ég
væri heppinn eða þá fara til hel-
vitis einsog Elvis... — Ég var
orðinn handverksmaður og hefði
getað haldið þvi áfram. Ég ber
mikla virðingu fyrir góðum hand-
verksmönnum en hef ekki áhuga
á þvi hlutskipti sjálfur. Ég hafði
ekki áhuga á að gefa út plötur á
sex mánaða fresti einsog svo
margir gera af þvi það er ætlast
til þess af þeim.
Playboy: Attu hér við Paul
McCartney?
John: Ekki bara Paul. Ég hafði
bara misst allt listamannsfrelsi
með þvi að fara að haga mér eftir
þvi sem ætlast var til. Margir
listamenn drepa sig á þvi: með
brennivini einsog Dylan Thomas,
geðveiki einsog Van Gogh eða þá
kynsjúkdómum einsog Gauguin.
Playboy: Flestir hefðu nú
haldiö áfram á þessari braut.
Hvernig slappst þú?
John: „Flestir” búa ekki með
Yoko Ono.
Playboy: Sem þýðir?
John: „Flestir” hafa ekki lifs-
félaga sem segir þeim sannleik-
ann og harðneitar að búa með
þykjustulistamanni, sem ég á
mjögauðvelt með að vera. Ég get
blekkt sjálfan mig og alla i kring-
um mig. Ekki Yoko.
Playboy: Hvaðgerði Yoko fyrir
þig?
John: Hún sýndi mér „hina
leiðina”. „Þú þarftekki að gera
þetta”. „Ekki það? En — en —
en...” Auðvitað var þetta ekki
svona einfalt og gerðist ekki á
einni nóttu. Ég þurfti að aga sjálf-
an mig mjög mikið. Það er miklu
erfiðara að snúa burt frá öllu
samanen að halda áfram. Ég hef
reynt hvorttveggja. Samkvæmt
áætlungaf ég út plötur frá 1962 til
1975 og að hætta var einsog að
vera orðinn 65 ára: þá eiga menn
að hætta að vera til. Lifið er búið
og hægt að snúa sér að golfinu.
Meðan ég var að hreinsa katta-
skitinn og gefa Sean að borða sat
Yoko i herbergjum sem voru full
af reyk og mönnum sem gátu ekki
hneppt jökkunum sinum saman.
Hún sá um peningamálin.
Playboy: Hvers vegna ertu að
snúa aftur i sviðsljósið?
John: Maður andar að sér og
maður andar frá sér. Okkur
langaði til þess og okkur fannst
við hafa eitthvað að segja. Við
Yoko höfum áður reynt að búa
saman til músik en það var fyrir
löngu og þá var það ennþá rikt i
fólkiað Bitlarnir væru heilagir og
yfirvissan ósýnilegan hring mátti
maður ekki stiga. Þá var erfitt
fyrir okkur að vinna saman. Nú
ætti fólk að vera farið að gleyma
svo viðgetum gert aðra tilraun til
að vinna saman, ekkert annað
vakir fyrir okkur. Það er ekki um
það að ræða að ég sé dularfullur
prinsaf rokköldinni sem hef verið
i felum á skrýtnum stöðum með
þessum mystiska austurlenska
dreka, einsog blöðin gáfu i skyn...
— Þetta var orðið dálitið sniðugt,
þetta útlegðartal eða feluleikstal.
Ég var farinn að kalla mig Grétu
Hughes eða Howard Garbo á
timabili.
Playboy: Hvað finnst þér um
sögurnar um að John Lennon sé
undir algerum áhrifum Yoko, sé
stjórnað af henni?
John: Ég meina, þetta er bara
bull. Það stjórnar mér enginn.
Það er ekki hægt. í mesta lagi
stjórna ég mér sjálfur og það ekki
nema i meðallagi. Ef einhver,
Maharishi eða Yoko Ono, reyndi