Vísir - 13.12.1980, Blaðsíða 21

//Ég vildi ekki fylgja
þeim farvegi sem lá bein-
ast við: fara til Las
Vegas að syngja topp-
lögin mín/ eða þá fara til
helvítis einsog Elvis".
aö stjórna mér þá myndi ég sjá i
gegnum það. Þaö er móðgun við
mig að halda þvi fram að Yoko sé
að draga mig á asnaeyrunum.
Þaðsem skiptir máli erhvað mér
finnst um hana! Vegna þess —
fariði til andskotans, bræður og
systur! — að þið vitið ekkert um
hvað er aö ræða. Ég er ekki til
fyrir y kkur. Ég er til fy rir mig og
hana og bamið.
Yoko: Svo er þetta auðvitað
móðgun við mig lika. —
John: Já, það er alltaf verið að
móðga þig, min kæra eiginkona.
Það er eðlilegt. —
Yoko: Hví skyldi ég hafa fyrir
þvi að stjóma einhverjum?
John: Hún þarf ekki á mér að
halda.
Yoko: Ég lifi minu eigin li'fi.
John: Hún þarf ekkert á Bitli aö
halda. Hver þarf sosum á Bitli að
halda?!
Yoko: Heldur fdlk að ég sé
svona mikill svikahrappur? John
entist i tvo mánuði hjá Maharishi.
Tvo mánuði. Ég hlýt að vera
snjallasti svikahrappur í heimi
þvi hjá mér hefur hann verið i 13
ár.
John: En þetta segir fólk.
Playboy: Einmitt. Hvers
vegna?
John : Fólk vill halda i eitthvað
sem hefur aldrei verið til. Hver sá
sem þykist hafa áhuga á mér sem
sjálfstæðum listamanni eða jafn-
vel hluta Bitlanna en sér ekki
hvers vegna ég er með Yoko,
hann hefur fullkomlega misskilið
mig. Ef menn sjá það ekki, skilja
þeir ekki neitt. Þeir bara hanga
aftan i — segjum Mick Jagger.
Látum þá hanga aftan i Mick
Jagger. Ókei? Ég þarf ekki á þvi
að halda.
Playboy: Hann verður hrifinn
af þessu.
John: Ég þarf alls ekki á þvi að
halda. Látum þá eltast við Wings.
Bara ef ég er látinn i friði. Farið
og eltið Paul og Mick. Farið og
leikið ykkur við hina strákana.
Látið mig i friði. Farið og leikið
ykkur með Rolling Wings. —
Playboy: Ertu —
John: Nei, biddu áugnablik. Við
skulum halda áfram á þessari
braut. (Hann ris á fætur og klifrar
upp isskápinn). Aldrei sagði
neinn að Paul hefði áhrif á mig
eða ég á Paul! Aldrei fannst nein-
um það óeðlilegt! Tveir strákar,
saman, fjórir strákar saman!
Hvað á þetta Paul- og Johnmál
eiginlega aö þýða? Enginn spurði
að þvi. Og þó eyddum við meiri
tima saman en John og Yoko hafa
nokkurn tima gert, við sváfum i
sama herbergi.næstum þvi i sama
rúminu, viö bjuggum saman nótt
og dag, viö átum saman og við
skitum og migum saman!
Manstu um daginn var haldið
uppá það að Stones væru orðnir
112 ára samanlagt. Húrra! Char-
lieog Bill eiga þó aðminnsta kosti
fjölskyldurnar sfnar ennþá. Bráð-
um verður farið að spyrja: ,,Af
hverju eru þessir náungar ennþá
saman? Geta þeir ekkert á eigin
spýtur? Af hverju þurfa þeir að
láta lifverði umkringja sig? Er
litli foringinn hræddur um að ein-
hver stingi hann i bakið?” Þegar
maður er 16, 17 eða 18 ára er flott
og fint að vera hópur og félag en
//Þegar Yoko henti mér út
hrópaði ég: Húrra!
Piparsveina lif! Við
Harry Nilsson og Keith
Moon reyndum i 18 mán-
uði að drekkja okkur í
brennivíni en svo vaknaði
ég einn morguninn og
vildi fara heim."
ekki þegar maður er orðinn fer-
tugur. Jafnvel ennþá er ég að sjá
haft eftir Paul: ,,Ég skil aö hann
vilji vera með henni en af hverju
þarf hann að vera með henni all-
an timann?”
Playboy: Hvemig hittust þið
Yoko?
John: Það var 1966 í Englandi.
Mér hafði verið sagt frá þessum
framúrstefnulistamanni frá
Japan og fdr á sýninguna. Meðan
ég var að litast um í galleriinu sá
ég stiga og klifraði upp hann. Þar
var stækkunargler og ég fann
ofurlitið JA. Mér leið einsog apa-
ketti. Um þetta leyti voru allir
framúrstefnulistamenn að rifa
eitthvað niður, þeir voru and-,
and-, and-, and-eitthvað. Þetta JA
fékk mig til að veröa kyrr.
Playboy: Þegar þú varðst ást-
fanginnaf Yoko, var þig þá þegar
farið að langa til að hætta i
Bitlunum?
John: Já, en min kynni af henni
ýttu undir það. Allir urðu svo
æstir. Alls konar skitkast.
Yoko: Það sem gerðist var
þetta: ég svaf hjá náunga sem
mér likaöi við og næsta morgun
vaknaði ég og sá ættingjana þrjá
standa við rúmstokkinn.
John: Paul var sifellt með ein-
hverjar meiningar. Þegar við
vorum að taka Get Back upp i
stúdióinu sneri Paul sér alltaf að
Yoko og starði á hana þegar hann
söng „Get back to where you once
belonged”.
Lennon var þessu næst spurður
um það hvort hann áliti að
Bitlarnir eigi eftir að koma
samanaftur. Hann harðneitaði og
taldi engan tilgang i sliku. Hann
var þá spuður um tilboð sem
stjórnandi sjónvarpsþáttar gerði
Bitiunum fyrir nokkrum árum,
bauð þeim gifurlega fjárupphæð
fyriraðkoma allir fram iþáttinn.
John: Já, ég man eftir þessu.
Paulog ég vorum saman að horfa
á þennan þátt. Hann var i heim-
sókn i Dakota. (Dakota er fbúða-
samstæðan sem John og Yoko
bjuggu i.) Það lá við að við færum
i stúdióið bara upp á sport. Við
vorum næstum búnir aðhringja á
bilenvorumeiginlega of þreyttir.
Playboy: Hvernig stóð á þvi að
þið voruð saman?
John: Æ, þetta var á timabili
þegar hann var alltaf að koma i
heimsókn með gitarinn i hend-
inni. Ég hleypti honum inn en á
endanum sagði ég við hann:
„Sko, þú ættir að hringja áður en
þú kemur. Þetta er ekki 1956, og
þaö er ekki það sama og fyrrum
að detta inn”. Hann varð
móðgaöur en ég meinti þetta ekk-
ert illa. Ég var bara allan tim-
ann að passa krakkann og svo
framvegis... Alla vega,hann og
Linda komu i heimsókn og við
sátum þarna og horfðum á sjón-
varpið. Ég hef ekki hitt Paul
siðan.
Playboy: Eru Bitlarnir bestu
vinir eða ægilegir óvinir?
John: Hvorugt. Ég hef engan
þeirra hitt i ég veit ekki hvað
langan tima. Það spurði mig ein-
hver hvað mér fyndist um siðustu
plötu Pauls en ég gat ekkert sagt
af viti. Ég fylgist ekki með hon-
um. Ég fylgist ekki með Wings.
Mér er skitsama um það sem
Wings er að gera, það sem
George er að gera, það sem Ringo
erað gera. Ekki fremuren ég hafi
áhuga á þvi sem Bob Dylan eða
Elton John eru að gera. Þetta er
ekki illgirni, ég er bara of önnum
kafinn við mitt eigið lif og mina
eigin tónlist.
Playboy: En almennt, hvað
finnst þér um tónlist Pauls eftir
að Bitlarnir hættu?
John: Ég dáist dálitiö að þvi
hvernig hann byrjaði aftur frá
grunni, stofnaði nýja hljómsveit
ogspilaöiá litlum dansstöðum,af
þvi það var þetta sem hann vildi
aö við gerðum. Hann vildi að við
færum aftur á litlu staðina og
byrjuðum upp á nýtt. Ég var á
móti þessu. Hann vildi lifa þetta
alltupp á nýtt, ekki ég. Oghonum
tókst það. hann má eiga það?
Playboy: En tónlistin?
John: The Long and Winding
Road voru si'ðustu andvörpin.
Annars veit ég það ekki, ég hef
ekkert hlustað á hann. Ég hef
ekki talað við Paul i alvöru i tiu
ár. Ég hef annað að gera og hann
lika. Ég meina, hann á 25 krakka
og hefur gefið út 20.000.000 plötur
— hvernig ætti hann aö hafa tima
til að tala? Hann er alltaf að
vinna.
Playboy: Hvernig var sam-
vinnu ykkar háttað f þeim lögum
sem eignuð eru ykkur báðum?
John: Svona i grófum dráttum,
þá sá hann um léttleikann og
bjartsýnina en ég um þunglyndið
og svartsýnina. Smá blúes. Paul
byrjaði venjulega. Svona tók ég
við.
Playboy: Dæmi?
John: Tökum Michelle sem
dæmi. Paul og ég vorum einhvers
staðarsaman og hann birtist allt i
einu og sönglaði fyrsta hlutann af
laginu. „Hvað á ég að gera
næst?” spurði hann. Ég haföi
verið að hlusta á blúessöngkon-
una Ninu Simone sem söng eitt-
hvaö i likingu við „I love you!”
svo ég bætti við (syngur) „I love
you, I love you, I 1-o-ove you...”
Playboy: En textarnir?
John: Ég átti alltaf auöveldara
með textana vegna þess að þó
Paul sé ágætur textasmiður þá
trúir hann þvi ekki sjálfur. Hann
lagði sig ekkert fram um textana
og sneiddi hjá þeim af hann gat.
Hey, Jude er helvfti góður texti.
Ég kom ekkert nálægt honum. Og
hér og hvar má sjá aö hann hefði
getaö oröið mjög góður textahöf-
undur ef hann hefði þroskað þann
hæfileika. Annars var okkur að
mestu leyti sama um textana i
byrjun. Það var nóg að það væri i
þeim eitthvert óljóst þema: hún
elskar hann, hann elskar hana,
þau elskast öll sömul. Það var
hljómurinn sem skipti okkur
mestu máli. Ég er enn á þvi að
það sé rétt en ég get ekki lengur
látið textana alveg vera. Það
verður að vera eitthvert vit i
þeim.
Playboy: Geturðu nefnt mér
dæmi um texta sem þið gerðuð
saman?
John: 1 We Can Work It Out
samdi Paul byrjunina en ég tók
svo við. Þar sést gott dæmi um
það sem ég var að tala um áðan:
Paulbyrjaði „We can work it out,
we can work it out”, voðalega
bjartsýnt en svo tók ég við: „Life
is very short and there’s no time,
for fussing and fighting, my
friend...”
Playboy: Paul segir söguna og
John filósóferar.
John: Eitthvað i þá áttina. Ég
hef alla tið verið gefinn fyrir að
kafa undir yfirborðið.
Playboy: Þú sagðir fyrir
nokkrum árum að þið hefðuð allt-
af samið lögin og textana sinn i
hvoru lagi þó bæði nöfnin væru
við þau.
John: Ég var að ljúga þvi.
(Hlær). Þá var ég svo bitur aö
mér fannst viö ervdilega hafa gert
allt sinn i hvoru horninu. En oft
unnum við mjög vel saman.
Playboy: Ekki alltaf?
John: Nei. Paul átti til dæmis
hugmyndina að Sgt. Pepper. Ég
man að hann pældi mikið í þessari
hugmynd og kallaði allt i einu á
mig i stúdióið og sagði mér að
semja nokkur lög. A ti'u dögum
tókst mér að semja Lucy in the
Sky og Day in the Life. Við höfð-
um ekki nóg samband á milli okk-
ar. Þess vegna varð ég bitur og
fullur fyrirlitningar á okkar sam-
bandi seinna meir. Nú skil ég að
þetta var bara samkeppni okkar
á milli.
Playboy: Saknarðu samstarfs-
ins við Paul?
John: Nei, mér finnst ég eigin-
lega aldrei hafa misst af neinu.
Ég meina þá ekki að ég hafi ekki
þurft á Paul að halda þvi einsog
menn vita gekk allt vel meðan
hann var til staðar. En mér finnst
auðveldara að telja upp hvað ég
gaf honum en hann mér. Þannig
liður honum væntanlega lika.
Playboy: 1 framhaldi af þessu,
hvers vegna skrifaöirðu texta
einsog How Do You Sleep? þar.
sem m.a. segir: „Those freaks
was right when they said you was
dead” og „The only thing you
done was yesterday/ and since
you’ve gone, you’re just another
day”.
John: (Brosir). Ég var ekki al-
veg svo reiður. En ég var aö nýta
andúö mina á Paul til aö búa til
lag, eigum við ekki að orða það
þannig? Sko, hann haföi veriö
með alls konar sneiðar til min á
sinum plötum en það tóku fáir eft-
irþeim vegna þess hann faldi þær
betur. Ég tók eftir þeim og ég
svaraöi á minn hátt. Ég er ekkert
fyrir að fara i felur með hlutina.
En fyrst þú spyrð, jú, mér fannst
Paul vera dáinn, tónlistarlega
séö.
Playboy: Færum okkur að
Ringo. Hvað finnst þér um hann
sem tónlistarmann?
John: Ringo var orðinn stjarna
á sinn hátt I Liverpool áður en við
svo mikiðsem hittumst. Hann var
orðinn trommari i einni vinsæl-
ustu hljómsveit Bretlands en sér-
staklega Liverpool og nágrenni,
áöur en við höfðum einu sinni út-
vegað okkur trommara.
Hæfileikar Ringos hefðu komiö
i ljósá einneða annan hátt, þó við
hinir heföum ekki komiö til. Ég
veit ekki hvar hann hefði endað
en það er einhver neisti I Ringo
sem við vitum öll af en getum
ekki skilgreint. Hann hefði
spjarað sig án Bitlanna, hvort
sem það heföi verið á leiklistar-
sviðinu, tónlistarsviðinu eða ein-
hverju öðru sviði. Ringo er helviti
góöur trommari. Tæknilega séð
er hann ekki góður en mér finnst
aö trommuleikur Ringos hafi alla
tið verið vanmetinn á sama hátt
og bassaleikur Pauls er vanmet-
inn. Paul er einhver frumlegasti
bassaleikari sögunnar. Hann
bara veit það ekki. Paul og Ringo
standast samanburð við hvaöa
rokkmúsikant sem vera skal.
Þeir eru ekkert stórkostlegir
tæknilega — enginn okkar er þaö.
Þaðer hvað tónlistina varðar sem
skyni gæddar verur að búa til
hávaöa, sem þeir standast öllum
snúning.
Playboy: Hvað finnst þér um
sólóferil George Harrison?
John: Mér fannst allt i' lagi með
All Things Must Pass. Hún var
bara of löng.
Playboy: Þú hefur ekki minnst
mikið á George.
John: Ja, sjáðu til. Bókin hans
George I, me, mine, særði mig
talsvert. Hér koma skilaboð til
hans. Hann gaf út bók um lff sitt
og segir í henni að áhrif min á
þetta lif hans séu núll og nix.
Hannminnist ekki á mig i þessari
bók. Eiginlega er hún ekkert
annað en upptalning á þeim sem
hafa haft áhrif á hann og ég er
ekki i þessari bók.
Playboy: Hvers vegna?
John: Vegna þess að okkar
samband var samband ungs læri-
sveins við sér eldri tónlistar-
mann. Hann er þremur árum
yngri en ég. Samband okkar var
ástarhaturssamband og ég held
að George hafi ennþá andúð á
mér fyrir að vera pabbinn sem
fór að heiman. Auðvitaö myndi
hann ekki fallast á þetta en þetta
er min skoöun. Ég varð særður.
Hannminntistekki á mig, fremur
en ég væri ekki til. Þetta er ekki
mont i mér en hann var nokkurs
konar lærisveinn minn þegar við
vorum að byrja. Ég var kominn i
listaskóla meðan Paul og George
voru ennþá i' gagnfræðaskóla og
þar er nú aldeilis munur á. Ég var
byrjaður að sofa hjá, var farinn
að drekka og þar fram eftir göt-
unum. Þegar George var strákur
elti hann mig um allt, mig og
fyrstu kærustuna mina, Cynthia,
sem ég giftist svo seinna. Við
komum út úr iistaskólanum og
þar hékk hann einsog krakkarnir
fyrir utan Dakota núna.
Ég man eftir deginum þegar
hann baö mig aö hjálpa sér við
Taxman, eitt af meiri háttar lög-
unum hans. Ég bætti inn i nokkr-
um línum af þvi hann bað mig um
það. Hann kom til min af þvi Paul
hefði ekki hjálpað honum á þess-
um tima. Mig langaöi ekki vitund
//Það er einhver neisti i
Ringo sem við vitum öll
af en getum ekki skil-
greint.. Hann hefði
spjarað sig án Bitlanna".
til að aðstoða hann, hugsaöi með
mér: Æ nei, þarf ég nú aö fara að
hjálpa George lika, eins og ég eigi
ekki nóg meö sjálfan mig og
Paul! En af þvi mér þótti vænt
um hann og vildi ekki særa hann
hélt ég bara kjafti þegar hánn
kom.og bað mig aö hjálpa sér viö
þetta lag. Hann haföi verið skilinn
útundansem lagasmiður fram að
þvi vegna þess að hann hafði ekki
verið neinn lagasmiður fram aö
þvi. Viö leyfðum honum bara að
syngja eitt lag á hverri plötu. Þaö
sem hannog Ringo sungu i byrjun
voru lögin sem ég notaöi á dans-
stöðunum, ég valdi lög sérstak-
lega handa þeim að syngja. Þau
auöveldustu. Svo ég hef dálitla
andúð á þessari bók hans George.
En ekki misskilja mig. Mér þykir
ennþá vænt um þessa stráka.
Bitlarnir eru fyrir bi en John,
Paul, George og Ringo halda
áfram.
Playboy: Unnu ekki allir
Bitlarnir við lag sem þú samdir
handa Ringó áriö 1973?
John: I’m the Greatest. Þaö
var náttúrlega á Múhameð AIi
linunni. Það hentaöi Ringo frá-
bærlega vel. Ef ég hefði sungið
I’m the Greatest hefðu allir tekið
þaö alvarlega. Það fór ekki i
taugarnar á neinum þegar Ringo
söng það.
Playboy: Fannst þér gaman að
spila meðRingo og George á nýj-
an leik?
John: Já, nema þegar George
og Billy Preston fóru að gjamma
um hljómsveit. „Stofnum hljóm-
sveit, stofnum hljómsveit!”
George spurði mig að þessu hvaö
eftir annað og ég fór hjá mér.
Honum fannst gaman að spila
þetta og andinn var mjög góður
en ég var með Yoko, skilurðu.
Þetta var stolinn timi. Að þeir
skyldu láta sér detta i hug að ég
kynni að stofna hljómsveit án
Yoko!
Playboy: Viltu segja mér frá
skilnaði ykkar?
John: Já, hún henti mér út. Allt
i einu var ég einn á fleka á úthaf-
inu.
Playboy: Hvað gerðist?
John: Ja, i fyrstu hrópaöi ég
bara húrra, húrra! Þú skilur,
piparsveinalif — húrra! En
svo vaknaðiég einn morguninn og
hugsaöi með mér: Hvað á þetta
að þýða? Ég vil fara heim! En
hún vildi ekki leyfa mér að koma
heim. Við töluðum mikið saman i
sima og var alltaf aö nauða um að
koma heim en hún sagöi mér að
ég væri ekki tilbúinn til þess. Þá
var bara um það að ræða að
snúa sér aftur að flöskunni.
Playboy: Hvaö átti hún við?
John: Hún veit sinu viti...
Playboy: Aftur að flöskunni?
John: Ég var að reyna aö fela
tilfinningar minar meö drykkju-
skap. Mér fannst ég vera
brjálaður. Við vorum aðskilin i 18
mánuði, þetta var 18 mánaöa
fylleri. Ég reyndi að drekkja mér
i flöskunni og var með mestu
drykkjuberserkjum sem til eru.
Playboy: Svosem?
John: Svo sem Harry Nilsson,
Bobby Keyes, Keith Moon. Viö
gátum ekki hætt. Við vorum aö
reyna að drepa okkur. Kannski er
Harry ennþá aö reyna, veslings
// Ég dáist að hetjum sem
komust af/ Gloriu Swan-
son, Grétu Garbó. — Hins
vegar finnst mér hall-
ærislegt að dýrka dauðar
hetjur hvort sem það er
James Dean, Sid Vicious,
John Wayne eöa Jim
Morrison".
„Þegar við vorum að taka upp Get Back i stúdíóinu
sneri Paul sér alltaf að Yoko og starði á hana meðan
hann söng: „Get back to where you once belonged."
„ Paul átti hugmyndina að Sgt. Pepper. Hann pældi
mikið í þessu og kallaði allt i einu á mig inn í stúdióið
og sagði mér að semja nokkur lög."