Vísir - 20.12.1980, Blaðsíða 4

4
vism
Laugardagur 2Ó. dfeSfem'ber'1980
Af nýbylgjutónleikum i Gamla bíói:
AÐVÖRUN: Neöanskráð
er frásögn af tónleikum
sem haldnir voru í Gamla
Bíói síðastliðinn miðviku-
dag. Ekki er um neins kon-
ar tónlistargagnrýni að
ræða og ber að taka alla
viðleitni í þá átt sem
hleypidóma eina.
Aö visu áttu tónleikarnir aö
hefjast klukkan niu aö kvöldi, þá
eru flestir vakandi en mér tókst
samt aö sofa yfir mig. Algerlega
ófyrirgefanlegt. Guöni Rúnar —
sem gerist nú æ umsvifameiri I
branzanum — haföi sagt aö
hljómsveitin Fræbbblarnir ættu
aö byrja klukkan niu og spila í um
þaö bil fjörutiu minútur: þegar ég
reis úr rotinu reiknaöist mér til aö
næsta númer á eftir, hljómsveitin
Þeyr, væri i þann veginn að fara
af stað. Ekkert viö þvf að gera
nema hifa sig úti leigubil og uppi
Gamla Bió, maöurinn viö dyrnar
vildi ekki hleypa mér inn fyrr en
eftir tölvert þóf. I ganginum niðri
sátu unglingar á víö og dreif.úr
salnum kom hávaöi úr hljóm-
tækjum Þeyr. Þetta leit ekki
björgulega út, kannski var hljóm-
sveitin að veröa búin. Og hvaö
átti ég aö segja um Fræbbblana?
Að þeir hefðu sýnt ótviræðar
framfarir siöan siöast — þaö
hlytu þeir fjandakorniö að hafa
gert! — en megnuðu samt ekki aö
komast i röö fremstu nýbylgju-
hljómsveita heimsins? Best að
láta það vera. Liklega ætti ég aö
einbeita mér aö hljómsveitinni
Þeyr,skilgreina tónlistina þeirra
og textana niöur i kjölinn. Þeyr
virtist efnileg, alla vega hafði
skapast i kringum hana einhver
áhugi siöustu vikur. Mér skilst
þeir hafi, hljómsveitarstrákarnir
og — stelpan, veriö aö spila hug-
ljúfa blásverkstónlist þar til fyrir
skömmu: uppgötvaö þá hvaö slikt
er leiöinlegt og fariö aö rokka,
skipað söngvaranum aö syngja
falskt. Lofaöi góöu.
Skúffukjaftur og skanka-
skak
I hliðarsalnum héngu ung-
iö. Svo reyndi hann aö dylja bros i
kampinn.
Ljósin kviknuöu. Litlu ung-
lingarnir voru sumir aö reyna að
vera pönk, þeir voru leðurklæddir
eftirbestu getu og sumir málaöir.
Einstaka drjólar hengsluöust um
salinn snoöklipptir meö alls konar
dinglumdang utan á sér, piur meö
skærlitað hár og svartar varir
voru lika á stangli. Einstaka
drógu upp flöskur og supu á,
laumulegir þvi starfsmenn
Gamla Biós voru á þönum og
hirtu sigarettur af mönnum frek-
ar en aö gera ekki neitt.
Émeinaða!
É'fattWekki!
Niöri hitti ég kunningja minn úr
menntaskóla og spuröi hvernig
honum litist á.
„Æ, ég er kannski oröinn svona
gamall”. Hann var nýbyrjaöur i
lögfræöi. ,,Ég hélt maður yröi
fyrir einhverjum áhrifum en þvi
er nú aldeilis ekki fyrir aö fara.
Ég tók meira að segja meö mér
vin en þaö gagnar ekki neitt”.
Ég greip tækifæriö: „Hvernig
voru Fræbbblarnir?”
„Mér fannst þeir afleitir. Já,
afleitir. Þaö var sami ryþminn útí
gegn en annars ekki neitt. Heldur
fáfengilegt.”
Jæja, þarna haföi ég þó fengiö
einn punkt. Þegar ég haföi
spjallað viö hann um hitt og þetta
dálitla stund fór ég á klósettið. A
karlaklósettinu var litil og feit
stúlka aö barma sér yfir þvi aö
kjóllinn hennar hefði blotnað/hún
var meö tilraunir til Bo Drek
greiðslu i hárinu.
„Heyröu Harpa”, sagöi einn
sláninn. „Þú átt ekki að vera hér,
þú átt aö vera hinum megin”.
„Émeinaða”, emjaöi stúlkan.
Émeinaða. É’fatt’ett’ekki.
É’fatt’ett’ekki. Hva’meinar’u
eila? Akkverju má é’ekki vera
hér? É’fatt’ett’ekki!”
Kannski er hún ekki búin að
„fatt’etta” ennþá en frammi i
anddyri hitti ég fleira fólk sem ég
þekkti.
„Hvernig voru Fræbbblarnir?”
„Fræbbblarnir, mér fannst þeir
lélegir”.
„Nei, mér fannst þeir töff”.
„Þið munuö öll, þið munuööll, þiö munuð öll DEYJA!”.
orðaleikur. Magnús þessi virtist
sem sé leggja sig fram um aö
vera róbót, eöa þá hálfviti. Hann
gerði á sig skúffukjaft, rang-
hvolfdi augunum og skók sig til og
frá á vélrænan hátt, öskraöi útúr
sér söngnum. Allt i lagi með þaö
en þegar hann var ekki aö syngja
gera jafngagnmerkar tónlistar-
legar uppgötvanir.
Snoðklipptir drjólar og
skærlitaðar píur
Trommuleikarinn var i jóla-
sveinabúningi aö minnstakosti of-
og enga aðra. Ekki svo aö skilja
að ég áliti Þey pönkhljómsveit —
þaö verður hljómsveitin aö eiga
viö sjálfa sig — en ég tók eftir þvi
að þegar Þeyr haföi lokið sér af
púuöu menn annaðhvort eöa
hrópuöu skefjalaust húrra. Einn
gargaöi: „Fræbbblarnir!” (Vel á
,,En hvernig voru
lingarnir fram yfir handriöiö
(handriöið?) og sumir góluöu,
þaö var svo dimmt aö ég sá ekki
framan i þá en mér sýndist þeir
vera flestir heldur ungir. Ég
hallaöi mér meö þeim niöur i sal-
inn. Þarna á sviöinu, var hljóm-
sveitin Þeyr.
Hver skyldi nú vera hver?
Þarna var einn kvenmaöur,
eiginlega hlaut þaö aö vera Elin
Reynisdóttir söngkona. Hún var
diskóklædd en hélt sig máski vera
pönk, þaö eru skilst mér tveir
aöalmenningarstraumarnir sem
leika um unga fólkiö nútildax.
Altént var hún aö syngja og ein-
hvers staöar djúpt inni hávaöan-
um heyröi ég óminn af röddinni
en þó ég ætti aö vinna mér þaö til
lifs þá veit ég ekki hvaö hún var
aö segja. Hávaöinn var yfirþyrm-
andi, enda stóö ég ansi nálægt
hátölurunum, og oftar en ekki
týndist laglinan ! látunum. Þaö
sem ég heyröi var bara laglegt.
Allt I einu var lagiö búiö. Niöri i
salnum sátu menn rólegir i sæt-
um sinum og flestir köppuöu Þey
lof i lófa, unglingarnir sem héngu
eða stóöu púuöu sumir en aörir
hrópuöu:
„Veeeeeeeiiiiiiii!”
Annaö lag og nú reis hljóm-
borösleikarinn upp og fór aö
syngja. Hann heitir vist Magnús
Guftmundsson en þvl miður
heyrði ég ekki hvort hann var
falskur. Hávaöinn, skiljiöi. Þaö
rifjaöist upp fyrir mér þegar ég
sá hann fremja sviðsframkomu
sina aö einkunnarorö tónleikanna
voru „Baröir til róbóta”, þaö er
væflaöist hann fram og aftur um
sviöið, róbót, og virtist ekki vita
almennilega hvað hann átti viö
sig að gera. Bassaleikarinn
(Hilmar Agnarsson og bróöir
Guöna Rúnars) hagaöi sér á
svipaöan hátt, hann var meö
svört sólgleraugu, glápti upp i
loftiö og stundum meö skúffu.
Réri i gráðiö eftir þvi sem kostur
var. Ég sá aö hann haföi náiö
samstarf viö trommuleikarann
Sigtrygg Baldursson og þóttist
góöur/hélt ég væri ekki fær um aö
an mittis. Sitt hár, skegg, húfu og
allt tilheyrandi. Liklega hefur
honum veriö oröiö heitt þvi þegar
þetta lag var búiö og þaö næsta
nýhafiö reif hann af sér skeggiö
og húfuna, þaö bogaöi af honum
svitinn. Hann trommaöi alla vega
af miklum krafti. Einsog áöur
heyrði ég ekki betur en lagið væri
bara gott, þaö litla sem ég heyröi.
í útlöndum, og náttúrlega aöal-
lega Bretlandi, eiga pönkhljóm-
sveitir sér alla jafna tryggan aö-
dáendahóp sem vill þeirra tónlist
minnst: hvernig skyldu
Fræbbblarnir hafa verið?) en
annar hrópaöi á móti: „Þeyr
lifa!” Þetta fannst honum svo
gott hjá sér aö hann endurtók
fimm sinnum:
„Þeyr lifa, Þeyr lifa, Þeyr lifa,
Þeyr lifa, Þeyr lifa!”
Rólega fólkiö I salnum klappaöi
hljómsveitina upp og hún spilaöi
aukalag. Þegar þaö var búiö fór
hún af sviöinu og trommuleikar-
inn stökk karatestökki upp i loft-
„Jæja, krakkar. Nú skulum við rokka svolftið”.
Fleiripunktar. Kannski gæti ég
sagt að Fræbbblarnir heföu veriö
afleitir, lélegir og töff. Hvernig
hljómaöi þaö?
I sjoppunni var veriö aö selja
eyrnatappa. Einstaka flöskur sá-
ust á lofti en annars drukku menn
kók og reyktu sigarettur.
Pönkararnir sveimuöu um og
fannst gaman ef einhver tók eftir
þeim. Þaö geröu fáir. Svo fóru
ljósin aö blikka: boöuöu komu
Utangarösmanna.
Utangarðsmenn!
Auövitaö voru Utangarösmenn
stjörnur kvöldsins. (Nema þaö
hafi veriö Fræbbblarnir en þá sá
ég ekki.) Þegar ég komst upp á
nýjan leik var fremur dimmt á
sviðinu og engar ljósmyndir af
Ronald Reagan og þess háttar
fýrum einsog meöan Þeyr spilaöi,
þær áttu þó eftir aö birtast aftur.
Þeir voru á sviðinu, Mike og
Danny Pollock gitaristar,
Magnús trommuleikari og Rúnar
bassi: Bubbi Morthens var hvergi
sjáanlegur. Þaö kom ekki aö sök i
fyrsta laginu, það var i hægara
lagi en firnalega þungt:
trommurnar og bassinn voru i
essinu sínu og Mike Pollock söng
á viöeigandi máta. Mike Pollock
er mjög töff. Ég meina þetta ekk-
ert illa þvi „töffheit” eru fjarska-
lega vanmetiö fyrirbæri. Meðan
menn eru ekki tilgeröarlega töff
stafar frá þeim einhverjum
náttúrulegum krafti og tilgeröar-
legur var Mike Pollock ekki.
Hann var aö visu málaöur um
augun og meö tigrisdýramynd á
bakinu en þaö fór honum bara