Vísir - 20.12.1980, Blaðsíða 16

VlSIR
wmmimmsm
Sr. Jakob Jónsson fagnar mér einsog góðum gesti, sem ég þó efast um, að ég sé.
Það hafði kostað fortölur að fá að koma og taka viðtal. „Þeir, sem þekkja til min,
hafa heyrt allt áður og hinir, þeir hafa engan áhuga", sagði hann. Var þó ekki þurr
á manninn heldur gamansamur. Ekki eins og prestur, heldur eins og sá kankvfsi
maður, sem hann reyndist vera.
Fyrir f lest viðtöl er hollt að setjast niður, athuga sinn gang, viða að sér upplýs-
ingum um manninn, lesa eitthvað, sem hann hefur skrifað, spyrjast fyrir. Hafa
tilbúnar spurningar. í þetta sinntók ég þó kann kostinn að ganga beinttil verksins.
Vissi auðvitað hitt og þetta um sr. Jakob. Prestssonur austan úr Álftafirði, (föður
hans er getið í Grikklandsári Laxness og fær þar betri dóm en f lestir), — vigður
prestur 1928, hélt áfram námi erlendis og skrifaði ritgerð um háö og kímni i Nýja
Testamentinu, prestur við sókn þeirrar miklu Hallgrimskirkju, vinsæll. Bróðir
Eysteins, faðir Svövu og Jökuls, skrifar sjálfur bæði leikrit og Ijóð, auk fræðilegra
rita. Sestur í helgan stein enda kominn hátt á áttræðisaldurinn. Þessar upplýsingar
lét ég nægja. Best að koma honum og sjálf um sér að óvörum.
Næstbyggja þeir
á Búlandstindi
Hann kom mér á óvart.
Einhverra hluta vegna haföi ég
gert mér i hugarlund, að hann
væri stærri, imynd hans var slik.
Hann reyndist vera meðalmaður
á hæð. Kvikur og grunnt i hlátur-
inn. Hann býr i blokk i Gerðunum
og út um gluggana blasa við aðr-
ar blokkir, þó sýnt sé til sjávar
með lagni. Ég dáist að húsakynn-
unum, þau eru óvenjuleg fyrir
þær sakir að vera á tveimur
hæðum. Sr. Jakob býðst til að
sýna mér um, segir kosti og
galla, en unir þó ljóslega glaður
við sitt. Bendir út um gluggann á
aðra blokk og segir: — „Þetta hús
var byggt sérstaklega fyrir
gamalt fólk. Ég yrði ekki hissa,
þótt þeir byggðu næst á Búlands-
tindi fyrir gamla fólkið. Það er
enginn leikur fyrir gamla og gigt
veika að komast fótgangandi
heim til sin, að þurfa að ganga
upp þessar brekkur. Það var þó
haft vit á þvi, þegar Grund var
byggð, að hafa hana á sléttlendi.”
Eldri en hvað?
Hann heldur áfram: Mér finnst
það asnaskapur að tala um eldra
folk — eldraen hvað? 1 árs? Þess
vegna segi ég bara gamalt fólk.
Þaö er eðlilegt að aldri fylgi
lasleiki, einangrun og ýmsir
eriðleikar. En mér hefur fundist
það eftirtektarvert, að þá erf-
iðleika á alltaf að lækna með
skemmtunum. Nú til dags á að
laga allt með skemmtunum. Það
á að laga æskulýðinn með
skemmtunum, tómstundir fólks
eiga að vera skemmtanir, erf-
iðleika ellinnar á að lækna með
skemmtunum,. Ekki þannig, að
ég hafi neitt á mðti skemmtunum,
bætir hann viö afsakandi og hlær
svo: Ég var sjálfur mesta dans-
fifl, en fullur hef ég aldrei orðiö,
drekk ekki áfengi. A ég að segja
þér hvers vegna? Vegna þess, að
ég er hræddur við það. Ég er
jafnhræddur við það og ég væri,
ef ég ætti að kasta mér fram af
Hallgrimskirkjuturni. Ég hef
vitað marga minnka við að neyta
áfengis, en ég veit ekki um neinn
sem hefur vaxið við þaö. Áður
fyrr voru aumingjar og sjúkling-
ar hirðfiflin i sveitunum,
einfeldningarnir. Nú er þaö til
allrar hamingju liðin tið, aö svo
sé, en nú eru það áfengissjúkl-
ingar, sem hlegiö er að. Nú eru
þeir hirðfiflin, en ég stend við
þaö, að þetta er voðalegur
sjúkdómur. — En við vorum að
tala um gamla fólkiö, heldur sr.
Jakob áfram. „Það er svo margt
annaö, sem mætti gera en aö
skemmta þvi. Hjálpa þvi að ná i
bækur, aðstoða við heimilisstörf-
in. Nú er alltaf verið að rægja
heimilisstörfin, alvcg eins og ver-
ið er að rægja hjúskap, rægja
jólin.Blöðin birta myndir af fólki
við störf i frystihúsum, það er lika
virðingarvert starf, en þvi ekki að
hampa heimilisstörfum?”
„ Ég er bara verkamaður"
Sr. Jakob er mikiö niðri fyrir,
en hann nöldrar ekki. Hann talar
af sannfæringu hins réttláta. „A
ég aö segja þér eina sögu?” spyr
hann. Einu sinni kom til min
maður og bað mig um að gifta sig
og unnustu sina. Ég vildi auðvitað
gera þaö og fór að spyrja um
stöðu hans og fleira. Hann sagði,
ég er nú bara verkamaður. Ég
man ekki eftir þessu sjálfur, en
þessi maður, hann segir mig hafa
sagt, ef þú getur ekki borið meiri
virðingu fyrir starfi þinu en svo,
að þú þurfir að bæta við það ein-
hverju smækkunarorði, geturðu
ekki ætlast til, að aðrir beri virð-
ingu fyrir þvi heldur. Upp frá
þessu hætti þessi maður að kalla
sig bara verkamann.”
Við erum á neðri hæðinni,
raunar á leiðinni upp i vinnu-
herbergið hans. Presturinn situr
á pianóbekk, sem er örlitið of hár,
þannig að tærnar gera ekki meira
en rétt nema við gólfið, svo hann
sveiflar fótunum eins og smá-
strákur og gantast við frú Þóru
sina, sem eins og finnst óþarfi, að
hann skuli vera að þessu.
Presturinn heldur áfram að segja
mér sögur: „Þegar ég var
smástrákur kom ég einu sinni
hlaupandi inn á forugum skónum
og sporaði nýþvegiö gólfið. Móðir
min sá til min, en hún skammaði
mig ekki, hún skammaði okkur
aldrei. Hún benti mér á sporin á
góifinu og spurði hvort ég vissi
hvað ég hefði gert? Já, ég vissi
það, ég hafði óhreinkað gólfið. Og
þú hefur gert meira. Þú hefur
sýnt stúlkunni, sem skúraði það,
mikla óvirðingu með þvi að eyði-
leggja verk hennar. Hún gegnir
sinu starfi hér og á jafnmikla
virðingu skilið og ég og pabbi.
þinn. Þetta sagði hún og ég
skammaðist min og ég gerði þetta
ekki aftur. Ef hún hefði bara
skammað mig, hefði ég eflaust
hlaupið inn aftur á skitugum
skónum einhvern timann aftur.
Þessa sögu sagöi ég nýlega i
barnatima útvarpsins.”
Bækurnar úr balanum
Við færum okkur upp á loftið,
þar sem sr. Jakob hefur vinnu-
herbergið sitt. Þar eru myndir á
veggjum, ein úr kirkjunni á Hofi i
Alftafirði, þar sem hann fæddist,
önnur frá Hornafiröi og önnur af
likani Hallgrimskirkju, þar sem
hann þjónaði áratugum saman.
Þarna er þurrkuð jurt frá
Getsemane, Kristur á krossinum,
skirnarmynd eftir Rikharð
Jónsson. Einn veggur er þakinn
bókum, hluti mikils bókasafns.
Nýjar bækur og gamlar.
„Littu á, þetta allt gaf tengda-
faðir minn okkur”, segir sr.
Jakob og bendir á raðir gamalla
rita i fallegu skinnbandi. „Hann
var verkamaður og múrari, en
hann keypti aðeins góðar bækur
og lét binda inn og timarit, sjáðu,
hér er Skirnir og Andvari, allt
fagurlega bundið. Hann kom einu
sinni með bala, og haföi breitt yf-
ir hann teppi og bað mig að hjálpa
sér aö bera þetta upp stigann. Og
þegar viö komum upp, tók hann
teppiö af og þá var balinn fullur af
þessum bókum. Hann var orðinn
aldraður, tengdafaöir minn, og
vildi gefa okkur þetta.” — „Við
Þóra og börnin lika höfum haft
ómælda ánægju af þessu.
Timaritin eru svo fróðleg, i þá
daga var gert ráö fyrir að fólk
hefði áhuga og tima til að lesa
langar greinar um efni, sem oft
var mjög þungt og fræðilegt. Það
var ekki verið aö fleyta ofan af.
Liklega hafa þeir gert meiri kröf-
ur til lesendanna, ekki vanmetið
þá.”
Nú hefst viðtalið!
Sr. Jakob sest bak við skrif-
borðið sitt og veit að ég ætla að
taka við hann viðtal. Veit ekki, að
ég er búin að svindla á honum
með þvi að leggja á minnið það,
sem hann hefur þegar sagt. Nú
tek ég upp blað og blýant og set
mig i réttar stellingar. En hann
fer ekki i neina viðtalsstellingu.
Það væri mikill misskilningur að
halda það. Ég kemst reyndar að
þeirri niðurstöðu áður en yfir
lýkur, að þessi maður setji sig
aldrei i neinar stellingar, komi
einatt til dyranna eins og hann er
klæddur. Sumir prestar, einkum
þó af yngri kynslóö, gera sér far
um að vera svo ofur prestlegir,
segi ég og voga mér að segja, að
mér finnist hann ekki prestsleg-
ur, bætti þó við, að það séu
reyndar gullhamrar. Þá hlær sr.
Jakob og segir, að þetta hafi nú
verið sagt við hann áður. „En
veistu það, aö mér finnst Guð
ekkert hátiðlegur, það er kannski
þess vegna. Faðir minn, sem var
lika prestur, talaði með sama tón,
hvort sem hann var staddur úti á
túni við heyskap eða fyrir alt-
arinu”.
Að vera frjálslyndur
Og þú hafðir orö á þér fyrir að
vera frjálslyndur prestur. Hvað
er það?
„t sambandi við guðfræði, hef-
ur þetta orð tvenns konar merk-
ingar. t fyrsta lagi er átt við
þýska liberalismann, sem var
andsnúinn rétttrúarstefnu.
Frammámenn þessa liberalisma
hneigöust nokkuð til efnishyggju.
En okkar frjálslyndi var
frábrugðið þvi, sem var i Þýska-
landi og á Norðurlöndunum og tók
annan svip hér. Að vera
frjálslyndur þýðir einfaldlega að
lita svo á, aö lúterska kirkjan þoli
fleiri sjónarmið en eitt. Þetta er
bara að viöurkenna annarra
sjónarmið, likt og i stjórnmálum.
Ef ég sæti á Alþingi og væri þar i
flokki, kynni ég eflaust að álita,
að hinir flokkarnir væru verri, að
það kynni að vera jafnvel stór-
skaði að sjónarmiðum þeirra, en
ég viðurkenni þau samt sem áður.
Oft hafa sértrúarsöfnuðir skorið
sig sjálfir frá kirkjunni. Tökum
sem dæmi ágreining aðventista
og lútersku kirkjunnar um það,
hvort hvildardagurinn eigi að
vera á laugardegi eöa sunnudegi.
Mér er persónulega alveg sama
um það, en ég sé enga ástæöu til
að rjúfa hefðina.
Stemmning fyrir hákirkju
— „Annars held ég mig vita,
hvaö þú átt viö, þegar þú talar um
prestlega presta yngri kynslóðar-
innar. Þú ert að tala um hákirkju
og þaö er rétt, að það virðist vera
hér vaxandi stemmning fyrir
hákirkjuhreyfingu. Hún hefur
sina kosti. Hjá hákirkju er
áhersla lögð á form, athafnir og
það er svo sem gott og blessað.
En litt’á, hættan er þessi: Viö
hugsum um Krist bæöi sem mann
og sem upprisinn drottin.
Hákirkjan hefur tilhneigingu til
að aðskilja þetta tvennt, hún
miðar að visu viö upprisinn drott-
inn og það gerum við auðvitað
allir, en sýnir hinum lifandi

Laugardagur 20. desember 1980
Laugardagur 20. desember 1980
VÍSIR
manni, Jesú, þvi miður minni
áhuga. Um form er það aö segja,
aö ef það veröur of rigneglt, fær
einstaklingurinn minna svigrúm.
Ég hugsa um messuna sem helgi-
leik, samtal drottins og safnaðar.
En einn af göllum hákirkjunnar
er að hún hneigist til gamalla
forma, hafa messuna nákvæm-
lega eins og hún var
einhverntima i fyrri tið. Mér er
svo sem alveg sama, en segi þó
eins og einn kollega minn: Mér er
sama, ef messan ætti þá aö fara
fram á forngripasafninu, svona
sem sögulegt rannsóknarefni, til
að kanna hvernig hún var i eina
tið. Það skiptir ekki máli hvort
jatan er úr grjóti, grasi eða gulli,
aöalatriðið er að hjal barnsins,
sem liggur i henni, heyrist. Það
einkennilega er að innan ka-
þólsku kirkjunnar eru menn að
sveigja til alþýðlegri forma en
verið hefur.”
Jólaha Idið
Við förum að tala um jólin. Sr.
Jakob spyr mig, hvort ég hafi les-
ið formála Guðmundar Finn-
bogasonar að ljóðum Einars
Benediktssonar. „Hann segir þar,
að ljóð þurfi að lesa innan frá til
að kynnast þeim”, segir Jakob,
þegarég svara neitandi og heldur
áfram: „Þetta á lika við um jólin,
um trúna. Og það er gagnslaust
að meta jólin eftir þeirra ytra
borði. En nú er alltaf verið að
bölsótást út i jólagjafir, en littu
á, — hvenær sérðu eins margt fólk
á ferli hér i Reykjavik, sem er aö
leita að einhverju til að gleðja
aðra með? Allir sýna viöleitni til
þess, að enginn verði útundan.
Það er leitað að einhverju heppi-
legu til að auka gleði annarra.
Og það er fárast yfir þvi að fólk
vilji prýða i kring um sig á jólun-
um, blöðin kalla jólaskraut gling-
ur. En hvað er glingur og hvað
ekki? Minning um jólatré, jóla-
ljós.er oft það, sem hæst ber i
bernskuminningunni. Og hvers
vegna megum við ekki láta það
eftir okkur aö vera börn, hvers
vegna eigum við að þykjast vera
þroskaðri en við erum?
Ég hef verið prestur lengi og
skirt og gift á jólum, bæði i kirkju
og i heimahúsum. Og sungið
margar jólamessur og ég fullyrði
að jólahaldið snerti djúpar rætur,
að kjarni jólanna lifi, þrátt fyrir
breytt ytra borö þeirra.
Maður er aldrei hlutlaus
Þú flýrð ekki umhverfið. Það er
t.d. ekki hægt að setjast niður og
ákveða hvaða trú maður vilji
aðhyllast. Það er álika fáránleg
dægrastytting og að velta vöng-
um yfir þvi, hvort maður eigi nú
að setja út spaðaáttu eöa tigulniu,
eins og verið sé að leggja kapal.
Maður er aldrei hlutlaus, þvi við
ölumst upp við visst trúboð. En
munur er samt á trúarbrögðum.
Sjáðu, einu sinni spurði ég
mann frá íran, hvort hann vildi
láta kalla sig Múhameðstrúar-
mann eöa Muslim. Hann sagðist
vera Muslim. Munurinn er þessi,
á okkur og þeim. Múhameð er
ekki aðalatriðið. Kóraninn er
aðalatriðið, hann er þeirra opin-
berun og Múhameö er aðeins
flytjandi hennar. En hjá kristnum
mönnum er þessu öfugt farið.
Biblian er ekki Guðs orð, eins og
oft er reyndar sagt, heldur ér i
henni að finna guðs orð. Hjá
kristnum mönnum er Jesús
Kristur opinberunin og Biblian
segir frá honum, uppruna hans,
komu hans og áhrifavaldi. Jólin
eru hátið Krists. Þess vegna
skipta þau svo miklu máli. Það
koma fram aðfinnslur á þau, en
þaö erum við, sem eigum að taka
þau til okkar, okkur er ábótavant,
ekki opinberuninni.
Sköpunarsagan er
ekki náttúrufræöi
„Þegar rætt er um trúmál og
kenningar, er það oft gert af
undarlegri fávisku. Hugsaðu þér,
ef við ættum að búa að þeirri
landafræðiþekkingu alla ævina,
sem við fáum i barnaskóla? Það
dettur engum i huga að sé hægt.
En þetta virðist eiga við um
trúmál. Það vantar fræðslu. Tök-
um sem dæmi þessa umræðu,
sem verið hefur í blöðum um þró-
unarkenningu Darwins og um
sköpunarsöguna. Þetta eru eins
og raddir úr dauðsmanns gröf
svona 100 árum á eftir timanum.
Littu á, við getum sagt þrennt
um þróunarkenninguna: i fyrsta
lagi: það er ekkert að marka
hana. 1 öðru lagi: þetta eru réttar
niðurstöður á raunvísindalegum
rannsóknum og i þriðja lagi:
þetta er gagnleg vinnukenning,
en ekki pott-þétt. En þaö er alveg
sama, hvaða afstöðu þú tekur til
þróunarkenningarinnar, það er
aldrei hægt að nota hana sem
sönnun, með eða móti tilveru
Guðs. Og hún kemur sköpunar-
sögunni ekkert við.”
Hér gerir sr. Jakob hlé á máli
sinu til að hlæja og rifja upp
gamla sögu, „þetta er vist
farandsaga, en hana hef ég heyrt
heimfærða til dr. Olafs
Danielssonar og Kjarvals. Þeir
áttu að hafa hist niður við höfn og
Kjarval sagðist vera með
reikningsdæmi handa Ólafi.
Þrautin var svona: Það er skip á
hafi úti, statt á svo og svo miklu
dýpi, á þessari breiddar- og
lengdargráðu og Kjarval þuldi
einhverjar tölur upp meö þessum
alvörusvip, sem hann sétti stund-
um upp. Loks spurði dr. Ólafur:
Já, og um hvaö er spurt? Kjarval
segir: Hvað hét kokkurinn? Tölur
og mælingar leystu ekki þá
gátu. — „Littu á, sá sem
skráir sköpunarsöguna eftir
gömlum helgisögnum og ritum,
hann skrifar innan þess ramma,
sem samtið hans gefur honum.
Og auk þess á þungu skáld-
skaparmáli. Sköpunarsagan er
trúarljóð, en engin náttúrufræði,
fremur en t.d. ljóðið Norðurljós
eftir Einar Benediktsson eða
Fjallið Skjaldbreiöur eftir Jónas
Hallgrimsson. Þar stangast t.d.
ýmislegt á. Það eru tvær sögur i
Mósebók, i annarri skapar Guð
dýrin á undan manninum, i þeirri
seinni skapar hann manninn á
undan þeim. Þannig eru margar
mótsagnir i Bibliunni. Pétur og
Páll eru t.d. alls ekki alltaf sam-
mála. En sannleikurinn þurfti
beggja viö. Og bókstafstrú er
hættuleg, hún olli m.a. einum
svartasta bletti islenskrar kirkju-
' sögu og þar á ég við deilurnar i
Islendinganýlendum vestan hafs.
Nei, það þarf miklu meiri
menntun á þessu sviði, ekki
aðeins i kristnum fræðum, heldur
til að auka skilning á þvi, að trúin
verður ekki aðskilin frá lifinu
sjálfu. Lofaðu mér aö lesa fyrir
þig úr bréfi, sem ég fékk frá Jökli
syni minum, rétt áöur en hann
dó: Hann var að óska mér til
hamingju meö leikrit. um trúar-
legt efni og hann skrifar:
„Það er allt önnur afstaöa til
religiösra hluta nú og reli-
giöss efnis, eða öllu heldur,
fólki er orðið ljóst, að i þessu efni
er ýmislegt annað en religion”.
Þetta skrifar hann mánuði áður
en hann deyr. Hann notar orðið
bæði i þröngri merkingu og þeirri
viðu. En það má ekki gerast, að
trúin einangrist frá lifinu i heild.
Það er deild viö háskóla i
Kanada, sem fjallar um saman-
burðartrúfræði. Þaöan verður
enginn doktor, t.d. i Muslim, án
dvalar i landi, þar sem sú trú
viðgengst. Til að læra hvernig
hún er i reynd. Og þvi má bæta
við, aö þvi meiri kynni sem
maður hefur af trú, þvi meiri
virðingu hefur maður gagnvart
henni.
Ég veit þaðekki'
Sr. Jakob hefur farið viöa og
kynnst mörgu fólki af ýmsum
trúarbrögðum. Hann talar um
það allt af virðingu, að þvi er
virðist af ótakmörkuðu
umburöarlyndi gagnvart öðrum
guðum. Það umburðarlyndi
virðist hafa styrkt hans eigin
trú á guö, „sem elskar lika þá,
sem ekki trúa á hann.”
„Sumir spyrja, þegar þeir
heyra um vonda atburði og
illvirki, hvernig getur guð verið
til? En ég,” segir sr. Jakob,
„spyr öfugt. Getur þetta verið til
fyrst Guð er til? Þaö eina sem ég
veit að er til, er Guð. Ég get
hugsaö sem svo, að það sé mis-
skynjun, að þú sitir hér á móti
mér, aö það sé draumur eða óráð
— tilvera guðs er mér raunveru-
legri.”
Hvernig stendur þá á þvi illa?
„Það illa? Er það djöflinum eða
höggorminum að kenna? Ég veit
ekki hvernig stendur á þvi. Mót*
læti þroskar, en við vitum ekki
hvers vegna það er fyrir hendi.
Mér dettur i hug setning, sem
Haraldur Nielsson sagði einu
sinni, ég veit ekki hvort ég hef
hana rétt eftir, en hann sagði
eitthvað á þá leiö, að hvað sem
öðru liöi, þá hefur hið illa aldrei
holdgast eins og það góða gerði i
Kristi. Þessa setningu þykir mér
afskaplega vænt um. Og þegar ég
er spurður, hvers vegna það
vonda sé til, þá segi ég bara, ég
veit það ekki. Það er engin
vansæmd i þvi. Þegar
raunvisindamaöur segir: ég veit
það ekki, gerir það honum ekkert
til. En ef guðfræðingur segir: ég
veit það ekki, þá er hann ásak-
aður. Veistu hvers vegna ég held
þaö sé? Ég held það sé siðan
kirkjan var einræðisvald. Hún
mátti ekki hafa rangt fyrir sér,
mátti ekki viðurkenna fávisku
neins staðar, um leið og hún
sagði: ég veit þaö ekki, gaf hún
einstaklingnum svigrúm.”
Viögetum verið
hreinskilin
Allar götur liggja til Rómar.
Hjá sr. Jakob leiða öll orð aö
frelsi, svigrúmi handa einstak-
lingnum. Virðingu fyrir
sjálfstæðri hugsun. Mér verður
hugsað til barna hans og Þóru,
sem hafa haslað sér völl hvert á
sinu sviði, Jökull heitinn, Svava
og hin þrjú, Guörún Sigriður i
Kaupmannahöfn, þar sem hún
vinnur að útgáfu sýnibókar i
irönskum bókmenntum, Þór, sem
er doktor i veðurfræði við veöur-
stofuna hér, og Jón Einar,
heildsali og lögfræðingur i
Garðabæ.
Það er kominn ljósmyndari,
sem tekur margar myndir af sr.
Jakobi, einum, nokkrar af þeim
báðum hjónum með þvi skilyrði
Þóru aö þær birtist ekki. Þau taka
yfir axlirnar hvort á öðru, þegar
myndin er tekin. Samtalinu er
lokið, ég spyr hann hvort hann
vilji fara að losna við mig.
„Já”, svarar hann að bragði,
en kankvis og bætir viö til ljós-
myndarans: „Við getum verið
hreinskilin hvort viö annað”.
En það tekur langan tima aö
kveðja. Við tölum um jólin, sem
sr Jakob segir skipta máli, ekki
sist vegna þess, að þá megi
nálgast Krist, sem lifandi mann
meira en á öðrum árstimum. Um
Guð, „Hann hefur meiri trú á
mönnunum, en mennirnir á hon-
um”. Um fjölskylduna þeirra og
útsýniö út um gluggana og svo
kannski aftur um Guö. Flest
segja þau bæði brosandi og hann
án prestlegheita. Kristindómur-
inn og lif i blokk verða ekki að-
skilin hér. Meö þaö kveöjum við
ljósmyndarinn.
— Ms.
TEXTI: MAGDALENA SCHRAM
MYNDIR: ELIN ELLERTSDOTTIR
m-A
„MER FINNST
GUÐ EKKERT
HATIÐLEGUR
— segir séra Jakob Jónsson
„Sumir spyrja, þegar þeir heyra um vonda atburði og illvirki, hvernig
getur Guð verið til? En ég spyr öfugt. Getur þetta verið til fyrst Guö er
til?”
„Nú er alltaf veriö aö bölsótast út f jólagjafir en littu á —hvenær séröu
eins margt fólk sem er aö ieita aö einhverju til aö gleðja aöra meö?”