Morgunblaðið - 03.12.2003, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. DESEMBER 2003 35
Ég kynnist svo Guðnýju aftur
þegar ég hitti Maj-Britt Kolbrúnu
einn góðan veðurdag fyrir 19 árum,
við bæði fráskilin, og endaði það
með því að Guðný varð tengdamóð-
ir mín.
Þá var hún við vinnu í Ármúla-
skólanum og um það bil að komast
á eftirlaun, þá var farið að bera á
þeim sjúkdómi Alzheimer sem hún
var með uns yfir lauk. Einhverju
sinni keyrði ég hana heim eftir
vinnu og var hún þá mjög pirruð
yfir því að henni fannst hún ekki
standa sig nógu vel, hafði ekki
fundið neitt í spjaldskránni þann
dag, þarna var farið að bera á
gleymskunni sem fylgir Alzheimer.
Þarna sannaðist að Guðný vildi
gera alla hluti vel, og það var ekki
til í hennar orðaforða að kenna öðr-
um um eða tala illa um nokkurn
mann. Ein er sú minning um Guð-
nýju sem mig langar að minnast á.
Það kom stundum fyrir að ég
keyrði hana í dagvistun í Hlíðabæ
en þá bjó hún hjá Huldu og Kjart-
ani. Þegar ég mætti var hún æv-
inlega tilbúin, brosandi og jákvæð,
en Hulda hafði hjálpað henni á fæt-
ur og passað upp á að allt væri í
lagi og var hún alltaf óaðfinnanleg
og á Hulda miklar þakkir skilið
fyrir það.
Systurnar allar önnuðust hana
mjög vel í veikindum hennar þegar
hún var komin í Skógarbæ. Skipu-
lögðu heimsóknir til skiptis og
skrifuðu í dagbók til að fylgjast
með heilsufari hennar. Enda tekið
eftir því af starfsfólki hvað þær
hugsuðu vel um hana.
Mér finnst ég hafa orðið betri
maður af kynnum mínum af Guð-
nýju og veit að fleiri geta tekið
undir það. Ég veit að hún var
hvíldinni fegin og eftir að hún gat
ekki lengur talað gat hún þó alltaf
brosað og hlegið þegar hún sá sína
nánustu og þannig gat hún alltaf
glatt alla og þannig vil ég geyma
hana í minningunni.
Hafsteinn.
Nú er amma mín búin að fá
hvíldina. Hvíldina sem hana vafa-
laust var farið að lengja eftir. Hún
var búin að vera vistmanneskja á
Alzheimerdeild á hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ í rúm sex ár eða al-
veg frá því hún fluttist frá okkur úr
Þrastanesinu. Ég er svo heppin að
hafa fengið að hafa ömmu mína á
heimilinu öll mín uppvaxtarár.
Konu sem gaf svo endalaust mikið
af sér og var svo ljúf og kát. Hún
var í raun óaðskiljanlegur partur af
fjölskyldunni. Hún eldaði kvöld-
matinn með mömmu, átti sinn stól
við eldhúsborðið og fór með okkur í
utanlandsferðir enda kom ekkert
annað til greina.
Það var svo gott að geta trítlað
niður til ömmu hvenær sem var.
Ég virtist aldrei vera að trufla
hana og hún var alltaf til í spjall og
eitthvert sprell. Hún kom fram við
mig eins og ekkert kynslóðabil
væri á milli okkar og vorum við
óþreytandi að spá og spekúlera í
öllu milli himins og jarðar. Hún
sagði mér frá æsku sinni, afa mín-
um sem dó þegar amma var 34 ára,
stríðsárunum og kreppunni, tíman-
um í Danmörku, spáði jafnvel að
gamni fyrir mér í bolla og var ekk-
ert feimin að spjalla við mig um líf-
ið, dauðann og hvað tæki við.
Stundum skelltum við okkur saman
í strætó og niður á torg og spók-
uðum okkur í bænum og svo dund-
uðum við bróðir minn okkur oft
bara niðri hjá henni og lékum okk-
ur með litlu stytturnar í klukkunni
hennar eða skoðuðum í bleika
skartgripaskrínið hennar. Ég mátti
líka alltaf skoppa niður til hennar
ef ég lá andvaka og segja henni að
ég gæti ekki sofið. Hún róaði mig
með því annaðhvort að fara aðeins
fram úr og spjalla við mig eða þá
að ég kúrði aðeins uppi í hjá henni
með alla koddana hennar.
Hún lét í raun allt eftir mér því
ég held að hún hafi bara ekki trúað
öðru en ég hlyti að vera fullkomin
og hún þyrfti því ekkert að beita
einhverjum aga eða skammast. Ég
held að hún hafi ekki heldur þurft
þess því einhvern veginn náði hún
alltaf því besta fram í öllum með
sínu létta skapi þannig að ekki var
annað hægt en að hrífast með og
vera kátur og góður. Enda sóttu
svo margir í hana og tókum við
fjölskyldan eftir því hvernig hún
laðaði alla að sér í Skógarbæ þótt
hún gæti ekki tjáð sig lengur enda
langt leidd af sjúkdómnum. Það er
stundum sagt að með aldrinum
komi persónuleikinn fram í andliti
manns. Það átti a.m.k. við um
ömmu því alveg fram á síðasta
mánuð hennar var hún enn með
hlýja augnaráðið sitt og brosti svo
fallega og hló og er henni líka
þannig best lýst um ævina.
Hulda Guðný.
Nú er hún amma mín komin til
afa Hadda sem hún þurfti að sjá af
ung fyrir 50 árum síðan. Hún er
líka komin til mömmu sinnar sem
hún missti aðeins níu ára gömul.
Og það eru margir fleiri sem hafa
fagnað henni um leið og við fjöl-
skyldan þurfum að sjá af henni.
Veikindi ömmu undanfarin ár gera
það að verkum að þrátt fyrir sáran
söknuð er samt gott til þess að vita
að henni líður betur nú. Líf ömmu
var ekki alltaf létt en hún tókst á
við hverja þraut af einstökum
dugnaði. Skapgerð hennar, sem
einkenndist af glaðlyndi og já-
kvæðni, hjálpaði oft okkur hinum.
Hún var alltaf til staðar fyrir þá
sem þurftu á henni að halda. Meira
að segja í sínum veikindum, sem
gerðu það að verkum að hún gat
lítið tjáð sig, náði hún samt alltaf
að tjá sína ljúfu lund og væntum-
þykju. Þær minningar skilur hún
jafnt eftir hjá okkur, sem höfum
þekkt hana lengi, og eins hjá yngri
afkomendum, sem kynntust henni
eftir að hún varð veik.
En mig langar að deila mínum
minningum sérstaklega með þeim
sem þekktu hana ekki eins og hún
var þegar að ég var barn. Við
barnabörnin minnumst margra eft-
irminnilegra nátta þegar við gist-
um í ömmuhúsi, fyrst á Sogaveg-
inum og seinna í Þrastarnesi.
Gistum við þá oft mörg í einu á
stórri flatsæng og hlustuðum á
ömmu segja okkur söguna af Krók-
nefju. Í morgunmat var hluti af
stemmningunni að fá sér te eins og
amma, nema með 12 sykurmolum
og vel kælt. Hjá ömmu borðaði
maður öðruvísi mat, það var hluti
af stemmningunni. Maður lét sig
hafa það að snæða túnfífla og arfa í
heilsubótarskyni, en amma var
snillingur í matargerð enda útlærð
í þeim fræðum. En hún amma
kunni fleira en að segja sögur og
elda mat, hún var endalaus upp-
spretta gleði. Hún saumaði á okkur
stelpurnar gullfallega ballettkjóla,
kenndi okkur stepp og ballettspor,
og spilaði undir söng á greiðu. Við
barnabörnin fengum alltaf að vera
með í öllu, til dæmis að baka smá-
kökur, snúa kleinur, pússa mublur
og fægja silfur. Og á meðan sagði
hún manni sögur. Oftar en ekki af
fólkinu sem við barnabörnin þekkt-
um aldrei, þeim afa Hadda, lang-
ömmu Kristínu, langafa Hreiðari,
Ásgeiri fóstra ömmu og afa sínum
og ömmu í Grímsey og fleirum og
fleirum. Sögurnar hennar gerðu
það að mér finnst ég hafi þekkt
þessa ættingja mína.
Þetta og svo margt annað gaf
hún amma okkur barnabörnunum.
Dætur mínar kunna nú þegar sög-
urnar sem amma sagði mér og líka
sögurnar af ömmu eins og ég
þekkti hana. Ég vona að þeim muni
líka finnast þær hafi þekkt allt
þetta fólk.
Ég kveð ömmu með söknuði en
minningar mínar um hana munu
ylja mér ævilangt.
Auður Gyða Ágústsdóttir.
Langamma mín. Nú ertu farin,
við eigum eftir að sakna þín mjög
mikið. En nú ertu komin á góðan
og hlýjan stað þar sem þér líður
vel. Það hafa örugglega margir
tekið á móti þér og það hefur nú
verið gaman fyrir þig að hitta
mömmu þína sem dó þegar þú
varst lítil stelpa, og pabba þinn,
manninn þinn og svo marga sem
þótti svo vænt um þig sem eru dán-
ir. Alltaf þegar ég kom í Skógarbæ
þá varstu oftast svo hress og kát.
Þú mundir alltaf svo vel eftir mér,
sérstaklega sem „stelpunni með
hárið út í veður og vind“. Mér þyk-
ir svo vænt um þig.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Maj-Britt Kolbrún Snorradóttir.
Kristur sagði: „Það sem þú vilt
að aðrir menn gjöri þér, það skalt
þú og þeim gjöra.“
Það má með sanni segja að
amma Dídí hafi lifað eftir þessum
orðum Krists. Þegar maður hugsar
til baka um ömmu kemur upp í
hugann jákvæð, dugleg og góð-
hjörtuð kona sem vildi öllum vel.
Amma setti ætíð fjölskyldumeðlimi
og náungann í fyrsta sæti. Hún var
einnig fordómalaus í garð fólks og
opin fyrir nýjungum. Það lýsti sér
almennt í viðhorfi hennar til lífsins.
Það mikilvægasta sem fólk aflar
sér á lífsleiðinni er án efa vinátta
og kærleikur. Þeir sem lifa með
náungakærleika að leiðarljósi afla
sér vina og virðingar. Það gerði
amma. Hún gat kvatt heiminn vit-
andi það að eftirmælin yrðu fögur
og að hennar yrði saknað.
Við bræðurnir vorum svo heppn-
ir að geta verið hjá ömmu þegar
hún kvaddi þennan heim, friðsæl
að sjá. Frost, logn og glampandi
sól gerðu laugardaginn 22. nóvem-
ber að sérstaklega fallegum og
friðsælum degi. Það var við hæfi að
amma skyldi kveðja við slíkar að-
stæður. Nú er hún líka frjáls undan
fjötrum Alzheimer-sjúkdómsins
sem hrjáði hana síðasta æviskeiðið
og nú er hún komin til afa, sem lést
fyrir okkar tíð en sem við vissum
að hún saknaði svo heitt.
Það gefur manni mikið að geta
verið stoltur af ömmu sinni. Fyrir
það erum við þakklátir.
Haukur Þór og Hafsteinn Þór.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Með þessari bæn kveðjum við
elsku ömmu Dídí. Við trúum því að
hún sé komin á góðan stað en eftir
lifa fallegar minningar um yndis-
lega ömmu og langömmu.
Guðný Kristín, Hilmar
og Haukur Breki.
 Fleiri minningargreinar um Guð-
nýju Hreiðarsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför elskulegrar frænku
minnar,
GUÐBJARGAR ÞORBJARNARDÓTTUR
leikkonu.
Fyrir hönd ættingja,
Rósa Eggertsdóttir.
Hjartans þakkir fyrir samúð og vinarhug vegna
andláts og útfarar mannsins míns, föður
okkar, tengdaföður og afa,
STEINGRÍMS BJÖRNSSONAR
frá Ytri-Tungu á Tjörnesi,
Litla Hvammi 8b,
Húsavík.
María Valsteinsdóttir,
Þórarinn Björn Steingrímsson, Birgit Schov,
Kristbjörg Guðrún Steingrímsdóttir, Guðmundur Ingi Georgsson,
Ólöf Anna Steingrímsdóttir, Benjamín Bjartmarsson,
Birna Friðrika Steingrímsdóttir, Heri Jógvan Joensen
og barnabörn.
Móðir mín og systir okkar,
ERNA D. GUÐMUNDSDÓTTIR ÅSBRINK,
lést á sjúkrahúsi í Malmö, Svíþjóð, laugar-
daginn 29. nóvember.
Jarðsett verður í Svíþjóð.
Robert Åsbrink,
Guðmundur Kr. Guðmundsson,
Sigrún Guðmundsdóttir,
Friðrik Örn Guðmundsson,
Ingibjörg Alda Guðmundsdóttir.
Faðir minn, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓAKIM PÉTURSSON,
sem andaðist á Hrafnistu Hafnarfirði fimmtu-
daginn 27. nóvember, verður jarðsunginn frá
Hafnarfjarðarkirkju fimmtudaginn 4. desember
kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Hrafn-
istu Hafnarfirði.
Sigurður Jóakimsson, Kristrún Böðvarsdóttir,
Jóhann Unnar Sigurðsson, Kristín Þórsdóttir,
Guðmundur B. Sigurðsson, Þórhildur Scheving Thorsteinsson,
Fjóla Sigrún Sigurðardóttir
og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
BALDUR H. KRISTJÁNSSON,
Ytri-Tjörnum,
Eyjafjarðarsveit,
sem lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
þriðjudaginn 25. nóvember, verður jarðsunginn
frá Munkaþverárkirkju föstudaginn 5. desem-
ber kl. 14.00.
Þuríður Kristjánsdóttir,
Kristján Baldursson, Þórey Eyþórsdóttir,
Benjamín Baldursson, Hulda M. Jónsdóttir,
Guðrún I. Baldursdóttir, Ingvar Þóroddsson,
Snorri Baldursson, Guðrún Narfadóttir,
Fanney A. Baldursdóttir, Björn Rögnvaldsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
GUÐRÍÐUR SVEINBJÖRG
VALGEIRSDÓTTIR
(Gauja),
Vallargötu 24,
Keflavík,
verður jarðsungin frá Keflavíkurkirkju föstu-
daginn 5. desember kl. 10.30.
Helgi Kristjánsson,
Valgerður Kristjánsdóttir,
Agnes A. Óskarsdóttir,
Sólrún Grétarsdóttir,
Unnur G. G. Grétarsdóttir,
Róbert H. Vogt,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.