Morgunblaðið - 05.12.2003, Blaðsíða 6

6 | FÓLKIÐ | FÖSTUDAGUR 5|12|2003 MORGUNBLAÐIÐ
Margt er leggjandi á sig fyrir listina og hefur Álfrún kynnst
því. Hún leikur Kollu, 14 ára stelpu með æði fyrir elda-
mennsku, í leikritinu Eldað með Elvis eftir Lee Hall í leik-
stjórn Magnúsar Geirs Þórðarsonar, sem verður frumsýnt
30. desember í Loftkastalanum. Hún heimsótti Ostabúð-
ina við Skólavörðustíg
til að kynnast fag-
mannlegum vinnu-
brögðum hjá Jóhanni
Jóhannessyni.
„Þetta er mjög
skemmtilegt. Hann er
svo flottur kokkur. Maður verður bara svangur af því að
fara þarna inn,“ segir Álfrún, sem ætlar að elda á sviðinu
og þarf því að kunna réttu handtökin.
ELDAÐ Á SVIÐINU
„Það verður eldað í mjög mörgum senum. Við náum ekki
að gera réttina frá grunni því senurnar eru of stuttar en
það verður notað alvöru hráefni. Ljósmyndum af réttunum,
sem hún er að elda verður auk þess varpað upp á vegg svo
fólk fái betri tilfinningu fyrir því, sem verið er að matreiða.“
Elvis var eins og þekkt er mikill matmaður og fléttast
það inn í söguþráðinn. „Pabbinn (Steinn Ármann Magn-
ússon) er mikill Elvis-aðdáandi og Kolla (Álfrún) hefur mik-
inn áhuga á Elvis líka og öllu í kringum hann. Á afmæl-
isdegi pabbans eldar hún uppáhaldsrétt Elvisar, sem er
„Chitterlings“, svínsþarmar, soðnir með lauk og pipar og
salti og fleiru. Elvis var mikið fyrir ansi fitugan mat og ham-
borgara og svoleiðis.“
VILL FREKAR FISK OG KARTÖFLUR
Slíkt góðgæti er ekki að skapi Álfrúnar. „Ég er kannski
frekar gamaldags og finnst best að fá ferskan fisk og kart-
öflur að íslenskum sið. Ég var einmitt að kíkja í Elvis-
kokkabók og það var ekki margt þar sem mig langaði til að
elda, þó að eftirréttirnir hafi reyndar verið ansi girnilegir. En
ég er áhugamanneskja um mat og til í að smakka næstum
hvað sem er. Mér finnst gaman að borða austurlenskan
mat og þá sérstaklega japanskan,“ segir Álfrún sem er
ófeimin við að prófa sig áfram og hefur gaman af elda-
mennsku.
„Mér finnst skemmtilegt að elda af og til. Það koma
tímabil sem mér finnst það mjög gaman en svo verð ég leið
á því inn á milli og þarf þá yfirleitt að læra nýjar uppskriftir
til að endurvekja áhugann. En það getur verið mikil þerapía
og slökun í eldamennsku. Mér finnst sérstaklega skemmti-
legt að elda fyrir annað fólk, ekki endilega sjálfa mig.“
HVERFUR Í ELDAMENNSKUNA
Maturinn og matargerðin í Eldað með Elvis hefur
ákveðna þýðingu. „Stelpan sækir í þennan heim mat-
argerðarlistarinnar til að flýja hinn dapra raunveruleika sem
hún býr við. Hún týnir sér í því að elda alls kyns eðalrétti og
treður sig út til að deyfa sársaukann. Hún er líka að reyna
að vera húsmóðirin á heimilinu og halda fjölskyldunni sam-
an því pabbi hennar er með heiladofa í hjólastól og mamm-
an (Halldóra Björnsdóttir) er með anorexíu og vill ekki borða
neitt. Þetta er svona örvæntingarfull tilraun hennar til að
sameina fjölskylduna og halda uppi einhverju heimilislífi.“
KLAUFI MEÐ HNÍF
Álfrún er hæstánægð með sýnikennsluna hjá Jóhanni og
á enn eftir að æfa sig. „Þetta var mjög gaman. Ég þarf að
fara að æfa mig með hnífinn, að saxa almennilega. Ég er
þekkt fyrir að vera klaufi með hníf þannig að það er ágætt
að fá það loksins á hreint, hvernig á að fara að þessu.
Pönnurnar eru samt mjög þungar, ég komst að því þegar ég
fór að leika eftir þessi flottu „kokkatrikks“ Jóa. Þetta er
bara spennandi, maður fær ástæðu til að bæta við sig og
ég mun svo sannarlega búa að þessari reynslu.“
| ingarun@mbl.is
Má bjóða þér SVÍNSÞARMA?
Matur er nautn og getur haft meðferðargildi. Eldamennska gegnir
stóru hlutverki í Eldað með Elvis en Álfrún Helga Örnólfsdóttir þarf að
setja sig í spor ungs sælkera í hlutverki sínu.
Morgunblaðið/Þorkell
ÁLFRÚN LÆRIR AÐ SETJA SAMAN
LISTILEGA GERÐA SMÁRÉTTI.
ÞAÐ ER LIST AÐ FLAMBERA OG ERFITT FYRIR
ÓVANA EN ÁLFRÚN KIPPTIST VIÐ OG LOKAÐI AUG-
UNUM Í HVERT SINN SEM JÓHANN KVEIKTI Í
PÖNNUNNI OG EKKI SKRÝTIÐ MIÐAÐ VIÐ HITANN
OG LOGANA SEM GUSU ÞARNA UPP.
5. desember
Sælkerakvöld
í ostabúðinni
séð eina tölvu á skrifstofum ríkisins hérna. Á
einum stad sá ég eldgamla ritvél en hún var
líklega til skrauts frekar en hitt. Þar af leið-
andi þarf að handskrifa allt; blaðsíðu eftir
blaðsíðu. Þegar því er lokið þarf að stimpla
allt með sjö mismunandi stimplum. Og eng-
inn er að flýta sér. Þvert á móti er setið og
spjallað um heima og geima þó allt sé brjálað
og skrifstofan troðfull af fólki sem öskrar og
ýtir og kann ekki fyrir sitt litla líf að fara í ein-
falda röð.
Annað dæmi er blessaður háskólinn hérna.
Í upphafi dvalarinnar fór ég á hverjum degi í
skólann til þess að reyna að hitta á kenn-
arana og komast að því hvenær kennslan
byrjaði. Ef hið ótrúlega gerðist; það er að
segja að kennarinn væri viðstaddur í sínum
eigin viðtalstíma voru svörin yfirleitt eitthvað
á þessa leið: „Hvenær byrjar kennslan? Tjah,
gæti verið í næstu viku. Eða kannski bara eft-
ir áramót.“ Í byrjun fór þetta ástand óskap-
lega í taugarnar í mér. En svo hættir maður að
Eftir rúma tvo mánuði í Cagliari á Sardiníu,
ætti ég að hafa frá einhverju að segja. Við get-
um byrjað á því sem virðist hrjá flest lönd við
Miðjarðarhafið (og þeim mun meira eftir því
sem maður fer sunnar); ótrúleg skriffinnska
og hægagangur á öllum opinberum stöðum.
Sem erlendur skiptinemi hef ég þurft að
heimsækja hinar ýmsu skrifstofur ríkisins til
að fá dvalarleyfi, sjúkratryggingu og ýmiss
konar pappíra sem ég veit ekki einu sinni til
hvers eru. Og alls staðar er sama sagan;
maður fer á eina skrifstofu og er sagt að fara
eitthvert annað, maður bíður í röð í hálftíma til
þess eins að komast að því að maður átti að
fara í hina röðina. Svona gengur þetta í
nokkra daga þangað til maður loksins kemst
að. Ef maður er heppinn og það er ekki lokað
á mann því starfsfólkið þarf að fara heim til
sín í fjögurra tíma hádegismat getur gamanið
byrjað.
Það er nefnilega ótrúlegt að fylgjast með
opinberu starfsfólki á Sardiníu. Ég hef ekki
nenna að æsa sig yfir þessu. Svona er þetta
bara.
Annað sem einkennir Sardiníubúa er ótrú-
leg hjálpsemi. Einn daginn fór ég með
spænskum meðleigjanda mínum í skoð-
unarferð um borgina. Við vorum að leita að
ákveðnum stað en tókst ekki að finna hann.
Við spurðum því roskna konu til vegar. Hún
sagðist ekki vera alveg viss en við skyldum
bíða aðeins því hún ætlaði að spyrja dóttur
sína sem væri örugglega með það á hreinu.
Dóttirin mætti á svæðið og útskýrði allt en
endaði svo á því að skutla okkur bara á stað-
inn þar sem hún var nú hvort sem er á ferð-
inni. Og þetta er ekkert einsdæmi. Lendi
maður einhvers staðar í vandræðum er bara
að biðja næsta mann um aðstoð og líklega
endar hann á því að kaupa handa þér kaffi í
ofanálag á næsta bar.
Svo er nú ekki hægt annað en að minnast á
hina alræmdu ítölsku karlmenn svona í lokin.
Ljóshært kvenfólk er nefnilega afar sjaldgæft
hérna og þar af leiðandi í stórhættu þegar
það hættir sér út úr húsi. Hér er til dæmis af-
ar hugguleg (og afar ljóshærð) bresk stúlka
sem er hreinlega lögð í einelti. Hún fór út að
skokka eitt kvöldið en nokkrum mínútum
seinna sáu meðleigjendur hennar hana koma
á harðaspretti til baka, á flótta undan heilu
stóði af Ítölum sem höfðu aldrei séð annað
eins. Núna fer hún ekkert nema í fylgd sam-
býlinga sinna; þriggja fílefldra karlmanna.
En það væri náttúrulega ekkert gaman að
vera í útlöndum ef það væri alveg eins heima
og þegar öllu er á botninn hvolft er yndislegt
að vera hérna. Þó ekki væri nema bara fyrir
þá staðreynd að maður getur verið úti á hlýra-
bol í nóvember!
LÍFIÐ Í SARDINÍU
HAFDÍS EYJÓLFSDÓTTIR
Það er vel við hæfi að sælkerakvöld séu haldin í
Ostabúðinni við Skólavörðustíg, sem er eins og lítið
brot af himnaríki fyrir þá sem kunna að meta góðan
mat. Jóhann Jónsson, sem margir þekkja sem Jóa í
Ostabúðinni, stendur fyrir þessum uppákomum en í
samvinnu við Stefán B. Guðjónsson vínþjón kynnir
hann sérvalið góðgæti.
Á milli 17 og 20 í kvöld verður sérstakt pâté-
kvöld. Margir gera sér dagamun með slíkum fram-
andi kæfum fyrir jólin og má smakka á villi-
bráðapâté, gæsalifrarkæfu og hreindýrapâté í kvöld.
Hægt verður að bragða á Kaliforníuvínum frá
Berenger með og gæða sér á ostum.
Eftir viku, föstudaginn 12. desember, verður hald-
ið á sama tíma annað sælkerakvöld,
villibráðarkvöld. Jói segir að það sé há-
punktur sælkerakvöldanna, „sinfónía
spunnin út frá okkar landsfrægu heitreyktu villi-
gæsabringu“. Kynnt verða með villibráðavín frá Wolf
Blass.
Jói segir að tilgangur kvöldanna sé ekki síst að
kenna fólki að fara rétt með vín með ákveðnum mat.
„Til dæmis halda margir að það sé sniðugt að vera
með rauðvín og gráðost en þetta tvennt fer engan
veginn saman. Það er bara verið að leiðbeina fólki.
Það er mikil tilsögn sem fer fram þarna.“
Um næstu áramót verður Jói búinn að vera í Osta-
búðinni í fjögur ár og halda 15 til 20 kynningar. Hann
vill endilega fá sem flesta í heimsókn og segir að
fólk sé sífellt að læra betur og betur að meta ýmiss
konar osta og annað góðgæti.
Smakk fyrir sælkera