Morgunblaðið - 08.12.2003, Blaðsíða 26

✝ Ragnar Leifssonfæddist á Húsa-
vík 1. desember 1943.
Hann andaðist á
Landspítalanum við
Hringbraut 29. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar Ragnars
voru Rawel Mc Fad-
der og Bryndís Leifs-
dóttir. Hálfbróðir
Ragnars, sammæðra,
er Þröstur H. Elías-
son, f. 21.6. 1945.
Ragnar ólst upp
hjá móðurforeldrum
sínum, þeim Leifi
Sigurbjarnarsyni og Unni Ragn-
heiði Valdimarsdóttur, til 14 ára
aldurs. Eftir það hjá móður sinni
og sambýlismanni hennar, Guð-
manni Hannessyni. Ragnar
kvæntist 17. júní 1967 Jóhönnu
Felixdóttur, f. 2.9. 1945. Börn
Ragnars og Jóhönnu eru: Bryndís
Ragnarsdóttir, f.
25.2. 1967, gift Sig-
urþór Leifssyni, f.
15.3. 1966, börn
þeirra Hlynur Þór, f.
23.7. 1994, og Ragn-
ar Smári, f. 21.2.
1997; og Felix Ragn-
arsson, f. 28.11.
1969, í sambúð með
Beötu Tarasiuk, f.
14.11. 1968, sonur
þeirra er Alexander
Áki, f. 26.11. 1993.
Ragnar starfaði í
byggingarvinnu hjá
Jóni Bergsteinssyni
og hjá tengdaföður sínum, Felix
Þorsteinssyni, var sjómaður á
nokkrum skipum, starfaði við lax-
eldi og við smíðar hjá Baldri Jóns-
syni.
Útför Ragnars verður gerð frá
Seltjarnarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Við Ragnar hálfbróðir minn ól-
umst ekki upp saman en vissum þó
ævinlega hvor af öðrum. Við kynnt-
umst hins vegar ekki fyrr en ég flutt-
ist til Reykjavíkur með fjölskyldu
mína fyrir um tuttugu árum. Þá vor-
um við eitt sinn í fjölskylduboði hjá
frænku okkar og Bryndís, dóttir
Ragnars, spurði hver Lilja dóttir
mín væri. Þetta fannst okkur bræðr-
um ótækt; að svona nánar frænkur
þekktust ekki einu sinni í sjón. Við
ákváðum að gera eitthvað í málinu
og upp frá því tókust með okkur góð
RAGNAR
LEIFSSON
MINNINGAR
26 MÁNUDAGUR 8. DESEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jón Dalmann Ár-mannsson fædd-
ist á Akureyri 15.
apríl 1929. Hann lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
28. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin Ár-
mann Dalmannsson,
f. 12. september
1894, d. 22. mars
1978, og Sigrún
Kristjánsdóttir, f. 9.
september 1901, d.
10. ágúst 1984, bæði
búsett á Akureyri.
Systkini Jóns Dalmanns eru: Stef-
anía, f. 30. desember 1932, Ing-
ólfur, f. 22. desember 1936, og
Kristján, f. 17. maí 1944.
Jón Dalmann var kvæntur Ástu
Björgu Þorsteinsdóttur, f. 5. des-
ember 1937, og eiga þau tvær
dætur: 1) Sigríður Dalmannsdótt-
ir, f. 7. mars 1969. 2) Drífa Björk
Dalmannsdóttir, f. 13. janúar
1972, maki Zoran Radiskovic, f.
18. ágúst 1967. Börn
þeirra eru Aleksand-
ar, f. 30. maí 1999,
og Sara, f. 10. des-
ember 2001.
Jón Dalmann lauk
stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á
Akureyri 1950.
Hann starfaði sem
verkstjóri hjá Skóg-
ræktarfélagi Eyfirð-
inga 1950–1967 og
síðan á Skattstofu
Norðurlands eystra,
seinni árin sem
skrifstofustjóri, þar
til hann lét af störfum vegna ald-
urs 1999.
Jón Dalmann tók mikinn þátt í
félagsstörfum, var m.a. í stjórn
Ferðafélags Akureyrar, Skauta-
félags Akureyrar, Skógræktar-
félags Akureyrar og Íþrótta-
bandalags Akureyrar.
Jón Dalmann verður jarðsung-
inn frá Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elskulegur mágur minn, Jón Dal-
mann, er látinn.
Fyrir rúmum 40 árum kom ég
fyrst á heimili tengdaforeldra
minna í Aðalstræti 62 á Akureyri.
Dalli dvaldist þá í foreldrahúsum og
hafði verið hægri hönd föður síns,
Ármanns Dalmannssonar skógar-
varðar, við skógræktarstörf í Upp-
eldisstöðinni í Kjarna um árabil. Ég
efast um að við sem göngum um
Kjarnaskóg, þennan unaðsreit, ger-
um okkur grein fyrir hvílíka elju og
dugnað frumherjarnir þurftu til að
þessi draumur yrði að veruleika.
Dalli reyndist móður sinni, Sigrúnu
Kristjánsdóttur, einkar vel en hún
var heilsulítil stóran hluta ævi sinn-
ar. Ég man varla eftir að hafa séð
karlmann sem vann öll heimilisstörf
af svo mikilli lipurð eins og hann
gerði.
Dalli átti sér mörg áhugamál og
ræktaði þau vel. Á unglingsárum
stundaði hann íþróttir einkum skíði
og skauta. Reyndar voru íþróttirnar
ekki bundnar við unglingsárin held-
ur urðu honum einskonar lífsstíll
alla tíð. Hann var einnig virkur fé-
lagi í Ferðafélagi Akureyrar, for-
maður um árabil og var eftirsóttur
fararstjóri enda afar fróður um
mestallt Norðurland og ýmsar
öræfaleiðir.
Dalli kvæntist seint enda vandaði
hann valið vel sögðum við oft í gríni
en þó um leið í mikilli alvöru. Þau
Ásta og Dalli voru einstaklega sam-
hent hjón og gott hefur verið að
eiga þau að vinum. Þau eignuðust
tvær elskulegar dætur, Sigríði
plöntulífeðlisfræðing hjá RALA, bú-
sett í Reykjavík, og Drífu Björk,
BA í mannfræði, sem búsett er í
Austurríki.
Dalli var mikill fjölskyldumaður
og studdi dætur sínar með ráðum
og dáð ekki síst á námsárum þeirra.
Hann var einn af þeim mönnum
sem féll aldrei verk úr hendi. Að af-
loknum vinnudegi á Skattstofunni
fór hann ýmist að rækta garðinn
sinn eða að sinna garðyrkjustörfum
hjá tengdaforeldrum eða foreldrum.
Samt virtist hann alltaf hafa nægan
tíma fyrir fjölskyldu sína. Á erfiðum
stundum í lífi okkar voru þau Ásta
og Dalli alltaf nálæg og á gleði-
stundunum voru þau ómissandi.
Þau byggðu sér stórt og fallegt hús
við Lerkilund á Akureyri. Þar var
gestkvæmt og margar góðar minn-
ingar eigum við úr fjölskylduboð-
unum þar.
Börnin okkar Ingólfs nutu góðs af
hve stutt var á milli heimila okkar
enda áttu þau alltaf gott athvarf
þar, einkum Auður sem tengist
þeim frænkum sínum, Siggu og
Drífu, traustum böndum.
Þegar Ásta og Dalli áttu silfur-
brúðkaup árið 1992 fannst okkur við
hæfi að gera smá sprell. Það var
ekki erfitt að velja staðinn, Dalli
hafði sjálfur undirbúið hann fyrir
okkur mörgum árum áður. Við í
fjölskyldu Dalla söfnuðumst saman
í lerkireitnum í Kjarnaskógi þar
sem byrjað var að gróðursetja lerki
árið 1959. Við lögðum ratleik fyrir
þau hjón og komum þeim síðan á
óvart. Þau kunnu vel að meta uppá-
tækið.
Fyrir nokkrum árum létu þau
Ásta og Dalli gamlan draum rætast
og festu kaup á sumarbústað í
Fnjóskadal. Þar var strax hafist
handa og byrjað að hlúa að gróðri.
Aleksander, dóttursonur þeirra,
var ekki gamall þegar hann fór að
hjálpa afa sínum við ýmsar fram-
kvæmdir og mátti ekki á milli sjá
hvor þeirra naut sín betur.
Þessi nóvember hefur verið
dimmur og dapur fyrir fjölskyldu
Dalla en hann barðist við erfiðan
sjúkdóm síðustu mánuði. Við ferða-
lok ber þó að minnast þess að það
eru ákveðin forréttindi að hafa átt
Jón Dalmann Ármannsson að sam-
ferðamanni.
Blessuð sé minning hans.
Hrefna Hjálmarsdóttir.
Látinn er á Akureyri mágur
minn, Jón Dalmann. Það var á liðnu
sumri sem hann greindist með þann
grimma sjúkdóm, MND, sem dró
hann til dauða.
Kynni mín af Dalla hófust þegar
ég var unglingur og fékk sumar-
vinnu í skógræktinni í Kjarna, en
þar var hann verkstjóri á sumrin.
Þar lágu einnig saman leiðir mínar
og bróður hans sem síðan leiddi af
sér að við Dalli bundumst fjöl-
skylduböndum.
Áhugi Dalla á skógræktinni og
ræktun hvers konar leyndi sér ekki
og sjást þess ekki aðeins merki í
Kjarna og hinum ýmsu skógarreit-
um í Eyjafirði, heldur einnig í garð-
inum við æskuheimili hans í Að-
alstræti og heimili þeirra Ástu og
Dalla í Lerkilundi.
Dalli var mikill útivistarmaður og
starfaði lengi með Ferðafélagi Ak-
ureyrar og hafa margir fengið að
njóta leiðsagnar hans um landið.
Íþróttir skipuðu háan sess hjá
Dalla og þá einkum skautaíþróttin
en hann starfaði í áratugi með
Skautafélagi Akureyrar og sýndu
félagsmenn honum þakkir fyrir öll
hans góðu störf með því að kjósa
hann heiðursfélaga.
Aðalstarf Dalla var á Skattstof-
unni og aftur æxlaðist það svo að
þar unnum við saman í nokkur ár.
Þar kynntist ég því enn frekar hve
traustur og vandvirkur starfsmaður
hann var og alltaf var gott að leita
til hans þegar vafamál komu upp á
borðið.
Það var mikið gæfuspor hjá Dalla
þegar hann giftist konu sinni Ástu
en saman áttu þau dæturnar Siggu
og Drífu og það fór ekki á milli mála
að kærleikurinn réð ríkjum í þessari
fjölskyldu. Já, Dalli var mikill fjöl-
skyldumaður og barnabörnin tvö,
Aleksandar og Sara, áttu orðið stór-
an sess hjá afa sínum og hafði hann
yndi af að segja fréttir og sögur af
þeim.
Í mörg ár bjó ég og fjölskylda
mín á Kópaskeri en þá áttum við
alltaf gott afdrep þar sem heimili
Ástu og Dalla var á Akureyri. Mér
er minnisstæð dvöl mín og dætra
minna á heimili þeirra þegar við
þurftum að yfirgefa heimili okkar
vegna jarðskjálftans mikla 1976,
þar var gott að dvelja og einnig
fengu dætur mínar oft að vera hjá
þeim þegar þær heimsóttu Akur-
eyri.
Eftir að við fluttum aftur til Ak-
ureyrar varð samgangur meiri og
oft skroppið í kaffi og pönnsur til
Dalla og minnisstæð eru jóla- og ár-
mótaboðin þar sem mikið var lagt í
skemmtiatriði og veitingar. Síðustu
ár áttu Dalli og fjölskylda sumarbú-
stað í Fnjóskadal og var gaman að
heimsækja þau þar, enda nutu þau
sín vel í faðmi náttúrunnar.
Elsku Ásta, Sigga, Drífa, Zoran
og börn, megi guð styrkja ykkur og
leiða í sorginni.
Þessum fáu orðum til minningar
um mág minn langar mig að ljúka
með erindi úr ljóði eftir föður hans:
Heill sé þeim, sem þúfum fækka,
þoka vorsins gróðri upp á við;
öllum þeim, sem bæði bæta og stækka
blettinn græna kringum heimilið.
(Ármann Dalmannsson.)
Guðbjörg Vignisdóttir.
Trygglyndi og heiðarleiki eru
orðin sem mér koma fyrst í hug
þegar ég hugsa um hann Dalla föð-
urbróður minn. Ef eitthvað bjátaði
á var enginn fljótari á vettvang en
hann. Hann fylgdist vel með öllu
sínu skyldfólki og vissi ávallt hvar í
heiminum við vorum stödd og hvað
við vorum að sýsla.
Dalli frændi og Ásta konan hans
voru stór hluti af tilverunni þegar
ég var að alast upp. Dætur þeirra
tvær, þær Sigga og Drífa, eru á
svipuðum aldri og ég og á tímabili
var Lerkilundurinn, þar sem þau
bjuggu í svo mörg ár, mitt annað
heimili. Þar fannst mér gott að
vera. Þegar ég var barn þótti mér
Dalli alltaf mjög skemmtilegur, en
líka dálítið sérvitur og skrýtinn.
Hann setti gjarnan upp skondin
svipbrigði þegar hann brá á leik við
okkur krakkana og oft var hann dá-
lítið utan við sig.
Dalli vann á Skattstofunni á Ak-
ureyri síðari hluta starfsævinnar.
Hann sinnti störfum sínum af sömu
samviskusemi og öðru sem hann tók
sér fyrir hendur, en ég held að
skrifstofuvinna hafi ekki verið það
sem best átti við hann. Ánægðastur
var hann þegar hann fékk að vera
úti við að ganga eða renna sér á
skautum. Við stelpurnar, dætur
hans og ég, nutum góðs af skauta-
áhuga Dalla og þær eru óteljandi
stundirnar sem hann var með okkur
á skautum og kenndi okkur ýmsar
listir.
Dætur hans voru honum verð-
mætari en flest annað og velferð
þeirra skipti hann öllu máli. Fyrir
stuttu bættust síðan tveir sólar-
geislar í hópinn, barnabörnin Aleks-
andar og Sara. Þó þau væru búsett
erlendist gafst Dalla samt kostur á
að sjá heilmikið af þeim þar sem
þau hafa dvalist á Íslandi síðustu
sumur ásamt foreldrum sínum og
veittu þau honum mikla gleði.
Fyrir nokkrum mánuðum greind-
ist Dalli með taugasjúkdóminn
MND. Sjúkdómurinn þróaðist hratt
og síðustu vikur voru afar erfiðar.
Þá kom vel í ljóst hversu kært var á
milli þeirra Ástu og Dalla og hversu
böndin milli þeirra og dætranna
tveggja eru gríðarlega sterk. Elsku
Ásta mín, Sigga og Drífa, Zoran,
Aleksandar og Sara, hugur minn er
með ykkur.
Auður H. Ingólfsdóttir.
Það er mikils virði fyrir æskufólk
að kynnast heilsteyptu og hjarta-
hlýju fólki. Þeirrar gæfu varð ég að-
njótandi þegar leiðir okkar Jóns
Dalmanns lágu saman skömmu fyr-
ir 1960. Jón var fyrirmynd í mörgu.
Að ferðast með Jóni um hálendi Ís-
lands vakti áhuga á leyndardómum
jarðfræði og sögu. Að umgangast
gróður og planta trjám varð frið-
þæging. Að skauta um ísilagðar
flæðar Eyjafjarðarár á köldum
vetrardögum var í senn íþrótt og
ævintýri. Fáa fullorðna menn
þekkti ég þá sem gáfu sér tóm til að
miðla unglingum af reynslu sinni og
þekkingu á jafn hógværan og hrein-
skiptinn hátt.
Fyrri hluta ævinnar starfaði Jón
sem verkstjóri hjá Skógræktar-
félagi Eyfirðinga og einnig þar lágu
leiðir okkar saman. Hann sá um
plöntuuppeldi félagsins. Á kvöldin
og um helgar vann hann oft sem
sjálfboðaliði við gróðursetningar.
Ekki veit ég á hvaða kjörum Jón
var ráðinn hjá félaginu en veit þó að
hann var ekki fastráðinn ársmaður
heldur kom og fór eftir efnum og
ástæðum félagsins. Með þessu móti
sköpuðust honum frístundir yfir
vetrartímann sem hann nýtti
skautaíþróttinni á Akureyri til
framdráttar. Eftir að Jón hætti
vinnu hjá skógræktarfélaginu um
1967 tók hann virkan þátt í fé-
lagsstarfinu. Hann lét til sín taka
með ýmsu móti. Sem starfsmaður
félagsins á upphafsárum þess hafði
hann í dagbókum sínum haldið til
haga fágætum upplýsingum. Á 70
ára afmæli félagsins árið 2000 þegar
ráðist var í útgáfu bókarinnar
„Ásýnd Eyjafjarðar, skógar að
fornu og nýju“ var hann mikilvæg
uppspretta fróðleiks og þekkingar.
Hann var þá nýlega hættur störfum
sem skrifstofustjóri hjá Skattstofu
Norðurlandsumdæmis eystra. Við
sem unnum með honum að útgáfu
þessarar bókar vorum þess fullviss
að hann ætti framundan langt ævi-
kvöld. Svo reyndist ekki vera. Hug-
myndir okkar um eilífðina kunna að
vera einstaklingsbundnar, en með-
an ég lifi mun minningin um Jón
Dalmann Ármannsson vera mér
staðfesting um að hann lifir.
Fyrir mína hönd og fjölskyldu
minnar votta ég Ástu, Siggu, Drífu
og fjölskyldum þeirra mína innileg-
ustu samúð.
Hemað er strá,
hætt er jörð að anda.
Hrollur í morgundagsins veika mætti.
Skuggarnir flytja frétt af hjarta
sem feigðin tók.
Það hefur lokið slætti.
Haustlitir kaldir
horfa inn um skjáinn.
Hafaldan lætur hátt í botni fjarðar.
Hugur minn leitar lengra út í bláinn.
Laufblaðið fölnað fallið er til jarðar.
Hallgrímur Indriðason.
Í dag kveðjum við góðan vin, sem
fór alltof fljótt frá okkur til annarra
starfa á ókunnum stað.
Ógleymanlegar eru allar góðu
stundirnar er við áttum saman í
innbænum, þegar pollinn lagði og
hægt var að renna sér á skautum
frá morgni til kvölds, hraðhlaup í
góðu færi og hokkí á öllum þeim
blettum er fundust nógu stórir.
Ekki var hikað við að ganga upp á
Vaðlaheiði í fyrstu haustfrostum
með skauta og kylfu um öxl, til að
spila á Veigastaðavatni með stígvél
fyrir mörk. Einnig voru staðir eins
og Eyjafjarðará, flæðarnar og
Krossanestjörn góðir til skauta-
leikja og mikið notaðir.
Góður skóli var það okkur strák-
unum á sumrin, sem við unnum við
skógræktarstörf undir verkstjórn
Dalla og föður hans Ármanns, sem
eflaust eiga mestan þátt í að rækta
upp hið fallega útivistarsvæði
Kjarnaskóg.
Er árin liðu tóku við fleiri áhuga-
mál, fjallgöngur og fjallaferðir, ekki
eru margir áhugaverðir staðir á há-
lendinu sem við höfum ekki kannað,
og seinna varð þetta sameiginlegt
áhugamál fjölskyldnanna. Þær ferð-
ir sem við fórum saman gleymast
aldrei en geymast í minningunni.
Við söknum hans öll. Elsku Ásta,
Sigga Drífa og fjölskylda. Sendum
ykkur innilegar samúðarkveðjur.
Vilhelm, Birgir og Skúli
Ágústssynir og fjölskyldur.
Kveðja frá starfsmönnum
skattstofunnar á Akureyri
Þegar Jón Dalmann Ármannsson,
eða Dalli eins og hann var alltaf
kallaður, lét af störfum árið 1999,
sjötugur að aldri, átti hann að baki
rösklega 40 ára starfsferil á skatt-
stofunni á Akureyri; þar af sem
skrifstofustjóri í ein 20 ár. Lengst
af starfaði hann með Halli Sigur-
björnssyni, fyrrverandi skattstjóra,
en samstarf þeirra var alla tíð mjög
gott og þótti á margan hátt til fyr-
irmyndar. Meðal annars var til þess
tekið hvað þeir lögðu mikla áherslu
á að starfsmenn skattstofunnar
væru vel upplýstir og að þeim væru
kynntar jafnóðum allar nýjungar og
breytingar sem lutu að skattfram-
kvæmd.
Sjálfur fór Dalli fyrir samhentu
og góðu starfsliði skattstofunnar
fremstur meðal jafningja. Hann var
kjölfestan í starfi stofnunarinnar
vegna stöðu sinnar og vegna ára-
tuga starfsreynslu og þekkingar á
skattframkvæmd. Hann fór aldrei í
manngreinarálit, var reglusamur og
vinnusamur með afbrigðum en um
leið svo vandvirkur að hann gat ekki
JÓN DALMANN
ÁRMANNSSON