Alþýðublaðið - 11.04.1922, Blaðsíða 1

1922
Þriðjudagina n. spril
84 tölubl&ð
Oenúafundurinn
Gertúaíufidurion — svo aeíndur
eftir ítöliku borgiani sem hann er
haldinn í — verður sennilega sett-
ur f dag, hafi harm þá ekki veúð
settur I gær, eins og upprunalega
liafði verið ætiast til.
Ura þenna fund hefir afar mikið
verið rætt undanfarna mánuði,
setn ekki er furða, þvi kotni þeir
fram vilja sinum, sem til fundar-
ins hafa stofnað, þá verður sam
ian þar varanlegur friður.
Eftir heimsstyrjöidina var sam>
inn friður í Versölum Það er
að segja, sá friður var ekki sam-
iun; það voru bandatneun sem
settu miðveldunum skiiyrði, sem
þau urðu að ganga að. Og í raun
og veru voru það Frakkar, sem
kváðu upp skilmálana, bæðí hvað
óvinirnir ættu að borga ©g banda
mennirnir að taka við Varð af
þessu missætti nokkuit milli banda
manna, gengu Bandaríki Ameríku
frá ðg sömdu engan frið, en Eng
lendingar og ítalir fyigdu Frökk-
um. Nú hafa Englendíngar ©g
Italir — þ e. auðvaldsstéttirnar
i þessum iöndum — séð að það
er hinn mesti óhagnaður að þvi
fyrir alia nema auðvaldsstétt Frakk
lands, að Þjóðverjum sé varnað
að koma fótunum undir efnaiegt
sjálístæði sitt aftnr, eu það er
þeini i raun og veru gert með
friðarsamningunum svokölluðu.
Euska auðvaidið er lika búið
að sjá, að það borgar sig ekki
lengur, að bægja Rússlandi frá
iánum og viðskiftum við Vestur-
Evrópu. Að verr.lunia við Rúss
iand er nauðsynleg, tii þess að
kotna enski iðhaðinum í gang.
Það, sem fundurinn i Gmúa á
þá að vinna, er þvf i raun og
veru það, sem ekki tókst með
iriðarsamningunum í Versölum:
semja aigeíðin frið En slíkur
friður getur ekki orðið nema allir
mlhátðil&r takí þátt i samningum,
og að samaingarnir séu þanníg,
sð allir málsaðiiar álíti, að þeir
j hafi hag af því, að halda þá
Skilyrði fyrir því, að fundurinn
næði takmarki sínu, er þvi, að
Þjoðverjar og Rússar (boldvikar)
taki þátt i honura, enda gera þeir
það Búist er við þvi, að Genúa
fundurinn st&sdí í mánuð eði meira,
nema alt Iesdi í ósamkomulagi,
og er ekki ioku fyrir það skotið
Nauðsynleg menningartæki.
,Aiög, álög óijúfandi,
eru á þvi
sem varna að skiija".
St. G St.
Þið mua ekki veta ýkjalangt
síðan, að einn mikiisvi tur borg-
ari hér i Hafnarfirði fræddi mig
á þvf, að hér í bænum væri ekki
til mjög þýðingarmikið flutninga
tæki, sem nefndist Sjúkrakarfa.
Sagði hann að reyndar hefði hún
einu sinni verið hér tii, en sú
fyrir nokkru eyðilögð; — hafði
gengið úr sér, eins og gerist með
þá hluti, sem mjög eru notaðir,
en ekki verið endurnýjuð, sem
sjúkrakarfa ekki þóft borga sig
Mig undrar það stórum að
heiíbrigðisnefnd og heilbrigðisfuíi
trúar — (læknar) þessa bæjar —
hvað svo sem bæjarstjórn iíður
— skuli láta slíkt viðgangast,
veit eg að þeir vita, að sjúkra-
karfa er eitt með því nauðsynleg
asta, sem stór bæjarfélög þurfa sð
eiga. Hversu oft hefir það ekki
komið fyrir og getur komið fyrir
að fó'k slasist hér og hvar á vett
vang. Bifreiðar eru að visu oftar
við hentíins, — sem lika getur
verið gott og biessað stundum, —
en þvi er cú einusinni þannig
varið, að þær eiu ekki einhlitar,
þvf márgur hefir siasast svo, að
hann hefir ekki verið hægt að
fiytja í bifreið, og þá er sjúkrá
karfa nauðsynleg, sé hún ekki til
er ekki öðru að veifa en brekán>
uoi, setn fengin eru að láni hjá
Pétri eða P*!i, er þsð iila særa-
andi stóru bæjarfélagi og a er.gan
hátt bótmælandi. Sjúkrakarfa kort-
ar ekki off.ár mannsl fið feostar að
minni hyggju meir, verð eg því
að lfta svo i, að þau mannslff
féu meira virði sem sjúkrakarfa
getur bjargað sé hún ætfð tii
reiðu er á þarf að halda. Annars
hefir einn bæjarfulltrúinn ssgt mér,
sð það hefði mætt mótspyru i
bæjarstjórn af mætum borguruín,
að sjúkrakarfa væri keypt handa
bænum, er hin var orðin ósýt, en
nokkur tími er nú siðan og hefir
oft á skemri stund skift nm áttir.
Skil eg ekki hngsanagang þeirra
mætu bæjarfuiltrúa, sem mæit
hafa á móti því að bærinn ætti
sjúkrakörfu, en vilja þó vöxt og
viðgang bæjarins eftir tali þeirra
að dxmt; væri ekki ófróðlegt að
heyra hvað þeir hafa sem vörn f
að bærinn eignist eigi sjúkrakörfu.
Skal eg láta sannfærast geti þeir
sýnt mér með rökum að sjúkra-
karfa geri meir ógagn en gagn í
stóru bæjarfélagi, eða komi ekki
að neinu liði, sé rétt með hana
farið.
Annað mjög þýðingarmikið og
nauðsynlegt menningartæki vantar
í Hafnarfjarðstbæ og virðist það
í raun og veru háif broslegt fram-
taksleysi, að bærinn skuli ekki
eiga það. Hafnarfjörður er fyrsti
k»upstaðurinn hér á landi sem er
raflýstur og búinn að vera það f
möfg ár, en á þó ekki tii það
nauðsyniega tæki, sem allir raf-
lýstir kaupstaðir og bæir þuría að
eiga, sem er þrumuleiðari, nenui
eg ekki að elta ólar við, að sýna
mönnum fram á hversu brýn
nauðsyn það er hverium raflýst-
um bæ að eiga þrumuieiðara, álft
það enga þörf, ætla eg hverjum
meðalgreiadum manni það að>
víta. Skal þó aðeins lauslega
drepið á að mörg ár eru ekki
síðan að huið skali nærri hæluœ,
— lá þá við að þruma ylli stór-