Alþýðublaðið - 11.04.1922, Qupperneq 4

4
ALÞYÐUBL AÐIÐ
Á Bergst.«trætl 21 B
tr odýrait 04 bezt gert við prím
usa og barnavagna. — LaStk
og koparhúðaðir járnmunir. —
Vinnan vönduð Verðið sanngjirnt
Langs al íundið. Vitj>st
tii Sigurð<r Þorkelssonar, Hildi
larandshúsi
2—3 herbergi og eldhús ósk
ast til leigu 14 maí A'gr v. á.
Tréspænir fást k yptir í
verk nuðjunni Hefill & Sög.
Inog frá G'ettisp, 6
AlþýðublaÖiÖ
•r ódýranta, fjölbrefttuta Of
besta dagblað landslns. Knnp-
Ið þnó og lesið, þá getlð
|14 nldrel án þees totM.
Es. Sterlin
fer héðan austur og no»ður um hnd í flmtud.
20. sppíl. Vörur alUendrst þaunig:
Á langardag 15. apríl til hafna á miiii Sands og Sauðárkróks.
Á þriðjndag 18. apríl til hafna milli Hofsóss og Hafnarfjarðar.
Ný áætlun er kotnin út Sicipið kenaur á ailar höfnÍF
þessari ferð, nema Iigólfsfjörð.
H.f. Eimskipafólag- Islands.
Hús og byggingarlóðir
selur Jónas H» Jónssoc. — Bárunui. — Sími 327.
... • ÁhetsU lögft á hagfeld víðskifti beggj* sftita 1 .~
Danskar kartöflur
Ak-
K aujiið
Iþýðublaðið
nýkomnar.
Johs. Hansens Enke.
fíitstjórl og ábyrgðarmaður: Ólajur Fridriksson.
Alþbl. kostar I kr. á mánuði.
Prentamiðjan Qutenberg.
Edgar Rict Burrougks. Tarzan.
heljarafli undir hverk ljónsins og sveigði haus þess
aftur á bak, svo þetta ægilega óargadýr reis upp á
afturfæturnar og prjónaði með framfótunum út í loftið
öskrandi af bræði. Risinn fór eins léttilega að þessu
og það hefði verið köttur.
Sýnin sem Bretinn sá þarna 1 afríkuskóginum var að
eilffu brend í huga hans.
Maðurinn fyrir framan hann var fmynd íturvaxins
manns og risaburða, en þó var það ekki það sem réði
úrslitum bardagans, því afl hans var litið borðið saman
við afl ljónsins. Hann átti yfirburði sína að þakka fim-
lcik sfnum, heila og hnff.
Hægri handleggur var kreftur um háls ljónsins, en
með vinstri hendi rak hann hnífinn hvað eftir annað
á kaf fyrir neðan vinstra herðablaðið. Villidýrið prjón-
aði og öskraði en ekkert dugði.
Hefði orustan staðið nokkrum sekundum lengur,
hefði endirinn orðið vafasamur, en apamaðurinn var
svo snar, að Ijónið hafði ekki tima til að átta sig, áður
en það valt steindautt um.
Ókunna veran sté þá fæti á skrokkinn og rak upp
hið ógurlega öskur, sem fáum mínútum áður hafði
hrætt Clayton svo mjög.
Hann sá standa frammi fyrir sér ungan mann, með
imittisskýlu úr Ijónsskinni og skreyttan eirhringum á
ótum og höndum; á brjósti hans gióði gimsteinsnisti.
Veiðihnlfnum hafði hann stungið í skeiðarnar, o% nú
var hann að taka upp boga sinn og örvamælir, sem
• hann hafði mist er hann stökk á ljónið.
Cláyton talaði á ensku við Tarzan, þakkaði honum
• ðveisluna og hældi vexti hans og styrkleika, en eina
• svarið var starandi augnaráð og axlaypting, sem þýtt
gat annað hvort það, að verkið væri ekki þess vert að
minnast á það, eða hann skyldi ekki málið.
Þegar boginn og örvamælirinn var kominn i sinn
stað, tók villimaðurinn — það þóttist Clayton nú sjá,
að hann væri — aftur hníf sinn, og skar nokkrar ræm-
ur af kjöti úr skrokki Ijónsins. Hann settist á hækjur
sínar og fór að éta, og benti Clayton að taka þátt í
máUíðinni með sér.
Sterklegar hvftar tennurnar sukku djúpt f kjötið, en
Clayton gat ekki fengið af sér að láta það hrátt inn
fyrir varir sínar. En hann horfði á hann og datt þá
skyndilega f hug, að þetta mundi vera Tarzan apa-
bróðir, sem skrifað hafði miðann á dyrnar.
Ef svo var, hlaut hann að tala Ensku.
Aftur fór Clayton að tala við apamanninn; en svörin
voru óskiljanleg, og lfktust apagargi, blönduðu öskrum
villidýra.
Nei, ekki gat þetta verið Tarzan spabróðir, því það
var sýnilegt, að hann skyldi ekkert í Ensku.
Þegar Tarzan hafði lokið máltlð sinni, stóð hann á
fætur, benti í öfuga átt við það sem Clayton haíði
haldið, og lagði svo af stað í þá átt.
Ciayton var svo ruglaður, að hann hikaði við að
fylgja honum, því hann hélt, að þessi leið lægi dýpra
inn í skóginn. Þegar Tarzan sá hann hika, snéri hann
við, þreif í hann og dró hann með sér, unz hann var
vls um að hann skildi hvað hann.átti við. Þá slepti
hann honum.
Loksins ályktaði Bretinn, að hann væri fangi, og sá
sér ekki annars úrkostar, en fylgja Tarzan. Þeir íóru
hægt, því skógurinn var þéttur. I kringum þá kváðu
við öskur villidýra og fótatak dýránna bárust þeim til
eyrna.