Morgunblaðið - 12.12.2003, Qupperneq 63

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. DESEMBER 2003 63
Fyrir þó nokkrum árum bauð
hann mér, yngri bróður mínum Ólafi
Einari og frænda okkar Snorra
Arnari með í veiðiferð uppi við Apa-
vatn. Þegar ég hugsa til baka þá er
ég ekki viss um að við strákarnir höf-
um veitt einn einasta fisk. Okkur var
alveg sama. Við fórum að veiða með
frænda okkar sem vildi fara að veiða
með okkur.
Ég man þegar ég var sex ára og
lét mér leiðast í jólaboði frænku
minnar. Einn og yfirgefinn sat ég í
eldhúsinu meðan fullorðna fólkið tal-
aði um hluti sem ég skildi ekki. Ólaf-
ur frændi, sem ætlaði upphaflega að
fá sér vatnsglas, settist hjá mér,
spjallaði við mig eins og við værum
jafningjar og kenndi mér að taka til
láns með segul-tölustöfunum af ís-
skápnum. Ég man hversu glaður
hann varð þegar ég skildi loksins að-
ferðina og ég man hvernig hann tal-
aði við mig, þó að ég muni ekki um
hvað við töluðum.
Hann gerði þetta af einskærri
góðmennsku og fyrir mig og bjarg-
aði annars döpru kvöldi. Frændi
minn var skilningsríkur og barngóð-
ur maður, og þannig mun ég alltaf
muna eftir honum – þó að ég muni
bara brot og brot.
Skúli Matthías Ómarsson.
Bjartur dagur tapar skyndilega lit
sínum og ljóma er fregn berst um
sviplegt fráfall manns á besta aldri.
Þannig fórst mér er ég frétti að vinur
minn, gamall nemandi og samverka-
maður væri látinn. Gamlar myndir
skjóta upp kolli fyrir hugskotssjón-
um en virðast samt undra skammt
undan í tímanum. Ég minnist fjör-
legs stráks og glaðværs sem tók
virkan þátt í því sem var að gerast í
kringum hann í skólalífinu. Hann var
kennarabarn og ég er þeirrar skoð-
unar að það geti verið nokkuð flókið
mál, sérstaklega ef pabbinn og/eða
mamman eru líka í skólanum. Ólafur
eins og þau systkini öll komst frá
þeim vanda með mikilli prýði. Þau
systkinin ólust upp undir vökulu
auga og í ástríku skjóli foreldra
sinna í Efstasundi 40 og gengu í
Langholtsskóla. Ég má enn heyra
hljóminn í orðum Matthíasar vinar
míns: „Ólafur sonur minn sagði að
þegar hann var í Ísrael …“ Okkur
duldist ekki að hann var innilega
stoltur og ánægður með vöxt og
þroska sonarins en tjáði það samt af
þeirri hógværð og lítillæti sem hon-
um var lagið. Ólafur fór í Kennara-
skólann eins og fleiri í fjölskyldunni
og leiðir okkar skildu til margra ára.
Hann réðst svo síðar að gamla skól-
anum sínum og störfuðum við þar
saman í nokkur ár. Framkoma Ólafs
við nemendur var bæði traust og hlý
en manni duldist ekki að gamli ær-
inginn frá bernsku- og unglingsár-
unum var skammt undan. Hann
kunni vel að hlusta og honum lét vel
að tala til nemendur, ekki síst þá sem
ekki voru allra, enda átti hann ekki
langt að sækja það. Það var því til-
hlökkunarefni að fá honum bekk til
umsjónar.
Mín reynsla var sú að meintan
stuðning galt hann margfaldan til
baka. Vinur okkar beggja og sam-
starfsmaður sagði við mig eftir að ég
var hættur í skólanum: „Hann Ólaf-
ur minnir mig meira og meira á
pabba sinn eftir því sem tíminn líð-
ur.“ Með þeim orðum kveð ég góðan
mann og vin og vottum við hjónin að-
standendum hans öllum djúpa sam-
úð.
Erling S. Tómasson.
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Undanfarið hafa þessar alþekktu
ljóðlínur Bólu-Hjálmars verið ofar-
lega í huga mínum eftir að ég frétti
ótímabært lát fyrrum samkennara
míns Ólafs Matthíassonar.
Við horfumst í augu við þá stað-
reynd að dauðinn bíður okkar allra,
en erfitt er að skilja og sætta sig við
rök tilverunnar, þegar maður í
blóma lífsins er skyndilega hrifinn
burt.
Eftir sitja ástvinir og syrgja látinn
vin, en dýrmætar minningar græða
dýpstu sárin.
Kynni mín af Ólafi ná yfir langt
tímabil, enda voru foreldrar hans
samkennarar mínir um áratuga
skeið. Þegar hann kom til starfa við
Langholtsskólann tók ég fljótlega
eftir ákveðnum þáttum í fari hans.
Hann var ljúfur í lund og hjálpsemi í
blóð borin. Í daglegu amstri var
hann orðheppinn og fylginn sér,
hreinskilinn og rökfastur og yfir-
borðsmennska og hræsni lítt að
skapi. Hins vegar var hann við-
kvæmur undir niðri, ef hann var
hafður fyrir rangri sök.
Það var auðfundið á Ólafi, að hon-
um þótti gott að leita til okkar sem
eldri vorum og áttum langan
kennsluferil að baki. Gagnkvæmt
traust ríkti í öllum samskiptum.
Mikil endurnýjun varð á kennara-
liði Langholtsskólans árin 1996–
1998. Þá hurfu margir kennarar frá
störfum vegna aldurs. Ólafi var
greinileg eftirsjá að „eldri borgurun-
um“ og eftirsjá okkar að honum var
engu minni.
Ólafur var vinur vina sinna, hlýr
og barngóður og börnin kepptust um
að vera sem næst honum.
Nú er þessi góði drengur farinn
frá okkur og margir syrgja látinn
vin.
Fátækleg orð gagnast lítt, en sem
kristnir menn getum við glaðst yfir
þeirri fullvissu sem felst í orðum
frelsarans: „Ég er upprisan og lífið.
Sá sem trúir á mig, mun lifa, þótt
hann deyi.“ (Jóh.11:25.) Megi þessi
orð veita ástvinum Ólafs huggun og
styrk á erfiðum tímum.
Blessuð sé minning hans.
Birgir G. Albertsson.
Kæri vinur. Upp í hugann koma
ýmsar minningar. Við félagarnir
vorum fljótir að finna hver annan í
KHÍ, þessu sæla menntasetri sem
lagði mikla áherslu á hópvinnu. Í
okkar fyrsta verkefni sammæltumst
við félagar þínir um að setja saman
örfáar línur um viðfangsefnið. Í
þessum bollaleggingum höfðum við
misst af þér skamma stund og urðum
ekki lítið skelkaðir er við mættum
þér á útleið af bókasafni með mikinn
bókastafla undir höndum. Eftir
langt samningaþóf tókst okkur að fá
þig til að skila aftur hluta heim-
ildanna. Þetta atvik lýsti vel stórhug
þínum og metnaði til allra verka.
Við erum í veiðiferð á Snæfells-
nesi. Hvernig sem veiðist verður
ferðin góð því þú ert með. Húmorinn
var alltaf í öndvegi en á bak við hann
skynjaði maður hlýju, vinarþel og
jafnvel ákveðinn taoisma gagnvart
lífinu og tilverunni. Hart var deilt
um pólitík enda kjöraðstæður, því
allir vorum við staddir á mismunandi
hundaþúfu í þeim efnum. Að lokum
voru sverðin slíðruð og gengið til
veiða sem áttu hug okkar allan. Að
dvelja við fagurt fjallavatn í nótt-
lausri voraldar veröld með góðum fé-
lögum eru forréttindi.
Óli minn, þú varst hæfileikaríkur
og skarpgreindur maður en það sem
við mátum mest var að þú geymdir
góðan dreng sem ávallt mátti
treysta.
Við vottum aðstandendum dýpstu
samúð okkar.
Kristinn og Skúli.
Kveðja frá
skólasystkinum
Nú höfum við nemendur úr Lang-
holtsskóla misst enn einn úr okkar
árgangi. Áður eru farin þau Sigurður
Valur Halldórsson, Þórunn Kvaran,
Helgi Eiríksson og Auður Vilhjálms-
dóttir.
Okkar hópur hefur hist nokkuð
reglulega á fimm ára fresti frá því að
okkar skólagöngu lauk í Langholts-
skóla.
Við minnumst Óla Más frá þeim
tíma sem skemmtilegs, hugmynda-
ríks félaga sem átti sannarlega sinn
þátt í að gera minningar okkar allra
frá þeim tíma sérstaklega ánægju-
legar.
Aðstandendum flytjum við inni-
legar samúðarkveðjur.
Bregða ljóma á lífsins strönd
ljóssins gjafir bestar.
Sömu blómum sama hönd
sáir á grafir flestar.
(Káinn.)
Skólasystkini úr
Langholtsskóla.
Faðir okkar, tengdafaðir, bróðir, afi og langafi,
MAGNÚS HELGI ÞÓRÐARSON
loftskeytamaður
frá Vík í Mýrdal,
sem lést á Hrafnistu í Hafnarfirði þriðjudaginn
2. desember, verður jarðsunginn frá Víkurkirkju
laugardaginn 13. desember kl. 14.00.
Guðlaug Magnúsdóttir, Þorsteinn Helgason,
Solveig María Magnúsdóttir, Kristján Guðmundsson,
Þórður Magnússon, Sigríður Bjarnadóttir,
Unnur Magnúsdóttir, Valgeir Kristinsson,
Guðlaugur Pálmi Magnússon, Þorgerður Einarsdóttir,
Gerður Magnúsdóttir,
Borghildur Þórðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Faðir okkar,
JÓN VALGEIR ÓLAFSSON,
áður búsettur á Búðarstíg,
Eyrarbakka,
lést á Ljósheimum, Selfossi, að kvöldi miðviku-
dagsins 3. desember.
Jarðarförin fer fram frá Eyrarbakkakirkju
laugardaginn 13. desember kl. 11.00.
Börn hins látna.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við and-
lát og útför föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
HJARTAR GUÐJÓNSSONAR
frá Höfn, Hornafirði,
Ásgarðsvegi 13,
Húsavík.
Sérstakar þakkir til séra Sighvatar Karlssonar
á Húsavík og starfsfólks Heilbrigðisstofnunar
Þingeyinga.
Börn og fjölskyldur þeirra.
Hjartans þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns, föður, tengda-
föður, afa og langafa,
KRISTBJÖRNS BJÖRNSSONAR,
Einholti 10a,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks á H-
deild FSA og Heimahlynningar á Akureyri fyrir
einstaka umönnun og hlýju.
Guð blessi ykkur öll.
Sigríður Heiðar Þorsteinsdóttir,
Margrét Birna Kristbjörnsdóttir, Guðmundur Jónsson,
Birgir Kristbjörnsson, Gunnlaug Jóhannsdóttir,
Sigrún Kr. Kristbjörnsdóttir, Þórólfur Egilsson,
Þorsteinn Kristbjörnsson, María K. Óskarsdóttir,
Erla Kristbjörnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við and-
lát og útför ástkærs eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður og afa,
JÓNS DALMANNS ÁRMANNSSONAR,
Hjallalundi 14,
Akureyri.
Fyrir okkar hönd, systkina hans og annarra
aðstandenda,
Ásta Björg Þorsteinsdóttir,
Sigríður Dalmannsdóttir,
Drífa Björk Dalmannsdóttir Radiskovic, Zoran Radiskovic,
Aleksandar Radiskovic, Sara Radiskovic.
Ástkær móðir okkar,
MARÍA JÓHANNSDÓTTIR
fyrrv. stöðvarstjóri
Pósts og síma,
Flateyri,
sem lést föstudaginn 5. desember, verður jarð-
sungin frá Fossvogskirkju í dag, föstudaginn
12. desember, kl. 13.30.
Jóhanna Guðrún Kristjánsdóttir,
Einar Oddur Kristjánsson.
Innilegar þakkir til allra, nær og fjær, fyrir
samúðarkveðjur og hlýhug vegna andláts eig-
inmanns míns, föður okkar, tengdaföður, afa
og langafa,
BALDURS H. KRISTJÁNSSONAR,
Ytri-Tjörnum,
Eyjafjarðarsveit.
Guð veri með ykkur.
Þuríður H. Kristjánsdóttir
og fjölskylda.
Innilegar þakkir vegna andláts og útfarar ást-
kærs eiginmanns míns, sonar, föður okkar,
tengdaföður og afa,
ÞORBJÖRNS ÁRNASONAR,
Kársnesbraut 111,
Kópavogi.
Birna Sigurðardóttir,
Árni Þorbjörnsson,
Árni Þór Þorbjörnsson, Hólmfríður Ólafsdóttir,
Helga Hrönn Þorbjörnsdóttir, Arnar Már Baldvinsson,
Atli Björn Þorbjörnsson, Hulda Árnadóttir,
Sigurður Þór Sæmundsson, Kolbrún Sigurjónsdóttir
og barnabörn.