Morgunblaðið - 15.12.2003, Blaðsíða 28

MINNINGAR
28 MÁNUDAGUR 15. DESEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Anna SigurbjörgHafsteinsdóttir
fæddist á Gunn-
steinsstöðum í
Langadal 9. janúar
1935. Hún andaðist
á líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
2. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Pétur
Hafsteinn Péturs-
son, bóndi á Gunn-
steinsstöðum, f. 14.
jan. 1886, d. 28. ág.
1961, og kona hans
Guðrún Ingibjörg
Björnsdóttir, f. 15. sept. 1901, d.
11. ág. 1974. Systkini Önnu eru:
Pétur, f. 13. mars 1924, d. 9. okt.
1987, kvæntur Gerði Aðalbjörns-
dóttur, f. 6. okt. 1932, Fríða
Margrét, f. 21. sept. 1933, gift
Kjartani Ásmundssyni, f. 8. apríl
1946, Erla, f. 25. feb. 1939, gift
Friðriki Björnssyni, f. 8. júní
1928, Magnús
Gunnsteinn, f. 27.
maí 1941, d. 30.
apríl 1995, og Stef-
án, f. 24. des. 1943.
Anna ólst upp á
Gunnsteinsstöðum,
fór í Hjúkrunar-
skóla Íslands og
lauk þar námi 1959.
Hún vann við
Sjúkrahúsið á Ak-
ureyri 1960. Einnig
vann hún um tíma
við hjúkrun í Sví-
þjóð og Noregi, en
aðallega helgaði
hún Landspítalanum krafta sína.
Anna lauk stjórnunarnámi við
Hjúkrunarskóla Íslands vorið
1986. Hún var deildarstjóri á
Landspítalanum frá 1967 til
1988.
Útför Önnu verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku systir. Nú þegar þú ert
horfin sjónum mínum hugsa ég til
baka. Þú varst alltaf að gera eitt-
hvað fyrir aðra. Sú mikla hjálp
sem þú veittir mér verður seint
fullþökkuð. Baráttuvilji þinn var
ótrúlegur. Öll þau veikindi sem þú
hefur þurft að ganga í gegnum.
Fyrst voru það berklarnir sem
þú smitaðist af sem barn og losn-
aðir ekki við fyrr en 1972. Þá loks
fannst að þú varst með lokaða
berkla í öxlinni, sem kostaði mikla
aðgerð og fötlun á öxl. Síðan
margar aðgerðir vegna krabba-
meins í brjósti og síðast bakaðgerð
sem var efalaust sú erfiðasta og
sem þú náðir þér aldrei eftir.
En nú ætla ég að reyna að horfa
á björtu hliðarnar í lífi okkar sam-
an. Ég minnist þess þegar við vor-
um á Unglingaskólanum á Blöndu-
ósi og leigðum eitt herbegi hjá
Jóhönnu Þorsteinsdóttur frænku
okkar, þá voru nú vandamálin
leyst á staðnum. Fyrir páskana
vildum við ólmar komast heim en
stórhríð var og allt ófært. Þá
ákváðum við að fara gangandi
heim, en við voru vel uppaldar
stúlkur og ákváðum að fá leyfi hjá
skólastjóranum. Við hittum hann
og hann taldi það alveg fráleitt að
við legðum í slíka tvísýnu og vildi
fá okkur inn til að þiggja kaffi. Þú
afþakkaðir það kurteislega. En
heim fórum við gangandi og allur
dalurinn fylgdist með okkur.
Næsta vetur héldum við sín í
hvora áttina, þú til Reykjavíkur en
ég til Akureyrar. Síðan eyddir þú
ævinni að mestu leyti við að hjúkra
fólki og fórst það vel úr hendi. Ég
minnist bernsku okkar og alls sem
við áttum saman á æskuheimilinu.
Þú varst stolt af honum Svaða
þegar þú þeystir áfram á töltinu.
Enginn hestur var jafnoki hans á
því sviði.
Þú varst alltaf sú sem vildir
gera öðrum greiða og styrkja á
erfiðum stundum. Ef einhver úr
fjölskyldunni kom til Reykjavíkur
varð hann að mæta í mat hjá þér.
Þú varst hinn sterki leiðsögumað-
ur. Mikið hlakkaði ég til þegar þú
komst og eyddir sumarfríunum
þínum hjá mér. Þá þurfti ég ekki
að vera að hugsa um eldhússtörfin.
Þú hafðir yndi af að búa til góðan
mat og það brást ekki.
Elsku systir, þetta eru kveðju-
orð til þín:
Man ég æskuárin,
yndisbros og tárin,
gleði og sviðasárin
sól og daga langa,
vinarhönd á vanga.
Nú græt ég sárt um sólarlag
þau sumarbros og liðinn dag.
( Stefán frá Hvítadal.)
Hafðu þökk fyrir allt. Blessuð sé
minning þín.
Erla.
Elsku Anna. Orð mega sín ekki
mikils, nærvera er vanmáttug.
Sjúkrasaga þín var fjölbreytt,
mætti jafnvel kalla hana stór-
brotna á köflum. Þú tókst veik-
indum þínum af æðruleysi þrátt
fyrir að þér fyndust þau ekki alltaf
réttlát. Hvorki veikindum né öðru
er jafn skipt. Sl. tvö ár voru þér
erfið en þó áttir þú góða daga inni
á milli.
Margs er að minnast, þú ert bú-
in að vera stór hluti af minni fjöl-
skyldu frá fyrstu bernskusporum,
ekki síst sl. 20 ár. Þú varst okkur
stoð og stytta þegar við fluttum til
Reykjavíkur og hafðir alltaf tíma.
Matarboðin þín voru ófá og það fór
í taugarnar á þér þegar veikindi
þín urðu til þess að þú áttir erf-
iðara með að bjóða fólki í mat, þú
hættir því ekki þó erfitt væri.
Takk fyrir alla umhyggjuna sem
þú veittir strákunum mínum. Það
er auðvelt að sjá fyrir sér þig og
Óðin að baka súkkulaðiköku sem
ykkur fannst nú ekki leiðinlegt og
heldur ekki slæm. Þá eru veiði-
ferðirnar þínar inn á heiði minn-
isstæðar, þar sem þú veiddir lax
og silung og kenndir óreyndum.
Þú eignaðist marga góða vini á
lífsleiðinni sem stóðu með þér í
veikindum þínum. Það ber að
þakka. Allri þinni starfsævi eyddir
þú í að hlynna að sjúkum og það er
erfitt að hugsa sér þig gera nokk-
uð annað. Þrátt fyrir að veikindin
væru þér oft þungbær fannst mér
þú ekki tilbúin til þess að deyja, en
kannski er maður það aldrei. Von-
andi líður þér vel á nýjum stað og
ert hress og kát.
Sjáumst síðar,
Hafrún.
Núna hefur hún yndislega
frænka mín, Anna, lokið sínu jarð-
neska lífi.
Elsku Anna, daginn sem þú lést
fórum við Friðrún í Gil og þar var
flaggað í hálfa stöng og ég vissi
hvað það þýddi og ég held að ég
hafi aldrei verið eins lengi að labba
þessa stuttu heimreið. Ég hugsaði
og hugsaði um þig og hvað þú vær-
ir búin að gera margt fyrir mig og
alla, allar samverustundirnar okk-
ar. Þú studdir alltaf þá sem minna
máttu sín, í hverju sem var.
Á sumrin þegar þú varst að
koma í Gil hlökkuðu allir til og
þegar ég var yngri beið ég spennt í
marga daga áður en þú komst.
Það er hreint ótrúlegt hvað
svona mikil veikindi eru lögð á
eina manneskju, en þú lést það
aldrei í ljós við mig. Kannski
vegna þess að þú vildir ekki valda
mér áhyggjum.
Ég man eftir öllum sögunum
sem þið amma sögðuð mér sem
gerðust á bernskuheimilinu, Gunn-
steinsstöðum, þegar þið voruð litl-
ar, sértaklega hestasögurnar, sem
voru oft um hann Svaða þinn. Ég
tók líka einu sinni viðtal við þig
vegna verkefnis í skólanum. Átti
þetta viðtal að vera um gamla siði í
sveitum, vinnubrögð og húsa-
kynni, en þú sagðir að heimili ykk-
ar hefði verið svo nýtískulegt á
þessum tíma, en ég tók nú samt
viðtalið.
Svo voru það allar veiðiferðirnar
sem voru farnar upp á Eyvind-
arstaðaheiði og þegar ég veiddi
ekkert veiddir þú einn silung
handa mér og sagðir að ég ætti að
segja mömmu og pabba að ég hefði
veitt silunginn, svo þau gætu verið
hreykin af litlu stelpunni sinni.
En ég verð að segja að ég kvíði
fyrir að þurfa að kveðja þig, mér
fannst stundum að þú værir líka
amma mín, að ég ætti tvær móð-
urömmur.
Þakka þér fyrir allt.
Erla Rún.
Elsku Anna mín. Þegar ég
hugsa til þín þá reikar hugur minn
aftur í tímann, til þeirra daga þeg-
ar ég var að alast upp í sveitinni í
Svartárdalnum. Við systkinin
hlökkuðum alltaf til sumarsins og
ekki síst til þess að þú kæmir í
heimsókn. Þú barst sterkar taugar
heim í sveitina þína og komu þinni
fylgdi því ferskur blær í bæinn.
Ekki sakaði fyrir okkur börnin að
þú hafðir alltaf eitthvað í pokanum
meðferðis. Þegar þú varst hjá okk-
ur var margt brallað og gert. Þú
naust þín, við nutum þessa að vera
með þér og þú varst ávallt sá sem
gaf og var það þitt líf og yndi.
Gjafmildi þinnar naut ég sér-
staklega þegar ég kom fyrst til
Reykjavíkur í háskóla. Ég var
feimin og frekar óframfærin. Ef til
vill sást þú sjálfa þig, þegar þú
fórst ein í fyrsta skipti fjarri
heimahögum til náms í Reykjavík.
Þú tókst mig í arma þína og leiddir
með hlýju þinni, umhyggjusemi og
hvatningu eftir þeim stígum lífsins
sem mín biðu. Fyrir mig var það
mikill styrkur og hjálp sem ég get
seint þakkað þér.
Ég held að ég tali fyrir munn
okkar allra í fjölskyldunni, að þú
varst okkar stoð og stytta, sem við
gátum treyst á að styddir okkur í
þeim verkefnum sem lífið lagði á
okkur. Ef á einhvern var hallað
eða ef eitthvað fór úrskeiðis þá
tókst þú hans málstað og studdir í
blíðu og stríðu.
Að heimsækja þig á heimili þitt í
Dúfnahólum minnist ég með hlýju.
Andrúmsloftið var afslappað og þú
vafðir mig örmum þínum og alla
sem til þín komu. Hjá þér átti ég
skjól frá amstri dagsins sem ég
vissi að ég gæti leitað í og fundið
frið ef með þurfti.
Þú horfðir á það jákvæða í lífinu
og það hjálpaði þér áfram í barátt-
unni við erfiðan sjúkdóm, sjúkdóm
sem þú þekktir vel og varst búin
að leggja þig alla fram við að
hjálpa öðrum að takast á við, sem
hafði þó sigur að lokum. Þó að lífið
væri þér ekki alltaf hliðhollt, þá
gafst þú aldrei upp og barðist
hetjulegri baráttu fram til síðustu
stundar.
Ég þakka þér fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig og munu góðar
minningar um þig hjálpa mér
áfram á lífsins braut. Takk fyrir
allt og allt.
Guðríður Friðriksdóttir.
Elsku Anna mín, það rifjast upp
margar góðar minningar þegar við
hugsum aftur til þess tíma er þú
komst í sveitina til ömmu á hverju
sumri. Þá var oftast mikið bakað
og þegar maður kom inn eftir að
hafa verið að leika sér úti varst þú
alltaf nýbúin að baka eitthvað gott.
Einu sinn þegar þú varst hjá
ömmu, fórum við með þér að tína
sveppi í brekkunni fyrir ofan bæ-
inn. Við tíndum fulla fötu og þú
sagðir okkur hvaða sveppi mætti
borða og hverja mætti alls ekki
borða.
Einu sinn leyfðir þú okkur og
Friðrúnu að baka með þér snúða.
Við bökuðum kanilsnúða, kanilsn-
úða með eplum og kanilsnúða með
rúsínum. Mér fannst kanilsnúð-
arnir með eplunum bestir.
Það var samt líka gaman þegar
við komum í vetrarfríinu okkar til
Reykjavíkur og þú fórst með okk-
ur í Smáralind í fyrsta skipti. Þá
keyptirðu ís og límmiða handa
okkur.
Þú varst líka mjög dugleg að
koma og heimsækja okkur út í Ed-
inborg. Þú sóttir okkur í skólann
og fylgdir okkur í skólann. Þú
varst okkur mikil huggun þann
dag sem tilkynnt var að einn
bekkjarbróðir minn (Guðrúnar)
væri dáinn. Þú og Auður Anna bið-
uð eftir mér utan við skólann. Ég
kom grátandi út og þú tókst utan
um mig og keyptir handa okkur
smá nammi, en síðan löbbuðum við
heim í hægðum okkar.
Það var gaman þegar þú og
amma fóruð með okkur í fjallaferð
í Ingólfsskála og upp á Hofsjökul.
Ég man þegar við gistum í Ingólfs-
skála. Þá héldum við að draugur
væri kominn í húsið. Okkur fannst
gaman að þú gast farið með okkur
í þessa ferð.
Takk fyrir að hafa verið svona
góð við okkur.
Guðrún Margrét og Auður
Anna.
Það stendur kona á árbakkanum
víð ármót Blöndu og Svartár með
veiðistöng og kastar útí. Hún get-
ur ekki staðið kyrr af spennigi.
Skyldi bíta á hjá henni. Það hefur
alltaf verið lax í þessum hyl segir
hún og brosir vongóð um árangur.
En þessi ferð tekur enda sem
lífið sjálft. Nú er hún Anna frænka
mín búinn að kveðja og farin að
reyna við laxinn sem hún missti af
í sínu jarðneska lífi.
Er ég kom til hennar Önnu
frænku minnar nú í byrjun nóv-
ember datt mér ekki í hug að þetta
væri í síðasta skiptið sem ég sæi
þá heiðurskonu, enda þótt hún
væri búin að glíma við það mein
sem okkur öllum stendur stuggur
af, „krabbann“, í 12 ár eða meira.
Hún sem hafði eytt mestu af sinni
starfsævi í að hjúkra þeim sem
fengið höfðu þann sjúkdóm. Ein
vinkona hennar sem býr á Siglu-
firði og er hjúkrunarfræðingur
sagði um Önnu Hafsteinsdóttur:
„Ef ég sjálf væri búin að ganga í
gegnum alla þær sjúkdómshremm-
ingar sem Anna frænka þín gekk í
gegnum þá væri ég löngu dáin.“
Hún hafði svo sterkan lífsvilja
og kjark að aðdáunarvert var.
Á þessari kveðjustund þar sem
ég kveð Önnu frænku minnist ég
margs. Þakka fyrir það sem hún
kenndi mér. Þakka fyrir margs
konar stuðning sem hún veitti
mér. Hún stóð alltaf með sínum,
sama hverju á gekk.
Eitt kærleiksorð getur sálir til
himins borið.
Örn Friðriksson og fjölskylda.
Mig langar að minnast hér í
nokkrum orðum hennar Önnu okk-
ar Hafsteinsdóttur, því Anna hefur
verið svo stór þáttur í lífi mínu síð-
an ég man eftir mér.
Móðir mín og Anna kynntust í
bernsku fyrir norðan þar sem
móðir mín ólst upp í Blöndudaln-
um og Anna í Langadal. Mikið var
gaman að hlusta á þær tala um
Norðurland, allt þar var eins og
sveipað einhverjum ævintýra-
ljóma.
Aldrei bar skugga á vináttu
þeirra, enda Anna einstaklega
trygg kona, hvort sem það voru
ættingjar, vinir eða atvinna sem
hlut áttu að máli.
Anna vann mestan sinn starfs-
aldur á Landspítalanum og í mörg
ár sem deildarhjúkrunarkona.
Margar minningar koma upp í
hugann þegar litið er yfir farinn
veg, eins og þegar ég maðurinn
minn fluttumst vestur á Firði og
bjuggum þar um nokkurra ára
skeið með drenginn okkar ungan
að árum. Þar sem við þekktum
engan fyrir vestan voru þetta mik-
ANNA SIGURBJÖRG
HAFSTEINSDÓTTIR
Þegar hringt var í
okkur að morgni fyrsta
sunnudags í aðventu og
okkur tilkynnt um lát Gyðu móður
Margrétar vinkonu okkar sótti að
okkur mikill tregi. Glaðvær og kát
kvaddi Gyða okkur hjónin uppi í
sumarbústað viku áður en hún hélt í
langþráða ferð til Orlando þar sem
hún og Ragnar ætluðu að dvelja
næstu fimm vikurnar með Margréti
og Magnúsi.
En ekki enda allar ferðir eins og til
stendur í upphafi og svo varð um
þessa.
Þessi góða kona kvaddi þennan
heim í Orlando í upphafi þeirrar
ljósahátíðar sem nú fer í hönd í til-
GYÐA ÞÓRDÍS
JÓNSDÓTTIR
✝ Gyða ÞórdísJónsdóttir fædd-
ist á Vatnsleysu í
Biskupstungum í Ár-
nessýslu 23. desem-
ber 1922. Hún lést í
Orlando í Flórída í
Bandaríkjunum 29.
nóvember síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Fossvogskirkju 10.
desember.
efni fæðingarhátíð
frelsarans og mun
hennar verða sárt
saknað af okkur öllum
sem hana þekktu.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum læt-
ur hann mig hvílast,
Leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis
njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um
dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð frammi fyrir fjendum
mínum
þú smyrð höfuð mitt með olíu;
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga
mína
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Elsku Margrét, megi guð vera
með þér og fjölskyldu þinni.
Ragnhildur Bender og Guð-
mundur H. Sigmundsson.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
LÁRA PÁLSDÓTTIR
frá Svínafelli,
síðast til heimilis
á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð
Kópavogi,
verður jarðsungin frá Kópavogskirkju miðviku-
daginn 17. desember kl. 13.30.
Guðmundur Einarsson, Dröfn Ólafsdóttir,
Sigríður Einarsdóttir, Jón Barðason,
Lárus Einarsson, Sólveig Brynja Magnúsdóttir,
Ólöf, Skúli, Barði Már, Þóra, Lára og Einar.