Morgunblaðið - 15.12.2003, Blaðsíða 29

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 15. DESEMBER 2003 29
il viðbrigði fyrir hann, og spurði
hann fyrstu konuna sem hann
kynntist þar hvort hún gæti verið
vinkona hans í Bolungarvík, því að
hann ætti „konuvinkonu“ í Reykja-
vík sem héti Anna. Þetta sýnir
hvað börnin í okkar fjölskyldu
tengdust Önnu alveg eins og við
systkinin gerðum.
Það var alveg sama hvort það
voru veikindi eða veislur í fjöl-
skyldunni, alltaf var Anna til stað-
ar eins og klettur.
Önnur minning kemur líka upp í
hugann hjá mér, að fyrir nokkrum
árum veiktust foreldrar mínir illa
af flensu rétt fyrir jól og við systk-
inin á kafi í vinnu. Þá hugsaði ég
auðvitað til Önnu, hringdi í hana
og bað hana að kíkja til þeirra til
að athuga hvort kalla þyrfti á
lækni. Anna fór strax til þeirra,
bjó til kjarnmikla grænmetissúpu
og sinnti þeim með sinni einstöku
umhyggju og alúð. Einnig fylgdi
alltaf góður slatti að glettni með.
Anna hafði einstaklega gaman af
að baka, elda og bjóða í mat, enda
algjör snillingur á því sviði eins og
öðru sem hún kom nálægt.
Glöggt dæmi um áhuga hennar á
mat er að u.þ.b. tveimur vikum
fyrir andlátið bað hún föður minn
að prenta út fyrir sig uppskrift
sem var í matreiðsluþætti í sjón-
varpinu.
Mikill er missir okkar og sökn-
uður, sérstaklega móður minnar
sem hefur misst sína æskuvin-
konu. Við þökkum fyrir minningar
sem við eigum um Önnu og geym-
um í hjarta okkar. Hennar er sárt
saknað.
Ég sendi systkinum Önnu og
þeirra fjölskyldum mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Vilborg Ósk Ársælsdóttir.
Haustið 1986 komum við Hildur
vinkona mín suður til Reykjavíkur
til að fara í menntaskóla og tónlist-
arskóla. Við vorum 17 ára og feng-
um fyrsta veturinn að vera í íbúð
frænku minnar í Dúfnahólum 4.
Við hliðina á okkur bjó vinkona
frænku minnar, Anna Hafsteins.
Það leið ekki á löngu þangað til við
vorum komnar í meira en hálft
fæði hjá Önnu sem var sko ekkert
slor. Öll menntaskólaárin vorum
við tvisvar til þrisvar í viku í mat
annaðhvort hjá frænku minni eða
Önnu Hafsteins. Í minningunni er
þetta yndislegur tími. Anna var
mikill sælkeri og fordekraði okkur.
Hún átti forláta espressómaskínu
og gat búið til kaffi, sem þá var
bara hægt að fá á kaffihúsum,
heima hjá sér. Jafnvel á rúmhelg-
um dögum var ávallt einhver smá
eftirréttur, ilmandi cappuccino,
konfekt eða súkkulaði, hún var
líka listakokkur og besta pura sem
ég hef á ævinni smakkað var á
svínabógi sem Anna eldaði.
En það var ekki síður andleg
næring sem við fengum. Anna
fylgdist vel með því sem við vorum
að bauka og var umhugað um að
við værum duglegar að stunda fé-
lagslífið í skólanum. Ég held að sú
staðreynd að mér hafi sennilega
tekist að fara á öll skólaböll sem í
boði voru á menntaskólaárunum sé
ekki síst Önnu að þakka. Það var
engin afsökun tekin gild. Það að
maður ætti ekkert að fara í var
blásið á og þrátt fyrir að hún væri
ríflega 30 árum eldri en ég og
áreiðanlega 15 sentimetrum lægri
tókst að finna föt í fataskáp Önnu
sem pössuðu. Ótrúlegasta flíkin
var vafalaust svarta kápan hennar
sem var þeirrar náttúru að fara vel
á öllum sem í hana fóru.
Eftir að menntaskóla lauk
sáumst við ekki eins oft enda fór-
um við vinkonurnar báðar fljótlega
utan til náms. Ég kom þó alltaf við
þegar ég var á landinu og fékk
heimabakað hafrakex „a la Anna“
og espressó. Hún hafði yndi af fal-
legum hlutum og átti fallegt og
notalegt heimili með því mest allt-
umvefjandi sófasetti sem ég hef
kynnst. Notalegheitin voru slík að
maður var stundum þaulsætnari
en góðu hófi gegndi en aldrei
kvartaði Anna og maður var ávallt
velkominn aftur til langdvalar.
Ástvinum Önnu sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur um leið og
ég þakka kynni sem aldrei munu
gleymast.
Sveinbjörg Halldórsdóttir.
Ég kynntist Önnu Hafsteinsdótt-
ur fyrst fyrir rúmum 40 árum. Hún
var þá ung hjúkrunarkona á lyfja-
deild gamla Landspítalans og skar-
aði þá þegar fram úr í starfi. Enn
betur kynntist ég henni 1976 þegar
ég hóf störf sem sérfræðingur á
þessum sama spítala. Hún hafði þá
starfað um hríð sem deildarstjóri á
lyfjadeild 11-B og því starfi gegndi
hún lengst af sína starfsævi. Anna
var góður stjórnandi. Hún var
mannþekkjari og laðaði til sín gott
starfsfólk sem gjarnan ílentist.
Vissulega bar við að hjúkrunar-
fræðingar hennar væru kallaðar til
aukinna mannaforráða á öðrum
deildum. Það fannst fleirum en mér
vera meðmæli að hafa fengið
starfsuppeldi sitt undir hennar
forsjá. Anna var meðal bestu
hjúkrunarfræðinga sem ég hef
kynnst. Sjúklingurinn var ávallt í
fyrirrúmi. Læknar tala um það sín
á milli að hafa „klínskt nef“. Það
þýðir að greina auðveldlega á milli
þeirra sjúklinga sem eru mikið
veikir og hinna sem ekki eru það.
Kvartanir sjúklings segja ekki
nærri alltaf til um þetta og á því
hafa margir hjúkrunarfræðingar
og læknar flaskað. Anna hafði frá-
bært „klíniskt nef“. Hún hafði með
langri reynslu lært mikið í lækn-
isfræði og fór vel með þá kunnáttu.
Hún þekkti mjög vel skilin á milli
starfsviðs lækna og hjúkrunar-
fræðinga og kom skoðunum sínum
og tillögum prúðmannlega til skila.
Hún þoldi illa allt fúsk og kæmu
hjúkrunarfræðingar á hennar deild
sem það stunduðu urðu þær ekki
langlífar þar. Slakir læknar sluppu
heldur ekki við gagnrýni. Alltaf var
hún samt sanngjörn og varði sitt
fólk teldi hún ómaklega á það hall-
að. Anna var ógift og barnlaus og
helgaði líf sitt starfinu.Hún kunni
ekki að hlífa sér. Dr. Bjarni Jóns-
son, sá mikli höfðingi, kvaddi
ógleymanlega samverkakonu sína
systur Gabriellu þessum orðum:
„Hún var heilsteypt kona. Það var
engin feyra í steypunni og efnið var
gull.“ Með þessum sömu orðum vil
ég kveðja Önnu Hafsteinsdóttur.
Blessuð sé minning hennar.
Tryggvi Ásmundsson.
Ég vil í fáum orðum minnast
Önnu Hafsteinsdóttur frá Gunn-
steinsstöðum A-Hún. Ég fékk að
kynnast Önnu þar sem hún var
föðursystir mannsins míns, Haf-
steins Péturssonar. Anna var lærð
hjúkrunarkona og búsett í Reykja-
vík. Krafta Önnu fengum við að
njóta þegar maðurinn minn varð
fyrir slysi í Langadal í A-Hún. Var
hún þá stödd í sveitinni og kom þá
upp hjúkrunarkonan í henni og
fylgdi hún okkur í flugi til Reykja-
víkur og studdi okkur þar. Þremur
árum seinna fékk sonur okkar
bráðahvítblæði og var á Landspít-
alanum, Anna var þá að vinna á
sama sjúkrahúsi og kom hún oft
yfir til mín og veitti mér styrk.
Alltaf var gott að koma í heim-
sókn til Önnu, þar var alltaf tekið
vel á móti okkur hvort sem hún
var frísk eða veik. Anna var mjög
ákveðinn persónuleiki og vildi hún
hlífa sínum nánustu við veikindum
sínum. 30. nóvember fengum við
þær fréttir að Önnu væri að hraka
eftir erfiða baráttu við krabba-
mein. Við hjóninn vorum að fara til
Edinborgar, fórum við suður
seinnipartinn 1. desember og kom-
um við hjá þér og gátum kvatt þig.
Síðan fengum við þær fréttir 2.
desember að þú værir látin og
mun ég alltaf muna dánardaginn
þinn, elsku Anna, því þetta er af-
mælisdagurinn minn.
Viljirðu þiggja mikið þú mikið gefa
skalt.
Fáirðu að gjöf heilt hjarta.
Þá gefðu líf þitt allt.
(Friedrich Ruckert.)
Guð geymi þig elsku Anna.
Hafðu þökk fyrir allt.
Sigríður Bjarkadóttir.
✝ Erna DagmarGuðmundsdóttir
Åsbrink fæddist 8.
mars 1945. Hún lést
á sjúkrahúsi í Malmö
í Svíþjóð, laugardag-
inn 29. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Oddný Sigtryggs-
dóttir, f. 28.1. 1918,
d. 7.6. 2002, og Guð-
mundur Kr. Guð-
mundsson, f. 4.8.
1920, d. 14.4. 1998.
Systkini Ernu eru:
Guðmundur Kr.
kvæntur Þóru Benediktsdóttur,
Sigrún Valgerður, gift Sigþóri
Sigurjónssyni, Friðrik Örn,
kvæntur Margréti Gunnarsdótt-
ur, og Ingibjörg
Alda gift Sigurbirni
Einarssyni.
Erna flutti 17 ára
til Svíþjóðar þar
sem hún nam snyrti-
fræði og rak eigin
fótsnyrtistofu um
margra ára skeið.
Hún giftist Perry
Åsbrink og eignuð-
ust þau einn son,
Robert Åsbrink, f.
23.2. 1973. Erna og
Perry skildu.
Minningarathöfn
um Ernu verður í
Fossvogskapellu í dag og hefst
hún klukkan 15.
Útför Ernu fór fram í Malmö
12. desember.
Sorgin hefur aftur barið að dyr-
um, og nú kveðjum við Ernu
frænku mína í hinsta sinn. Þrátt
fyrir að hafa fest djúpar rætur í
Svíþjóð á rúmum fjörutíu árum var
Erna alltaf ræktarsöm við fjöl-
skyldu sína á Íslandi, og okkur
systkinabörnin. Mér eru sérstak-
lega kærar minningarnar um sum-
arið sem ég dvaldi í Malmö hjá
henni, Perry og Róbert ellefu ára
gamall. Eins og oft er með æsku-
minningar, þá skildi ég ekki fyrr
en löngu síðar að slík systrabönd
eru ekki sjálfgefin, og að það var
mér mikil gæfa að fá að njóta þess.
Oft minnist ég ferðalagsins með
þeim um Svíþjóð og Danmörku
sem var þroskandi og skemmtileg
reynsla.
Það er ljúfsár skylda að minnast
þeirra kosta sem prýddu Ernu
frænku. Líkt og Oddný amma og
Guðmundur afi var Erna jarðbund-
in, hagsýn og sjálfstæð. Hún var
aðeins sautján ára þegar hún flutti
til Svíþjóðar til að hefja nám í
snyrtingu. Þar kynntist hún Perry
Åsbrink og stofnaði heimili til
frambúðar í Malmö. Við Róbert
sonur þeirra erum fæddir sama ár,
og eigum skírnarmyndir hlið við
hlið í fjöskyldualbúminu. Við vor-
um minnt á það í sumar þegar
Viktor systursonur minn var
skírður í kjólnum sem Róbert not-
aði fyrstur, og Oddný amma hafði
saumað úr brúðarslörinu hennar
Ernu. Þá var ljóst í hvað stefndi
með veikindi hennar, og gleði mín
við að sjá litla frænda ausinn vatni
klæddan þessum erfðagrip var
óneitanlega blönduð trega.
Að sjá á eftir svo lífsglaðri og
sterkri konu ekki eldri en fimmtíu
og átta ára er afskaplega sárt,
þrátt fyrir allar þær hlýju minn-
ingar sem hún skilur eftir sig. Frá-
fall Ernu heggur stórt skarð í raðir
fjölskyldunnar, en sárastur er auð-
vitað missirinn fyrir Róbert. Elsku
frændi, fyrir hönd okkar systkin-
anna og foreldra okkar sendi ég
þér innilegar kærleiks- og samúð-
arkveðjur.
Gauti Sigþórsson.
Mig langar til þess að minnast
Ernu móðursystur minnar í örfá-
um orðum.
Alla mína tíð hefur hún búið í
Svíþjóð en samskiptin voru alltaf
góð og frétti maður reglulega af
henni og Róbert. Þegar ég var
yngri að árum og skildi ekki alveg
af hverju Íslendingar væru að búa í
útlöndum þá innst inni var ég alltaf
að vona að Erna og Róbert myndu
nú flytja heim til Íslands og búa
hjá fjölskyldu sinni. Auðvitað vissi
ég ekki þá hversu rótgróin Erna
var í Svíþjóð og að þetta væri orð-
inn hennar heimavöllur að mestu
leyti, svo áttaði ég mig á því
seinna.
En það var alltaf gaman að fá
hana heim því hún var jú mikil fjöl-
skyldumanneskja og fyrsta orðið
sem kemur upp í huga mér þegar
ég hugsa um Ernu er „væntum-
þykja“. Henni þótti svo vænt um
alla í kringum sig og ég fann þessa
strauma frá henni alltaf þegar ég
hitti hana, það þótti mér alltaf svo
notalegt.
Eftir lifa margar góðar minning-
ar um yndislega frænku.
Guð geymi þig elsku Erna mín.
Þín systurdóttir
Hanna Ýr.
Ernu hitti ég fyrst haustið 1961
á Húsmæðraskólanum á Hallorms-
stað. Dökkhærð, bláeygð og með
fallegt bros. Við urðum strax góðar
vinkonur þennan vetur og sá vin-
skapur hefur verið mér dýrmætur
alla tíð.
Árið 1962 fór Erna með frænku
sinni til að vinna á herragarði í Sví-
þjóð, það voru mörg bréfin sem
gengu á milli okkar á þeim tíma.
Erna giftist úti og eignaðist einn
son, Róbert, það var gaman að sjá
vinskapinn, elskuna og virðinguna
á milli þeirra.
Alltaf var haft samband þegar
hún kom til landsins og stundum
kom hún til Hornafjarðar í heim-
sókn. Hún fylgdist vel með börn-
unum mínum og þeirra lífi.
Við áttum góðan tíma saman í
mars þegar ég heimsótti hana til
Malmö, fórum í gönguferðir um
hverfið sem hún var nýflutt í og
sátum lengi fram á kvöld og spjöll-
uðum.
Ég á eftir að sakna þess að
heyra ekki: Sæl vinkona, þegar ég
lyfti símtólinu. Ernu þakka ég
trygga vináttu gegnum árin, ég er
rík að hafa fengið að kynnast
henni, systkinum hennar og for-
eldrum. Elsku Róbert minn, ég
votta þér og Sofie samúð mína.
Einnig votta ég systkinum Ernu og
fjölskyldum þeirra samúð mína.
Sigríður.
ERNA D.
GUÐMUNDSDÓTTIR
ÅSBRINK
✝ Egill SigurgeirJóhannesson
fæddist á Syðra-Ósi
við Höfðavatn á Höfð-
aströnd í Skagafirði
7. mars 1923. Hann
lést á gjörgæsludeild
Landspítalans 8. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Jóhannes Egilsson
sjómaður, f. á Tjörn-
um í Sléttuhlíð 10.
nóvember 1885, d. 25.
ágúst 1940, og Þóra
Guðrún, f. á Hellu á
Árskógsströnd 21.
nóvember 1883, d. 30. júní 1968.
Bróðir Egils var Ingiberg Zophoní-
as iðnverkamaður á Akureyri, f. á
Syðra-Ósi 10. nóvember 1919, d.
16. apríl 1991, kona hans var Þor-
gerður Hauksdóttir, f. 3. október
1920, d. 22. október 1997.
Egill kvæntist 17. janúar 1946
Jónínu Sólveigu Jónsdóttur, f. 14.
september 1917, d. 11. maí 2001.
Dóttir þeirra er Sigríður Jóna, f.
13. desember 1947, var gift Ingva
I. Ingasyni forstjóra,
f. 29. janúar 1944, en
þau skildu. Börn
þeirra eru: 1) Sólveig
Heiða háskólanemi,
f. 12. janúar 1966,
maki Arnar Valur
Grétarsson, börn
þeirra Viktor Örn, f.
21. ágúst 1987, Re-
bekka Sif, f. 22. sept-
ember 1995, og Sig-
ríður Þóra, f. 11.
september 1997; 2)
Kristinn Þór, kerfis-
fræðingur, f. 18. jan-
úar 1969, maki Anna
María Reynisdóttir, f. 12. ágúst
1977, sonur þeirra er Alex Leó, f.
13. mars 2003, en fyrir á Kristinn
þau Anettu Sigdísi, f. 30. mars
1993, og Ragnar Ingva, f. 19. sept-
ember 1995; og 3) Egill Jóhann
sölufulltrúi, f. 8. desember 1979,
sambýlismaður Sigurður Hrafn
Sigurðsson.
Egill verður jarðsunginn frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Það er oft erfitt að kveðja góðan
mann, og það á svo sannarlega við
núna. Mér er efst í huga þakklæti
fyrir að hafa verið svo lánsamur að
hafa átt þig fyrir afa. Því það er og
verður alltaf órjúfanlegur kafli í
minningu minni allur sá yndislegi
tími sem ég átti með þér og ömmu.
Þær voru ófáar helgarnar sem ég
fór einn í rútu til Keflavíkur, til að
verja helginni með ykkur, og enn
man ég vel eftir að sjá þig bíða eftir
mér við stoppistöðina og taka á
móti mér úr rútunni. Saman röltum
við svo heim á Ásabrautina þar sem
þú og amma lögðuð ykkur fram við
að gera helgina sem ánægjulegasta
fyrir mér, sem tókst í hvert skipti.
Við sátum oft við taflborðið og
öttum þar saman hvítu og svörtu
mönnunum. Yfirleitt hafðir þú nú
vinninginn. Alltaf gafstu þér samt
tíma til að tefla við mig aftur og aft-
ur. Það má því alveg segja með
réttu að þú hafir komið þessari
spilagleði í mig því ég fór að æfa
skák og síðar bridge. Í seinni ár var
fastur liður er við komum í heim-
sókn að taka í spil, og þá var spiluð
vist. Þrátt fyrir alla mína reynslu
við spilaborðið varð ég oft að játa
mig sigraðan fyrir þér. En það var í
lagi, fyrir mér var sigur að sjá
gleðina í andliti þínu við að taka í
spil.
Þú varst einstaklega laginn við að
leysa krossgátur. Ég hef reynt að
feta í þín spor við krossgátugerð, en
ég á enn langt í land að ná þinni
færni.
Við fórum í margar veiðiferðir á
Þingvöll. Auðvitað var keppni í
gangi um hvor okkar veiddi fleiri
fiska. Sem endranær veiddir þú
alltaf fleiri fiska en ég, þó að ég hafi
fengið ömmu mína til að vekja mig
klukkan sex um morguninn til að
vera á undan þér út á vatn. Við fór-
um í veiðiferð í fyrrasumar, þá ætl-
aði ég nú loksins að hafa það af að
veiða fleiri fiska en þú. Það þarf
auðvitað ekki að segja það, þú
veiddir fiskana en ég ekki. Eldri
sonur minn er enn að tala um
fiskana sem langafi veiddi.
Elsku afi minn, núna eruð þið
amma saman á ný, eftir sit ég með
óteljandi minningar um ykkur.
Þennan fjársjóð hugans mun ég
varðveita að eilífu.
Ég vil votta mömmu og öðrum
aðstandendum mína dýpstu og inni-
legustu samúð og vona að ykkar
andlegi styrkur muni leiða ykkur út
úr óhjákvæmilegri sorg ykkar.
Kristinn Þór Ingvason.
EGILL SIGURGEIR
JÓHANNESSON