Morgunblaðið - 15.12.2003, Blaðsíða 30

MINNINGAR
30 MÁNUDAGUR 15. DESEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Minningarkort
Minningar- og
styrktarsjóðs
hjartasjúklinga
Sími 552 5744
Gíró- og kreditkortaþjónusta
LANDSSAMTÖK
HJARTASJÚKLINGA
A
u
g
l.
Þ
ó
rh
.
1
2
7
0
.9
7
✝ Ásta SigrúnHannesdóttir
fæddist á Óðinsgötu
1 í Reykjavík 16. júlí
1920. Hún lést á
Borgarspítalanum
10. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Hannes
Júlíusson, f. 1885, d.
1962, og Margrét
Einarsdóttir, f.
1886, d. 1942. Systk-
ini hennar eru:
Svava, f. 1908, d.
1908, Sigurður, f.
1909, d. 1969, Júlíus
Svavar, f. 1911, d. 1930, Ellert
Nóvember, f. 1917, d. 1991, Guð-
rún Svandís, f. 1922, d. 2000, Haf-
steinn, f. 1924, d. 1986, Ragnheið-
urlaug Ásta.
Ásta giftist 7. september 1946
Óskari Margeiri Beck Jónssyni, f.
2. mars 1922, d. 20. júlí 1997.
Börn Ástu og Óskars eru: 1) Ing-
unn Jóna Óskarsdóttir garðyrkju-
fræðingur, f. 27. júní 1947, maki
Jón Sigurðsson og dóttir Ása Ein-
arsdóttir, 2) Anna Lísa Óskars-
dóttir deildarritari, f. 15. septem-
ber 1952, maki Kristján
Snorrason, synir þeirra eru
Snorri, Óskar og Helgi Leó, og 3)
Júlíus Valdimar Óskarsson sjó-
maður, f. 5. nóvember 1953, maki
Hjálmfríður Ingibjörg Hjálmars-
dóttir, synir þeirra eru Daði og
Hjálmar. Fyrir átti Júlíus þrjú
börn: Þorgeir Jón, Margréti og
Ernu Sólveigu.
Ásta vann ýmis almenn verka-
mannastörf samhliða húsmóður-
starfinu, síðast hjá Þvottahúsi
Ríkisspítalanna.
Útför Ástu verður gerð frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
ur, f. 1926, Júlía
Sæunn, f. 1929, og
Dagný Björk, f. 1946,
hálfsystir, samfeðra.
Ásta giftist Bjarna
Blomsterberg 1939 en
þau slitu samvistum.
Dætur þeirra eru: 1)
Ingibjörg Ásta
Blomsterberg skrif-
stofumaður, f. 7. mars
1940, d. 17. júlí 1984,
var gift Braga Ólafs-
syni, sonur þeirra er
Ólafur en fyrir átti
hún Ástu Sigrúnu Er-
lingsdóttur, 2) Mar-
grét Erna Blomsterberg banka-
starfsmaður, f. 3. desember 1942,
maki Grétar Benediktsson, börn
þeirra eru Benedikt Ingi og Sig-
Tek ég úr gleymsku myrkri, móðir,
minninganna spjöld,
það er eins og englar góðir
að mér svífi í kvöld,
ástar stjarna eilíf skíni
inn í myrkrið svart,
er sem kalinn hugur hlýni,
húmið verði bjart.
Man ég alla ástúð þína,
öll þín tryggðabönd,
yfir barnabresti mína
breiddirðu milda hönd,
stundum vildi ég vera góður
vænsta yndið þitt.
Það er svo gott að eiga móður,
sem elskar barnið sitt ....
Hver þekkir mátt, er móðir veitir,
mild og kærleiksrík ?
Allri sorg í unað breytir,
engin er henni lík.
Hvar finnst vinur hlýr, svo góður,
hjartans mýkja sár ?
Hvað er betra en blíðrar móður
bros og hryggðartár ?
(Kristján Jónsson frá Skarði.)
Saknaðarkveðja,
Erna, Ingunn,
Lísa og Júlíus.
Hún amma mín var það sem í dag-
legu tali er kallað sterkur karakter. Í
okkar hópi var hún gjarnan kölluð
Drottningin (the Queen) og bar hún
þann titil með miklum sóma. Hún
vakti yfir okkur öllum og færði okk-
ur stöðugar fréttir af því sem efst
var á baugi á hverjum tíma hjá öðr-
um fjölskyldumeðlimum.
Afkomendur hennar eru orðnir
margir og dreifðir víða, en eitt fyrsta
verk okkar allra við komuna til
Reykjavíkur var að heimsækja hana
í Skálagerðið. Hún var ávallt viðbúin
gestakomum og átti alltaf eitthvað
handa öllum í sínum ísskáp. Handa
barnabörnunum, og síðar barna-
barnabörnunum, átti hún alltaf til ís,
„svona hverdagsís“, því ungir munn-
ar gera ekki endilega mikinn grein-
armun á einu góðgæti og öðru. En
þegar maðurinn minn sótti hana
heim eitt sinn, þá bræddi hún hans
hjarta endanlega og algjörlega, þeg-
ar hún tilkynnti honum hátíðlega að
hún hefði keypt „svona spariís“ með
hann í huga. Og fyrsta verk okkar
allra var að hringja í hana þegar við
komum á hvern áfangastað, hún var
ekkert allt of hrifin af þessum eilífa
þvælingi sem var á hennar fólki.
Strandarkirkja fékk þónokkur áheit-
in frá henni vegna þessara ferða-
glöðu afkomenda.
Hún var sem sagt svolítið stjórn-
söm þrátt fyrir að „það hlustar aldrei
neinn á mig“ og svo brosti hún. Bros
hennar gat lýst upp herbergi, það
var kímið og undirstrikaði sterka (og
stundum nokkuð sérstaka) kímni-
gáfu hennar. Hún elskaði að heyra
og endurtaka góða brandara, „frá,
frá, hún er að fara að hengja upp“ og
glettin sönglög eins og með Ríó tríói
og Randveri. „Og þá stóð svínið upp
og labbaði heim á leið“ fékk hana
alltaf til að brosa, sama hversu oft
hún heyrði það. Hún las einnig mik-
ið, var mikill ljóðaunnandi en segja
má að hún hafi verið alæta á bækur
(„búin með bókasafnið“ tjáði hún
okkur fyrir stuttu). Nokkrar bækur
voru í sérstöku uppáhaldi hjá henni,
svo sem Góði dátinn Svejk, Pol-
lýanna og Brækur biskupsins („sem
er bara ekki lengur hægt að fá á
bókasafninu“). Henni þótti því ekki
leitt að geta talið fjölda stórskálda til
sinna ættmenna og fengu flestir að
heyra af henni „Margréti sem átti
börn með þremur Jónum og einum
Böðvari“ en hún var ættmóðir henn-
ar og Halldórs Laxness, Guðmundar
Böðvarssonar og Stefáns Jónssonar
(„og svo var hún líka völundur í hönd-
unum eins og gjarnan fylgir Mar-
grétarnafninu í okkar ætt“). Amma
var einnig glæsileg, glysgjörn, tæk-
jaglöð (hverjum öðrum hefði dottið í
hug að gefa manni eggjasuðutæki í
jólagjöf!), gjafmild, mátti ekkert
aumt sjá og þannig mætti lengi áfram
telja. Hún var í stuttu máli Drottn-
ingin okkar.
Já, minningarnar eru margar og
ljúfar en nú á kveðjustund er mér
efst í huga þakklæti til þessarar
glæsilegu, sterku konu sem var hún
amma mín. Ég er stolt að hafa átt
slíka ömmu og þakklát fyrir þau áhrif
sem hún hafði á mitt líf.
Mig langar að lokum, fyrir hönd
fjölskyldunnar, að þakka nágranna-
konum hennar, þeim Ernu frænku og
Bubbu, fyrir þá einstöku alúð og vel-
vilja sem þær sýndu henni síðustu ár-
in.
Elsku amma mín, ástarþakkir fyrir
allt og allt.
Þín „ömmustelpa“
Ása.
Elsku amma.
Við kveðjum þig með eftirfarandi
ljóði og þökkum þér fyrir allt það sem
þú hefur verið okkur í gegnum tíðina.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Guð geymi þig.
Þínir dóttursynir,
Snorri og Óskar.
Elsku Ásta, hvað það er erfitt að
trúa því að þú sért farin frá okkur.
Nú fáum við ekki að heyra þinn ynd-
islega hlátur og finna þínar frábæru
móttökur sem við fengum alltaf hjá
þér enda sóttum við alltaf mikið til
þín. Þú varst ein af okkar bestu
frænkum og við höldum að það sé
ekki hægt að finna svona góða
frænku nema þá helst í bókum. Við
sáum þig aldrei nema glaða og káta
og alltaf varstu eitthvað að sýsla
þegar við komum, sauma, föndra eða
útbúa kaffi og meðlæti þegar við
komum til þín. Þú getur ekki ímynd-
að þér hvað þú gafst mikið af þér og
hve góð fyrirmynd þú varst. Við
munum enn þegar þú bjóst á Suður-
landsbrautinni með börnin þín, Ing-
unni, Lísu og Júlíusi, en þá voru
stóru stelpurnar þínar þær Inga og
Gréta farnar að heiman, og varst að
búa til ljósakrónu úr plastbrúsum.
Við systurnar og börnin þín fylgd-
umst af ákafa með þessu öllu saman
og þvílík dýrð þetta varð, svo fallegt
en kostaði lítið. Svona varstu, gerðir
alltaf gott úr öllu, eins og ef það vant-
aði föt á börnin þín skelltir þú bara
upp saumavélinni og reddaðir mál-
unum á stundinni. Jólastelpa varst
þú mikil og bjóst til fleiri fleiri jóla-
skreytingar og gafst þær. Þarna var
þér vel lýst, þú vildir alltaf að aðrir
fengju að njóta með þér.
Elsku Ásta, allar veislurnar sem
þú komst í til okkar voru yndislegar
enda sögðum við alltaf að það væri
engin veisla nema Ásta frænka kæmi
og því verður erfitt að venjast núna,
en þín munum við alltaf minnast og
þú verður alltaf með okkur í anda.
Eitt er það sem verður að koma
fram, en það er þegar þú gafst okkur
köttinn yndislega sem við skírðum
Rassmus. Þvílík lukka það var að fá
svona kött frá henni Ástu frænku,
hann var alveg frábær, en viti menn
hann eignaðist kettlinga en nafninu
breyttum við ekki samt og við mun-
um enn hve mikið þú hlóst.
Elsku frænka, það var ekki alltaf
sæla hjá þér. Þú misstir yndislega
dóttur þína, Ingibjörgu, í blóma lífs-
ins en hún var mikil vinkona okkar
eins og öll þín börn. Árið 1998 verður
þú svo fyrir því áfalli að missa elsku-
legan eiginmann þinn, Óskar, sem
var stoð þín og stytta. Sjö mánuðum
eftir fráfall hans misstir þú svo ást-
kæran dótturson þinn, hann Helga
Leó. Þetta var erfiður tími, en lífið
hélt áfram.
Ásta bjó ein fimm síðustu ár ævi
sinnar og komum við oft til hennar
og alltaf var það sama sagan, alltaf
til kaffi, kökur, gleði og góðvild þrátt
fyrir erfið veikindi. Við eigum eftir
að sakna þín mikið, Ásta frænka, og
megi góður Guð blessa þig og varð-
veita. Þú varst og verður alltaf ynd-
isleg manneskja í okkar augum.
Elsku Gréta, Ingunn, Lísa og Júlí-
us, tengdabörn, barnabörn og barna-
barnabörn, innilegar samúðarkveðj-
ur. Við skulum hafa það í huga alla
tíð að hún Ásta frænka var alveg ein-
stök.
Margrét og Ólöf.
ÁSTA SIGRÚN
HANNESDÓTTIR
Kæri frændi og upp-
eldisbróðir.
Nú er kallið komið,
það er í guðshöndum
hver er næstur, en hver
hefði trúað því að þú
færir rétt sjö mánuðum
eftir móður þinni, henni elsku ömmu.
Síðast hitti ég þig við jarðarför henn-
ar, það hefði ekki hvarflað að mér að
þetta væri í síðasta sinn sem ég fengi
að faðma þig að mér, og í síðasta sinn
sem ég fengi að sjá þetta skemmti-
lega bros og glott sem þú hafðir.
Síðustu árin hittumst við ekki oft
en við fylgdumst alltaf með hvort
öðru, og ég veit að þú heldur áfram að
fylgjast með litlu Skellu eins og þú
kallaðir mig oft þegar ég var krakki.
En nú ertu komin til afa, ömmu og
systkinna þinna, ég veit að þar er tek-
ið betur á móti þér, en allt líf þitt hef-
ur gert, okkur er ekki öllum gefið að
ganga beinu brautina.
ADAM SMÁRI
HALLDÓRSSON
✝ Adam SmáriHalldórsson
fæddist á Akranesi 4.
nóvember 1950.
Hann lést 27. nóvem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Akraneskirkju 8.
desember.
Kæri Smári.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og
bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda
viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég
átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að
minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Enginn getur meinað mér
minning þína að geyma
Kring um höll sem hrunin er
hugann læt ég sveima.
(Höfundur ók.)
Elsku Katrín Ósk og Alli, ég sendi
ykkur og börnunum mína dýpstu
samúð
Dóra Sveinbjörnsdóttir.
Ég hef það á tilfinn-
ingunni að ömmum á
borð við Kristínu
ömmu mína, sem nú
er látin, fari hratt
fækkandi þessi árin. Ekki vegna
þess að fólk sé eitthvað að versna
KRISTÍN SIGRÍÐUR
KRISTJÁNSDÓTTIR
✝ Kristín SigríðurKristjánsdóttir
fæddist í Reykjavík
4. nóvember 1910 og
ólst þar upp. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Eir 29.
nóvember síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá Ás-
kirkju 9. desember.
heldur vegna hins, að
þjóðfélagið er að
breytast og hraðinn í
lífinu að aukast.
Ömmurnar breytast
áreiðanlega líka. Því
miður.
Ég hef það nefni-
lega líka á tilfinning-
unni að flest okkar
vilji helst eiga „ömm-
ur upp á gamla mát-
ann“. Þessar ömmur
sem eru alltaf til stað-
ar þegar á þarf að
halda, baka betri
lummur en orð fá lýst
og hafa tíma til að hlusta, kenna og
ráðleggja ef til þeirra er leitað – og
jafnvel örlítið oftar! Ömmurnar
sem eru húsmæður og skilgreina
sig ekkert endilega sem heimavinn-
andi þó að þeim falli aldrei verk úr
hendi. Ömmurnar sem trúa á Guð
og eru reiðubúnar til þess að kenna
öðrum að gera það líka.
Kristín amma mín var ein
þeirra. Heimili hennar og afa í
Stórholtinu stóð fjölskyldunni allri
alltaf opið. Þangað var okkur
krökkunum skutlað í pössun árum
og jafnvel áratugum saman og ég
er ekkert viss um að fólk hafi alltaf
hringt á undan sér. Og hjá ömmu
var meira að hafa en húsaskjól fyr-
ir litla krakka. Þar bauð amma líka
upp á félagsskapinn, umhyggjuna
og athyglina. Þar voru bakaðar
lummur, skonsur og annað ógleym-
anlegt góðgæti. Þar voru dregnir
fram spilastokkar, teknir ólsenar,
bridge og allt þar á milli, lagðir
kaplar, sagðar sögur og beðnar
bænir.
Amma og afi voru ekki síður
skemmtilegir gestgjafar í sum-
arbústað sínum við Meðalfells-
vatn. Eftir langar og góðar veiði-
ferðir út á vatnið með afa var
komið til baka í góðgæti, veiðisög-
ur, hlýjuna frá kolaeldavélinni,
faðmlag og bros frá ömmu sem
aldrei gleymist.
Litríkar minningar okkar
barnabarnanna frá æskuárunum
með ömmu munu áreiðanlega lifa
með okkur öllum um ókomin ár.
Langt er í frá að þær myndir ein-
skorðist við ömmu í eldhúsinu eða
ósérhlífni hennar til þess að við
hin gætum átt notalega stund.
Drifkraftur hennar og frumkvæði,
hnífskörp eðlisgreind og endalaus
hvatning til þess að takast á við
krefjandi verkefni í námi og vinnu
hafði áreiðanlega mikil áhrif á
okkur öll. Þegar horft er í bak-
sýnisspegilinn eins og óhjákvæmi-
legt er á dögum sem þessum er
mér efst í huga þakklæti fyrir all-
ar þær minningar og allt það
veganesti sem samverustundir
okkar ömmu hafa gefið mér.
Síðustu tvo áratugina hefur
amma verið ein systkina sinna á
lífi í þessari jarðvist. Ástkær eig-
inmaður hennar, Hafliði afi minn,
lést fyrir tíu árum og lífstíðarvin-
ir þeirra og félagar við bridge-
borðið, Elín og Jens, eru einnig
látin. Amma missti son sinn og
föður minn, Kristján, aðeins 25
ára gamlan og hún hefur einnig
orðið að horfa á eftir einu barna-
barna sinna sem lést á þrítugs-
aldri. Á sama tíma og eftirlifandi
ættingjar ömmu kveðja hana með
söknuði er ég viss um að í nýjum
heimkynnum er henni heilsað með
fögnuði og spilin jafnvel dregin
fram á nýjan leik.
Farðu í friði, amma mín. Guð
veri með þér.
Hafliði Kristjánsson.